บทที่ 22 สหายของท่านแม่ (ครึ่งแรก)

บทที่ 22

สหายของท่านแม่ (ครึ่งแรก)

            7 วันให้หลังโดยประมาณ หน้าร้านตกแต่งเรียบร้อย โกดักเก็บสินค้าก็สร้างเสร็จแล้วเช่นกัน เหลือก็แต่บ้านหลังใหม่กับขนย้ายวัตถุดิบเข้าโกดังกับร้าน

            ลู่ซินฟางไม่กลัวว่าต้องทำงานหนัก แต่กำลังคิดหนักว่าจะพาคนจากมิติออกมาอย่างไรให้แนบเนียนที่สุด

            แม้ว่ายุคโบราณนี้ผู้คนยังไม่มีบัตรและเลขประจำตัว แต่ถ้าพูดถึงหลักฐานการมีตัวตน คงเป็นชื่อในทะเบียนราษฎร์ ทว่าตรงนี้ไม่ใช่ปัญหา ได้ยินมาว่าหมู่บ้านชนบทบางแห่งอยู่ลึกเข้าไปในป่า บางคนก็ไม่ได้แจ้งชื่อขึ้นในทะเบียนราษฎร์ ปัญหาสำคัญกว่านั้นจึงเป็นเรื่องจะให้พวกเขาแวบไปแวบมาระหว่างมิติอย่างไรเพื่อไม่ให้เป็นที่สะดุดตา 

            ลู่ซินฟางมาปรึกษากับหลางไป๋ ทางนั้นแนะนำว่าควรหาสถานที่ที่เป็นส่วนตัว เงียบสงบ และไม่มีคนพลุกพล่าน 

            เดิมที ลู่ซินฟางตั้งใจจะรอจนกว่าบ้านใหม่ในไร่สร้างเสร็จก่อน แล้วค่อยพาทุกคนออกมา แต่หลางไป๋แย้งว่า แบบนั้นธุรกิจของนางจะล่าช้าเกินไป ท้ายที่สุด นางจึงเช่าบ้านหลังเล็กในตรอกแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่ค่อยมีผู้คนผ่านไปมามากนัก

            พอเรียกทุกคนมารวมตัวกัน ให้พวกเขาเปลี่ยนมาสวมชุดที่เตรียมไว้ให้ ลู่ซินฟางก็เปิดประตูมิติ พาหลางไป๋ หลางชุน ซินหลิน พ่อลูกสยงจวินกับสยงอู๋ มายังเมืองเล่ออัน 

            เมื่อทุกคนเห็นบ้านไม้หลังเล็กหน้าตาไม่เหมือนบ้านไม้ที่ตนอาศัย ต่างก็เบิกตาโตด้วยความตื่นเต้น

            “บ้านนี้เล็กไปหน่อย แต่ว่า ลวดลายที่ตกแต่งตามบานประตูกับหน้าต่างกลับดูประณีตจริงๆ” นอกจากทำงานในไร่ พ่อหมีสยงจวินยังมีความสนใจงานไม้ พอเห็นงานแกะสลักที่ไม่นับว่าประณีตเท่าไรบนกรอบหน้าต่างและประตู เขาจึงมีท่าทีสนใจไม่น้อย

            บ้านไม้ในมิติ เป็นบ้านไม้ที่สร้างรูปทรงสไตล์ยุโรปและติดกระจก แตกต่างจากจีนโบราณยุคนี้อย่างสิ้นเชิง

            “ท่านพ่อ ข้าเดินดูทั่วแล้ว ที่นี่ไม่มีกระจกสักบาน แปลกจัง”

            สยงอู๋ ลูกชายของสยงจวินอยู่ในวัย 16 ปี เดินเข้ามาบอก ถึงเขาจะอายุแค่ 16 แต่เพราะเป็นเผ่าหมีจึงมีร่างกายสูงใหญ่ บวกกับทำงานในไร่มาตั้งแต่เล็ก ร่างกายเลยเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ แข็งแรงเกินวัย

            “ในยุคนี้ พวกเขาน่าจะยังไม่รู้ขั้นตอนการทำกระจก แต่ก็เป็นแค่สิ่งที่ข้าคาดเดาเท่านั้น บางทีกระจกอาจมีใช้เฉพาะกลุ่มชนชั้นสูงก็ได้” ลู่ซินฟางบอก “ชาวบ้านอย่างข้า กระจกที่ใช้ส่องหน้าทำมาจากโลหะที่ผสมทองแดงขัดจนเงา พวกเขาเรียกกันว่าคันฉ่องน่ะ”

            “แบบนี้เอง” สยงอู๋พยักหน้า ในแววตาส่องประกายวิบวับอย่างสนอกสนใจ ไม่ต่างจากผู้เป็นพ่อ 

            คราวนี้ลู่ซินฟางหันมาเข้าประเด็นสำคัญ “ขอโทษทีนะทุกคน บ้านสวนยังสร้างไม่เสร็จ ข้าต้องเช่าบ้านเล็กๆ ให้พวกเจ้าไปกลับระหว่างสองมิติกันก่อน อาจจะเสียเวลาเดินทางสักหน่อย”

            ระหว่างรอเถี่ยฮ่าวซือสร้างบ้านสวน คงต้องให้พวกเขาเดินทางไปกลับระหว่างเมืองกับหมู่บ้านที่อยู่นอกเมือง ไหนจะเดินทางผ่านสองมิติอีก ยุ่งยากน่าดู

            ทว่า...พ่อหมีสยงจวินกลับโพลงถามด้วยความอยากรู้

            “สร้างบ้านเหรอ!?”

            “อืม ข้าจ้างคนรู้จักสร้างบ้านเอาไว้ให้ข้าและพวกเจ้าไว้พัก แต่...”

            ลู่ซินฟางยังพูดไม่จบดี สยงจวินก็แสดงสีหน้าแน่วแน่ออกมา

            “ข้าอยากสร้างบ้านด้วยขอรับ”

            “เอาจริงเหรอ?” ลู่ซินฟางถามซ้ำ “ให้มาบุกเบิกช่วยงานในไร่ ยังต้องมาสร้างที่อยู่กันเองอีก แบบนั้นเหนื่อยแย่เลย” 

            “จริงอยู่ที่บ้านหลังนี้อาจล้าหลังกว่าบ้านที่พวกเราอาศัย แต่ดูแล้วประณีตมาก ท่านซินฟาง ข้าอยากเรียนรู้วิธีสร้างบ้านของที่นี่ขอรับ” สยงจวินยืนยันความตั้งใจของตน

            “ถ้าเจ้าพูดแบบนั้น ตอนไปดูงานที่ไร่ ข้าจะฝากเจ้ากับคนรู้จักแล้วกันนะ”

            “ขอบคุณ ท่านซินฟาง!”

            “อะแฮ่ม...” หลางไป๋ปิดปากกระแอมราวกับตั้งใจขัดจังหวะการสนทนาของพวกเขา

            ทุกคนจึงหันไปทางชายหนุ่มเผ่าหมาป่าเงินเป็นตาเดียว

            ว่าไปแล้ว หลางไป๋เข้ากับชุดจีนโบราณไม่น้อยเลยนะ หลางไป๋ไม่ได้สวมชุดเข้ารูปแบบชาวไร่ชาวนาเหมือนกับพวกสยงจวิน ด้วยรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ใบหน้าหล่อเหลา ลู่ซินฟางคิดว่าหลางไป๋น่าจะเหมาะกับลุคบัณฑิต ดังนั้นจึงซื้อเสื้อคลุมตัวยาวสีฟ้าอ่อนแบบพอดีตัวให้ หลางไป๋ไม่ทำให้ผิดหวัง เขาเหมือนนายแบบที่สวมใส่อะไรก็ขึ้น ตอนนี้หลางไป๋เหมือนคุณชายมากชาวสวนเสียอีก 

            “หลางไป๋ มีอะไรติดคอเจ้ารึ!?” เพราะเป็นคนตรงๆ สยงจวินถามแบบไม่อ้อมค้อม แถมยังติดตลกหน่อยๆ

            หลางไป๋ถลึงตาใส่พ่อหมีร่างยักษ์แวบหนึ่ง ก่อนจะบอกว่า “ตามที่ตกลงกัน มาอยู่ที่นี่ พวกเราต้องเรียกท่านซินฟางว่า ‘นายหญิง’ ไม่ใช่หรือ”

            “มีเรื่องแบบนั้นด้วยหรือ” ลู่ซินฟางถามอย่างแปลกใจ

            จริงๆ แล้ว พวกเขาจะเรียกนางแบบไหนก็ได้ ท่านซินฟางก็ดี นายหญิงก็ไม่เลว หรือจะเรียกซินฟางเฉยๆ นางก็ไม่ติด

            “ในเมื่อท่านซินฟางจะทำธุรกิจ ท่านที่เป็นเจ้านายของทุกคน ควรถูกเรียกว่านายหญิงขอรับ” หลางไป๋ย้ำ

            คนคนนี้ บทจะเข้มงวดก็เข้มงวดจริงๆ

            “นั่นสิ ข้าลืมไป” สยงจวินเกาหัวพลางหัวเราะแห้งๆ

            “เอาเถอะ พวกเจ้าจะเรียกข้ายังไงก็ได้ ตอนนี้ไปดูที่ดินที่จะทำไร่กันดีหรือไม่” ลู่ซินฟางตัดบท

            ทุกคนตอบพร้อมกัน

            “ดีขอรับ/ดีเจ้าค่ะ”