Semua Bab รักนี้ข้าสมยอม: Bab 21 - Bab 30

นางโบกมือเอ่ยอย่างตัดรำคาญ “เฮ้อ! ช่างเถอะๆ ข้าขี้เกียจอธิบาย ถือว่าข้าพูดผิดแล้วกัน ว่าแต่เจ้า เหตุใดตกหน้าผาเช่นนั้น ดีนะที่ข้าบังเอิญอยู่ที่นี่จึงใช้วิชาตัวเบาอันล้ำเลิศกระโดดออกไปรับตัวได้ทันเวลา หาไม่ เจ้าคงมิได้จมน้ำตายหรอก แต่เพราะตกลงไปกระแทกน้ำจนปอดฉีก เหวนี่มันสูงมาก”ไป๋เล่อชิงไม่คิดปิดบัง นางกำลังอยากระบายพอดี จึงเล่าให้ผู้มีพระคุณฟังตามตรง “ข้าถูกแม่สามีผลักลงมา นางต้องการให้บุตรชายได้แต่งงานใหม่กับสะใภ้ที่ดีกว่า จึงต้องการฆ่าข้าหมายเปิดทางมงคลอย่างหมดจด”“อ้อ” ผู้ฟังพยักหน้ารับทราบ นี่ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ ในนิยายที่เคยอ่านก็เจอบ่อยอยู่ ซีรี่ย์ที่ดูก็มีบ่อยมาก เรื่องล่าสุดที่เพิ่งดูก่อนตายแล้วข้ามภพมาที่นี่ก็เห็นจะเป็นแนวแก้แค้น สนุกสุดๆไป๋เล่อชิงไม่รู้ว่าคนฟังกำลังคิดไปเรื่อย นางว่าต่อ “เดิมทีข้าคิดว่าแม่สามีใจดีมีเมตตา ตัวข้ารักเคารพจากใจ คิดว่าจะปรนนิบัติไม่ต่างจากมารดาผู้ให้กำเนิดตลอดไป ที่ไหนได้ นางเป็นสตรีหน้าเนื้อใจเสือ ข้ามองนางผิดไป”“เจ้าอย่าได้โทษตัวเอง คนหน้าเนื้อใจเสือมีถมไป พวกเราน่ะมันคนจิตใจใสซื่อบริสุทธ์ดุจน้ำถึงได้มองพลาด ข้าเองทั้งเก่ง ฉลาด มองคนขาดข

ถ้ำหลังม่านน้ำตกใต้ผาอารามธรรมพิสุทธิ์“ชีวิตใหม่ที่ได้รับโอกาสในวันนี้ สตรีเช่นพวกเราต้องใช้ให้คุ้มค่าเพื่อวันข้างหน้าจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจภายหลัง”โจวเจินว่าอีก “ข้ามีความคิดว่าอยากไปเมืองหลวงที่รุ่งเรืองเหมาะกับสตรีสะสวยเช่นข้า มีบุรุษให้เลือกเยอะๆ ค่อยๆ เลือกเฟ้น เราต้องเป็นฝ่ายเลือกและเลือกให้เป็น” ไป๋เล่อชิงไม่คิดทัดทานผู้มีพระคุณอยู่แล้ว นางพยักหน้า “ข้าเองก็ไม่มีที่ไป เช่นนั้นก็ไปไหนไปกัน!” แต่ว่าเส้นทางยาวไกลต้องใช้เงินนางจึงเสนอว่า “ข้ามีสินเดิมเก็บที่เรือนสามี ยังมีตั๋วเงินแอบเก็บไว้ เป็นตั๋วเงินที่ลักลอบทำการค้าลับๆกับสกุลเฉินของสหายมาหลายปี”โจวเจินพยักหน้าเข้าใจ“เจ้าอยากให้ข้าแอบเข้าไปเอาออกมาใช่หรือไม่?”“ใช่เจ้าค่ะ นั่นคือเงินของข้า ผู้อื่นไม่ควรมีสิทธิ์ยึด ข้ามิอาจทำใจหากแม่สามีจะได้มันไปทั้งหมด”“ได้ เจ้าบอกทางมา ข้าใช้เวลาไปขโมยไม่นาน” มีวรยุทธ์เสียอย่าง ต้องใช้ทักษะฟ้าประทานนี้ให้คุ้มค่าไป๋เล่อชิงหยิบหินก้อนเล็กๆ มาขีดเขียนบนพื้นดินก่อเกิดเป็นแผนที่และเส้นทางไปยังเรือนสกุลอู๋ รวมถึงประตูเรือนต่างๆโจวเจินพูดเอาไว้ไม่เกินจริงแม้แต่น้อย นางใช้เวลาเพียงหนึ่งชั

ตัวอักษรในจดหมายฉบับที่สองจากสหายนี้ล้วนแต่เป็นการต่อว่าเรื่องที่เขามีสตรีอื่นข้างกาย เพียงพบพานบุปผาตระการก็ลืมเลือนบุปผางามในวันวาน และตามด้วยคำตำหนิยาวเหยียดทั้งมักมากในกาม ไร้หัวใจ ไม่มีศีลธรรมจรรยา ทอดทิ้งภรรยา ปล่อยให้นางน้อยเนื้อต่ำใจ ระทมจนต้องหนีหาย ใช้วิธีฆ่าตัวตายไปอย่างเดียวดายโศกตรม ด่าว่าเขาไร้มโนธรรม ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี และอีกหลายประโยคไม่มีประโยคไหนไม่ด่าทออย่างรุนแรงเพียงแต่ไม่มีคำว่าชายชู้แล้วอู๋หมิงจึงทำจิตใจให้สงบลง กลั้นลมหายใจค่อยๆ กวาดสายตาไล่อ่านเนื้อหาในจดหมายทั้งสองอย่างละเอียดรอบคอบอีกรอบไม่นานก็จับใจความสำคัญได้แค่สองประเด็นใหญ่ คือเขามีสตรีคนใหม่ และไป๋เล่อชิงตาย หาร่างไม่เจอทรวงอกกระเพื่อม ชายหนุ่มขบกรามกำหมัดแน่น จดหมายย้อนแย้งสองฉบับถูกขยำโยนลงกระถางไฟ ไม่นานก็ถูกเพลิงเผามอดไหม้เหลือเพียงเถ้าถ่านอู๋หมิงหรี่ตา หมายความว่านางหายตัวไปหรือ?จังหวะนั้น สตรีชุดสีชมพูพลันวิ่งตึงๆ เข้าประตูมา โวยวายต่อหน้าเขาว่า “อู๋หมิง ช่วยด้วย ข้าถูกตามฆ่า ท่านดู! ข้าเกือบตาย!” นิ้วเรียวยาวชี้มาที่เนินอกอวบอิ่มที่ถูกมีดดาบปาดจนเนื้อผ้าขาดรุ่งรุ่ง พลางพร่ำบ่นยาวเหยียด

ท่ามกลางกลุ่มควันจากถ้วยชาร้อนกรุ่นสองถ้วยระหว่างกระดานหมากยากเอาชนะเยี่ยนอ๋องถามอู๋หมิงอย่างห่วงใย “ไม่เคยเห็นเจ้าโกรธขนาดนี้ นับว่าข้าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว”ปกติอู๋หมิงสงบนิ่งเยือกเย็นเหมือนคนไม่รู้ร้อนรู้หนาวทุกเรื่องราว พอถึงคราวที่พระองค์ถามเอาความคิดเห็นก็ตอบอย่างละเอียดรอบคอบโดยสีหน้าไม่เปลี่ยน เรียกได้ว่าเสนอข้อเท็จจริงด้วยเหตุผลอย่างรอบด้านแบบไร้ที่ติ เพราะไม่มีอารมณ์ร่วมอันใดแม้แต่น้อย ในขณะที่ตัวพระองค์มักเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง โมโหฉุนเฉียวทุกครั้งยามเกิดปัญหาให้ขบคิด“ได้เห็นเสียที ยามเจ้ามีอารมณ์โกรธขึ้นมานับว่าเด็ดขาดทีเดียว”อู๋หมิงมิได้ปฏิเสธ ทว่าความเงียบของเขาย่อมเป็นการตอบรับตามวิสัยเยี่ยนอ๋องชอบนิสัยเย่อหยิ่งพูดน้อยของอู๋หมิง พระองค์ทั้งเอือมระอาและคร้านจะฟังคนจำพวกปากมากปากรั่วดุจตะแกรง วันๆเอาแต่พูดจาประจบสอพลอ หาความจริงไม่เจอบุรุษเที่ยงตรงสงบเยือกเย็นเฉกอู๋หมิง ไม่ว่าใครล้วนถูกใจให้คบหาเสมออ๋องหนุ่มถามต่อ “เจ้าคิดว่าภรรยายังไม่ตาย?”ครานี้อู๋หมิงไม่คิดปิดบัง “พ่ะย่ะค่ะ”“ไฉนถึงคิดเช่นนั้น?”“หลังจากในนักรบเงาลอบสืบอย่างละเอียดถี่ถ้วน พบว่ามีโจรเข้ามาขโมยของมีค

เดินทางครึ่งเดือนในที่สุดไป๋เล่อชิงกับโจวเจินก็ถึงที่หมายคือเมืองหลวงต้าอันที่นี่เจริญรุ่งเรืองมากกว่าเมืองชนบทผิงเจียยิ่งนัก ผู้คนที่เดินขวักไขว่พลุกพล่านล้วนแต่งกายงดงามดูดี แม้แต่ขอทานคนเร่ร่อนยังมีการปะชุนเสื้อผ้า เห็นได้ชัดว่าชาวเมืองหลวงให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์เป็นอย่างมาก เรียกว่าที่นี่คือดินแดนแห่งความมั่งคั่งอย่างแท้จริงโจวเจินก้มมองชุดขาดวิ่นของตนนิ่งๆ ชุดมีสภาพนี้เพราะร่างเก่าต่อสู้แย่งชิงคัมภีร์มารสุดยอดเคล็ดวิชากับจอมยุทธ์คนหนึ่งอย่างบ้าคลั่ง กระทั่งต่างฝ่ายตายไปทั้งคู่ คัมภีร์นั้นก็หายไปทางใดก็สุดรู้ นางที่จู่ๆ ก็เข้าสิงร่างจึงต้องทนกับเสื้อผ้าที่รุ่งริ่งยับเยินนี้มาเนิ่นนาน เป็นเพราะเมืองต่างๆที่ผ่านทางไม่มีร้านผ้าที่ถูกใจ ตัวเลือกน้อยไม่ดึงดูด แต่ที่เมืองหลวงแห่งนี้กลับแตกต่าง ทุกย่างก้าวล้วนมีแต่สินค้าหลากหลายให้เลือกหา คิดแล้วก็หันไปทางไป๋เล่อชิงที่เดินชมเมืองอยู่ข้างๆ “ข้าคิดว่าควรเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เสียหน่อย ยืมเงินเจ้าก่อนได้หรือไม่ เดี๋ยวข้าจะหางานทำชดใช้ให้”ไป๋เล่อชิงรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “อาโยวเป็นผู้มีคุณ ไม่ต้องทำงานชดใช้ ต้องการเงินเท่าไรขอเพียงบอกมา อั