ตำนาน

หลังจากการต่อสู้ครั้งสุดท้ายกับเงาปีศาจและจอมเวทแห่งเงามืด ความเหนื่อยล้าของไดชิและดาอิถูกแทนที่ด้วยความสงบสุขที่หวนคืนมาสู่เกาะ พวกเขาได้รับการดูแลบาดแผลเล็กน้อยจากชาวบ้าน และได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

เช้าวันรุ่งขึ้น...แสงอาทิตย์สีทองสาดส่องกระทบผิวน้ำในทะเลสาบจนเกิดประกายระยิบระยับ นกน้อยส่งเสียงร้องเพลงอย่างไพเราะ เป็นสัญญาณของการเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไดชิและดาอิออกมาจากกระท่อมและพบว่าปู่เฒ่าดาฟกำลังรอพวกเขาอยู่ที่ลานกลางหมู่บ้าน พร้อมกับชาวบ้านจำนวนหนึ่งที่เตรียมตัวพร้อมสำหรับการเดินทาง

"อรุณสวัสดิ์ พ่อหนุ่มและแม่หนูผู้กล้าหาญ" ปู่เฒ่าดาฟกล่าวด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น "วันนี้เป็นวันแรกที่เกาะของเราได้ต้อนรับแสงอรุณที่แท้จริงหลังจากความมืดมิดมานาน"

"อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะท่านปู่" ไดชิและดาอิกล่าวตอบพร้อมกัน

"วันนี้ข้าอยากจะพาพวกเจ้าไปเดินดูรอบๆ เกาะ" ปู่เฒ่าดาฟกล่าว "และถึงเวลาที่พวกเจ้าควรจะได้รู้ประวัติความเป็นมาที่แท้จริงของ 'เกาะแห่งความเงียบเหงา' แห่งนี้เสียที...พวกเราเรียกมันว่า เกาะแสงอรุณ มาตั้งแต่โบราณกาลแล้ว"

การเดินทางเริ่มต้นขึ้น นำโดยปู่เฒ่าดาฟ พวกเขามุ่งหน้าสู่ใจกลางเกาะ บรรยากาศแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ทุกย่างก้าวที่เดินผ่านเต็มไปด้วยความเขียวขจีและกลิ่นหอมของดินที่ชุ่มชื้น

สถานที่แรก: ป่าแห่งพงไพรศักดิ์สิทธิ์

พวกเขาหยุดอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ที่สุดบนเกาะ ลำต้นของมันใหญ่โตจนต้องใช้คนหลายคนโอบ ต้นไม้ต้นนี้เคยดูมืดมัวและเหี่ยวเฉา แต่ตอนนี้กลับแผ่กิ่งก้านสาขาและมีใบสีเขียวมรกตที่สดใส

"ที่นี่คือ 'ป่าแห่งพงไพรศักดิ์สิทธิ์'" ปู่เฒ่าดาฟเริ่มเล่าด้วยเสียงที่นุ่มนวล "ตามตำนาน...เกาะแสงอรุณของเราถูกสร้างขึ้นโดยเทพธิดาแห่งธรรมชาติ ที่นี่เป็นดินแดนที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลก ซึ่งเชื่อมโยงกับมิติอื่น ๆ ด้วยพลังงานอาคมที่ซ่อนอยู่ในผ้ายันต์ทั้งห้าผืน"

"ผ้ายันต์ทั้งห้าผืนนั้น...ไม่ได้มีไว้แค่ทำลายล้างปีศาจใช่ไหมคะ" ดาอิเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"ถูกต้องแล้ว" ปู่เฒ่าตอบพร้อมพยักหน้า "ผ้ายันต์แต่ละผืนคือ เสาหลักแห่งสมดุล ของโลกใบนี้ ผืนหนึ่งคือ 'ความกล้าหาญ' (ที่พวกเจ้าได้จากถ้ำเพลิง), ผืนหนึ่งคือ 'ความหวัง' (ที่ได้จากพืชพันธุ์), 'ความรู้' (ที่ได้จากหน้าผา), 'การสร้างสรรค์' และ 'การทำลายล้าง' เมื่อทั้งห้าผืนรวมกัน มันคือ อาคมแห่งการฟื้นฟู ที่จะรักษาสมดุลของพลังงานบนเกาะและทั่วโลก"

สถานที่ที่สอง: ซากปรักหักพังแห่งวิหารโบราณ

พวกเขาเดินมาถึงซากปรักหักพังของวิหารหินขนาดใหญ่ ซึ่งตั้งอยู่บนเนินเขาที่มองเห็นทิวทัศน์ของเกาะได้ทั้งหมด

"เมื่อหลายร้อยปีก่อน...มีจอมเวทกลุ่มหนึ่งอาศัยอยู่ที่นี่" ปู่เฒ่าดาฟเล่าต่อด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมขึ้น "พวกเขาค้นพบวิธีควบคุมพลังของผ้ายันต์เพื่อสร้างความสงบสุข แต่แล้ว...ความโลภก็เข้าครอบงำหัวหน้าของพวกเขา เขาต้องการผูกขาดพลังทั้งหมดไว้กับตัวเอง นั่นคือ จอมเวทแห่งเงามืด ผู้ที่พวกเจ้าได้ต่อสู้ด้วย"

ไดชิขมวดคิ้ว "แสดงว่า...จอมเวทแห่งเงามืดไม่ใช่ปีศาจจากต่างมิติ แต่เป็นมนุษย์ที่ถูกพลังมืดกัดกิน?"

"ใช่แล้ว" ปู่เฒ่าดาฟยืนยัน "จอมเวทแห่งเงามืดพยายามจะรวมพลังของผ้ายันต์ทั้งห้า แต่ไม่สำเร็จ เพราะถูกผ้ายันต์แห่งความหวังต่อต้าน ทำให้พลังงานระเบิดออก กลืนกินดวงวิญญาณของผู้คนจำนวนมาก และทำให้เกาะแห่งนี้ถูกปกคลุมด้วยความมืดมิดและเงาปีศาจ...และเขาก็หายตัวไปอยู่ในมิติเงาเพื่อรอวันที่จะกลับมา"

สถานที่ที่สาม: น้ำพุแห่งชีวิต

สุดท้าย ปู่เฒ่าดาฟพาพวกเขามาที่น้ำพุเล็ก ๆ ที่ไหลออกมาจากโขดหินข้างทาง น้ำพุนี้ใสราวกับแก้วและมีแสงสีฟ้าอ่อน ๆ ลอยอยู่เหนือผิวน้ำ

"และนี่คือ 'น้ำพุแห่งชีวิต'" ปู่เฒ่ากล่าวพร้อมรอยยิ้ม "หลังจากพิธีของพวกเจ้า...น้ำพุนี้ก็ได้กลับมาไหลอีกครั้ง ผู้คนของเราเชื่อว่าการได้ดื่มน้ำจากที่นี่จะช่วยรักษาบาดแผลทั้งทางร่างกายและจิตใจได้"

ปู่เฒ่ายื่นถ้วยไม้ให้พวกเขา "ลองดื่มดูสิ...พวกเจ้าคงเหนื่อยล้ามากแล้ว"

ไดชิและดาอิรับถ้วยมาดื่มทันที พลังงานที่บริสุทธิ์ไหลผ่านลำคอพวกเขาเข้าสู่ร่างกาย พวกเขารู้สึกถึงความอบอุ่นและความสดชื่นที่แผ่ซ่านไปทั่ว บาดแผลและความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ที่เคยมีอยู่กลับหายไปจนหมดสิ้น พวกเขารู้สึกแข็งแกร่งกว่าที่เคยเป็นมา

"นี่คือบทเรียนสุดท้ายที่เกาะมอบให้พวกเจ้า" ปู่เฒ่าดาฟกล่าวด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา "ตอนนี้เกาะของเราได้กลับมาสงบสุขแล้ว แต่ภารกิจของพวกเจ้าในฐานะผู้พิทักษ์อาคมที่แท้จริงนั้น...อาจจะเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น"

"พวกเราพร้อมเสมอครับ" ไดชิกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

"ถ้าอย่างนั้น..." ปู่เฒ่าดาฟกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างลึกลับ "ก็ถึงเวลาที่พวกเจ้าจะต้องตัดสินใจแล้ว...พวกเจ้าจะเลือกอยู่ต่อเพื่อเป็นผู้พิทักษ์เกาะแสงอรุณตลอดไป หรือจะเลือกเดินทางสู่โลกภายนอก...เพื่อเผชิญหน้ากับภัยคุกคามที่ยังคงซ่อนตัวอยู่ในเงามืด"

สองพี่น้องมองหน้ากัน แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและคำถามที่ไม่มีคำตอบ...