บทที่ 5 ลูกศิษย์คนแรกของจางไคเฮ่อ

บทที่ 5

ลูกศิษย์คนแรกของจางไคเฮ่อ

            อาจเพราะจิตวิญญาณของตงตงคนเก่ายังคงฝังอยู่ในร่างกายน้อยๆ นี้ ตงตงจึงรู้สึกผูกพันและมองว่าจางไคเฮ่อเป็นบิดาของนางอย่างแท้จริง

            พออาบน้ำ โกนหนวดและทำผมเผ้าใหม่ จางไคเฮ่อก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น

            ตอนที่จางไคเฮ่อออกมาจากห้อง ตงตงก็ทำกับข้าวและนึ่งซาลาเปาเสร็จพอดี  

            จางไคเฮ่อเดินไปเปิดฝาซึ้งนึ่ง ควันสีขาวลอยอบอวล กลิ่นหอมหวานของฟักทองผสมกับแป้งโชยแตะจมูก

            เขามองซาลาเปาที่ดูนุ่มฟูด้วยความสงสัย

            ซาลาเปาที่ขายกันทั่วไปแป้งค่อนข้างหยาบ ปล่อยข้ามวันก็จะแข็งกระด้าง แต่ซาลาเปาที่ลูกสาวของเขาเพิ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆ กลับมีสีเหลืองอ่อนนวลๆ แค่มองก็รู้ว่าเนื้อสัมผัสเนียนนุ่มและต้องอร่อยมากแน่ๆ

            “นี่คืออะไร” จางไคเฮ่อถามลูกสาวอย่างสงสัย 

            “ซาลาเปาไส้ฟักทอง รสหวาน ท่านพ่อลองชิมดูสิ” นางตอบฉะฉาน พร้อมกับยกถ้วยชามออกมาวางบนโต๊ะกินข้าว

            ซาลาเปานึ่งร้อนๆ ถูกหยิบขึ้นมาจากซึ้ง จางไคเฮ่อแบ่งครึ่งซาลาเปา มองไส้ซาลาเปาเนื้อเนียนอย่างเงียบๆ ผ่านไปสักพัก เขาส่งซาลาเปาเข้าปาก ทันใดนั้น ดวงตาสีดำเข้มก็ฉายแววประหลาดใจ

            “โอ้ อร่อยมาก ความหวานของไส้เข้ากับแป้งอย่างดีเลย ไม่คิดเลยว่าฟักทองจะเอามาทำแบบนี้ก็ได้”

            ตงตงยิ้มเมื่อถูกบิดาชม

            “ยังใช้อย่างอื่นทำไส้ซาลาเปาได้อีกนะ อย่างเช่น เผือก เกาลัด หมูตุ๋น ไก่สับ หน่อไม้…อะไรแบบนี้”

            “คิดแล้วเชียว เจ้าเองก็มีพรสวรรค์เหมือนกับกุ้ยฉิน…”

            จางไคเฮ่อหลุบตา ทำหน้าเศร้าหมองขึ้นมาทันควันหลังจากเผลอเอ่ยชื่อภรรยาออกมา

            เด็กสาวไม่รู้จะปลอบใจบิดาอย่างไร นางจึงเม้มปาก มองถ้วยข้าวในมืออย่างเงียบๆ

            สองพ่อลูกเงียบกันอยู่ชั่วครู่ จางไคเฮ่อก็พูดด้วยสีหน้าเชื่องซึม “พ่อขอโทษนะตงตง พ่อทำตัวไม่ได้เรื่องเอง” 

            ตั้งแต่สูญเสียภรรยา จางไคเฮ่อรู้สึกผิดและสิ้นหวัง ทั้งที่เขาใกล้ชิดภรรยาที่สุด แต่กลับไม่สังเกตเห็นว่านางกำลังป่วยหนัก มิหนำซ้ำ หลังจากภรรยาเสียไป เขาก็ทำให้โรงเตี๊ยมที่ภรรยาสร้างขึ้นกับมือขาดทุนย่อยยับจนต้องปิดกิจการลง

            เขามันไม่ได้เรื่อง

            เพราะอย่างนั้น ถึงขังตัวเองในห้องด้วยความสำนึกผิด แต่ก็กลายเป็นว่าสร้างภาระให้กับลูกสาว

            ตงตงเข้าใจความรู้สึกของบิดา

            อย่างที่บอก เพราะไม่รู้จะปลอบอย่างไร นางจึงพูดเพียงว่า “ท่านพ่อ ขอแค่ยังมีชีวิต คนเราเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ”

            ท่านพ่อเงียบคิดสักพัก ก่อนจะพยักหน้าทีหนึ่ง

            “เจ้าพูดถูก”

            คุยกันมาถึงตรงนี้ตงตงก็ตั้งโต๊ะกินข้าวเสร็จพอดี

            นางตักข้าวใส่ถ้วยแล้วยื่นให้บิดา 

            จางไคเฮ่อรับถ้วยข้าวมา คีบกับข้าวเข้าปาก จากนั้นพุ้ยข้าวคำโตตามหลัง

            สองพ่อลูกนั่งกินข้าวกันอย่างเงียบเฉียบ ข้าวหมดไปครึ่งชาม จางไคเฮ่อถึงวางตะเกียบลงแล้วถามตงตง

            “ว่าแต่ เจ้าหนุ่มคนนั้น เจ้าจะเลี้ยงดูเขาจริงหรือ” 

            “เลี้ยงดู?” ตงตงเอียงศีรษะ ทวนคำพูดของบิดา สักพักก็ร้อง “อ๋อ ท่านหมายถึงพี่ชายหลิ่วหรอกหรือ เลี้ยงดงเลี้ยงดูอะไร ท่านพูดเกินไปแล้ว”

            ตงตงร่างนี้อายุ 15 เองนะ ท่านพ่อพูดอย่างกับว่า นางเป็นหญิงแก่ที่ชื่นชอบการเลี้ยงดูเด็กหนุ่มเอาไว้ดูเล่นอย่างนั้นแหละ!

            “เขาตั้งใจจะเป็นทหารจริงๆ ใช่หรือไม่”

            คราวนี้ท่านพ่อเปลี่ยนคำถามใหม่

            นางพยักหน้าส่งเสียง “อืม”

            จางไคเฮ่อกล่าวต่อ “ฝึกเยอะๆ มันก็ดีอยู่หรอก แต่สิ่งสำคัญคือความแม่นยำตอนออกกระบวนท่ายามเผชิญหน้ากับศัตรู”

            พอจางไคเฮ่อแนะนำมาแบบนั้น ตงตงก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ นางวางตะเกียบลงข้างๆ ชามข้าว ถามบิดาด้วยความกระตือรือร้น

            “ท่านพ่อเป็นอดีตทหารนี่นา ท่านสอนเขาหน่อยได้หรือไม่” 

            “ทำไมข้าต้องสอนเขาด้วย”

            “ก็เขาอยากเป็นทหารนี่ แล้วท่านก็เคยเป็นทหารมาก่อน”

            “เขาอยากเป็นทหารแล้วเกี่ยวอะไรกับข้า”

            “ท่านพ่อ อย่าพูดจาขี้งกนักสิ ท่านช่วยสอนเขาหน่อยนะเจ้าคะ นะ น๊าาา”

            ตงตงไม่เพียงขอร้องบิดา ดวงตากลมโตสุกใสยังกะพริบปริบๆ อย่างออดอ้อน

            เห็นภายนอกจางไคเฮ่อเหมือนคนป่าเถื่อน แต่เนื้อแท้กลับรักภรรยาและลูกยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

            หลังจากครุ่นคิดสักครู่ จางไคเฮ่อก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

            “ถ้าว่างก็บอกให้เขาไปหาไม้เนื้อแข็งมา ถ้าไม่รู้ว่าจะตัดจากไหน ลองเข้าป่าท้ายเมืองดู เอามาเยอะๆ หน่อย แล้วข้าจะทำหุ่นไม้ฝึกไว้ให้”

            ได้ยินแบบนั้นตงตงพลันยิ้มแฉ่ง

            จางไคเฮ่อพูดต่ออีกครั้ง “เห็นแกที่เขามาช่วยเจ้าผ่าฟืนหรอก”

            “เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ”

            “ถ้าเขาได้เป็นทหารแล้ว เจ้าเองก็อย่าไปสนิทสนมกับเขามากนักล่ะ”

            “ทำไมหรือ”

            หนนี้ จางไคเฮ่อปิดปากเงียบไม่ยอมตอบ หยิบตะเกียบขึ้นมาพุ้ยข้าวเข้าปากเหมือนหิวโหย

            พอสองพ่อลูกกินข้าวอิ่มแล้ว จางไคเฮ่อนำถ้วยชามไปล้าง ตงตงเช็ดโต๊ะ แต่ไม่วายย้อนคิดถึงคำพูดของบิดา

            ถ้าเหยียนหลิ่วไปเป็นทหารแล้ว ทำไมนางถึงสนิทกับเขาต่อไม่ได้นะ?

            …..

            …..

            วันต่อมา ฟ้ายังไม่สว่างดี เหยียนหลิ่วก็กระโดดข้ามกำแพงมาบ้านจาง

            เด็กหนุ่มยังคงช่วยตงตงเตรียมข้าวของสำหรับไปขายเหมือนเดิม

            “เหมือนของจะเยอะกว่าเดิมอีก หนักหรือไม่” เด็กหนุ่มถาม

            ตงตงส่ายหน้า “ช่วงนี้ข้ากินเยอะ ของแค่นี้ไม่หนักสักนิด”

            “นั่นสินะ ช่วงนี้ดูเจ้าเริ่มมีเนื้อมีหนังมากกว่าเมื่อก่อนอีก”

            ตงตงยิ้มรับคำพูดของเหยียนหลิ่ว

            เด็กสาวอายุ 15 ปี หากพูดไปแล้ว ควรจะมีเนื้อหนังมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ตงตงกลับผอมแห้ง ตัวเล็กเหมือนเด็กอายุ 13 แถมหน้าอกยังแบนเหมือนไข่ดาว

            ทั้งที่ฐานะทางบ้านไม่ได้ยากจนถึงขั้นไม่มีกินแท้ๆ อีกอย่าง มารดาเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยม นางควรจะมีกินถึงจะถูก

            “แล้ววันนี้ทำไมขนของไปเยอะแยะ” เหยียนหลิ่วถาม

            “เห็นของเยอะแบบนี้ เพราะข้าลองทำซาลาเปาไส้ฟักทองขาย แต่ก็นะ ไม่รู้จะขายได้หรือไม่ แหะๆ”

            “ซาลาเปาของเจ้าอร่อยไม่หมือนใคร ยังไงก็ต้องขายหมดแน่”

            ถึงจะเป็นเพียงคำพูดปลอบใจ แต่เด็กสาวก็ยิ้มรับคำชมนั้น

            “ขอบคุณที่ให้กำลังใจนะ พี่ชายหลิ่ว”

            “อีกไม่กี่วันคุณชายบ้านนั้นก็จะกลับเข้าสถานศึกษาแล้ว คราวนี้ข้าจะได้ช่วยเจ้าหิ้วของไปส่งที่ร้านและยังช่วยจัดร้านได้ด้วย”

            “ท่านไม่ต้องฝืนก็ได้”

            “ไม่ฝืนหรอก ข้าอยากทำน่ะ”

            “อืม”

            นางพยักหน้าให้เขาทีหนึ่ง

            หลังจากเตรียมของเสร็จแล้ว เหยียนหลิ่วก็ไปที่ห้องเก็บฟืน ตั้งใจขนไม้ออกมาผ่า แต่กลับพบว่าไม้ถูกทำเป็นฟืนหมดแล้ว ซ้ำยังแบ่งไว้เป็นกองๆ อย่างมีระเบียบ

            “เจ้าจ้างคนอื่นผ่าฟืนแล้วหรือ” เขาเดินกลับมาถามนาง สีหน้าเศร้านิดหน่อย หากไม่ได้ผ่าฟืน เขาก็ไม่มีประโยชน์สำหรับนางน่ะสิ

            “อ๋อ เรื่องนั้น…”

            “ข้าทำเอง”

            ตงตงยังไม่ทันได้ตอบ จางไคเฮ่อเดินออกมาจากบ้านกล่าวแทรก

            เหยียนหลิ่วมองไปทางเจ้าของเสียง พอเห็นชายร่างบึกบึนเดินมาหยุดตรงหน้า เด็กหนุ่มก็ตกใจ แต่ผ่านสักพัก เขาก็จำได้ว่าคนคนนี้คือบิดาของตงตง

            “ท่านอาจางกลับมาทำงานได้แล้วหรือ ต่อไปหน้าที่ผ่าฟืนข้าก็ไม่ต้องทำแล้วสิ”

            ขณะเด็กหนุ่มถาม สีหน้าของเขาค่อนข้างหมองหม่น

            “อยากผ่าฟืนต่อก็ทำไปสิ ใครห้ามเจ้า” จางไคเฮ่อบอก “แต่เจ้ามีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่าผ่าฟืนไม่ใช่หรือ”

            “เรื่องอื่นหรือขอรับ?” เหยียนหลิ่วย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ

            “ฝึกฝนตัวเองเพื่อไปเป็นทหาร”

            ได้ยินแบบนั้นเหยียนลิ่วชะงัก 

            “ข้าเข้าใจผิดไปหรือ”

            “ไม่ใช่ขอรับ ข้าอยากเป็นทหาร”

            หนทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากสถานะที่เป็นอยู่ คือการออกไปจากบ้านกู้ ยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง

            แต่เหยียนหลิ่วไม่มีความรู้ เขาไม่เคยได้รับการสอนสั่งอย่างจริงจัง นอกจากเรียนรู้ด้วยตัวเอง อย่างการจดจำตัวอักษร การฟันดาบ

            อย่างไรก็แล้วแต่ สิ่งที่เหยียนหลิ่วทำได้ดีคือมีจิตใจที่มุ่งมั่นและเข้มแข็ง หากเป็นทหาร อนาคตน่าจะไปได้ไกล บ่าวในบ้านกู้ล้วนพูดเช่นนั้น

            นั่นคือเหตุผลที่เหยียนหลิ่วมุ่งมั่นฝึกฝนเพื่อจะไปเป็นทหาร

            ลานหลังบ้านเงียบเชียบ จางไคเฮ่อมองเด็กหนุ่มครั้งหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้น

            “เพราะอย่างนั้นข้าถึงได้บอก เจ้ามีสิ่งสำคัญกว่าการผ่าฟืนให้ลูกสาวข้า”

            “แล้วข้าควรทำเช่นไรขอรับ ท่านอาจาง”

            “ตอนนี้คนบ้านกู้ยังไม่มีใครตื่น เจ้าไปป่าท้ายเมืองกับข้า หาไม้เนื้อแข็งมาทำหุ่นไม้เอาไว้ซ้อมวิชา”

            “ขอรับ”

            เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบอย่างหนักแน่น เขาเชื่อมั่นจางไคเฮ่อและไม่มีอะไรโต้แย้ง 

            จางไคเฮ่อเดินไปหยิบขวานกับตะกร้า เตรียมตัวเสร็จก็ตั้งท่าจะออกบ้าน

            ตงตงโบกมือยิ้มให้กับชายต่างวัยทั้งสองคน “ท่านพ่อ พี่ชายหลิ่ว ข้าไปขายของก่อนนะ พวกท่านก็อย่าเถลไถลล่ะ”

            เหยียนหลิ่วโบกมือตอบตงตง

            จางไคเฮ่อขมวดคิ้ว พูดอย่างข่มขู่ “ลูกสาวข้า ข้าไม่ยกให้เจ้าหรอก”

            “เอะ ขอรับ?”