LOGINShare
บทที่ 40 — คนตายที่เดินอยู่ในเงา
Last Updated:
2025-06-21 20:00:14บทที่ 40 — คนตายที่เดินอยู่ในเงา
ค่ำคืนหนึ่งหลังพิธีศพ
ฮากุโร่ยืนอยู่ริมหน้าผา ที่เดิมที่เขาเคยฝึกดาบกับอาจารย์ในวัยเยาว์
เสียงสายลมในคืนนี้แตกต่างไปจากทุกคืนที่ผ่านมา
แต่ยังไม่เคยจากไป
เขาหยิบจดหมายฉบับหนึ่งจากในแขนเสื้อ
“ข้าฆ่าคนมาเกินกว่าจำนวนวันในชีวิตข้า”
“แต่มีเพียงเจ้าคนเดียวที่ข้ายอมให้เห็นข้าร้องไห้”
ลายมือของคาเงะ
ดาบของฮากุโร่เริ่มสั่น...ไม่ใช่เพราะลม
“เจ้ายังอยู่ใช่ไหม…”
เขาเอ่ยกับเงาที่ทอดขนานกับตนเอง
และในเงานั้น
ภายใต้เงาของต้นซากุระที่เพิ่งปลูก
ผ้าคลุมของเขาถูกเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท
ไม่มีตรา ไม่มีอาวุธ
แต่ท่าทางเดินนั้น...ไม่มีวันลืม
คาเงะ
ซาโยะปรากฏตัวในฉากทันทีที่เงาทั้งสองเผชิญหน้า
มือแตะดาบที่อยู่ข้างเอว
“เจ้าควรตายไปแล้ว…”
คาเงะเพียงยิ้มจาง ๆ
“ความตายคือกลยุทธ์สุดท้าย สำหรับคนที่ต้องการให้คนอื่นมีชีวิตต่อ”
ฮากุโร่ไม่ขยับ
ทั้งความโกรธ
ทั้งความโล่งใจ
ทั้งคำถามที่ไม่มีวันได้คำตอบง่าย ๆ
“แล้วตอนนี้เจ้ากลับมาทำไม?”
คาเงะตอบเพียงสั้น ๆ
“เพื่อบอกว่า...เกมยังไม่จบ”
“และข้าคือคนเดียวที่รู้ว่า ใครกำลังเล่นอยู่จริง ๆ”
เงาบนพื้นสั่นไหวอีกครั้ง
ชายอีกคนหนึ่ง
ดวงตาคมเฉียบราวเงาสะท้อนในบ่อน้ำ
“ท่านจำพี่ข้าไม่ได้หรือ?” คาเงะกล่าว
“เขาตายไปในเอกสารทุกฉบับ แต่ไม่เคยหายไปจากสนามรบเลย”
ความจริงที่ถูกปิดผนึกมาเกินทศวรรษเริ่มเผยออก
และสิ่งที่ทุกคนตามหา — ไม่ใช่ "ศัตรู" แต่คือ ผู้ที่เขียนกฎของกระดานนั้น
Latest chapter
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 42 — บทเรียนสุดท้ายของดาบที่ไม่เคยฟัน
บทที่ 42 — บทเรียนสุดท้ายของดาบที่ไม่เคยฟันณ ลานไม้กลางวิหารร้างบนยอดเขาอันห่างไกลฮากุโร่ยืนอยู่หน้าพี่ชาย—อาคุริวไม่มีผู้ชม ไม่มีกลองรบ ไม่มีเสียงพร่ำสอนของคาเงะมีเพียงกลิ่นฝนก่อนพายุและคำถามในใจที่ไม่อาจฟันด้วยดาบเล่มใดในโลก“เจ้าฝึกดาบมากับข้า...แต่เจ้าคือคนเดียวที่ไม่เคยฟันใครจริง ๆ”อาคุริวยิ้มอย่างเจ็บลึกเขาชักดาบช้า ๆ ปล่อยให้แสงจันทร์สะท้อนใบมีด“วันนี้ข้าจะให้บทเรียนสุดท้าย...ว่าดาบที่ไม่ฟั
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” เบื้องหลังพี่ชาย: “อาคุริว” — เงาที่เงาก็ไม่ไว้ใจ
เบื้องหลังพี่ชาย: “อาคุริว” — เงาที่เงาก็ไม่ไว้ใจในอดีต เขาถูกเรียกขานในหมู่สายลับว่า “ดาบเบื้องหลังธง”ชื่อจริงคือ “อาคุริว” (悪竜) พี่ชายแท้ ๆ ของฮากุโร่บุตรคนโตแห่งบ้านคามิโนะ ตระกูลนักรบที่เสื่อมชื่อเสียงเพราะอยู่ผิดข้างในศึกใหญ่เมื่อ 17 ปีก่อนต่างจากฮากุโร่ที่เงียบขรึมและยึดอุดมการณ์อาคุริว เติบโตมาท่ามกลางความเคียดแค้น และถูกฝึกให้เป็น "เครื่องมือ" มากกว่าคนจุดเปลี่ยนเมื่ออายุ 20 ปี เขาถูกส่งเข้าหน่วยลับ “อุรายามิ” (裏闇)หน่วยที่ไม่ได้ขึ้
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 41 — เงาที่ล้มเงา
บทที่ 41 — เงาที่ล้มเงาค่ำคืนบนลานหินสูงเหนือหุบเขาไม่มีผู้ชมไม่มีเสียงกลองมีเพียงแสงจันทร์ และเงาของชายสองคนที่ยืนเผชิญหน้ากันราวเงาสะท้อนในบ่อสระฮากุโร่ กับ คาเงะศิษย์ กับอาจารย์ทายาทแห่งเงา กับผู้ที่สร้างนิยามของมัน“เจ้าสร้างเงา เพื่อทำลายระบบ” ฮากุโร่กล่าว“แต่เจ้ารู้ไหม...เงาที่เจ้าทิ้งไว้ มันกลายเป็นอีกระบบที่ผู้คนเกรงกลัว”คาเงะมองเขานิ่ง ๆ ก่อนพยักหน้า
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 40 — คนตายที่เดินอยู่ในเงา
บทที่ 40 — คนตายที่เดินอยู่ในเงาค่ำคืนหนึ่งหลังพิธีศพขณะสายหมอกไหลจากภูเขาสู่พื้นราบฮากุโร่ยืนอยู่ริมหน้าผา ที่เดิมที่เขาเคยฝึกดาบกับอาจารย์ในวัยเยาว์เสียงสายลมในคืนนี้แตกต่างไปจากทุกคืนที่ผ่านมาเหมือนเสียงหายใจของใครบางคนที่เคยถูกลืมแต่ยังไม่เคยจากไปเขาหยิบจดหมายฉบับหนึ่งจากในแขนเสื้อม้วนกระดาษนั้นบางเฉียบ เขียนด้วยลายมือสั่นเทา... แต่แน่นอนว่ามันไม่ใช่ของเขา“ข้าฆ่าคนมาเกินกว่าจำนวนวันในชีวิตข้า”“แต่มีเพียงเจ้าคนเดียวที่ข้
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 39 — ดอกไม้ที่เบ่งบานในวันศพ
บทที่ 39 — ดอกไม้ที่เบ่งบานในวันศพสายหมอกยังไม่จางจากสนามรบแห่งทาคิซึเมะแต่ในเช้าวันถัดมา บนเชิงเขานอกเมืองมีพิธีศพเล็ก ๆ ถูกจัดขึ้นอย่างเงียบงันไม่มีเสียงสวดไม่มีธงตระกูลใดมีเพียงหญิงสาวผู้หนึ่งนั่งพับเพียบในชุดดำและร่างไร้วิญญาณที่ปกคลุมด้วยผ้าขาว — คาเงะซาโยะไม่ร้องไห้แต่สายตาเธอเหมือนทะเลที่แห้งไปแล้วเธอวางดอกซากุระสีซีดหนึ่งดอกลงข้างร่างเขา“เจ้าฆ่าผู้คนมากมาย...”
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 38 — สนามรบที่ไม่มีผู้ชนะ
บทที่ 38 — สนามรบที่ไม่มีผู้ชนะเสียงลมที่พัดผ่านภูเขาในยามบ่ายวันนั้น ไม่ได้นำกลิ่นของดอกไม้ ไม่ได้นำกลิ่นของเหล็กดาบ แต่นำเพียงกลิ่นดินที่เปื้อนเลือด กลิ่นที่แม้แต่ผีในป่าก็เงียบงันสนามรบแห่งทาคิซึเมะเคยเป็นทุ่งข้าว บัดนี้เต็มไปด้วยธงฉีกขาด ร่างไร้วิญญาณที่ไม่มีใครจำแนกได้ว่าเป็นของตระกูลใด และเสียงร้องไห้ของผู้ที่รอด แต่ไม่เหลือใครให้กลับไปหาฮากุโร่ยืนอยู่กลางเถ้าถ่าน เขาถือดาบที่ไม่ได้ชักจากฝักมาตลอดสามบทที่ผ่านมา ดาบนั้นยังสะอาด... แต่หัวใจเขากลับเปื้อนเกินกว่าดินบนพื้นข้างกายเขา ซาโยะคุกเข่าข้างร่างของเด็กชายวัยสิบสองปี ผู้สวมปลอกแขนตระกูลอิซึมิ แต่ถือดาบที่สลักตราอาโอบะ เขาตายด้วยสายตาที่เบิกกว้าง เพราะไม่รู้ว่า...ตนควรฟันใคร“นี่คือจุดจบของกลยุทธ์ไร้สีงั้นหรือ?” ซาโยะถามเสียงแห้ง “ฆ่ากันเองจนไม่มีใครเหลือ?”ฮากุโร่เงียบอยู่ครู่ แล้วกล่าวช้า ๆ“...ไม่ใช่จุดจบ แต่นี่คือ คำตอบที่แท้จริงของสงคราม”“สงครามที่ไม่มีฝ่ายไหนผิด เพราะไม่มีฝ่ายไหนเข้าใจเลยว่า... พวกเขาสู้เพื่ออะไร”ทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าเดียวดังขึ้นจากปลายแนวป่า ชายในผ้าคลุมเทาเดินผ่านกองศพ ไม่
You may also like
ธุลีใจ
เอเวอลีน เอ็มเอ็ม45.4K viewsพ่ายรักคุณสามี
ราชินีหิมะ120.6K viewsเกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ
อี้เสี่ยวเหวิน38.8K viewsเมียขัดดอก
ชะนีติดมันส์66.9K viewsWhere the North Star Shines... ภายใต้แสงดาวเหนือ
จันทร์เจ้าฟากฟ้า45 viewsไขหัวใจ คุณอาที่รัก
จิตอักษร84 viewsวิวาห์ดั่งฝัน
moon37 viewsก็แค่ของแถม (set..ก็แค่)
ไรท์โส894 views
