All Chapters of Covid-19 มะรุมมะตุ้มรุมรัก (Nc18+): Chapter 91 - Chapter 100

เหมือนเบื้องบนเป็นคนเขียนบท พ่อเมืองคนเก่าตายด้วยพิษจากโรคระบาด แต่ปรัชญาความเชื่อของแกที่ว่า “อย่าทำตัวเด่นเดี๋ยวจะเป็นภัย” ยังคงกู่ก้องในก้อนสมองของประชาชน เดอะวิลเลจจึงก่อร่างสร้างตัวขึ้นจากน้ำพักน้ำแรง และพวกเขาก็มีเจตจำนงอันร้อนแรงว่าจะแยกตัวเป็นเอกเทศ ไม่ยอมรับการช่วยเหลือจากใคร.มีการวางระบบทุกอย่างเป็นอย่างดี มีการล้อมรั้วสร้างกำแพงราวกับค่ายกลของหมู่บ้านบางระจัน ทำเลที่ตั้งห่างจากป่าและแหล่งอาหารไม่ถึงสามร้อยเมตร ทำให้ง่ายแก่การจัดสรรเวรยามและลาดตะเวนสุ่มตรวจ ข้อเสียอย่างเดียวของที่นี่จึงมีแค่การขาดแคลนผู้นำ อุปมาดั่งตะขาบไม่มีหัวครั้นมีแต่ตัวกับขานับพัน ก็มีอันต้องเดินอย่างสะเปะสะปะไร้ทิศ พออำนาจไม่ได้มาจากส่วนกลางเมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น ก็เลยไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้ตัดสินใจ เรื่องนี้จึงเป็นปัญหาใหญ่มากสำหรับที่นี่ .พอดีกันกับการมาถึงของแพรวนักศึกษาสาววัย 22 ผู้มาพร้อมกับน้อง ๆ อีก 5 ชีวิต สกิลของเด็ก ๆ เหมาะมากที่จะอยู่ที่นี่ ส่วนเธอเองก็ไม่ต่างกัน เธอเป็นถึงอดีตผู้นำแคลนที่อยู่รอดในเมืองหลวงมาได้ถึง 2 ปีเต็ม และตอนนี้เธอก็ไม่ต้องการที่จะเห็นภาพเหตุการณ์เดิม ๆ เ

"พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ , พรึบ ๆ ๆ"ฟ้าร้องคำรามกึกก้องกัปนาท เศษธุลีดินปลิวคละคลุ้งต้นไม้ใหญ่เอนไหวแม้แต่ใบไม้ต้นหญ้ายังขาดปลิวสะบั้น.แพรวจากไปแล้วเมื่อสัปดาห์ก่อน ไปไม่ไปเปล่ายังอุตส่าห์หนีบเอาโบ๊ทกับหน่วยรบมือดีหลายคนติดสอยห้อยตามไปด้วย การไปของเธอจึงเป็นการทิ้งภาระชิ้นโตไว้ให้เจนิสกับชาววิลเลจที่เหลือ พวกเธอดูแลความสงบเรียบร้อยของหมู่บ้านได้เพียงแค่ช่วงสั้น ๆ ก่อนที่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วัน เหตุการณ์โกลาหลอลม่านระดับนี้จะอุบัติขึ้น.เมื่อเฮลิคอปเตอร์ใบพัดคู่ลำเขี่องได้บินโฉบตัวลงมาจากบนน่านฟ้า เงาดำของตัวเครื่องแผ่รัศมีปกคลุมพื้นดินเบื้องล่างจนละม้ายคล้ายกับหลุมดำขนาดใหญ่ ยานบินปริศนาได้ทำการวิทยุเข้ามาที่หอส่งเพื่อขออนุญาตลงจอด โดยอ้างว่าตนบินมาจากเมืองหลวงและมาอย่างสันติไม่ได้มีประสงค์ร้ายหรือใช้ความรุนแรงใด ๆ."หึ?! , เชื่อก็บ้าแล้วเถอะ!”เจนิสหันมาพูดกับพลวิทยุ สมแล้วที่เธอได้รับความไว้วางใจจากแพรวให้ดูแลที่นี่ เพราะสิ่งแรกที่เธอทำหลังจากการปรากฎตัวของเฮลิคอปเตอร์ ก็คือการปีนบันไดขึ้นมายังหอส่งตรงนี้.เธอไม่ได้โง่และรู้ได้ทันทีโดยดูจากลักษณะว่ามันคือ ฮ. ที่ใช้ในก

สวัสดีทุกคนฉันชื่อเจนิส ฉันเป็นเด็กมัธยมจากโรงเรียนประจำที่บ้านแตกสาแหรกขาด ครอบครัวของฉันติดเชื้อทุกคนและเสียชีวิตไปหมดแล้ว พวกเขาจากไปโดยที่ฉันไม่ได้ไปแม้แต่งานศพ ชีวิตของฉันจึงมีแต่โรงเรียน , โรงเรียน , แล้วก็โรงเรียน จนกระทั่งตอนนี้ที่ฉันกำลังฝันอยู่ ฉันก็ยังอยู่ในโรงเรียนพวกคุณเชื่อฉันไหมล่ะ?.พวกคุณเคยเป็นแบบฉันไหมที่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังฝัน ที่ฉันรู้ก็เพราะคนปกติเขาคงไม่ทำกัน จะมีใครบ้างที่เดินแก้ผ้าวนเวียนอยู่ตามห้องเรียนของแผนกมัธยม แล้วก็แค่หลับตาลงแล้วก็นึกร่างเปลือยสุดเซี้ยะก็จะไปโผล่ตรงนั้นตรงนี้ได้เองราวกับเล่นเทเลพอร์ต เสียอย่างเดียวตรงที่ ๆ นี่ไม่มีใครเลย มีแค่ฉันเพียงคนเดียวมันก็เลยเหงา ๆ หน่อย.กระเบื้องทางเดินกลายเป็นสีฟ้า ผนังกลายเป็นสีน้ำเงิน ส่วนบานหน้าต่างก็มีแสงสีขาวพุ่งเป็นลำออกมาย้อมบรรยากาศให้ดูโปร่งบางเจือจางอารมณ์ ก็แน่ล่ะเพราะนี่เป็นฝันของฉันนี่! สิ่งที่เป็นอยู่นี้จึงเรียกได้ว่าเป็นภาพในฝันขนานแท้ ข้าวของทุกอย่างในห้องเรียนยังคงอยู่ครบ ฉันสามารถแตะต้องมันได้แต่ไม่ยักจะมีความรู้สึกใด ๆ ไม่หนักไม่เบาขนาดกล่องชอล์คที่จ้องจะหยิบยังเว้าทะลุผ่าน ล่วงกราวลงกับพ

กลีบร่องกระซิกร้องด้วยความรัก ฉันรู้สึกเปียกจากภายนอกแต่หารู้ไม่ว่าในรูสวาทของพี่มิวท์นั้นช่างฉ่ำแฉะราวกับถ้ำน้ำตก เธอขมิบดูดเอานิ้วมือของฉันให้กระเถิบชิดในเข้าไป อุปมาดั่งกระเป๋ารถเมล์ที่ไล่เราให้เดินเข้าไปด้านหลัง ทั้งที่ผู้โดยสารส่วนใหญ่เบียดกันแน่นจนแตดจะชนตูดกันอยู่แล้ว.พี่มิวท์ยิ้มเยาะฉันเล็กน้อยคงเพราะเห็นว่าฉันยังคงอ่อนประสบการณ์ล่ะมั้ง เธอจึงเริ่มร่อนเอวและออกแรงตรงต้นขาให้สะโพกยกลอยขึ้น ก่อนจะใช้มันอัดสวนเข้าหานิ้วมือเรียว ๆ ของฉันแบบแหย่บ้าง แยงบ้าง ตะแคงข้างบ้างก็มี พลางแผดเสียงครางออกมาจนฟองอากาศฟดฟู่ เธอน่าจะมันส์กับสิ่งนี้มาก เพราะแต่ละดอกที่ทำล้วนแต่ส่งแรงกระทุ้งขึ้นมาถึงปลายข้อศอกฉันเลย มันถูกพับไปด้านหลัง เธอขยับเข้ามาใกล้ชิดติดขึ้นเรื่อย ๆ แล้วยิ่งทำฉันก็ยิ่งประหม่าฉันกลัวจะทำให้เธอไม่ถูกใจ ก็เลยกัดฟันพูดความจริงออกไปแบบไม่มีกั๊ก.“สองนิ้วไหวไหมคะพี่มิวท์?".“อ่าาา~! ไหวสิ.. ใส่เลย~! ใส่เข้ามาเลยค่ะน้อง”.จบประโยคร่างบางที่สูงกว่าฉันก็ดีดตัวเองขึ้นมาสวมกอดนาบเนื้อ คุณมิวท์จับมือข้างขวาของฉันที่แหย่คาอยู่ในกลีบร่องของเธอออกมาเลีย เธอดูดมันอย่างดูดดื่มหลับตาพริ้ม

ฝีเท้าโรมรันฝุ่นตลบอบอวล ความรุนแรงของการจ้วงเท้าหันเหทุกสายตาในห้องประชุมให้หันมาสนใจ เจนิสไม่แม้แต่จะหยุดชี้แจง เธอไม่แคร์แม้แต่เพื่อนสนิทของตัวเอง เพราะดูเหมือนว่าส่ิงที่เพื่อนบอกนั้นจะเป็นอะไรที่คอขาดบาดตายมากกว่า .ในทิศ 3 นาฬิกาเยื้องตะวันออกเฉียงเหนือ ห่างจากเรือนพยาบาลราว 400 เมตร ที่นั่นเป็นที่ตั้งของกำแพงสูงหน้าวิลเลจ มันคือป้อมปราการสำคัญที่ใช้ป้องกันกลุ่มผู้ติดเชื้อไม่ให้รุกรานเข้ามาได้ แถมยังเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่ใช้ในการออกแบบเส้นทางในการออกหาเสบียงของหน่วยลาดตระเวนในแต่ละครั้งด้วย.“แล้วทำไมถึงปล่อยให้เรื่องพรรณนี้เกิดขึ้นได้ ใครกันที่เป็นคนอนุมัติตัดหน้าเรา?!" "ปล่อยให้กลุ่มคนติดอาวุธที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าขึ้นไปยุ่มย่ามกับงานบนกำแพงได้ยังไง จะมากเกินไปแล้ว! ถ้าพี่แพรวรู้เข้าแกไม่ยอมหรอก อย่าว่าแต่เป็นพวก AP เลย จะกลุ่มไหนหน้าไหนแกก็ไม่มีทางยอมแน่!" .วิ่งไปพลางคิดคำด่าในใจไปด้วย เสียงฝ่าตีนกระทบพื้นดังกว่าเสียงรอนท้องกระทบกันเมื่อตอนเอากันในฝัน เจนิสไม่มีเวลาแล้วเธอจะช้าไม่ได้ 3 วันผ่านไปนานจนอะไรต่อมิอะไรก็เปลี่ยนแปลงไปหมด หลังจากนั้นไม่นานเธอจึงตัดสินใจหักเลี