พญาแห่งสายลม

หลังจากที่พลังงานแห่งความมืดมิดบนเกาะได้สลายไปจนหมดสิ้น แสงแดดอันอบอุ่นก็สาดส่องลงมาบนผืนโลกอีกครั้ง ไดชิและดาอิยืนอยู่บนยอดเขาสูง มองลงไปที่หมู่บ้านที่เคยถูกปกคลุมด้วยเงาปีศาจ บัดนี้เต็มไปด้วยแสงสว่างและชีวิตชีวา ต้นไม้ใบหญ้าที่เคยแห้งเหี่ยวกลับมาเขียวขจีอีกครั้ง ดอกไม้ป่าเบ่งบานส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วทั้งเกาะ ทะเลสาบที่เคยเป็นสีดำสนิทก็กลับมาเป็นผืนน้ำที่ใสสะอาดราวกับกระจกเงา

"เรา...ทำได้แล้วนะไดชิ" ดาอิพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ใบหน้าของเธอเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความสุข

"ใช่...เราทำได้แล้ว" ไดชิกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน เขากุมมือของน้องสาวอย่างแนบแน่น และในพริบตานั้น...เขาก็รู้สึกได้ถึงความผูกพันที่ยิ่งใหญ่ระหว่างพวกเขา

ทั้งสองเดินลงจากยอดเขาอย่างช้าๆ เมื่อมาถึงหมู่บ้าน ชาวบ้านทุกคนต่างมารวมตัวกันเพื่อต้อนรับการกลับมาของพวกเขา ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยรอยยิ้มและแววตาที่เปล่งประกายไปด้วยความหวัง ไดชิและดาอิได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นราวกับวีรบุรุษที่เพิ่งกลับมาจากสงคราม

"พวกเจ้า...เก่งที่สุดในโลกเลย!" รูฟกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาวิ่งเข้าไปกอดไดชิและดาอิอย่างแนบแน่น "ข้าไม่รู้จะขอบคุณพวกเจ้ายังไงดี"

"พวกเราไม่ได้ทำคนเดียวหรอกครับ" ไดชิกล่าวพร้อมกับมองไปที่ชาวบ้านทุกคน "เราทุกคนต่างหาก...ที่ร่วมกันต่อสู้"

ปู่เฒ่าดาฟเดินเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่น "พลังแห่งความหวังและความรักของพวกเจ้า...คือสิ่งที่ทรงพลังที่สุดในโลกใบนี้" เขากล่าวพร้อมกับยกมือขึ้นวางบนบ่าของไดชิและดาอิ "ตอนนี้...ก็ถึงเวลาที่พวกเจ้าจะได้พักผ่อนแล้ว"

หลังจากนั้น...ชาวบ้านทุกคนต่างพากันไปทำพิธีเฉลิมฉลองกันอย่างยิ่งใหญ่ มีเสียงดนตรีและเสียงหัวเราะดังขึ้นไปทั่วทั้งหมู่บ้าน ไดชิและดาอิรู้สึกเหมือนได้กลับมาใช้ชีวิตในโลกที่เคยสงบสุขอีกครั้ง พวกเขาเดินไปตามทางเดินที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่เบ่งบาน และได้เห็นภาพผู้คนกำลังใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

"ดีจังเลยนะไดชิ" ดาอิพึมพำด้วยรอยยิ้ม "เหมือนทุกอย่างกำลังกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง"

"ใช่...แต่เรายังหยุดไม่ได้" ไดชิกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "จนกว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมจริงๆ"

ในขณะที่พวกเขากำลังเดินไปตามทางอยู่นั้น...เสียงเพลงที่ไพเราะก็ดังขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่ง เสียงนั้นอ่อนโยนและน่าหลงใหล ราวกับกำลังเชิญชวนให้พวกเขาเดินเข้าไปหา

"เสียงอะไรน่ะ" ดาอิพึมพำด้วยความสงสัย

"ระวังตัวไว้ให้ดีนะ" ไดชิกล่าวพร้อมกับกำดาบอาคมในมือแน่น "ฉันรู้สึกไม่ดีเลย"

เสียงเพลงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งพวกเขาเดินมาถึงหน้าผาที่สูงที่สุดของเกาะ ที่นั่นไม่ได้มีปีศาจตัวไหนอยู่เลย มีเพียงหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังยืนเล่นพิณอยู่บนยอดหน้าผา ผมของเธอเป็นสีเงินส่องประกายในแสงแดด และใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน

"นั่น...คือผ้ายันต์แห่งการสร้างสรรค์งั้นเหรอ" ดาอิพึมพำด้วยความตกใจ

"ไม่..." ไดชิกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "นั่น...คือ นางพญาแห่งสายลม"

ทันทีที่เขากล่าวจบ...หญิงสาวคนนั้นก็หันมามองพวกเขาด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา ดวงตาของเธอเป็นสีฟ้าใสราวกับท้องฟ้าในยามราตรี แต่แฝงไปด้วยความว่างเปล่าที่น่ากลัว