Semua Bab คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์: Bab 11 - Bab 20

ทุกคนย้อนกลับไปทางเดิมและเมื่อถึงทางแยกก็เลือกเส้นทางที่สองคราวนี้เลือกถูกเส้นทาง เพราะเพียงไม่นานพวกเขาก็พบกับหมู่บ้านใหญ่ ผู้คนเดินทางผ่านไปมาจอแจ ที่นี่คืออำเภอเฟิง เป็นอำเภอเล็กของเส้นทางผ่านไปยังชายแดนสวีโจว ปกตินักเดินทางมักจะเดินทางด้วยถนนหลัก แต่เส้นทางที่หอนางโลมใช้ส่งหลี่เฟิ่งเซียนวันนั้น เป็นเพียงเส้นทางลัดที่ผู้คนไม่นิยมสัญจรเพราะมันไม่ค่อยปลอดภัย สมัยนางเด็กๆท่านพ่อเคยพาหลี่เฟิ่งเซียนไปเที่ยวเล่นบ้างเท่านั้น มิน่านางถึงจำได้ไม่ชัดเจน เมื่อเข้ามาในหมู่บ้านแล้วก็ให้ทหารไปไล่สืบเรื่องของหอนางโลม หลี่เฟิ่งเซียนนั่งรอกับอ๋องเยียนที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง รอไม่นานทหารก็กลับมารายงาน ที่อำเภอนี้มีหอนางโลมเพียงสองแห่งเท่านั้น หอหนึ่งอยู่ทางตะวันตก อีกหออยู่ทางใต้ ทั้งสองที่ต่างใช้ร้านน้ำชาเป็นฉากบังหน้าหลี่เฟิ่งเซียนไม่รู้ว่าเป็นหอไหนกันแน่ นางคิดจะไปดูทั้งสองหอ แต่ครั้งนี้ไม่ว่านางดื้อดึงอย่างไรอ๋องเยียนก็ไม่อนุญาตให้นางไปค้นหอนางโลมด้วยตัวเอง แม้นางร้อนใจอยากจะไปช่วยเจ้าคนชั่วเพียงใด คืนนี้นางก็ต้องนั่งรอที่โรงเตี๊ยม อ๋องเยียนและทหารมือดีอีกสี่ห้านายจะรอจนกว่าจะมืดแล้วค่อยไปสำรว

เขายังออกแรงทั้งหมดดึงจนแขนข้างหนึ่งหลุดออกมาจนได้ มือข้างที่ถูกหัก มีเลือดไหลเพราะแผลถลอกเล็กน้อย ระหว่างออกแรงดึงข้อมือและกระดูกนิ้วรูดผ่านโซ่ กระดูกที่ฝืนดึงผ่านช่องเล็กๆ ถูกบดจนแตก มือของเขาที่ผอมมากอยู่แล้วมีรูปร่างผิดแปลกและเปลี่ยนสีอย่างรวดเร็วเขาใช้แขนข้างที่ยังดีดึงโซ่ตรวนออกจากเสาและล้มลงตรงนั้น ไม่มีแม้แต่แรงจะพยุงตัวเองให้ยืนอยู่ได้ หลี่เฟิ่งเซียนสั่งนายทหารให้อุ้มเขาเพื่อหนีออกจากกองเพลิงทันที ไม่มีเวลามาตกใจกับสิ่งที่เขาเพิ่งจะกระทำกับมือของเขาด้านนอกกองเพลิงยังมีคนสู้รบกันอยู่ แต่ท่านอ๋องเยียนพาคนมาช่วยแล้ว ไม่นานก็จับลูกน้องของนายท่านคนนั้นได้เกือบทั้งหมด อ๋องเยียนเห็นหลี่เฟิ่งเซียนออกมาจากกองเพลิงได้แล้วก็ใจชื้นขึ้นมาบ้าง ท่านอ๋องให้หลี่เฟิ่งเซียนพาเจ้าคนชั่วรีบกลับไปรักษาตัวก่อน เขาจะจัดการที่เหลือเองหลี่เฟิ่งเซียนพาเจ้าคนชั่วของนางกลับไปโรงเตี๊ยม เชิญท่านหมอมารักษา อาการของเขาหนักมาก เพราะร่างกายของเขาอ่อนแออยู่แล้ว ยามนี้ยังขาดอาหารและถูกทำร้ายอย่างหนัก โดยเฉพาะมือข้างซ้ายที่เขาจัดการหักมันด้วยตัวเขาเอง มันจะไม่สามารถใช้งานได้เช่นเดิมอีก ได้แต่รักษาตามอาการ และเ

แต่เจ้าคนชั่วไม่สนใจคำพูดนางสักนิด ยังคงลงจากเตียง แต่พอเขาลงจากเตียง กลับล้มลงไปนั่งกองกับพื้นทันที นางเห็นเขาล้มก็รีบไปพยุงลากเขาขึ้นไปนั่งบนเตียงอีกครั้ง“ท่านพ่อ!!” นางหันไปดุพ่อของตัวเอง“เอาล่ะๆ ท่านผู้มีพระคุณอย่าเพิ่งรีบลงมา ข้าใจร้อนไปเอง” แม่ทัพหลี่เชื่อฟังลูกสาวทันทีเจ้าคนชั่วถูกจัดให้นั่งอยู่บนเตียง เขาทำได้เพียงเชื่อฟังหลี่เฟิ่งเซียน นางยังดึงผ้าห่มที่มีกลิ่นดอกไม้จางๆ มาห่มขาให้เขาด้วย เมื่อเขานั่งได้ดีๆแล้ว จึงยกสองมือประสานทำความเคารพแม่ทัพหลี่ผู้ยิ่งใหญ่ ทำเป็นไม่สนใจมือข้างซ้ายที่ถูกห่อจนเป็นก้อนกลม“ข้าน้อย ลู่มู่เฉิน เป็นหมอพเนจร คารวะท่านแม่ทัพ” คนชั่วของหลี่เฟิ่งเซียนบอกชื่อแซ่ของเขา‘ที่แท้ชื่อของเขาก็น่าฟังเช่นนี้ อาบแสงดวงดาว เหมาะกับดวงตาของเขายิ่ง’ หลี่เฟิ่งเซียนแอบคิด“มู่เฉิน เป็นชื่อที่ดี” แม่ทัพหลี่พูด ก่อนเขาจะถอยออกเล็กน้อยและคุกเข่าลงไปบนพื้น“ผู้มีพระคุณลู่ ได้โปรดรับการคารวะจากคนแก่เช่นข้า” ท่านแม่ทัพกล่าวเสียงสั่นลู่มู่เฉินไหนเลยจะกล้ารับการคารวะที่หนักหน่วงนั้น เขาที่พึ่งถูกจัดให้นั่งบนเตียงดีๆ ก็ต้องรีบทิ้งตัวลงมาบนพื้นอีกครั้ง“ท่านอย่าทำเช่นน

ค่ำวันนั้นนางไปหามู่เฉินคนชั่วของนาง แต่ท่านหมอบอกว่าเขาไม่อยู่ออกไปอาบน้ำ หลี่เฟิ่งเซียนไปรอเขาที่ห้องของเขาอยู่นานเขาก็ยังไม่กลับ นางจึงบุกไปที่ห้องอาบน้ำ แต่เขาก็ไม่อยู่ที่นั่น หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางกลัวว่าเขาจะออกไปข้างนอกค่ายแล้วเกิดถูกจับตัวไปขายอีกครั้งหลี่เฟิ่งเซียนวิ่งกลับไปที่ห้องของนางเพื่อหยิบกระบี่ไปช่วยเขา แต่กลับพบเขากำลังนั่งปลอบใจยู่ยี่ที่ร้องไห้อยู่ นางมองเขากำลังใช้มืออีกข้างตบหลังยู่ยี่เบาๆ อย่างปลอบโยน จู่ๆ นางก็เกิดไม่กล้าเดินเข้าไปรบกวนพวกเขา ในใจของนางมีบางอย่างหนักอึ้งจนนางเองก็อธิบายไม่ได้หลี่เฟิ่งเซียนหอบกล่องใส่เข็มไปนั่งเหม่อมองดวงดาวบนท้องฟ้าที่ริมน้ำ เพราะนางไม่กล้าเข้าห้องของตัวเอง สายลมเย็นส่งเสียงหวีดเป็นบางครั้ง เสียงน้ำไหลกระทบก้อนหิน แม้จะหนวกหู แต่ช่วยให้นางสงบ ไม่ต้องได้ยินเสียงจี้ดๆ ที่ได้ยินในหูตั้งแต่เห็นสองคนนั้นนั่งด้วยกันยิ่งมืดดวงดาวยิ่งแจ่มชัด แต่จู่ๆ กลับมีแสงไฟใกล้นางมาทุกที หลี่เฟิ่งเซียนกลัวว่าจะมีคนร้ายมาแอบจับตัวนางไปอีก จึงรีบหลบหลังพุ่มไม้ แอบก่นด่าตัวเองในใจที่ไม่รู้จักระวัง มืดแล้วยังไม่ระวังตัว ถูกจับไป

หลี่เฟิ่งเซียนค่อยๆหันกลับไป กะพริบตาปริบๆ ไม่อยากเชื่อว่าใครๆก็มองออก แต่นางไม่รู้ตัว นี่นางโง่เพียงนี้เชียวหรือ“เจ้าไม่ชอบเขา แล้วสั่งทำกล่องเข็มให้เขาทำไมหรือ” นางยังคาใจ“ท่านเป็นคนสัญญาว่าจะออกเงินสร้างสิ่งที่เขาอยากได้ไม่ใช่หรือเจ้าคะ เขาบอกว่าอยากได้กล่องเข็มครบ 18 แบบ ข้าจึงไปสั่งร้านช่างในหมู่บ้านให้ ใช้เวลาหลายสิบวันกว่าจะเสร็จ วันก่อนช่างเอามาส่งแต่ข้าลืมบอกท่าน” ยู่ยี่อธิบายนางสัญญาไปเช่นนั้นจริงๆ นางรีบร้อนจะตามอ๋องเยียนไปขี่ม้าดูบึงใหญ่ จึงรับปากเขาไปส่งๆ จนนางก็ลืมไปแล้ว ดังนั้น ถือว่ากล่องเข็มนี้นางเป็นคนมอบให้เขา ไม่ใช่ยู่ยี่หัวใจของหลี่เฟิ่งเซียนพองโต นางไม่ต้องแย่งชิงเขากับยู่ยี่ เขาไร้ญาติขาดมิตร ครอบครัวก็ไม่มี ขอเพียงนางรวบหัวรวบหาง เขาต้องเป็นของนางแน่ ถึงเขาจะน่าเกลียดมากไปหน่อย แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยนัยน์ตาของเขางดงามมาก นางชอบนัยน์ตาของเขาที่ราวกับเก็บดวงดาวไว้ทั้งท้องฟ้ายามค่ำคืนคิดแล้วนางก็หยุดตัวเองไม่ได้ อยากจะไปหาเขาตอนนี้เสียเลย หลี่เฟิ่งเซียนวิ่งไปหาลู่มู่เฉิน ไม่สนใจว่ายามนี้ดึกมากเพียงใด ยู่ยี่ห้ามอย่างไรนางก็ไม่ฟัง นางเอากล่องเข็มไปด้วย นางอยาก