เข้าสู่ระบบแชร์
TRILOGY ::: EP.9
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-08-14 19:02:59หนึ่งชั่วโมงต่อมา...
“ยังอร่อยทุกอย่างเหมือนเดิมเลยนะครับแม่” ฉันเผลอหลุดยิ้มบางๆพอได้ฟังคำพูดนั้น ป้ามาร์ธาเองก็หันมามองฉันอย่างรู้กัน เพราะตั้งแต่สิ้นสุดประโยคที่สื่อเป็นนัยๆว่าจำฉันได้ อาหารทุกจานบนโต๊ะนี้ ป้ามาร์ธาก็ให้ฉันเป็นคนทำทั้งหมดเลย โดยมีท่านยืนดูอยู่ห่างๆ “ไม่ต้องมาอ้อนแม่เลย แม็คลืมไรรึเปล่า?” ป้ามาร์ธาเลิกคิ้วเป็นนัยๆ เฮียแม็คเลยลุกขึ้นไปตักไอติมวานิลลามาให้ฉัน แล้วเขาก็ตักของตัวเองมาด้วย เราต่างคนต่างกินในไอติมในถ้วยของตัวเอง และดูเหมือนคนที่แฮปปี้ที่สุดตอนนี้จะเป็น... “แม่ไม่ได้เห็นภาพนี้มานานแค่ไหนกัน” “.......” ป้ามาร์ธาพูดออกมาเหมือนลืมตัว ฉันเองก็หันไปทันที ส่วนเฮียแม็คก็ดูจะสงสัยในคำพูดนั้น “อ๋อ แม่หมายถึง มีบางคนหนีไปเที่ยวประเทศไทย ก็เลยไม่มีใครอยู่กินไอติมให้ดูตั้งหลายวัน” “โถ่ แม่ครับ” “แซวเล่นน่ะลูก แล้วนี่ทำไมคุณฟาเดี...” “เดียเฉยๆเถอะนะคะคุณป้า” ฉันพูดขัดออกไป เพราะเบื่อจะเป็นคุณหนูแห่งสภากฎเต็มที ต่อให้เรียกคุณกันสักร้อยคน ฉันก็ไม่มีทางเป็น Dark Shadow อยู่ดี “จ้ะ ทำไมเดียถึงอยากฝึกขึ้นมาล่ะลูก ก่อนหน้านี้ท่านเซนจิบอกป้าว่า...” “ผมบังคับเอง” เฮียแม็คพูดสวนมาอย่างกับรู้ว่าฉันต้องฟ้องป้ามาร์ธาแน่ แล้วพอได้ฟังคำพูดลูกชาย ป้ามาร์ธาก็เลิกคิ้วสงสัย “บังคับ?” “ค่ะ” “แล้วทำไมแม็คต้องบังคับน้องล่ะลูก” เหอะ...เพราะฉันไปก้าวร้าวใส่คนรักของเฮียล่ะมั้ง ก็เลยหงุดหงิดไม่อยากให้ฉันมีคนตามใจ กลัวว่าจะไปทำอะไรไม่ดีใส่ผู้หญิงคนนั้นตามอำเภอใจ “เรียกจิตวิญญาณตอนเป็นเด็กมั้งครับ” หืม? ดูเหมือนคำตอบที่ได้จะไม่ใช่อย่างที่คิด... “ตอนเด็ก? นี่แม็คจำน้องได้?” “ได้สิครับ” อึก...ไม่จริงน่า ถ้าจำได้แล้วทำไมเขาถึง... “ก็ตอนนั้นเล่นเตะต่อยกับไอ้คินได้ แต่โตมากลับเพิกเฉย แถมยัง...” แกร๊ก! จบละ... คนที่เล่นเตะต่อยกับคิระแบบไม่สนโลกน่ะ มันพี่เฟรย์ไม่ใช่ฉันนะ ฉันวางช้อนตักไอติมลงในถ้วยแบบเซ็งๆและหันหน้าหนีไปทางอื่น เฮียแม็คก็มองมา “อะไร ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้เลย” “เปล่าสักหน่อย แค่คิดว่าตอนนั้น...เฮียคงมีความสุขกับพี่เฟรย์ มากๆเลย” พอฉันพูดไป ป้ามาร์ธาที่นั่งอยู่ก็เงียบกริบเลย แต่แววของคุณป้า ดูก็รู้ว่าเขาเวทนาฉันแค่ไหน ส่วนเฮียแม็ค...ไม่เลย! พอพูดถึงความทรงจำที่เขาเข้าใจผิดว่าฉันคือพี่เฟรย์ เฮียแม็คก็กระตุกยิ้มมุมปากออกมา ทำฉันนึกหงุดหงิดขึ้นมาเฉยๆ ครืดดด... “งั้นระหว่างนี้เดียช่วยเก็บจานดีกว่าค่ะ” เห็นแบบนี้ฉันเลยตัดสินใจลุกขึ้นและคว้าจานอาหารบนโต๊ะที่ทุกคนกินเสร็จแล้วเดินหนีเข้าครัวมาเลย แต่ป้ามาร์ธาก็ตะโกนตามหลัง “เดี๋ยวสิลูก แล้วไอติม...” “เดียกินไม่ไหวแล้วค่ะ” มันสมควรจะจบแค่นั้น แต่เฮียแม็คก็พูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง “กินทิ้งกินขว้าง” แล้วก็นะ... “อืม! วันหลังเฮียก็ชวนพี่เฟรย์มากินดิ” เคร้งงง ซ่า... ฉันวางจานในมือและเปิดน้ำจากก๊อกล้างจานที่ถือมาเพื่อสงบสติอารมณ์ซะเลย ไม่นานเฮียแม็คซึ่งน่าจะโดนคุณป้าสั่งให้ยกจานตามเข้ามา เขาก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ “มองไร” คำพูดห้วนๆจากฉันส่งไป แม้จะหงุดหงิดคนที่ไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ตัวอะไรเลยก็เหอะ แต่สุดท้ายมันก็เป็นฉันที่พูดกับเขาก่อนจนได้ “แม่ให้มาช่วย” “ไม่ต้องหรอก” “งอน?” แค่คำถามคำเดียวที่ดูเหมือนเฮียแม็คใส่ใจ มันก็บ้าจริงๆที่ใจฉันมันอ่อนยวบไปนิดนึง และเลือกจะก้มมองจานชามที่ล้างอยู่แทนที่จะมองหน้าเขาในระยะใกล้ “เปล่า เดี๋ยวก็เปียก หลบไป” “ไล่ด้วย” “ไม่ได้ละ...” หมับ! “ช่วย” ฉันยังพูดไม่ทันจบ อยู่ๆเฮียแม็คก็มาดึงแก้วที่ฉันกำลังล้างอยู่ไป และไม่ต้องคิดภาพต่อจากนี้เลย “ก็บอกว่าไม่ต้อ...” หวืด เพล้งงง~ นั่นไง! ที่บอกว่าไม่ต้องคิดภาพก็เพราะว่าเขา... “เข้าครัวทีไรก็ทำของแตกทุกที -.-” ฉันบ่นอุบอิบไปตามประสา ทันทีที่แก้วในมือที่เขาแย่งไปตกลงพื้นแตกกระจาย และกว่าจะนึกได้ว่าลืมตัวพูดแบบนั้นออกมา ก็ตอนเฮียแม็คหันมาจ้องหน้า “...ทำแตกทุกที?” “ก็...ป้ามาร์ธาเล่าให้ฟังเมื่อกี๊” โชคดีที่ฉันเอาตัวรอดจากพิรุธที่ตัวเองก่อไว้ได้ทัน เฮียแม็คที่จ้องมาเหมือนจับผิดก็พยักหน้าแล้วเดินออกไป “เดี๋ยวเอาไม้กวาดให้” “อืม” “แล้วไม่ต้องพิเรนทร์เอามือไปจับ...” จิ๊! ไม่ทันน่ะสิ เพราะรู้สึกเจ็บๆแถวข้อเท้า และพอก้มลงไปดู เศษแก้วที่ตกแตกก็เหมือนจะกระเด็นมาบาดข้อเท้าฉันตอนนี้ แถมพอเอามือจับรอบแผล ฉันก็ดันโดนเศษแก้วละเอียดเล็กๆที่ค้างอยู่บาดมืออีก ยิ่งไปกว่านั้น...มันมีเลือดที่ฉันกลัวมากๆไหลออกมาด้วยเนี่ยสิ... เฮียแม็คเห็นท่าทางของฉันเขาก็รีบเดินเข้ามา ในขณะที่ฉันเริ่มวิตกกังวลกับของเหลวสีแดงตรงหน้า “เฮีย...กล่องปฐมพยาบาลอยู่ไหน?” ฉันหลับตาลงและเลือกจะเอามือหลบไว้ข้างหลัง ไม่ใช่เพราะปิดบังแผลจากเค้า แต่ฉันต้องการหลบมันให้พ้นสายตาของฉัน “เอามือมาดูหน่อย” “หยิบอุปกรณ์ทำแผลให้ที...” เฮียแม็คเอื้อมมาคว้ามือฉัน แต่ฉันเลือกจะรั้งมือตัวเองไว้และลุกขึ้นยืน แม้จะสัมผัสได้ว่าของเหลวที่ข้อเท้ากำลังไหล แต่ไม่เป็นไร...ถ้าไม่เห็น ก็ไม่เป็นไร เฮียแม็คก้มลงมองข้อเท้าแล้วรู้แน่ว่าฉันมีแผลหนึ่งจุด ส่วนมือเขาก็ยังยื้อจะดึงมือฉันไปดูให้ได้ “ก็บอกให้เอามาดู” พรึ่บ! สุดท้ายคนที่แรงเยอะกว่าก็ทำสำเร็จ เฮียแม็คดึงมือฉันไป ในจังหวะที่เลือดจากปลายนิ้วไหลลงมาตามฝ่ามือ ฉันก็ยิ่งหน้ามืดแบบทันควัน อ่อนแรงและเวียนหัวเหมือนจะเป็นลมขึ้นมาอย่างที่เคยเป็นอยู่ประจำ “ทำไมหน้าซีดขนาดนั้น” พรึ่บ! ไม่ทันจะตอบอะไร ดูเหมือนอาการหวาดกลัวของฉันจะทำให้ร่างกายตอบสนองด้วยอาการขาแข้งอ่อนแรงขึ้นมาเฉียบพลัน โชคดีที่เฮียแม็คคว้าฉันไว้ และรีบพาออกจากห้องครัวมาทำแผลทันที “ทำไมไม่บอกว่ากลัวเลือด?” “บอกแล้วได้อะไร” เชื่อเลยว่าสีหน้าฉันตอนนี้ที่ตอบเขาต้องเหมือนผีตายซากแน่ๆ และใช่...ฉันกลัวเลือด ไม่ใช่แค่เลือดคนอื่น แต่กลัวเลือดตัวเองด้วย ตอนนี้เฮียแม็คกำลังทำแผลให้ในขณะที่ฉันตั้งใจหันหนี เพราะไม่อยากจะมองมันเท่าไหร่ “ในห้องซ้อมก็มีเลือด ไม่เห็นเป็นไร” “ก็นั่นมันเลือดปลอมมั้ย” สายตาสงสัยคล้ายจะจับผิดแบบนั้นหมายความว่าไงนะ นี่เขาไม่เชื่อรึเปล่าว่าฉันกลัวเลือดจริงๆ หรือเขาคิดว่าฉันโกหก แล้วอยู่ๆเฮียก็... “ขอโทษ” “?” “ก็เรื่องวันนี้” คำขอโทษของเฮียทำฉันงงนิดๆ แต่เรื่องวันนี้งั้นเหรอ หมายถึงที่ตำหนิกันบนเครื่อง แล้วก็บังคับฉันไปฝึก แล้วก็... พรึ่บ! “ยังอยู่ดีมั้ยสมอง?” “หมะ...หมายความว่าไงเนี่ย -////-” เฮียแม็ควางมือข้างหนึ่งบนหัวฉัน แถมยังจับหัวฉันโยกไปมาเหมือนกำลังจูนสมองกันยังไงอย่างงั้น “ก็ขอโทษแล้วอึ้งไปเลย ตามมารยาทแล้วมันต้อง...” “ขอโทษเรื่องไหนก่อน?” เพราะฝ่ามืออุ่นกับท่าทางของคนที่ดูสำนึกผิดแบบเก้ๆกังๆตอนนี้ ทำให้ฉันเลิกคิ้วกวนๆทั้งที่เขินนิดๆ และลืมความเจ็บตรงหน้าไปทันที “พูดเหมือนทำผิดไว้เยอะแยะ” “ก็มากกว่าที่เฮียจำได้แหละ” ฉันหลุดปากพูดสวนไป เฮียแม็คก็มองมางงๆ แล้วมันก็เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องแกล้งเฉไฉทั้งที่มีเรื่องมากมายอยากจะพูดออกไป “อะไร อย่ามองงั้นสิ ก็หมายถึงวันนี้ที่เฮียว่าเดียเอาแต่ใจ เรื่องเมื่อเช้าน่ะจำได้มั้ย?” “ไหนว่าไม่ติดใจอะไร” เออใช่...ในห้องซ้อมฉันพูดเอง แต่นี่เขายอกย้อนเหรอ?! “งั้นวันนี้ที่บังคับให้ไปฝึกล่ะ รู้สึกผิดย้อนหลังเดี๋ยวนี้เลยด้วย ถ้าเดียเกิดกลัวเลือดปลอมจนช็อคตายจะทำไง” “ก็เพิ่งพูดเมื่อกี๊ไม่ใช่ ว่ามันแค่เลือดปลอม” เอ้า! นั่นสิ -////- “แล้วที่แกล้งยิงรัวๆก่อนป้ามาร์ธาเข้ามาล่ะ” “แค่ทดสอบความแข็งแกร่งของจิตใจ” เดี๋ยวนะ... “ไหนจะคำขอบคุณที่คนเค้าอุตส่าห์ทำมื้อเย็นให้กิน ก็ไม่มี” “ทำเองเลยจริงๆ?” “ก็แน่สิ” “ว่าแล้วไม่เหมือนแม่ทำเท่าไหร่” หืม... สกิลเถียงคำไม่ตกฟาก! “ใช่เหรอ ยังอร่อยเหมือนเดิมเลยนะครับแม่~ เฮียพูดไว้!” “ไม่เห็นจะจำได้” หนะ...หน้ามึนใส่เลยเหรอ เขานี่มัน... “แล้วเมื่อกี๊เลยสดๆร้อนๆที่ทำแก้วแตกทำร้ายเดียทางอ้อมอ่ะ” “แต่ก็ทำแผลให้” “โอ๊ย!” คราวนี้คนที่ต่อปากต่อคำไม่พูดเปล่า เฮียแม็คแกล้งกดสำลีชุบเบตาดีนลงบนแผลฉันแรงกว่าเดิมจนฉันร้องออกไป “เหอะ! เชื่อละว่าคนที่ชอบต่อยตีกับคนอื่น ส่วนใหญ่สกิลทำแผลจะแย่มากๆ” ฉันบ่นอุบอิบแล้วเฮียทำหน้าเอือมกลับมาเลย “ใช้คำว่าต่อยตีมันดูอันธพาลไปมั้ย -.-” แต่แล้วไงอ่ะ?! “ก็มันจริงนี่...ทั้งสังกัดสภา ไม่มีใครเค้าอยากยุ่งกับเฮียหรอก” “เค้าอาจจะไม่สะดวกเจ็บตัวก็ได้” ชิ! ไม่ยักรู้ว่าเฮียแม็คเถียงคนเก่งแบบนี้ด้วย สวนกลับปุ๊บปั๊บเชียวแหละ “อ๋อ ที่บังคับเดียมาฝึก ความจริงเพราะเฮียเหงาแน่ๆ” “ใช่ นอกจากไอ้คินก็ไม่มีเพื่อนเล่นแหละ” “หึ...” คำพูดนี้ทำฉันยิ้มกว้างแบบกลั้นไม่อยู่แล้ว ซึ่งมันตรงกับจังหวะที่เฮียแม็คปิดแผลที่นิ้วเสร็จพอดี และดูก็รู้... เขาโต้ตอบกับฉันเพื่อให้ฉันเบนความสนใจไปที่เขา ซึ่งมันคงโอเคกว่านั่งหันหนีเลือดแบบก่อนหน้านี้ “...ขอบคุณนะเฮีย” “เรื่องเล็กน้อย” ฉันก้มมองผลงานการทำแผลของเฮียที่นิ้วมือแล้วแอบอมยิ้มคนเดียว ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวนั่งคุกเข่าที่พื้น และค่อยๆบรรจงทำแผลที่ข้อเท้าให้อีก แต่แม้จะรู้สึกปลาบปลื้มแค่ไหนกับสัมผัสที่อ่อนโยนพวกนี้ อยู่ๆความกลุ้มใจจากคำพูดของเฮย์โซ ก็แว๊บเข้ามาได้ผิดจังหวะพอดิบพอดี 'ถ้าเข้ามาที่นี่แล้ว จำไว้! เธอลงเรือลำเดียวกันแล้ว' เหอะ! บ้าจริงๆ ใครอยากไปร่วมชั่วกับหมอนั่น อยู่ๆเล่นพาเข้าไปดูแบบนั้น มัดมือชกกันชัดๆ “เฮีย เดียถามหน่อยสิ...” “ว่า?” ไวเท่าความคิด อยู่ๆฉันก็เลือกจะเปิดประเด็นนี้ออกไป แต่ไม่ได้เชียวนะ...ห้ามหยิบยื่นอันตรายที่ท่านเซนจิต้องการมอบให้คิระไปสู่เขาได้เด็ดขาด “ว่าไง” เฮียแม็คถามซ้ำขณะที่ฉันก้มหน้าคิดหนัก แต่ในสายตาเขาคงดูเหมือนฉันแค่หลบตาจากแผล ไม่ก็คงคิดว่าฉันรู้สึกเจ็บจากสิ่งที่เขาทำเท่านั้น เพราะเฮียเบามือลงมากๆ “ที่พูดกับเดียบนเครื่องวันนี้ เฮียอยากเป็นส่วนหนึ่งของสภากฎ ก็เพื่อรักษาความถูกต้องของ Dark Shadow ใช่มั้ย?” “ใช่” เฮียแม็คตอบกลับมาแบบไม่หยุดคิด เขาดูแน่วแน่มากๆทั้งที่ยังใช้สมาธิกับการทำแผลให้ฉันอยู่ตอนนี้ “แล้วเฮียไม่อยาก...ไปอยู่สังกัดผู้นำกับคิระ หรือไม่ก็...สังกัดรักษาการกับพี่เฟรย์เหรอ?” ถึงสังกัดรักษาการจะเป็นที่ที่ฉันไม่อยากให้เขาไปอยู่ แต่ฉันก็แค่เลือกจะถามเพื่อลองใจเท่านั้น และเหมือนเดิม เฮียแม็คก็ตอบกลับมาทันควัน “ไม่” “ทำไมล่ะ?” ฉันเหลือบตาขึ้นไปมองเฮียที่นั่งทำแผลนิ่งๆ เขาเองก็มีคำตอบจากเจตนารมณ์ที่ตั้งใจแน่วแน่เอาไว้... “เพื่อเป็นระบบรักษาความปลอดภัยที่รัดกุมที่สุดไง” “ระบบ...รักษาความปลอดภัย?” ฉันทวนคำพูดนั้นแล้วเฮียก็พยักหน้า “ใช่ เพื่อคุ้มครองทั้งคิระและฟาร์ดา ในกรณีฉุกเฉินที่สองสังกัดต้องการความช่วยเหลือ” “แต่ถ้าไปอยู่หนึ่งในสองสังกัดนั้น เฮียจะดูแลทั้งคู่ได้ใกล้ชิดมากกว่านะ” ฉันยังคงตั้งคำถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ เฮียก็กระตุกยิ้มมุมปากนิดหน่อยส่งมา “อะไรกันครับคุณหนูฟาเดีย... ถ้าอยู่สังกัดใดที่นอกเหนือจากสภา เกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นมาจริงๆ จำนวนคนที่ใช้ได้มันมีแค่คนในสังกัดนั้นไม่ใช่? กฎหมวดที่ 1 ข้อ 18 ของสภากฎโดยเฉพาะว่าเอาไว้... กำลังคนของสภาจะไม่ให้ความช่วยเหลือในปัญหาส่วนตัวของสังกัดใดๆ เว้นแต่สภาสูงสุด หรือมือวางอันดับหนึ่งผู้มีอำนาจรองลงมาเท่านั้น...ที่จะตัดสินใจได้” คราวนี้เฮียแม็คร่ายกฎยาวเหยียดให้ฉันฟัง และพอมองสีหน้าที่มั่นใจ และแววตาที่บอกชัดว่าตำแหน่งมือวางอันดับหนึ่งเป็นเรื่องท้าทาย ฉันก็เข้าใจแล้วล่ะ... เฮียแม็คต้องการเอาตัวเองขึ้นไปอยู่ในตำแหน่งนั้นหลังการทดสอบให้ได้ เพราะเขาต้องการอำนาจตัดสินใจบางส่วน ที่สามารถสั่งให้กำลังคนของสภากฎคุ้มครองคิระและพี่เฟรย์หากเกิดเรื่องฉุกเฉินอะไรในอนาคตได้ และแน่นอนเส้นทางของเฮียตอนนี้มันราบรื่นมากจริงๆ แม้จะมีคนจ้องจะแย่งตำแหน่งนั้นจากเขา แต่หมอนั่นก็คงไม่สามารถจะแย่งมันไปง่ายๆ ใช่...เฮย์โซไง! “แล้วถ้าสมมติว่าถึงวันนั้นเฮียได้รับตำแหน่งจริงๆ แต่มารู้ทีหลังว่าเป็นสภากฎซะเองที่ทำบางอย่างไม่ถูกต้องตลอดมา เฮียจะทำยังไง?” คำถามเด็ดจากฉันส่งไป เฮียแม็คที่ตั้งใจทำแผลถึงกับชะงักมือ และเขาก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องฉันด้วยท่าทางสนใจ “ที่ว่าทำไม่ถูกต้องนี่...แค่ไหน?” ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าเฮียแม็คกำลังประมวลผลหาคำตอบในหัว รอเพียงแค่ฉันคอนเฟิร์มความผิดที่ว่านั้นให้ “ก็เช่น...” แม้จะแค่ยกตัวอย่างประกอบเหตุการณ์สมมติ แต่อยู่ๆฉันกลับรู้สึกขี้ขลาดที่จะทำลายความศรัทธาของเขาขึ้นมาซะได้ “ช่างเถอะเฮีย เดียแค่พูดไปเรื่อยเปื่อย” “ถ้าละเมิดกฎซะเองในฐานะผู้คุมกฎ...” ฉันแกล้งตัดบทแต่เฮียแม็คก็พูดสวนขึ้นมา แล้วเขาก็เงียบไปนิดหน่อย ก่อนจะปิดแผลที่ข้อเท้าให้ฉันอย่างแผ่วเบา ซึ่งมันขัดกับสายตาจริงจังของเขาที่ตวัดขึ้นและมองมา “ไม่ว่าใครก็ตามที่ทำให้สภาแปดเปื้อน... มันต้องตาย!”
บทล่าสุด
DarkZ [II] TRILOGY TRILOGY ::: EP.74 (END)
วันต่อมา“ไม่ค่อยเห่อกันเลยนะครับ”คิระแกล้งแซวอดีตผู้นำและท่านผู้หญิงที่ถึงแม้จะผ่านไปหลายปีก็ยังดูแข็งแรงอยู่ แถมวันนี้ทุกคนที่เกี่ยวข้องรวมถึงเมมเบอร์นับร้อยก็แต่งตัวสวยหล่อเป็นพิเศษ บรรยากาศโดยรอบของหอประชุมที่ถูกรีโนเวทใหม่ดูเป็นทางการและไม่มีที่นั่งส่วนไหนแบ่งฝั่งแบ่งฝ่ายอย่างเดิมเตโช โมเน่ต์ คิระ ลิซ่า เลโอ และเฟรย่า นั่งประจำในที่ของตัวเองโดยมีอดีตผู้นำและท่านผู้หญิงนั่งตรงกลาง ราวกับเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ลูกหลานถัดจากทั้ง 6 คนมีตำแหน่งที่ว่างอยู่ทั้ง 2 ที่ ซึ่งอยู่ในระนาบเดียวกันโดยไม่มีการแบ่งชนชั้นหรือลำดับความสำคัญกำลังรอการกลับมาของมาโครและฟาเดีย มีเพียงพื้นที่ที่ถูกจัดให้ระดับความสูงไม่มากเกินไปอย่างด้านซ้ายมือของเหล่าพ่อแม่ที่ถือครองตำแหน่งต่างๆเท่านั้น ที่ถูกออกแบบมาเพื่อความปลอดภัยสำหรับเด็กๆทั้ง 5 คนเรียงตามลำดับ ประกอบไปด้วยไคโร – ลูกชายของคิระกับลิซ่าโซลาร์ – ลูกสาวของเตโชกับโมเน่ต์มาร์คัส – ลูกชายของมาโครกับฟาเดียริคกิ – ลูกชายของเฟรย่ากับเลโอ และลิมา – ลูกสาวของคิระกับลิซ่าซึ่งตอนนี้ เด็กๆที่สนิทกันอย่างรวดเร็วต่างก็กำลังแย่งกันพูดคุยกับมาร์คัสที่ชะเง้อหน้
DarkZ [II] TRILOGY TRILOGY ::: EP.73
@ เซฟต์เฮ้าส์อดีตผู้นำ“เดีย!”เฟรย่าที่ได้สติและถูกนำตัวกลับมารักษาลุกพรวดด้วยความเป็นห่วงทันทีที่เห็นน้องเดินเข้ามาส่วนฟาเดีย เธอนิ่งเงียบและดูเฉยชา แม้แต่หน้าเฟรย่าตอนนี้ยังมองไม่ชัด ม่านน้ำตาของเธอบดบังทุกสิ่งจนถ้าไม่ได้มาโครเดินจูงมือเข้ามา เธอก็มองไม่เห็นทางด้วยซ้ำ“ร้องไห้ทำไม เจ็บตรงไหนบอกพี่ หมอ!”เสียงเฟรย่าตะโกนดังลั่น มาโคร เตโช คิระ รวมถึงเลโอที่แยกตัวออกไปช่วยดูเลล่าให้ก็ไม่มีใครปริปาก จนกระทั่งอดีตผู้นำ ท่านผู้หญิง โมเน่ต์ และลิซ่าเดินเข้ามา“ขอหนูไปอยู่ที่อื่นสักพักได้ไหมคะ”ฟาเดียเห็นหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแม่ เธอก็ตั้งคำถามอย่างเลื่อนลอย แต่ลึกๆก็คาดหวังให้พวกเขาที่มองมาอย่างนึกสงสารช่วยเห็นใจเธอบ้าง“หนูอยู่ที่นี่ไม่ไหวเลย…หนูรับ...อะไรพวกนี้ไม่ไหว...มัน…”เธอส่ายหน้าส่งสัญญาณต่อต้านสิ่งรอบตัวขึ้นมาฉับพลัน ก่อนอดีตผู้นำจะเดินเข้ามา พร้อมกันกับที่เธอพุ่งเข้าไปกอดและทรุดลงปล่อยโฮออกมาจนตัวสั่น“หนูเหนื่อย...หนู...”“ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร”นี่เป็นครั้งแรกด้วยซ้ำที่ทุกคนได้เห็นอดีตผู้นำหน้าเครียดที่สุดจากที่รับมือกับเรื่องอะไรต่อมิอะไรมามากเฟรย่าที่ได้ฟังแม้จะรู้เ
DarkZ [II] TRILOGY TRILOGY ::: EP.72
"นี่สำหรับเมียกู!ต่อไป...ก็มึงสินะ""ขอเรากับคุยเฮซก่อน"พอเห็นมาโครเดินท่าทางเอาเรื่องกลับมา ฟาเดียก็ตัดสินใจเอาตัวเองเข้าไปขวาง เขาหยุดเดินมองเธอนิ่งๆ แต่ถึงแววตาดุร้ายคู่นั้นมันน่ากลัวกว่าทุกครั้งฟาเดียก็ยัง“ได้ไหม”"รักมันรึไง"เสียงห้วนและเยือกเย็นที่เขาไม่เคยใช้กับเธอตั้งคำถาม ยิ่งเห็นเธออึ้งจนอึกอักมาโครก็ยิ่งตะคอก"ถามว่ารักมันไหม?!"พรึ่บ!ฟาเดียตกใจ รีบเลื่อนมือไปทาบอกแกร่งเพื่อให้เขาใจเย็นลงก่อนตอบอย่างหนักแน่น"ไม่""ชัดไหม?!"แค่นั้นเองที่มาโครเบี่ยงตัวเดินเลี่ยงเธอไปถามเฮย์โซที่มองเหตุการณ์นี้อยู่เช่นกัน"ปล่อยมัน"เขาสั่งลูกน้องให้แก้มัดเฮย์โซเช่นเดียวกับที่แก้มัดคาร์เตอร์ ก่อนจะพุ่งเข้าไปกระชากคอเฮย์โซมาเผชิญหน้าอย่างเหลืออดมานาน"มึงมีโอกาสตั้งมากมายที่จะปกป้อง! แต่มึงจ้องจะเอาคนของกูให้ได้!""คนของมึง ใครวะ กูไปยุ่งกับรักษาการตอนไหน"ผลัวะ!หมัดหนักๆของมาโครซัดเข้าหน้าเฮย์โซเต็มแรงไม่มียั้ง"ไม่ต้องมาเล่นลิ้น""งั้นกูเล่นเมียมึงได้ไหม”เฮย์โซไม่ลดละเลยที่จะต่อปากต่อคำเพราะไม่ชอบหน้ามาโครเหมือนกัน อีกอย่างเขารู้ตัวดีว่านาทีนี้ไม่มีอะไรจะเสีย"คำว่าเมียกูที่มึงพูด ก็
DarkZ [II] TRILOGY TRILOGY ::: EP.71
5 นาทีต่อมา“ไม่เจอเลย กำลังเสริมก็มาไม่ทัน 10 นาทีนี้แน่ ไหนจะตู้ที่ซ้อนกันไว้อีก”เลล่ารายงานไปพร้อมกับก้าวขาตามมาโครที่แยกกับทุกคนซึ่งตอนนี้ช่วยกันหาฟาเดียและเฟรย่าอย่างร้อนใจ“ท่านผู้หญิงกับอดีตผู้นำกำลังช่วยคิดอีกแรง แต่นายรู้ใช่ไหมยังไงมันก็เสี่ยงเพราะเวลากระชั้นชิดเกินไป”“มันเอาเข้าไปตอนไหน”กึก!มาโครหยุดเดินทันทีที่ฉุกคิดขึ้นได้ และกวาดสายตาอย่างใช้ความคิดท่ามกลางตู้คอนเทนเนอร์เป็นร้อยๆที่สูงท่วมหัวเขา พลางคิดว่าถึงคนของ Dark shadow ที่เอามาจะไม่มากพอสำหรับการเช็คทุกตู้ชั้นล่างทั้งหมดพร้อมกัน แต่อย่างน้อยตู้ชั้นล่างกว่า 60% ก็ถูกเช็คอย่างเร่งด่วนแล้วและไม่มีใครหาเจอ“เฟรย์สู้กับไอ้เวรนั่นอยู่ก่อนเราจะมาไม่เกิน 30 นาที ประเมินจากความสามารถของเฟรย์ ถึงสู้แรงไม่ไหวก็ใช่ว่าการสู้จะจบง่าย รอยแผลบนตัวไอ้ยักษ์มีไม่น้อย แปลว่าเฟรย์สู้เต็มกำลัง จากสถิติและทักษะที่ฝึกมา การสู้หนักระดับนี้เฟรย์ยื้อได้เกิน 20 นาที ซึ่งก็แทบจะเท่ากับเวลาที่เรามาถึงนี่”“หมายความว่า...”“มันบอกว่า 2 ตู้ แปลว่าแยกไว้คนละตู้ ถ้าต้องการถ่วงเวลาให้เราหาไม่เจอ มันคงไม่เอาไว้ตู้ใกล้กันแน่ และหรือถ้าจะเอาไว้ตู้ช
DarkZ [II] TRILOGY TRILOGY ::: EP.70
ไม่กี่นาทีต่อมาโครม!!!ประตูโกดังสะเทือนลั่น พร้อมกันกับร่างของไอ้ยักษ์ที่เคยทำร้ายเฟรย่ากระเด็นจากด้านนอกเข้ามาด้วยฝีมือมาโครที่เดินเข้ามานิ่งๆพลั่ก!“เมียกูอยู่ไหน!”หลังจากผลักเฮย์โซที่ลากคอเข้ามาเองกับมือ เลโอก็ตั้งคำถามเสียงห้วนอย่างไม่เกรงกลัวลูกน้องของคาร์เตอร์ที่ตอนนี้มีจำนวนเยอะกว่าในคลิปแบบทวีคูณ“มึง...”คาร์เตอร์คุ้นหน้ามาโครอยู่แล้ว แต่มันหยุดคิดนิดหน่อยพอเห็นเลโอที่มาด้วย ก่อนลูกน้องคนสนิทจะเข้ามากระซิบ“อ๋อ ไอ้พวก Nightshade แล้วที่เหลือล่ะวะ หรือพวกมึงกล้ามาแค่นี้”ใช่ คำถามนี้ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้วเพราะท่ามกลางคนกว่า 20 คนตรงนี้ อีกฝั่งมีแค่มาโครและเลโอที่มาพร้อมเฮย์โซในสภาพอิดโรยเท่านั้นและแน่นอนว่าไม่ใช่แค่ไอ้ยักษ์ แต่มาโครกับเลโอจัดการพวกหน้าประตูโกดังจนเกลี้ยงด้วยสองมือเปล่าเท่านั้น“ถามโง่ๆ ถ้ามาก็เห็นแล้วป่ะ ความลับเลยนะ ที่จริงเพื่อนกูไม่ให้ค่ามึงเลยว่ะ”เลโอตอบยียวนอย่างตั้งใจกวนประสาท ส่วนมาโครก็ยกยิ้มมุมปากจนคาร์เตอร์เสียเซลฟ์ที่ผู้มาเยือนไม่มีทีท่าจะหวั่นอะไรกองทัพของเขาด้วยซ้ำ“มั่นใจขนาดนี้แปลว่าสั่งคนล้อมพวกกูไว้แล้วสินะ”“อยากรู้ไม่ให้คนไปดูวะ”“เห็นด้
DarkZ [II] TRILOGY TRILOGY ::: EP.69
@ โกดังร้าง ท่าเรือ X“ดี! ก็ให้มันรู้ไปว่าพวก Dark shadow จะเปิดหน้าสู้กับกูตรงๆไหม ฮ่าๆๆๆ”เสียงคาร์เตอร์หัวเราะลั่นโกดังอย่างชอบใจ ก่อนจะมองสภาพหมดสติเพราะถูกทำให้สลบอย่างไม่ทันตั้งตัวของเฟรย่าและฟาเดียที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล“อีนี่ใช่ไหมที่สั่งระเบิดโกดังเก็บยากู!”ฝ่ามือหยาบกระด้างของคาร์เตอร์จิกผมเฟรย่าขึ้นมาจ้องแล้วสะบัดออกอย่างหัวเสีย ก่อนจะใช้อีกมือบีบแก้มฟาเดียขึ้นมาอย่างเคียดแค้น“ส่วนอีนี่ อีตัวดีที่เอาเงินกูไปงั้นสิ”เพี๊ยะ!พูดจบคาร์เตอร์ก็ใช้หลังมือตบเรียกสติฟาเดียจนสะดุ้งตื่น สิ่งแรกที่เธอทำ คือกวาดสายตามองหาเฟรย่าที่เจ็บหนักกว่า เพราะจำได้ว่ากระสุนสาดเข้ากระจกฝั่งนั้นเต็มๆ“พี่เฟรย์! พี่เฟรย์เป็นไรมากรึปะ...”“หุบปาก! เงินกูอยู่ไหน!”ไม่เว้นช่วงให้ฟาเดียพูดจบประโยคด้วยซ้ำ คาร์เตอร์ก็ตรงเข้ามาบีบคอเธออย่างคาดคั้น“เงินอะไร”“มึงอย่าทำเป็นไม่รู้”จริงอย่างที่คาร์เตอร์พูด ฟาเดียรู้ว่ามันคือเงินซื้อขายยาเสพติดระหว่างคาร์เตอร์กับสภา เงินที่เธอถูกพ่อบุญธรรมอย่างท่านเซนจิและเฮย์โซรวมหัวกันโอนเข้าบัญชีตัวเองที่ไม่ได้ใช้งาน และอดีตผู้นำเป็นคนได้ข้อมูลพวกนั้นมาทำให้เธอตาสว่
บางทีคุณอาจจะชอบ
บริหารรักคนเลว
สตอเบอรี่สีชมพู1.8K viewsBreak The Rule แหกกฎ(รัก)นายมาเฟีย
SOEUR1.8K viewsเมียเสือ NC25+++
ฅนบนดอย2.6K viewsสมิงดำ [มาเฟียร้ายรัก]
ชะนีติดมันส์2.8K viewsมาเฟียคลั่งรัก (Love as first sex)
จินต์พิชา1.5K viewsพี่ชาย(ไม่ใช่)คนดี
ohpal415 viewsกำราบรักมัดใจนางบำเรอ
ปีศาจชอนซา132 viewsโซ่รักภรรยาชิงชัง
ธันยรัศมิ์422 views
