บทที่ 10 ลูกค้าหน้าใหม่

บทที่ 10

ลูกค้าหน้าใหม่

            จางไคเฮ่อเห็นด้วยแบบไม่เถียง เผลอแป๊บเดียว เขาก็รู้สึกว่าตงตงไม่เพียงเข้มแข็งขึ้น ฝีมือทำอาหารยังพัฒนากว่าเดิมมาก

            “นอกจากร้านขายซาลาเปา ตงตงจะเปิดโรงเตี๊ยมจริงหรือ” จิ่งฝานถาม

            ตอนแรก แค่อยากมาช่วยงานร้านซาลาเปา ไม่คิดว่าตงตงถึงขั้นประกาศว่าจะกลับมาเปิดโรงเตี๊ยม

            “จริงเจ้าค่ะ ข้าตั้งใจจะกลับมาเปิดโรงเตี๊ยม แต่ก็อยากให้คนรู้จักร้านซาลาเปาของข้าเสียก่อน หากว่างเมื่อไร ก็คิดอยู่ว่าจะเริ่มทำความโรงเตี๊ยมชั้นล่างก่อน พี่จิ่งฝานมาได้จังหวะพอดี เสร็จจากงานแล้ว ท่านมาช่วยข้าทำความสะอาดได้หรือไม่ ข้าจะจ่ายค่าจ้างให้ด้วย”

            โรงเตี๊ยมของท่านแม่เป็นอาคาร 2 ชั้น ไม่ได้มีขนาดใหญ่โตเหมือนโรงเตี๊ยมชื่อดังแห่งอื่น โรงเตี๊ยมเหล่านั้นส่วนใหญ่กว้างขวางและมี 3 ชั้น

            ตงตงตั้งใจจะเริ่มทำความสะอาดชั้นล่าง แล้วเปิดให้ลูกค้าเข้ามานั่ง เพราะตอนนี้ร้านซาลาเปาเริ่มมีลูกค้าเยอะพอสมควร ที่นั่งจึงไม่เพียงพอ

            “ค่าจ้างข้าไม่เอาหรอก ถ้าพรุ่งนี้ข้าเสร็จงานแล้วจะมาช่วยเจ้าทำความสะอาดนะ” จิ่งฝานบอก

            “เจ้าค่ะ”

            ตงตงยิ้มอย่างอ่อนใจให้กับพี่ชายจิ่งฝาน

            ก่อนที่จิ่งฝานจะกลับบ้าน ตงตงยังแบ่งซาลาเปาให้เขาไป 6 ลูก

            ซาลาเปาพวกนี้นางตั้งเก็บไว้กินเอง เลยยังพอมีเหลืออยู่บ้าง 

            จิ่งฝานโบกมือไม่ยอมรับซาลาเปา ทั้งยังบอกว่าเป็นของซื้อของขาย แต่ตงตงก็ใช้ข้ออ้างว่า นางฝากให้ลุงจิ่ง จิ่งฝานจึงยอมรับซาลาเปา

            ลุงจิ่งคือพ่อของจิ่งฝาน อายุมากและมีโรครุมเร้า

            “เจอกันพรุ่งนี้นะตงตง” จิ่งฝานโบกมือให้เด็กสาว

            “เดินทางกลับระวังๆ ด้วยนะ” นางบอกด้วยความเป็นห่วง

            หลังจากจิ่งฝานกลับไปได้สักัก ลานหลังบ้านก็กลับมาเงียบ

            ไม่นานนัก จางไคเฮ่อกล่าวขึ้นว่า “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นแม่พระหรือ เลี้ยงดูเด็กหนุ่มข้างบ้านไม่พอ ยังจะเลี้ยงดูชายหนุ่มอีก”

            “ท่านพ่อพูดเหมือนข้าเป็นเด็กสาวที่ชื่นชอบการเลี้ยงดูผู้ชาย ข้าไม่ได้เป็นอย่างนั้นเสียหน่อย”

            “งั้นรึ” จางไคเฮ่อเลิกคิ้ว จากสีหน้าเหมือนไม่เชื่อคำพูดของลูกสาวสักเท่าไร

            เด็กสาวยิ้มแหยๆ

            “อย่างที่ข้าบอก ช้าเร็วยังไงข้าก็ต้องกลับมาเปิดโรงเตี๊ยมอยู่แล้ว อีกอย่างนะ ครั้งนี้ข้าจะยอมให้ตัวเองถูกหลอกอีกแล้ว”

            ถ้าเป็นตงตงเมื่อก่อน จางไคเฮ่อคงไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าลูกสาวของตนต่างออกไป อย่างไรก็ตาม จางไคเฮ่อห้ามลูกสาวไม่ได้ เพราะ 2 เดือนที่ผ่านมา เขาเองก็ทำตัวเหลวไหลไร้ประโยชน์เหมือนกัน

            …..

            …..

            เช้าตรู่วันถัดมา ตงตงลุกขึ้นมาล้างหน้า บ้วนปาก จากนั้นก็นำซาลาเปาที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวานใส่ลงตะกร้าเตรียมออกไปเปิดร้าน

            หลังจากเตรียมของเสร็จเรียบร้อย เพิ่งพบว่าเหยียนหลิ่วยังไม่ข้ามมา นางจึงชะเง้อคอมองกำแพงสูง   

            ท่านพ่อตื่นแล้วเช่นกัน เห็นตงตงเอาแต่ชะเง้อมองข้ามกำแพง จึงเอ่ยขึ้นมาว่า “ถ้าจนป่านนี้แล้วยังไม่มา ก็คงไม่มาแล้วละ”

            “ท่านรู้ได้ยังไง”

            “บ้านกู้เป็นบ้านขุนนาง พวกขุนนางมีนิสัยซับซ้อนกันไม่ใช่หรือ”

            ตงตงคิดตามคำพูดของท่านพ่อก็เห็นว่าจริง ในใจนึกสงสารเหยียนหลิ่วที่ต้องรับใช้เจ้านายแบบนั้น

            …..

            …..

            พอจัดร้านเสร็จ จางไคเฮ่อก็กลับไปที่บ้าน เหลาไม้ทำหุ่นฝึกให้เหยียนหลิ่ว

            อีกเหตุผลที่ไม่ได้อยู่ช่วยตงตงขายซาลาเปา เพราะหน้าตาที่ดุดัน เกรงว่าจะทำให้ลูกค้ากลัวมากกว่าเรียกลูกค้า

            หลังจากนึ่งซาลาเปาสุกแล้ว ตงตงก็ตะโกนเรียกลูกค้า

            “ซาลาเปาร้อนๆ จ้า ซาลาเปาไส้หมู ซาลาเปาไส้ฟักทองหวานอร่อยๆ ลูกละ 3 อีแปะเท่านั้น”

            ไม่นานนัก ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เข้ามายืนหน้าร้าน เขาทำจมูกฟุดฟิดขณะมองซาลาเปาในซึ้ง

            “พี่ชายรับซาลาเปาไส้อะไรดีเจ้าคะ”

            “ข้าเอาซาลาเปาไส้หมูกับไส้ฟักทองหวานอย่างละลูก กินที่นี่ อ้อ ขอน้ำชาด้วย”

            “ได้เจ้าค่ะ”

            เมื่อตงตงยกซาลาเปากับชามาเสิร์ฟ ชายคนนั้นหยิบซาลาเปาขึ้นมาแบ่งออกดูไส้ข้างใน ยกขึ้นมาดม สักครู่ถึงกัดคำเล็กๆ และเคี้ยวช้าๆ ท่าทางเหมือนพิจารณากลิ่นกับรสชาติ

            ตงตงรู้สึกขัดแย้ง แต่ไม่ได้พูดออกมา

            “น้องสาว ซาลาเปานี้ เจ้าเป็นคนทำหรือ” ชายคนนั้นหันมาถาม

            “ใช่เจ้าค่ะ ซาลาเปาของข้ามีปัญหาหรือ พี่ชาย” นางตอบพร้อมกับถามในประโยคเดียวกัน

            “เปล่า มันอร่อยมาก”

            ตงตงยิ้มพร้อมกล่าว “ขอบคุณ” หากในใจกลับรู้สึกตะงิดกับท่าทีของชายคนนี้

            ไม่นานจากนั้น ลุงฉีก็มาซื้อซาลาเปาห่อกลับบ้าน ตามมาด้วยลูกค้าเก่าและลูกค้าใหม่ ตงตงจึงโฆษณาเรื่องที่นางจะกลับมาเปิดโรงเตี๊ยมอีกครั้ง

            ช่วงสายของวัน ถังเหวินกับซานหลัวเฉิงก็มาที่ร้าน

            ชายคนนั้นพอเห็นเด็กหนุ่มทั้งสองมาถึง เขาลุกขึ้นจ่ายเงินค่าซาลาเปากับน้ำชา รีบร้อนจากไปในทันที

            ถังเหวินกับซานหลัวเฉินมองหน้ากัน ก่อนจะทำท่ากระซิบกระซาบ

            “หลงจู๊ของโรงเตี๊ยมตระกูลฉินไม่ใช่หรือ มาทำอะไร”

            “ซาลาเปาที่โรงเตี๊ยมนั่นไม่มีกินรึไง มาซื้อไกลจังแหะ”

            “ก็ร้านนี้ซาลาเปาอร่อยนี่น่า ไม่แปลกหรอก”

            “อืม เจ้าพูดถูก”

            ภายนอกตงตงทำท่าเป็นไม่สนใจ หากก็เงี่ยหูฟังด้วยความอยากรู้ เท่าที่จับใจความได้ ลูกค้าหน้าใหม่คนนั้นคือหลงจู๊โรงเตี๊ยมตระกูลฉิน

            ซาลาเปามีขายอยู่ทั่วไป ไม่ใช่แค่ร้านข้างทาง แต่ละโรงเตี๊ยมล้วนมีซาลาเปาสูตรดั่งเดิมขึ้นชื่อเป็นของตัวเอง การที่หลงจู๊โรงเตี๊ยมตระกูลฉินจงใจมากินซาลาเปาร้านเล็กๆ ของตงตง หากไม่ใช่เพราะชื่นชอบเป็นการส่วนตัว ก็คงมาสอดส่องวิธีทำ และแน่นอน ตงตงมั่นใจว่าต้องเป็นอย่างหลัง

            แต่ละวันนั้น ตงตงทำซาลาเปาจากที่บ้านแล้วค่อยมานึ่งที่หน้าร้านทีหลัง ทุกวันลูกค้าของตงตงก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ หากหักต้นทุนแล้วในหนึ่งวันนางขายซาลาเปาได้เงินมาเกือบ 300 อีแปะ ถือว่ามากสำหรับร้านซาลาเปาเล็กๆ

            อย่างไรก็ตาม การที่ร้านของตงตงขายดีก็เท่ากับว่านางไปแย่งลูกค้าจากร้านอื่น หลงจู๊คนนั้นมาเพื่อสอดส่องสูตรลับซาลาเปาของนางนั่นเอง