All Chapters of คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์: Chapter 21 - Chapter 30

เขาจึงยังไม่ได้พูดคุยกับนางให้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำได้แต่คาดเดา เพราะเขาถามอ๋องเยียนก็แล้ว ท่านหมอก็ถามแล้ว แม้แต่แม่ทัพหลี่เขาก็พยายามถามแล้ว แต่ไม่มีผู้ใดตอบคำถามของเขา"ตาของเจ้างดงามมากจริงๆ ราวกับเก็บดวงดาวยามค่ำคืนไว้ทั้งท้องฟ้า" พูดแล้วนางก็ล้มใส่ตัวเขา หลับไปทั้งเช่นนั้น‘ความฝันที่เป็นได้เพียงความฝัน ห้ามคิดฝันเกินตัว มันต้องมีบางสิ่งทำให้ท่านแม่ทัพตัดสินใจเช่นนี้ นางต้องทำความผิดใดจนท่านแม่ทัพโกรธ จนต้องลงโทษนางให้แต่งกับคนอัปลักษณ์ใกล้ตายเช่นเขา’ ลู่มู่เฉินตักเตือนตัวเองเขามั่นใจว่างานแต่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะนางชอบเขา หรือเพราะดันมีคนรู้เข้าว่าเขาชอบนาง เขารู้ว่าต้องมีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น นางจึงถูกบังคับให้แต่งกับเขาเขารู้ว่านางพูดชมเขาโดยไม่มีสิ่งใดลึกซึ้ง เพราะนางเป็นคนเช่นนั้น ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม พูดสิ่งที่คิดออกมาตรงๆ เพียงแต่..ทุกครั้งที่นางพูดเช่นนี้ ในอกของเขายังคงสั่นระรัวไม่เป็นจังหวะ ในท้องปั่นป่วนคล้ายมีผีเสื้อนับพันกำลังโผบินลู่มู่เฉินแอบยิ้มน้อยๆ งานแต่งนี้อาจต้องจบลงสักวัน เขาย่อมรู้ดี แต่ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นงานแต่งของเขากับนาง หากนางยังตื่นอยู่ เขาก็จะปั้น

แต่ที่ไหนได้ ยู่ยี่ยังต้องรับเคราะห์เดินทางไปเมืองหลวงกับคุณหนูใหญ่อีก ที่เมืองหลวงไม่มีคนรับใช้แล้วหรือ เหตุใดนางถึงต้องถูกบังคับเข้าเมืองหลวง แต่บ่นไปก็เท่านั้น ทั้งท่านเขยกับคุณหนูใหญ่ต่างทำหน้าเบื่อหน่ายหลับตาแสร้งหลับ ไม่มีผู้ใดสนใจความเจ็บช้ำของหยวนหยวนตลอดการเดินทางหลี่เฟิ่งเซียนมักจะแอบมองมู่เฉินคนชั่วของนางบ่อยครั้ง ตั้งแต่นางรู้ตัวว่าชอบเขา นางก็รู้สึกดีใจที่ก่อนหน้านั้นบังคับให้เขาดื่มน้ำแกงไก่ตุ๋นยาสมุนไพรทุกเช้า เพราะยามนี้ ไม่ว่ามองอย่างไรเขาก็ถือว่าเป็นคนงามผู้หนึ่ง ริมฝีปากบางอมชมพู จมูกคมเป็นสัน สองแก้มแม้จะยังไม่เต็มกรอบแต่ก็น่าจับเล่น สันกรามเด่นชัดชวนใจเต้น คิ้วคมยาวเรียวคล้ายรูปดาบ โดยเฉพาะนัยน์ตาคู่นั้น ยิ่งมองนางยิ่งหลงใหลแม้ตอนนี้ผมด้านหน้าที่นางตัดจะยังไม่ยาวเท่าผมส่วนอื่น แต่ก็เริ่มยาวมาถึงคางแล้ว นึกดูแล้วหลี่เฟิ่งเซียนก็แอบดีใจไม่น้อยที่ตอนนั้นนางใช้กระบี่ตัดผมของเขาไปหย่อมหนึ่ง อย่างน้อยก็ได้ตัดวาสนาสาวงามของเขาไปหลายพันเส้น ไม่เช่นนั้นนางอาจต้องมานั่งกลุ้มเรื่องที่เขางดงามจนใครก็ต้องการแย่งชิงแต่ในใจของลู่มู่เฉินกลับรู้สึกว่านางต้องไม่พอใจเขามากแน่ถึงไ

เช้าวันต่อมาทุกคนรีบร้อนเดินทางต่อ วันนี้แม้หลี่เฟิ่งเซียนจะพูดคุยกับลู่มู่เฉินมากขึ้น ทะเลาะกับคนอื่นน้อยลง แต่เขาก็มองออกว่านางยังคงบึ้งตึงกับเขา เขาไม่ได้นำมาใส่ใจ เพราะสำหรับเขาแล้ว นางไม่เข้าใกล้เขาได้จึงจะเป็นเรื่องดี แต่ค่ำมาเขายังต้องทนทรมานนอนกับหลี่เฟิ่งเซียนในรถม้า แม้จะเป็นความทรมานที่หอมหวาน แต่เขาหวังว่าช่วงเวลาเช่นนี้จะรีบจบลง เพราะเขากลัวว่าตัวเองจะทนไม่ได้เข้าสักวัน อย่างไรเขาก็เป็นผู้ชาย มีปิศาจที่ไม่อาจควบคุมได้อยู่ในตัวเช่นเดียวกับผู้ชายคนอื่นจากนั้นทุกวันยังดำเนินไปเรียบๆ และทุกข์ทรมานเช่นนี้ จนกระทั่งอีกสิบวันต่อมาพวกเขาก็มาถึงอำเภอเฟิง คราแรกจ้าวเหลียงตั้งใจจะรีบเดินทางออกไปจากอำเภอเฟิงให้พ้นวันนี้ให้ได้ แต่เมื่อมาถึงที่พักม้า หลี่เฟิ่งเซียนกลับนึกสนุกจะไปดูความเป็นไปในอำเภอให้ได้ ลู่มู่เฉินก็ไม่คิดขัดใจนางสุดท้ายจ้าวเหลียงจึงยอมให้คืนนี้พักกันในตัวอำเภอเฟิง พวกเขามีคนไม่มาก แต่มีรถม้าถึงสี่คัน ใครเห็นก็ย่อมรู้ว่าเป็นขบวนของคนมีฐานะร่ำรวย พวกเขาเข้าพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งทางเหนือของหมู่บ้านตกเย็นยู่ยี่แกล้งหลับเป็นตาย หลี่เฟิ่งเซียนเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น น

“ข้าเพียงอยากช่วยเจ้า ข้าเห็นว่าเจ้ากำลังทุกข์ทรมาน” หลี่เฟิ่งเซียนเสียงเบา พูดสิ่งที่อยู่ในใจ นางยังไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น“หน็อย นางนี่ ทำข้าต้องเสียเวลา ทั้งยังเสียลูกค้าอีก ยังจะมีหน้าบอกว่าช่วยข้า สารเลวเอ๊ย ต่อไปข้าจะทำงานอีกเช่นไร ป่านนี้เจ้าพวกนั้นคงไปบอกใครต่อใครว่าข้าเรียกคนมาช่วย เงินก็ยังไม่ได้สักอีแปะ พรุ่งนี้ข้าจะกินอะไร!!”หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกชาไปทั้งตัว นางคิดว่านางมาช่วยคน แต่กลับกลายเป็นนางมาทำให้เขาเสียงานเช่นนั้นหรือ มองดูหญิงขายตัวตรงหน้า ไม่ใส่เสื้อผ้า เสื้อนอกที่หลี่เฟิ่งเซียนยื่นให้ หญิงคนนั้นก็โกรธจนโยนทิ้งบนพื้น เหยียบย่ำอย่างไม่แยแส ลู่มู่เฉินเห็นว่าหลี่เฟิ่งเซียนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขาสงสารนางจับใจ นางไม่ควรต้องมารับรู้เรื่องพวกนี้"แม่นาง เดี๋ยวข้าจะ..""สารเลวหรือ เจ้าเอาร่างกายแลกเศษเงินไม่กี่อีแปะ ยังกล้าว่าข้าสารเลว เจ้ามันก็แค่เพียงคนไม่มีปัญญาหาเลี้ยงตัวเอง ไม่รักศักดิ์ศรีที่พ่อแม่ให้มา ทั้งตัวของเจ้ายังมีค่าไม่เท่าสุนัขที่บ้านของข้าเลย" หลี่เฟิ่งเซียนโกรธจัด ไม่รอให้ลู่มู่เฉินพูดให้จบ นางก็ตวาดเสียงดังใส่หน้าของหญิงขายตัว"นังสารเลวนี่ ดูเสื้อ

หลี่เฟิ่งเซียนเดินออกจากห้องของลู่มู่เฉิน นางกลับห้องของตัวเอง ตรงไปปลุกยู่ยี่ให้เตรียมน้ำให้นางอาบ ถึงยู่ยี่จะทั้งโมโหและก่นด่านาง แต่สุดท้ายก็ยังลงไปสั่งให้โรงเตี๊ยมเตรียมน้ำอุ่นให้นางอาบอยู่ดีวันนี้นางพบเจอหลายเรื่องมากเกินไป บางเรื่องทำให้นางคิดสิ่งใดไม่ออก เรื่องที่นางถูกสั่งสอนมาทั้งชีวิตคล้ายจะไม่ใช่ความจริง นางยังต้องหาคำตอบ แต่บางเรื่อง แม้นางจะรู้คำตอบชัดเจน แต่ให้ลงมือทำก็ยังแอบหวาดกลัว นางไม่เข้าใจหญิงขายตัวผู้นั้นว่าเหตุใดถึงเกลียดนางนัก นางต้องหาคำตอบ เช่นกันนางรู้ดีว่านางชอบลู่มู่เฉินมาก ต้องการครอบครองเขา แต่ยังไม่รู้วิธีว่าต้องทำเช่นไรถึงจะครอบครองเขาได้หลี่เฟิ่งเซียนแช่น้ำร้อนไปครุ่นคิดไป ผ่านไปครึ่งชั่วยามจนน้ำเริ่มเย็นนางจึงลุกออกจากถังอาบน้ำ เรียกยู่ยี่สองสามครั้งนางไม่ยอมตอบ สุดท้ายแม้หลี่เฟิ่งเซียนจะรำคาญแต่ก็ต้องจำใจจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง ทั้งเช็ดผม ใส่เสื้อผ้าและหาถุงเท้าอุ่นๆ มาใส่มองดูยู่ยี่ที่นอนหลับบนเตียงของนางอย่าสุขสบายแล้ว นางรู้สึกมีความอบอุ่นสายหนึ่งวิ่งผ่านในใจ ถึงยู่ยี่จะไม่มีมารยาทเท่าสาวใช้ที่จวนแม่ทัพ แต่ยู่ยี่จริงใจ คิดอย่างไรก็แสดงออกมาเช