ผ้ายันต์ผืนสุดท้าย

หลังจากที่จัดการกับปีศาจได้แล้ว ไดชิและดาอิก็เดินขึ้นฝั่งด้วยความอ่อนแรง พวกเขาหอบหายใจอย่างหนัก แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อิ่มเอมใจ ความมืดมิดที่เคยปกคลุมทะเลสาบแห่งความเงียบได้จางหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงผืนน้ำที่ใสสะอาดและสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเช้า

"เรา...ทำได้แล้ว" ดาอิพึมพำด้วยความโล่งใจ เธอเหลือบมองไปที่พี่ชายของเธอที่กำลังเดินเข้าไปยังแท่นหินที่อยู่ตรงกลางทะเลสาบ ที่นั่นมีหนังสือเล่มหนึ่งที่ถูกเปิดออก และมีแสงสีขาวนวลส่องประกายออกมาจากภายในหนังสือ

"นั่นคือผ้ายันต์ผืนสุดท้าย...ผ้ายันต์แห่งการทำลายล้าง" ไดชิกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม เขาก้าวเข้าไปหยิบผ้ายันต์ผืนนั้นขึ้นมาอย่างระมัดระวัง และรู้สึกได้ถึงพลังงานมหาศาลที่แผ่ออกมาจากมันอย่างรุนแรง พลังนั้นไม่ได้บริสุทธิ์เหมือนผ้ายันต์ผืนอื่น แต่มันคือพลังที่สามารถทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ได้

"เอาล่ะ...เรามาเริ่มพิธีกันเถอะ" ดาอิกล่าวพร้อมกับยื่นผ้ายันต์ทั้งสี่ผืนที่พวกเขารวบรวมมาได้ให้ไดชิ ไดชิรับผ้ายันต์เหล่านั้นมาไว้ในมือ และเริ่มท่องบทสวดโบราณที่ปู่เฒ่าดาฟสอนให้ เสียงของเขาดังก้องไปทั่วทั้งทะเลสาบ ผสานเข้ากับเสียงคลื่นที่พัดกระทบฝั่ง

เมื่อบทสวดจบลง...ผ้ายันต์ทั้งห้าผืนก็เปล่งแสงออกมาอย่างรุนแรง แสงนั้นส่องสว่างไปทั่วทั้งเกาะ ราวกับแสงอาทิตย์ที่กำลังสาดส่องลงมาบนผืนดินที่มืดมิด ไดชิและดาอิรู้สึกถึงพลังงานมหาศาลที่กำลังไหลเวียนไปทั่วทั้งร่างกายของพวกเขา พลังนั้นไม่ได้มาจากความโกรธแค้นหรือความมืดมิด แต่มาจากความรัก...ความหวัง...และความกล้าหาญที่อยู่ในใจของพวกเขา

ทันใดนั้นเอง...สิ่งที่น่าอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น!

เงาปีศาจที่เคยปกคลุมทั่วทั้งเกาะเริ่มที่จะจางหายไปทีละน้อย พื้นดินที่เคยแห้งแล้งก็เริ่มมีสีเขียวขึ้นมา ต้นไม้ที่เคยแห้งตายก็เริ่มที่จะมีใบอ่อนงอกออกมา ดอกไม้ที่เคยร่วงโรยก็เริ่มที่จะเบ่งบานอีกครั้ง...โลกทั้งโลกกำลังกลับมามีชีวิตอีกครั้ง!

แต่สิ่งที่น่าอัศจรรย์กว่านั้น...คือภาพที่อยู่เบื้องหน้าของพวกเขา

ดวงวิญญาณปีศาจสีม่วงเข้มขนาดใหญ่ที่ลอยคว้างอยู่กลางอากาศเริ่มที่จะสลายไปในพริบตา เหลือเพียงดวงวิญญาณสีขาวนวลที่ลอยคว้างอยู่กลางอากาศ และในพริบตานั้น...ดวงวิญญาณสีขาวนวลเหล่านั้นก็พุ่งเข้าไปหาคนในหมู่บ้านที่เคยถูกกลืนกินไป ร่างของพวกเขาที่เคยซีดเซียวกลับมามีเลือดฝาดอีกครั้ง ดวงตาที่เคยไร้ชีวิตชีวาเปล่งประกายขึ้นมาอีกครั้ง และพวกเขาก็ค่อยๆ ทยอยกลับมารวมตัวกันที่หน้าถ้ำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เสียงโห่ร้องของชาวบ้านดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน พวกเขาต่างพากันร้องไห้ด้วยความดีใจและตื้นตันใจที่ได้เห็นบ้านเกิดของตัวเองกลับมามีชีวิตอีกครั้ง และได้เห็นคนที่รักกลับมาอย่างปลอดภัย

ภาพที่อยู่เบื้องหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความรัก...ความหวัง...และความสุขที่กำลังล้นออกมาจากหัวใจของทุกคน ไดชิและดาอิยืนมองดูภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่ตื้นตันใจ พวกเขารู้สึกเหมือนความพยายามทั้งหมดที่เคยทำมานั้นไม่ได้ไร้ประโยชน์เลยแม้แต่น้อย

"เรา...ทำได้แล้วนะไดชิ" ดาอิกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอหันไปมองพี่ชายของเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา

"ใช่...เราทำได้แล้ว" ไดชิกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน เขากอดน้องสาวของเขาอย่างแน่นหนา และในพริบตานั้น...เขาก็รู้สึกถึงความรักและความผูกพันที่ยิ่งใหญ่ที่อยู่ระหว่างพวกเขา

จากนั้น...ไดชิและดาอิก็นำผ้ายันต์ทั้งหมดไปเก็บไว้ในวิหารศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่บนยอดเขา เพื่อให้มันเป็นสัญลักษณ์แห่งความหวังและความกล้าหาญของชาวเกาะแห่งนี้ตลอดไป...