ทะเลสาบแห่งความเงียบ

หลังจากที่จัดการกับเงาปีศาจที่พุ่งลงมาจากฟ้าได้แล้ว ไดชิและดาอิก็มาถึงทะเลสาบแห่งความเงียบ ทะเลสาบแห่งนี้แตกต่างจากที่อื่นอย่างสิ้นเชิง ผืนน้ำเป็นสีดำสนิทและนิ่งสงบจนน่าขนลุก ราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอาศัยอยู่เลย มีเพียงเสียงนกร้องที่แหบแห้งดังขึ้นเป็นระยะๆ ทำให้บรรยากาศดูวังเวงและน่ากลัว

"นี่คือทะเลสาบแห่งความเงียบ...สินะ" ดาอิพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังจ้องมองเราอยู่"

"ใช่แล้ว..." ไดชิกล่าวพร้อมกับกำดาบอาคมในมือแน่น เขากวาดสายตาไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง และในพริบตานั้น...เขาก็ต้องชะงักเมื่อพบว่ามีเงาปีศาจตัวหนึ่งกำลังยืนอยู่บนเกาะที่อยู่ตรงกลางทะเลสาบ มันไม่ใช่ปีศาจธรรมดา...แต่มันคือ ปีศาจปลา ที่มีรูปร่างที่น่ากลัวและแข็งแกร่งกว่าปีศาจตัวไหนๆ ที่เขาเคยเจอมา ดวงตาของมันเป็นสีแดงก่ำและมีเสียงคำรามที่น่ากลัวดังขึ้นเป็นระยะๆ

"ฮ่าฮ่าฮ่า!" ปีศาจปลากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูก "พวกแก...คิดว่าจะหนีข้าไปได้งั้นรึ"

"หลีกทางซะ!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขากำดาบอาคมในมือแน่น และพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไม่คาดฝันอีกครั้ง

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือดและยาวนาน ไดชิและดาอิพยายามที่จะต่อสู้กับปีศาจปลาด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี แต่ก็ไม่เป็นผล ร่างของมันดูเหมือนจะแข็งแกร่งเกินกว่าที่จะถูกทำลาย

"ฮึ่ม! ทำไมมันถึงไม่โดนเลยวะ!" ไดชิสบถออกมาอย่างหงุดหงิด

"เพราะมันไม่ใช่แค่ปีศาจธรรมดา..." ปู่เฒ่าดาฟกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "มันคือผู้พิทักษ์แห่งทะเลสาบ...ที่ถูกครอบงำด้วยพลังของความมืด!"

"ผู้พิทักษ์แห่งทะเลสาบ..." ดาอิพึมพำด้วยความตกใจ "นี่มันหมายความว่าเราต้องสู้กับผู้พิทักษ์ด้วยงั้นเหรอ"

"ใช่...พวกมันเป็นเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกควบคุมโดยพลังของจอมเวทแห่งเงามืด!" รูฟคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด "พวกมันจะไม่รู้สึกเจ็บปวดและจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะถูกทำลายอย่างสิ้นซาก!"

"ไม่ยอมหรอก!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขาใช้พลังทั้งหมดที่มีในการพุ่งเข้าใส่ปีศาจปลาอย่างรวดเร็วและแม่นยำ

แต่ก็ไม่เป็นผล ปีศาจปลามีจำนวนมากเกินไปและแข็งแกร่งเกินกว่าที่เขาจะรับมือได้ ไดชิรู้สึกเหมือนกำลังต่อสู้กับกำแพงที่ไม่มีวันพังทลายลงได้

"ฮึ่ม! ยอมแพ้ซะเถอะ! เจ้าไม่มีทางเอาชนะข้าได้หรอก!" ปีศาจปลาหัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง มันยกมือขึ้น และพร้อมที่จะเข้าโจมตีไดชิอย่างรุนแรง

แต่ในจังหวะนั้นเอง...ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

"ใช่แล้ว...ผ้ายันต์!" ไดชิคำรามออกมา เขาพยายามที่จะลุกขึ้นยืน แต่ร่างกายของเขาไม่สามารถที่จะขยับได้เลยแม้แต่น้อย เขามองไปที่ปีศาจปลาที่กำลังจะเข้าโจมตีเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

"ไม่นะ! อย่าทำแบบนั้นนะ!" เสียงเล็กๆ ดังขึ้นจากด้านหลังของปีศาจปลา

"ดาอิ!" ไดชิคำรามออกมาด้วยความตกใจ เขาหันไปมองและพบว่าดาอิกำลังยืนอยู่ตรงนั้น ร่างกายของเธอดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ยอมแพ้

"ฮ่าฮ่าฮ่า! น้องสาวของแกมาตายเป็นเพื่อนแล้ว!" ปีศาจปลาหัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง

"อย่าทำร้ายน้องสาวข้า!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขาใช้พลังทั้งหมดที่มีในการพุ่งเข้าใส่ปีศาจปลาอย่างรวดเร็ว แต่ก็ถูกมันใช้หางขนาดมหึมาของมันฟาดเข้าที่เขาจนกระเด็นไปตกไกล

"อั่ก!" ไดชิร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง แต่เขาก็ยังคงไม่ยอมแพ้ เขามองไปที่ดาอิที่กำลังจะถูกปีศาจปลาเข้าโจมตีด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

"ไม่นะ! อย่าทำอะไรน้องสาวข้า!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขาพยายามที่จะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แต่ร่างกายของเขาไม่สามารถที่จะขยับได้เลยแม้แต่น้อย

"ยอมแพ้ซะเถอะ! เจ้าไม่มีทางเอาชนะข้าได้หรอก!" ปีศาจปลาคำรามออกมาด้วยความสะใจ มันยกมือขึ้น และพร้อมที่จะเข้าโจมตีดาอิอย่างรุนแรง

"ไม่นะ!" ดาอิร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอใช้พลังอาคมในการสร้างบาเรียป้องกันที่แข็งแกร่ง แต่ก็ไม่เป็นผล บาเรียของเธอแตกสลายไปในพริบตา

"ฮ่าฮ่าฮ่า!" ปีศาจปลาหัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง มันยกมือขึ้นอีกครั้ง และพร้อมที่จะเข้าโจมตีดาอิอย่างรุนแรง

แต่ในจังหวะนั้นเอง...ไดชิก็ตัดสินใจทำในสิ่งที่เขาไม่เคยคิดที่จะทำมาก่อน

"หยุดนะ!" ไดชิคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เขาใช้พลังทั้งหมดที่มีในร่างกายของเขา และพุ่งเข้าใส่ปีศาจปลาอย่างรวดเร็ว

"แก...กล้าดียังไง!" ปีศาจปลาคำรามออกมาด้วยความโกรธ มันหันไปมองไดชิด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง และใช้พลังอาคมในการสร้างลูกบอลหินขนาดใหญ่ และพุ่งตรงไปยังไดชิอย่างรวดเร็ว

"ไม่นะ!" ดาอิร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอใช้พลังอาคมในการสร้างบาเรียป้องกันที่แข็งแกร่ง และพุ่งเข้าใส่ลูกบอลหินอย่างรวดเร็ว บาเรียของเธอก็แตกสลายไปในพริบตา แต่เธอก็ยังคงไม่ยอมแพ้ เธอใช้พลังอาคมในการสร้างลูกบอลหินขนาดใหญ่ และพุ่งตรงไปยังปีศาจปลาอย่างรวดเร็ว