บทที่51

เมิ่งฮวารู้สึกตัวอีกครั้งในช่วงกลางดึก นางค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นเพดานห้องที่ไม่คุ้นตา แต่เมื่อรับรู้กลิ่นหอมอ่อนของสมุนไพรและบรรยากาศสงบรอบกาย นางก็พอจะเดาได้ว่าตนอยู่ในจวนของโจวจางเหว่ย

ความเจ็บปวดบริเวณสีข้างยังคงแล่นริ้วอยู่ ทำให้นางขมวดคิ้วเล็กน้อย เมิ่งฮวาเหลือบมองไปด้านข้าง เห็นร่างสูงในชุดคลุมสีเข้มนั่งฟุบหลับคาเก้าอี้อยู่ข้างเตียง ใบหน้าคมนั้นฉายแววเคร่งเครียดแม้ยามหลับ

“เขาคงเฝ้าข้าไม่ยอมไปไหนเลยสินะ…” นางพึมพำเสียงเบา ความอบอุ่นปะปนความกังวลลึกๆเอ่อท้นขึ้นในใจ

[ฟื้นแล้วหรือ?] เสียงของเสี่ยวเป่าดังขึ้นในหัวของนาง

เมิ่งฮวาสูดหายใจลึก ยกมือแตะบาดแผลเบาๆ “ไม่เจ็บเท่าไรแล้ว ข้าทนได้”

[เจ้าไม่ดูตื่นตระหนกหรือหวาดกลัวแม้แต่น้อย ทั้งที่ถูกเล่นงานถึงขนาดนี้]

นางยิ้มเยาะในใจ บรรยากาศที่เงียบสงบในห้องทำให้นางมีเวลาทบทวนเรื่องราวต่างๆ

“เจ้าน่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ เสี่ยวเปา… ว่าข้าน่ะ ไม่ได้เป็นเพียงหญิงชาวบ้านธรรมดา” ประกายตาของนางฉายความเยือกเย็นที่แตกต่างจากท่าทางอ่อนโยนในยามปกติ

[เพราะเจ้า ‘เคย’ เป็นนักฆ่ามาก่อน…] เสี่ยวเปาว่าต่อด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ใช่…” เมิ่งฮวาตอบรับเสียงเบ