บททดสอบ

ไดชิและดาอิใช้เวลาถึงสามวันเต็มในการพักฟื้นร่างกายที่วิหารบนยอดเขา เมื่อลงมาถึงหมู่บ้าน ปู่เฒ่าดาฟและรูฟก็รอพวกเขาอยู่แล้วใต้ต้นไม้ใหญ่

"พวกเจ้าตัดสินใจได้แล้วใช่ไหม" ปู่เฒ่าดาฟถามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเมตตา

ไดชิพยักหน้าอย่างหนักแน่น "ครับท่านปู่ พวกเราตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่ต่ออีกสามเดือน เพื่อค้นหาผู้พิทักษ์ที่แท้จริงของเกาะแสงอรุณคนต่อไป"

"เราไม่สามารถปล่อยให้เกาะที่เพิ่งฟื้นฟูกลับมาต้องเผชิญหน้ากับอันตรายอีกครั้ง หากพวกเราต้องจากไป" ดาอิกล่าวเสริม

ปู่เฒ่าดาฟยิ้มอย่างพึงพอใจ "เป็นความปรารถนาอันสูงส่งสมกับเป็นผู้ที่กอบกู้เกาะนี้จริงๆ" เขาเดินไปที่มุมวิหารและหยิบเอา คัมภีร์หนังโบราณ ที่ถูกเก็บซ่อนไว้ออกมา "การค้นหาผู้พิทักษ์ที่แท้จริงนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ผู้พิทักษ์จะต้องพิสูจน์ตนเองผ่านการทดสอบที่ไม่มีใครเคยผ่านมาก่อน และคัมภีร์เล่มนี้คือสิ่งที่ผู้พิทักษ์รุ่นก่อนทิ้งไว้ให้"

ปู่เฒ่าดาฟยื่นคัมภีร์ที่มีตัวอักษรโบราณสลักอยู่ให้พวกเขา “จงหาผู้ที่ยืนหยัดอยู่ ณ จุดสูงสุดของความมืดมิด...แต่ยังคงส่องสว่างด้วยจิตวิญญาณแห่งแสงอรุณ”

"จุดสูงสุดของความมืดมิด..." ดาอิพึมพำ "หมายถึง...คนที่เคยถูกปีศาจครอบงำงั้นหรือคะ"

"มันคือปริศนาที่พวกเจ้าต้องไข" ปู่เฒ่าดาฟตอบ "อุปสรรคที่พวกเจ้าจะเจอไม่ใช่เงาปีศาจ แต่เป็น บททดสอบ ที่ถูกผนึกไว้ตามสถานที่สำคัญของเกาะ บททดสอบเหล่านี้จะคอยคัดกรองผู้ที่ไม่คู่ควร และทดสอบว่าพวกเจ้าเองก็เหมาะสมที่จะเป็นผู้ฝึกสอนผู้พิทักษ์คนต่อไปหรือไม่"

บททดสอบที่ 1: เขาวงกตแห่งอดีต (สัปดาห์ที่ 1)

วันรุ่งขึ้น สองพี่น้องเริ่มต้นภารกิจแรกด้วยการเดินทางกลับไปยัง ป่าแห่งพงไพรศักดิ์สิทธิ์ ที่ซึ่งมีพลังอาคมบริสุทธิ์ที่สุด ตามคำแนะนำในคัมภีร์ เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในป่าลึก แสงสว่างรอบกายก็เริ่มมืดมิดลงอย่างรวดเร็ว ต้นไม้ทุกต้นดูบิดเบี้ยวผิดรูป ก่อตัวเป็น เขาวงกตแห่งอดีต

อุปสรรค: ทันทีที่ก้าวเข้าไป ภาพหลอนจากความทรงจำในอดีตก็พุ่งเข้าโจมตีจิตใจของพวกเขา ภาพเหล่านั้นไม่ใช่ภาพของปีศาจ แต่เป็นช่วงเวลาที่อ่อนแอที่สุดในชีวิตของพวกเขา ทั้งความหวาดกลัว ความผิดหวัง และความรู้สึกผิดที่ไม่อาจแก้ไขได้

* ไดชิ ถูกจมดิ่งลงไปในภาพหลอนของการที่เขาไม่สามารถปกป้องพ่อแม่ได้ ภาพเงาที่จางหายไปของพ่อแม่ยืนอยู่ตรงหน้า กล่าวโทษเขาว่าอ่อนแอและไร้ประโยชน์

* ดาอิ ถูกรายล้อมด้วยภาพหลอนที่เธอกลัวการใช้พลังทำลายล้างของตนเอง ภาพที่เธอปล่อยพลังออกมาโดยไม่ตั้งใจและทำลายทุกสิ่งที่อยู่รอบตัว

"หนีไป...เจ้าไม่มีวันควบคุมพลังนี้ได้!" เสียงกระซิบกระซาบดังอยู่ในหูของดาอิ "เจ้าคือหายนะ!"

"แกเป็นแค่อาคมกากๆ ที่ไม่มีค่าอะไร!" ภาพหลอนของจอมเวทแห่งเงามืดหัวเราะเยาะใส่ไดชิ

สองพี่น้องต้องแยกจากกันท่ามกลางภาพลวงตา พวกเขาต้องต่อสู้กับความรู้สึกผิดและปมในใจของตัวเองมากกว่าต่อสู้กับปีศาจภายนอก

การฝ่าฟัน: ดาอิรวบรวมสติ เธอใช้ผ้ายันต์แห่งความหวังสร้างแสงสว่างขึ้นในใจ และยอมรับความกลัวของตัวเอง "ใช่...ฉันเคยกลัว แต่ตอนนี้ฉันควบคุมมันได้แล้ว พลังนี้มีไว้เพื่อปกป้อง!" เมื่อเธอยอมรับ ความหวาดกลัวก็สลายไป และเธอก็สามารถหาทางออกจากเขาวงกตได้

ด้านไดชิ เขาใช้ผ้ายันต์แห่งความรู้ เข้าใจว่าภาพเหล่านั้นเป็นเพียงความทรงจำที่บิดเบือน "ข้าจะไม่หนีอีกแล้ว! ความผิดพลาดในอดีตคือพลังในปัจจุบันของข้า!" เขาใช้ผ้ายันต์แห่งความกล้าหาญฟันดาบอาคมออกไปอย่างแน่วแน่ และทำลายภาพลวงตาทั้งหมด

เมื่อทั้งสองมาพบกันที่ใจกลางเขาวงกต เขาวงกตก็สลายไป ทิ้งไว้เพียงก้อนหินสลักโบราณที่มีข้อความใหม่ปรากฏขึ้น: “ผู้พิทักษ์ที่แท้จริงต้องพิชิตความมืดมิดในใจตนเองเสียก่อน”

บททดสอบที่ 2: หุบเหวแห่งความเงียบงัน (เดือนที่ 2)

หลังจากผ่านบททดสอบแรกมาได้อย่างยากลำบาก สองพี่น้องใช้เวลาที่เหลือในการทบทวนตัวเองและเรียนรู้อาคมจากผ้ายันต์ที่รวบรวมมาเพิ่มขึ้น จนกระทั่งพวกเขาเดินทางมาถึง หุบเหวแห่งความเงียบงัน ซึ่งเป็นหน้าผาที่สูงชันและเคยเป็นที่อยู่ของนางพญาแห่งสายลม

อุปสรรค: ที่นี่มีลมพัดแรงเป็นพายุตลอดเวลา แต่พายุในครั้งนี้ไม่ได้มาพร้อมกับเสียงคำราม แต่มันคือ พายุแห่งความเงียบงัน พายุนี้จะขโมย เสียง และ พลังอาคม ของผู้ที่เข้าไปในอาณาเขต ทำให้พวกเขาไม่สามารถสื่อสารกันด้วยคำพูด หรือใช้คาถาที่ต้องท่องบทสวดได้เลย!

* เมื่อก้าวเข้าไป ไดชิพยายามจะร่ายคาถาป้องกัน แต่ทำได้เพียงส่งเสียงแหบแห้งออกมาเท่านั้น พลังอาคมในร่างกายดูเหมือนจะถูกดูดออกไปอย่างช้าๆ

* ดาอิพยายามตะโกนเรียกพี่ชาย แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆ ออกมา มีเพียงความเงียบที่น่ากลัวเท่านั้นที่ปกคลุมอยู่รอบตัว

ความดุเดือด: พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับ สิ่งมีชีวิตจากความว่างเปล่า ที่มองไม่เห็นตัวตน แต่โจมตีด้วยคลื่นความถี่ต่ำที่ทำให้ร่างกายชา พวกเขาต้องต่อสู้ด้วย สัญชาตญาณ และ ความเข้าใจ ที่มีต่อกัน โดยอาศัยเพียงภาษามือและการสื่อสารทางจิตวิญญาณที่ละเอียดอ่อนที่สุดเท่านั้น

การฝ่าฟัน: ไดชินึกถึงคำสอนของอาจารย์ไคและฟาร่า เขาสลัดความคิดที่จะใช้เสียงร่ายคาถาออกไป และเริ่มใช้ผ้ายันต์แห่งการสร้างสรรค์ โดยผนึกพลังอาคมทั้งหมดไว้ที่ปลายดาบอย่างเงียบงัน เขาไม่ร่ายคาถา แต่เขา เขียนคาถา ลงบนอากาศด้วยการเคลื่อนไหวของดาบ!

ดาอิเห็นการกระทำของพี่ชาย เธอจึงใช้ผ้ายันต์แห่งการทำลายล้าง โดยไม่ใช้เสียงเช่นกัน เธอใช้พลังจิตควบคุมลูกไฟขนาดเล็กและชี้ไปยังทิศทางที่ศัตรูที่มองไม่เห็นโจมตีมา

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างช้าๆ แต่ดุดัน ในที่สุด ไดชิก็ใช้ดาบอาคมที่ผนึกคาถาไว้ฟันเข้าที่แกนกลางของพายุแห่งความเงียบงันจนสลายไป เมื่อเสียงกลับคืนมา พวกเขาก็ล้มลงไปนั่งกับพื้นด้วยความอ่อนล้า แต่รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

ก้อนหินสลักก้อนที่สองปรากฏขึ้น: “ผู้พิทักษ์ที่แท้จริงต้องสื่อสารด้วยหัวใจเมื่อคำพูดถูกพรากไป และใช้ปัญญาเมื่อพลังงานไม่เอื้ออำนวย”

เหลือเวลาอีกเพียงหนึ่งเดือนในการค้นหา ผู้พิทักษ์ที่แท้จริงคนนั้นยังคงเป็นปริศนา และบททดสอบสุดท้ายกำลังรอพวกเขาอยู่...