บทที่ 8 มารดามันเถอะ!

นางจำที่พักม้านี้ได้ สมัยก่อนนางเคยมาเที่ยวชายแดนกับท่านพ่อและแวะพักที่นี่ครั้งสองครั้ง หากวิ่งไปทางตะวันออกเรื่อยๆ จะต้องพบเจอกับด่านตรวจของทหารแน่ นางเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเจ้าคนชั่วถึงให้นางเริ่มหนีที่นี่ เพียงแต่นางก็แอบสงสัยว่าเหตุใดเขาถึงได้รู้ว่าควรหนีที่ไหน

หลี่เฟิ่งเซียนวิ่งมานานจนปวดสองเท้าไปหมด นางไม่กล้าหยุดวิ่งแต่ก็ยังไม่เจอด่านตรวจทหารสักที ถึงนางจะวิ่งสุดแรง แต่คุณหนูใหญ่ที่ไม่เคยทำงานหนัก ไม่เคยเดินเท้าไกลๆ วิ่งมาทั้งวันนางก็ยังวิ่งได้ไม่ถึงไหน

กระทั่งท้องฟ้าค่อยๆ มืด หนทางข้างหน้าเริ่มมองไม่ชัด นางไม่รู้จะทำเช่นไร นึกถึงคำพูดของท่านพ่อที่บอกว่าเวลาไปล่าสัตว์ หากไม่มีกระโจม ให้ปีนไปนอนบนต้นไม้

นางจึงหยุด ระหว่างที่กำลังเลือกต้นไม้ นางได้ยินเสียงสุนัขเห่ามาไกลๆ วูบหนึ่งนางแอบหวังว่าจะเป็นเจ้าคนชั่วที่หนีตามมา แต่เมื่อฟังดีๆ มันคือเสียงสุนัขจริงๆ หลี่เฟิ่งเซียนรีบปีนขึ้นไปบนต้นไม้ต้นหนึ่ง นางคิดว่านางปีนได้ดี แต่เมื่อหันมองลงไป นางเห็นคนผู้หนึ่งใส่ชุดดำทั้งตัว กำลังมองนางปีนขึ้นอย่างทุลักทุเล

"เจ้าคิดจริงหรือว่าจะหนีพ้น?" ชายชุดดำพูด

หัวใจของหลี่เฟิ่งเซียนกระตุกเพราะความกลัว คนผู้นี้มีกลิ่นอายบางอย่างที่เย็นยะเยือก เขายืนอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อใดนางไม่รู้สึกตัวเลย

'ไม่ง่ายดายเช่นนั้นหรอก' คำพูดของเจ้าคนชั่วผุดขึ้นมาในความทรงจำ เขาคงรู้บางอย่าง แต่กลับไม่ยอมบอกนางดีๆ ป่านนี้คงกำลังหัวเราะเยาะนาง สารเลว เช่นนั้นจะบอกให้นางหนีเพื่ออะไร นางทั้งโมโหทั้งหวาดกลัว

“ข้าจะลงไป แต่อย่าทำรุนแรงกับข้าได้หรือไม่” หลี่เฟิ่งเซียนทำใจกล้าลองต่อรอง

“ย่อมไม่ได้ ทาสที่หลบหนี อย่างไรก็ต้องถูกลงโทษ” ชายชุดดำตอบ

“ก็ได้ เจ้าถอยออกไปหน่อย”

หลี่เฟิ่งเซียนลงมาถึงใต้ต้นไม้ ความมืดเริ่มปกคลุม นางมองประเมินศัตรูตรงหน้า นางไม่มีอาวุธ ขณะที่เขามีดาบใหญ่ หากต่อสู้นางอาจจะแพ้ เพราะดูแล้วชายชุดดำผู้นี้ไม่ธรรมดาเลย นางต้องหาทางหลุดออกไปจากสถานการณ์ให้ได้

ผ่านไปสักครู่ เจ้าหนวดก็พาสุนัขวิ่งมาพร้อมกับคบเพลิง เขาทั้งด่าทอทั้งสบถใส่หลี่เฟิ่งเซียน แต่นางทันทีที่เขาโผล่มา นางกลับดีใจมากที่เห็นเขามีกระบี่ติดตัวมาด้วย ให้แย่งอาวุธจากชายชุดดำคงเป็นไปไม่ได้ แต่กับเจ้าหนวดนั้น นางรู้ว่าง่ายดายยิ่ง

หลี่เฟิ่งเซียนวิ่งโถมตัวใส่เจ้าหนวด!!

“อ้ากกกก... นางสารเลวนี่!” เจ้าหนวดตะโกนออกมาสุดเสียงอย่างตกใจ เขาไม่อยากติดโรคร้าย

หลี่เฟิ่งเซียนรีบแย่งกระบี่ของเจ้าหนวดมา นางหันมาแทงไปที่ข้อเข่าของชายชุดดำอย่างรวดเร็ว น่าเสียดายที่เขาว่องไวเกินไปสามารถหลบได้ หลี่เฟิ่งเซียนจึงหันมาฟันคอเจ้าหนวด เขามัวแต่ห่วงว่าจะติดโรค ไม่ได้คิดว่านางจะกล้าขนาดฆ่าเขา

ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตา แม้นางจะมีแรงไม่พอถึงขั้นฟันหัวหลุด แต่เจ้าหนวดก็ล้มลง เลือดพุ่งสาดกระจาย คบเพลิงในมือหล่นลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยใบไม้แห้ง และไฟก็เริ่มลุกลาม สุนัขตัวนั้นตกใจกับไฟ มันวิ่งหางจุกตุดหนีกลับไปทางเดิม เห่าหอนอย่างหวาดกลัว หลี่เฟิ่งเซียนมองไปทางชายชุดดำ เขาก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่น้อย

ท่ามกลางแสงไฟหลี่เฟิ่งเซียนเห็นดาบใหญ่ที่เขาถือชัดเจน

“เจ้าเป็นใคร” หลี่เฟิ่งเซียนถาม

“เจ้าเป็นวรยุทธ์?!!” เขาถาม ใช่แล้ว นางเป็นวรยุทธ์ ทั้งยังเคยไปปราบโจรกับแม่ทัพหลี่หลายครั้ง กระทั่งฆ่าคนนางก็เคยมาแล้ว

“ข้ารู้ว่าเจ้าถือดาบของราชสำนัก ตราของสุนัขรับใช้หลงอี้” หลี่เฟิ่งเซียนบอกเขา

“!!..” ชายชุดดำตกใจ

“หอนางโลมนั่น ไม่ใช่หอนางโลมทั่วไปสินะ” หลี่เฟิ่งเซียนถาม

“เห็นทีจะปล่อยเจ้าไปไม่ได้แล้ว”

“ข้าก็คิดเห็นเช่นเดียวกับเจ้า” นางทำเป็นขู่ ทั้งที่ขาสั่น

ชายชุดดำพุ่งมาอย่างรวดเร็ว หลี่เฟิ่งเซียนถึงจะพอเป็นหมัดมวย ร่ำเรียนวรยุทธ์จากแม่ทัพหลี่บ้าง แต่ไหนเลยจะสู้หน่วยองครักษ์ของขันทีหลงอี้ได้ นางเกือบถูกฟันที่คอ ยังดีที่นางหลบได้ แต่ถูกฟันที่หัวไหล่แทน นางล้มลง ชายผู้นั้นรีบตามมาเหยียบนางไว้ จ่อดาบที่คอของนาง ก้มหน้าลงมาใกล้

“ข้าจะถามอีกครั้ง เจ้าเป็นใคร” เขาถาม

แต่หลี่เฟิ่งเซียนกลับถ่มน้ำลายใส่หน้าเขา เขาตกใจรีบผละถอย

“ข้าติดเชื้อร้ายแรง เจ้าฆ่าข้าตายที่นี่ อีกไม่นานเจ้าก็ต้องตายเช่นกัน” หลี่เฟิ่งเซียนยังคงใช้วิธีสกปรกข่มขู่

เขารีบใช้แขนเสื้อเช็ดคราบน้ำลาย นางไม่รีรอ แทงกระบี่ไปที่บริเวณท้อง เขายังคงหลบได้ แต่หลี่เฟิ่งเซียนจับรองเท้าของเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย เขาจึงเตะนางไปแรงๆ นางยังคงไม่ยอมปล่อยเท้าข้างนั้น กลับแทงกระบี่ไปที่หัวเข่าของเขาอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่พลาดเป้า กระบี่ทะลุขา เขาล้มลง

ไฟลุกลามมากขึ้นมากขึ้น หลี่เฟิ่งเซียนรีบลุกขึ้นวิ่งหนี แต่เขากลับยังมีมีดสั้นขว้างใส่นาง ยังดีที่นางใส่เสื้อผ้านางโลมไม่เป็น ชุดนั้นจึงรุ่มร่ามจนทำให้เขาวัดระยะเป้าหมายผิดพลาด มีดสั้นบินผ่านระหว่างช่วงเอวและแขนไป แต่ถึงอย่างไรก็ยังคงสร้างบาดแผลให้นางอยู่ดี

หลี่เฟิ่งเซียนรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้างเอว เสื้อฉีกขาด นางเห็นว่ามีดสั้นลอยไปปักที่ต้นไม้ตรงหน้าของนาง นางจึงวิ่งไปดึงมีดสั้นออกมา และย้อนกลับไปแก้แค้น!!

‘คุณหนูใหญ่เช่นข้า ไม่ให้อภัยสารเลวหน้าไหนที่ตัดเส้นผมของข้า’ หลี่เฟิ่งเซียนก่นด่าในใจ ใช่แล้วระหว่างที่มีดบินผ่านไป นอกจากจะทำให้นางเป็นแผลแล้ว ยังตัดเส้นผมแสนล้ำค่าของนางไปกำหนึ่ง!

ชายชุดดำเห็นว่านางย้อนกลับมา จึงดึงกระบี่ที่ขาออก และขว้างใส่หลี่เฟิ่งเซียน โชคร้ายอีกครั้ง ตอนนี้นางโกรธมากเกินไปจนทำให้สายตาชัดเจนยิ่ง นางมองเห็นกระทั่งใบไม้ที่กำลังสั่นไปมาเพราะความร้อนจากไฟไหม้ กระบี่เล่มใหญ่กว่าใบไม้มาก นางจะไม่เห็นได้หรือ

หลี่เฟิ่งเซียนหลบกระบี่ที่ถูกขว้างมา และขว้างมีดสั้นออกไป มีดสั้นนั่นปักลงกลางอกของชายชุดดำทันที!

ในที่สุดนางก็หนีออกมาจากป่าได้ ป่าที่ไฟกำลังลุกไหม้ นางหลบหนีมาอีกด้านของแม่น้ำเพื่อหลบเลี่ยงการถูกไฟคลอก แต่กลายเป็นว่านางกลับมาที่พักม้าแห่งเดิม เพราะนางเดินทางในป่าไม่เป็น เห็นแสงไฟไกลๆ ก็ตามมาเรื่อยๆ จึงไม่รู้ว่าตัวเองย้อนกลับมาที่เดิม หันหลังไปมองด้านหลังไฟลุกลามไปเกือบทั้งภูเขา หากหนีออกมาผิดทางนางอาจถูกไฟคลอกตายไปแล้ว

“ผีหลอกกกกกกกกกกกกกก!!”

“มารดามันเถอะ!” หลี่เฟิ่งเซียนก่นด่า นางมีเลือดโชกตั้งแต่หัวไหล่ ไหลไปที่เอว ผมเผ้ารุงรัง ที่แก้มของนางยังคงมีแผลถลอกและตุ่มใสปลอม ยามนี้มืดค่ำแล้ว เสี่ยวเอ้อที่คิดว่ามีแขกจึงออกมาต้อนรับ แต่เห็นสภาพของนางเข้า เขาตกใจยิ่งกว่าเห็นผี!!