MasukShare
บทที่ 5 "โฮ่ง.."
Terakhir Diperbarui:
2025-06-09 23:38:58ใช่แล้ว นางไม่ติดโรค แต่เพื่อไม่ให้นางต้องไปรับแขกหรือถูกขาย นางต้องทำตัวคล้ายติดโรคจากเจ้าคนชั่ว แต่ไม่ให้นางกินสิ่งใดนอกจากกิ่งไม้เพื่อให้นางผอมแห้งเช่นเขา มันไม่มากไปหน่อยหรือ!! หลี่เฟิ่งเซียนทั้งโมโหทั้งก่นด่าเขาในใจ เพราะไม่กล้าส่งเสียงด่าเขาตามหลัง
จากนั้นผ่านไปอีกหลายวัน หลี่เฟิ่งเซียนหิวจนนับวันเวลาไม่ถูก ไม่แน่ใจว่าผ่านไปแล้วห้าวันหรือสิบวัน เพราะนางหิวจนขยับไม่ไหว น่าจะมีฝนตกด้านนอก เพราะมีน้ำไหลลงมาในคุกใต้ดิน
กระทั่งที่นอนแห้งๆ นางก็ไม่มีแล้ว สิ่งปฏิกูลที่นางและนักโทษก่อนหน้านี้ถ่ายไว้ตรงมุมห้อง ยามนี้ลอยไปทั่วทุกมุม นางต้องอาศัยยืนหลับบนบันไดขั้นแรก เกาะประตูเหล็กเอาไว้ทั้งคืน
แต่เรื่องพวกนี้แม้ในใจนางจะรังเกียจ นางยังคงอดทนได้ กลัวก็เพียงแต่ขบวนทัพจะเดินทางออกจากเมืองนี้แล้ว เจ้าคนชั่วไม่ได้ทำตามสัญญา หนีไปตั้งนานแล้ว ทิ้งนางให้เน่าตายในคุกสกปรกคนเดียว ยิ่งคิดนางยิ่งกลัว ในหัวของนางคล้ายจะได้ยินเสียงหัวเราะแหบแห้งของเจ้าคนชั่วลอยมาไกลๆ พร้อมกับคำถากถางที่บอกว่านางโง่
คืนต่อมาเจ้าคนชั่วก็มาหานางในที่สุด แต่ในมือของเขาว่างเปล่า ไม่มีทั้งอาหารและน้ำ เขาไม่มีกุญแจเปิดเข้ามาในคุกด้วยซ้ำ ทำเพียงยืนคุยกับนางจากอีกฝั่งของประตูท่ามกลางความมืด เขาเปียกชุ่มไปทั้งตัว เขาถอดเสื้อบีบน้ำจากเสื้อตัวนั้นให้นางดื่ม ถึงนางจะรังเกียจและไม่อยากดื่มเพียงใด แต่ด้วยความหิวจนแทบจะขยับไม่ไหว ได้แต่กล้ำกลืนความอัปยศ ยอมดื่มน้ำจากเสื้อสกปรกตัวนั้น
"ท่านอดทนหน่อยนะ ข้าส่งข่าวออกไปแล้ว เพียงแต่ กองทัพเดินทางไปจากหมู่บ้านนี้แล้ว ข่าวอาจจะช้าหน่อย" เขาปลอบใจนาง ยกมือกำลังจะลูบหัวนาง
"อย่าเอามือสกปรกของเจ้ามาถูกตัวข้า เจ้าคนสารเลว! เจ้าบอกว่าอีกสองวันจะหาอะไรมาให้ข้ากิน นี่ผ่านมากี่วันแล้ว ข้าหิวจนจะตายอยู่แล้ว เจ้ากลับมีแค่น้ำสกปรกจากเสื้อตัวนั้น นี่เจ้าคิดจะทิ้งข้าสินะ!"
หลี่เฟิ่งเซียนพอได้ดื่มน้ำไปเล็กน้อยก็มีแรงขึ้นมาบ้าง นางกลับใช้แรงทั้งหมดจับไปที่คอกับไหล่ของเขา ทั้งทุบตีทั้งหยิกไปบนหนังที่แทบจะติดกระดูก ด่าเขาเสียๆ หายๆ แต่คนชั่วนั่นกลับไม่พูดสิ่งใด ปล่อยให้นางระบายความโกรธ
"ท่านรออีกหน่อย ไม่ต้องกลัวนะ" เขาพูด
เขาดึงเสื้อเปียกเก่าๆ ของเขากลับไปสวม ถอนหายใจด้วยความเวทนา อยากอยู่เป็นเพื่อนนางให้นานอีกเล็กน้อย แต่ก็กลัวใครมาเห็นเข้า เขาจึงรีบหันหลังวิ่งหนีกลับขึ้นไป
"เจ้าคนสารเลว เจ้าคนชั่ว ข้าไม่เชื่อเจ้าอีกแล้ว!!!" นางยังคงโกรธเคือง
"ข้าเกลียดเจ้า!!!" ยังคงด่าเขาตามหลัง
คืนต่อมาเขากลับมาท่ามกลางความมืดอีกครั้ง เอาน้ำและกิ่งไม้ที่มีใบไม้สดติดมาด้วย เขาไม่ได้พูดสิ่งใดแล้วรีบกลับออกไป ด้วยความโกรธและโมโหหิว ประกอบกับมืดมากทำให้หลี่เฟิ่งเซียนมองไม่เห็นสภาพของเขา ทั้งไม่ได้ใส่ใจที่จะสังเกตเขา นางโกรธที่ตัวเองได้กินแต่ใบไม้ ถูกขังอยู่ในคุกที่เต็มไปด้วยอาจม ทั้งเหม็นทั้งสกปรก ไม่มีแม้แต่ที่นอน ต้องยืนนอนอย่างทรมาน
จนกระทั่งคืนหนึ่ง เมื่อแสงจากช่องบนกำแพงดับลง หลี่เฟิ่งเซียนคล้ายจะได้ยินเสียงหัวเราะของชายฉกรรจ์หลายคน นางพยายามฟังว่าเกิดอะไรขึ้นข้างบน หรือจะเป็นนางคิดไปเอง มีเสียงหัวเราะด้วยความสะใจ เสียงตะโกนบางอย่าง
"รีบเดินสิเจ้าหมา" เสียงใครบางคนพูด
แล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะร่วนของอีกหลายคน เสียงพวกนั้นเข้ามาใกล้นางขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งมีแสงรำไรมาจากอีกด้านของประตูที่นางเกาะอยู่ หลี่เฟิ่งเซียนหรี่ตามองออกไปให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้คิดไปเอง
"อ้าว เห่าหน่อยสิ"
"โฮ่ง.."
พลั่ก! เสียงบางอย่างถูกถีบอย่างแรง ตามมาด้วยเสียงกระทบกับกำแพงหิน
"เอาให้ดังหน่อย อยากจะไปหื่นตัวเมียในคุกใต้ดินไม่ใช่หรือ" เสียงเย็นชาหนึ่งพูดขึ้น
"โฮ่งๆ โฮ่งๆ บรูววว" เสียงเห่าที่พยายามเก็บซ่อนความเจ็บปวด
ตอนนี้ในใจของหลี่เฟิ่งเซียนคล้ายจะคาดการณ์ออกว่ากำลังเกิดสิ่งใดขึ้น นางกำลูกกรงประตูไว้แน่น ในใจลุกเป็นไฟเพราะความโมโห
เมื่อแสงคบเพลิงสาดส่องเข้ามาถึงสายตาของนาง เงาคนที่กำลังคลานเป็นสุนัขก็ตามมา ก่อนที่ร่างของเจ้าคนชั่วจะค่อยๆ ปรากฏ เขาเดินสี่ขา และต้องพยายามเห่าหอน
“โฮ่ง โฮ่ง” เพื่อให้ชายอีกหลายคนพึงพอใจ บนคอของเขายังมีเชือกผูกไว้โยงไปที่มือของชายอีกคนคล้ายกับสายจูงสุนัข
เจ้าคนชั่วมองมาที่หลี่เฟิ่งเซียน เห็นว่านางมองตอบด้วยสายตาเช่นใด เขากลับก้มหน้าลงและเห่าหอนต่อไป ค่อยๆ คลานเข้ามาใกล้ประตู ทั้งที่ดูก็รู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส บนตัวของเขานางไม่เห็น แต่บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยช้ำ ตาข้างหนึ่งบวม ผมของเขาคล้ายว่าจะติดกันเป็นก้อนคล้ายคนที่ถูกทุบหัวจนเลือดออก จนเลือดแข็งและจับตัวเป็นก้อน
ชายคนที่จับสายจูงเดินเข้ามาเปิดประตู
"เอาเถิด ถือว่าข้าพึงพอใจ ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าพลอดรักสักครั้ง"
หลี่เฟิ่งเซียนค่อยๆ ถอยลงไปเหยียบน้ำที่เต็มไปด้วยสิ่งปฏิกูล ชายคนที่ถือสายจูงถีบเจ้าคนชั่วให้ล้มลงมาในน้ำสกปรกด้วยกันกับนาง ก่อนจะปิดประตูใส่กลอนไว้ ปล่อยให้ทั้งสองคนได้พูดคุยกันระยะหนึ่งตามประสาผัวเมียสุนัข
ทันทีที่ประตูปิดลง เจ้าคนชั่วรีบลุกขึ้น ดึงนางขึ้นไปยืนอยู่บนบันไดขั้นแรกเช่นเดิม ถึงวันนี้น้ำจะลดลงไปมากแล้ว แต่รองเท้าของหลี่เฟิ่งเซียนก็สกปรกไปหมด ส่วนเจ้าคนชั่วเปียกไปจนถึงหัวเข่า เขากลับไม่ใส่ใจ
"วันนี้ข้ามีซาลาเปาไส้ผักจี้มาให้ท่านด้วย มือของข้าสกปรก ท่านคลำหยิบเองได้หรือไม่ อยู่ในอกเสื้อของข้านี่เอง" ในน้ำเสียงของเขายังเต็มไปด้วยความยินดีส่วนหนึ่ง
แต่หลี่เฟิ่งเซียนโกรธจนตัวสั่น เมื่อครู่นางเห็นแล้ว หน้าตาของเขาบวมช้ำจากการถูกซ้อมถูกตี แผลที่มือก็คล้ายจะขยายกว้างขึ้น นางนึกสงสัยมาตลอดว่าเจ้าคนชั่วใช้วิธีเช่นใดถึงได้ลงมาในคุกใต้ดินครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งที่เขาก็เป็นนักโทษถูกจับมาเช่นเดียวกับนาง
Bab terbaru
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 6 คนสองใจ
ฮูหยินรองรับรู้ว่าเขากำลังเล่นสนุกกับร่องชมพูของนาง แต่นางขยับตัวไม่ไหว ได้แต่อ้าปากร้อง อ้ะอ้ะ ตามปลายนิ้วมือของเขา เมื่อนางตัวสั่นใกล้จะแตกดับอีกครั้งเขาก็สอดใส่มังกรตัวเขื่อนเข้ามา กระแทกกระทั้นไม่กี่ทีนางก็สูดปากด้วยความเสียวสั่นสะท้านเขารู้ว่านางไปถึงฝั่งแล้ว จึงกระแทกรัวๆไม่ยั้งเพื่อพาตัวเองไปยังจุดที่นางพานพบบ้าง เขาจับสะโพกของนางไว้แน่น ปรนเปรอภรรยาเด็กด้วยแรงทั้งหมดของแม่ทัพใหญ่ เสียวซ่านจนไม่มีเวลาคิดว่านางจะรับความรุนแรงนี้ไหวหรือไม่เมื่อพายุความหฤหรรษ์หยุดลง สองสามีภรรยาต่างเหน็ดเหนื่อยแทบสิ้นใจ เขาก้มลงจูบปลอบประโลมภรรยาอย่างอ่อนโยน แต่ก็ขบคอระหงของนางจนเป็นรอยด้วย นางร้องเบาๆแต่เขาไม่ใส่ใจ อาจเพราะเขาไม่ได้เข้าหอมานานจึงมีความต้องการสูงมาก เขาพลิกตัวฮูหยินรองและขึ้นไปขย่มนางบนเตียงต่อไป“ข้าไม่อยากรักท่าน” เสียงอ่อนแรงของเซี่ยอิงเอ่ยขึ้นระหว่างที่เขากำลังกอดกกนางอย่างหลงใหล“เพราะเหตุใด” เขาถามเสียงกระเส่า ไม่ได้ใส่ใจมาก“เพราะข้าไม่อาจแย่งชิงท่านกับท่านหญิงเจียงที่แม่น้ำไน่เหอ นางจะโดดเดี่ยว นางรอท่านมานานมาก” หญิงสาวพูดถึงชีวิตหลังความตายที่คู่รักจะรอกันและกันเพื่อข
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 5 เสียเหลี่ยมคนแก่
ปัง! แม่ทัพหลี่ตบลงไปบนโต๊ะอย่างแรง ฮูหยินรองสะดุ้งหลับตาแน่น แต่ไม่ขยับหนีไปไหน และทำแค่ก้มหน้ามากกว่าเดิม เขาหงุดหงิดอยู่สักครู่ คิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น “ต่อไปข้าจะเรียกเจ้าว่าอิงเอ๋อร์ เจ้าก็ควรเรียกข้าว่าท่านพี่ได้แล้ว อย่างไรข้าก็แต่งตั้งเจ้าเป็นฮูหยินของข้าแล้ว ไม่ใช่อนุ” เขาเสียงเบาลง“เจ้าค่ะ ..ท่านพี่” นางยังถือเสื้อในมือก้มหน้าอยู่ข้างเขาเช่นเดิม แต่หายดื้อแล้ว หลี่เหยาพอใจ จึงลุกขึ้นยืน กางแขนออกให้นางใส่เสื้อให้แต่เพราะนางตัวเล็กถึงจะพยายามเอื้อมมือเพื่อใส่เสื้อให้เขา ท่วงท่าในตอนนี้จึงคล้ายนางกอดเอวเขาอยู่ และเขารู้สึกว่ายังคงอยากกระแทกใส่นางอยู่ จึงโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขน“ข้าจะเข้าหอกับเจ้า ให้บุตรแก่เจ้าสักคน เอาไว้วันหน้าหากข้าตาย เจ้าจะได้ไม่โดดเดี่ยว แม้เฟิ่งเซียนของข้าจะไม่ใจดำกระทั่งปล่อยให้เจ้าโดดเดี่ยว แต่อย่างไร หากเจ้ามีบุตรของเจ้าเองย่อมดีกว่า” เขาตัดสินใจ“ไม่เจ้าค่ะ!” นางปฏิเสธทันที เงยหน้ามองเขา ส่งสายตาแน่วแน่ว่านางไม่ต้องการจริงๆ “เพราะอะไร!” หลี่เหยาโกรธจนเส้นเลือดข้างหัวเต้นตุบๆ นี่เขาถึงขั้นเอ่ยปากจะเข้าหอ แต่นางกลับปฏิเสธแทบจะทันทีไม่ต้องคิดด้วยซ้
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 4 ถูไถ
พอนางไม่หนีและหอบหายใจถี่ให้เขาพึงพอใจ เขาก็เริ่มเบามือและปรนเปรอความเสียวซ่านให้นางด้วยสองมือ หญิงสาวบิดตัวไปมาตามแรงบดขยี้ของฝ่ามือแกร่ง เขาขยับฝ่ามือให้เร็วขึ้นนางก็สั่นตามแรงขยับนั้น จนนางเริ่มทนความสุขสมที่เขาปรนเปรอไม่ไหว จึงเริ่มดิ้นไปมา อ้าปากส่ายหัวอย่างน่ารักน่าเวทนา แต่เขาก็ทำเพียงกอดนางแน่นขึ้น และเร่งให้นางไปสู่ยอดเขาแห่งความสุขสมเร็วขึ้นด้วยการขยี้สะบัดปลายนิ้วไปมาแรงขึ้น“อา อา ซี๊ดดดด...ฮะ...ฮา..” นางกระตุกและสุดปากอย่างควบคุมไม่ได้ หมดแรงอยู่ตรงหน้าอกของเขาหลี่เหยารู้สึกร้อนลวกตรงแท่งหยกที่ใกล้ปริแตกของตัวเอง เพราะมันแนบอยู่กับผิวลื่นๆของนาง แต่เขาไม่ใส่ใจ ทำเพียงจ้องมองร่างที่สั่นเทาอยู่บนอกด้วยความพึงพอใจ เขาเห็นแล้วว่านางสุขสมจนแทบไม่มีแรงขยับ ใบหน้าแดงก่ำ หายใจหอบเหนื่อย แต่เขาอยากกลั่นแกล้งนางให้มากขึ้นจึงเอ่ยออกไป“ลุกขึ้น อย่ามานอนอยู่บนตัวข้า”ร่างของฮูหยินรองลืมตามองเขาอย่างไม่เข้าใจว่าเขายังต้องการอะไรอีก เป็นเขาที่ดึงนางให้แนบกับอกแม้นางจะพยายามหนี ยามนี้กลับทำเป็นรังเกียจที่นางนอนบนอกนี่หรือแม้นางไม่พอใจ แต่ฮูหยินรองกลับกัดฟันจับขอบถังและพยุงขาสั่นๆให้ลุ
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 3 ทำโทษ
ระหว่างเดินทาง ท่านแม่ทัพไม่ได้จับแท่งเนื้อยัดใส่ปากนางอีก แต่ก็กอดนางนอนทุกคืน ก่อนจะนอนมักจะถอดเสื้อผ้าของนาง เล่นกับหน้าอกนุ่มนิ่มและยอดชมพูของนาง ทำจนนางตัวสั่นไปหมดเขาถึงจะพอใจ แรกๆฮูหยินรองรู้สึกอายมาก เพราะเขาจะทำเช่นนั้นและมองนางทุรนทุรายทรมานอย่างพึงพอใจ แต่หลังๆนางชักจะโมโหที่ถูกกลั่นแกล้งเสมอ จึงเริ่มไม่ยอมให้เขาจับหน้าอกเล่นแล้ว นางค้นพบว่าหากแกล้งบีบน้ำตาเขาจะเบามือขึ้น หรือไม่ก็ไม่รังแกนางอีกแต่ถึงอย่างไร แม่ทัพหลี่ก็ยังคงเป็นแม่ทัพหลี่ เขาไม่ปรานีฮูหยินรอง ไม่จับหน้าอก ไม่เขี่ยยอดถันของนางเล่น แต่กลับจับก้นสะโพกและเขี่ยกลีบดอกไม้ตรงหว่างขาของนางเล่นแทน ทำจนนางร้องไห้เอ่ยปากบอกว่าทนไม่ไหวแล้วเขาถึงจะหยุดมือ เขาบอกว่าเป็นการทำโทษที่นางไม่รู้จักปรนนิบัติสามีมาหลายปีฮูหยินรองแม้จะร้องในใจว่าเป็นเขาที่ไม่ยอมมองนาง ทำตัวเป็นน้ำบ่อไม่ยุ่งน้ำคลอง แต่ใครจะกล้าพูดออกไปกัน แค่เขามองด้วยสายตาไม่พอใจ นางก็ต้องยินยอมให้เขาทุกอย่างแล้วกระทั่งไปถึงชายแดน มีพื้นที่สะดวกมากขึ้น นางนอนอีกห้อง แม่ทัพหลี่นอนอีกห้อง ฮูหยินรองถึงได้หายใจหายคอนอนหลับได้บ้าง แต่เพียงผ่านไปไม่กี่คืน หลังจากท
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 2 ฮูหยินรองเซี่ยอิง
เวลาท่านแม่ทัพโมโห บางครั้งน่ากลัวราวกับเทพอสนีบาตก็ไม่ปาน บางคราวเย็นยะเยือกจนไม่มีผู้ใดกล้าขยับ มีแต่ฮูหยินรองที่ต้องรองรับอารมณ์ร้ายของท่านแม่ทัพฮูหยินรองไม่อยากอยู่ใกล้ท่านแม่ทัพนัก แต่จนใจเพราะท่านแม่ก็ป่วยและชรา ส่วนคุณหนูใหญ่ ถูกท่านเขยขังตัวอยู่ในห้องหอตลอดเช้าค่ำ อย่างไรก็ต้องเป็นนางที่ได้ดูแลเขาเสมอ ก่อนหน้านั้นที่นางได้รับอนุญาตให้ดูแลท่านแม่ทัพ นางดีใจอย่างโง่งมที่ได้รับความไว้วางใจจากคุณหนูใหญ่แล้ว แต่ยามนี้นางเริ่มรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอันใด ท่านแม่ทัพน่ากลัวยิ่งฮูหยินรองเฝ้ารอให้ถึงเวลาที่ท่านแม่ทัพจะกลับไปยังชายแดน เฝ้ารอให้ช่วงเวลาอันแสนสงบของนางกลับมาอีกครั้ง แต่เมื่อใกล้ถึงเวลานั้นจริง ท่านแม่กลับจะให้นางไปอยู่ชายแดนกับท่านแม่ทัพ และดูคล้ายว่าท่านแม่ทัพจะยินยอมด้วย ส่วนคุณหนูใหญ่ที่เคยขัดขวางนางกับท่านแม่ทัพเสมอถึงขั้นเห็นดีเห็นงาม ขอร้องให้ท่านแม่ทัพมาพูดดีกับนางด้วยฮูหยินรองยังจำได้ดี เรื่องของคืนนั้น เมื่อคุณหนูใหญ่อุตส่าห์ขอร้องท่านแม่ทัพให้พูด ‘คำพูดดีๆ’ กับนาง เมื่อนางเข้ามาในห้อง เขาไม่พูดสักคำ เอาแต่จ้องนางสายตาว่างเปล่า คราแรกฮูหยินรองยังนึกว่าเขา
คุณหนูใหญ่ได้สามีอัปลักษณ์ ตอนพิเศษ 1 แม่ทัพหลี่เหยา
หลังจากแม่ทัพหลี่และหลี่เฟิ่งเซียนออกมาจากวังหลวง เดินเข้าประตูจวนเข้ามาแล้ว แม่ทัพหลี่ถึงจะยอมแสดงความอ่อนแอออกมา เขามีทั้งแผลโดนแทงและแผลถูกเกาทัณฑ์ยิง สาหัสชนิดที่ถ้าเป็นผู้อื่นคงยืนอยู่ไม่ไหว แต่เขายังเสแสร้งว่าแข็งแกร่งยืนค้ำฟ้าในท้องพระโรงได้อยู่นานสองนานหลังจากมู่เฉินรักษาบาดแผลให้ท่านแม่ทัพแล้วก็กำชับฮูหยินรองว่าท่านแม่ทัพอาการสาหัสยิ่ง บาดแผลไม่ลึกถึงขั้นเอาชีวิตได้ แต่ท่านแม่ทัพคงหนีตายพร้อมแผลพวกนั้นมาหลายวัน ไม่มีเวลาดูแลรักษาให้ดี ตอนนี้แผลได้ติดเชื้อลุกลามไปมากแล้ว จำเป็นต้องมีคนดูแลใกล้ชิดคอยทำความสะอาดแผลให้ทุกครึ่งชั่วยามท่านแม่ทัพนอนหลับไปเพราะพิษบาดแผลและฤทธิ์ยาที่มู่เฉินจัดให้ ก่อนหลับไปท่านแม่ทัพรู้สึกชื่นชมเขยคนนี้มาก และชื่นชมตัวเองที่ตัดสินใจไม่ผิด จากนี้ถึงเขาจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ต้องห่วงลูกสาวแล้วกลางดึก แม่ทัพหลี่ได้ยินเสียงคนกระซิบกระซาบบางอย่าง ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาท่ามกลางความวิงเวียนและรู้สึกอยากอาเจียน“เจ้าเบาเสียงลงอีก นายท่านเป็นทหารที่หูดีมาก เขาต้องคอยระวังตัวตลอดเวลาจึงทำให้หลับไม่สนิท ถึงเขาจะป่วยอยู่ แต่เจ้าอาจทำให้เขาตื่นได้” “ได้เจ้าค่ะ ..ท่
Anda juga akan menyukai
ชายาข้ามภพ
หลินซินเหยียน19.3K Dibacaใต้หล้าสยบรัก
จูน190.8K Dibacaซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม
เหลียนฮวาสีชมพู/เสี่ยวอวี้37.4K Dibacaชายาพิษ โฉมสะคราญบรรณาการ
ประดับดิน16.1K Dibacaชะตารักนางรอ
เทียนเหอ9.6K Dibacaสามีของข้าเป็นบุรุษอัปลักษณ์
เฟยฮวา4.7K Dibacaสนมอ้วนที่ฮ่องเต้ไม่รัก
จันทร์ส่องแสง42 Dibacaเมิ่งฮวาชาตินี้ข้าจะมีความสุขที่สุด
ต้นไม้แห้ง7.7K Dibaca
