Semua Bab บุรุษที่ข้าเล็งไว้ไม่ใช่ท่านหรอกพี่ชาย!: Bab 11 - Bab 20

          “แฮะ ๆ หม่อมฉันไม่น่าถามเลยนะเพคะ แต่หากพระองค์ไม่บอกระยะเวลา เกิดหม่อมฉันไปพึงใจบุรุษแล้วไปหมั้นหมายกับผู้อื่นก่อนที่จะช่วยเหลือท่านอ๋องสำเร็จ มันจะไม่มีปัญหาภายหลังหรือเพคะ”            “ยามนี้เจ้าปักปิ่นแล้วหรือถึงได้เอ่ยเรื่องออกเรือน”            “ยังเพคะ แค่เกริ่นไว้ก่อน”            “แล้วเจ้าอายุกี่หนาวแล้ว”            “สิบสี่เพคะ”            “เช่นนั้นก่อนปักปิ่นก็อย่าเพิ่งไปถูกใจบุรุษใด จงอุทิศตนช่วยเหลือข้าก่อน”            ‘ข้าเปลี่ยนใจได้หรือไม่’ นางคิดก่อนจะปรายตามองสาวใช้ที่ยืนก้มหน้าอยู่ไม่ไกล          

            “ไปดูพี่ใหญ่สักประเดี๋ยวดีกว่า ไม่ได้เจอกันนานประเดี๋ยวเขาจะลืมความหวังดีของข้าไปเสีย”            “เจ้าค่ะ” หลินถงไม่เข้าใจคุณหนูเช่นกัน แม้ช่วงที่ผ่านมาคุณหนูคล้ายจะเป็นห่วงเป็นใยคุณชาย แต่ทว่ายามสนทนาต่อหน้า คุณหนูก็มักจะปากร้ายดังเดิม            หลังจากผ่านพ้นเหมันต์ไป มองไปทางใดก็ล้วนแต่สบายตา ต้นไม้ที่แตกยอดอ่อน ต้นท้อเริ่มมีดอกท้อดอกตูมรอวันผลิบาน            ‘แม้จะผ่านความหนาวเหน็บเพียงใดมา แต่ต้นไผ่ก็ยังคงยืนหยัดเช่นเดิม’ หมิงเจียวซือคิดพลางมองเรือนท้ายจวนของพี่ชายที่มีป่าไผ่ล้อมรอบ            “คุณหนู เรือนเงียบเช่นนี้ จะมีคนอยู่หรือไม่เจ้าคะ” หลินถงเอ่ยถามพลางช่วยคุณหนูมองหาบ่าวรับใช้ของคุณชาย            “จะว่าไปในเ

4 ขอทำดีอยู่ห่าง ๆ (1) ผ่านไปเกือบสามชั่วยาม ที่คุณหนูรองหมิงช่วยเปลี่ยนผ้าที่วางบนหน้าผากพี่ชายไปเรื่อย ๆ จนอีกฝ่ายไม่ได้ตัวร้อนมากเช่นในตอนแรก เสียงสนทนาที่ดังขึ้นด้านนอกห้อง ทำให้นางทราบได้ทันทีว่าบ่าวรับใช้คนสนิทของพี่ชายต่างมารดากลับมาแล้ว “หลินถง เรากลับกันเถิด” นางปลุกสาวใช้ที่นั่งฟุบหลับอยู่ข้าง ๆ “คุณหนู คุณชายใหญ่ดีขึ้นแล้วหรือเจ้าคะ” “บ่าวรับใช้ของพี่ใหญ่กลับมาแล้ว เรากลับเรือนกันเถิด” “เจ้าค่ะ” สาวใช้คนสนิทของนางลุกขึ้นด้วยท่าทางงัวเงีย พรึ่บ! เมื่อประตูเปิดออกบ่าวรับใช้ทั้งสองคนที่กำลังสนทนากันก็หยุดมือทันทีเพื่อจะเข้ามาหาคุณชายของตน แต่กลับต้องตกใจเมื่อคนที่เดินออกมาเป็นสตรีร้ายกาจเช่นคุณหนูรอง “คุณหนู! ท่านมากลั่นแกล้งคุณชายของข้าอีกแล้วใช่หรือไม่” เป็นเพ่ยตงเอ่ยถามพลางมองสตรีตรงหน้าด้วยท่าทางระวังตัว “ข้าคิดอย

            “นางมารผู้นั้นจะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวกับข้า” กล่าวจบก็หมุนตัวหันกลับเข้าห้องของตน                       ด้านหมิงเจียวซือที่ถูกคังอ๋องลากตัวมาสนทนาด้วย และที่ต้องเรียกว่าลาก ก็เพราะบุรุษสูงศักดิ์ใช้นิ้วดึงรั้งอาภรณ์บริเวณแขนของนางเอาไว้ก่อนจะบังคับให้นางเดินตาม            “ท่านอ๋องปล่อยหม่อมฉันก่อนดีหรือไม่เพคะ”            “ปากก็บอกว่าชื่นชอบข้า พึงใจข้าแต่ดูเจ้าทำสิ แค่อยู่ใกล้ข้ายังไม่อยากทำเลย”            “ท่านอ๋องคิดมากเกินไปแล้วเพคะ หม่อมฉันเพียงไม่อยากให้ผู้คนติฉินนินทาท่านอ๋องในทางเสียหาย”            “ใจจริงข้าอยากใ

                                                                                   5                                                                     ขอทำดีอยู่ห่าง ๆ (2)             หลินถงบ่นไปน้ำตาซึมไปด้วยความเป็นห่วงคุณหนูของตน โชคดีที่น้ำแกงไก่นั่นคลายความร้อนแล้ว ยามเทราดบนตัวคุณหนูจึงไม่ลวกผิวมาก            เรื่องการเชิญท่านหมอมารักษาอาการบาดเจ็บที่ศีรษะของคุณหนูถูกเก็บเป็นความลับ ไม่