TRILOGY ::: EP.4

18.00 PM

“มาไม่ได้แล้วงั้นเหรอ?”

ฉันตอบกลับเฮียเชนที่อยู่ปลายสาย แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองเฮียแม็คที่นั่งฟังผ่าน Speaker Phone

[ใช่ แต่ไม่ต้องรีบกลับกันหรอก ไปถึงแล้วก็เที่ยวเหอะ ฝากเดียด้วยไอ้แม็ค]

“แต่...”

[แม็ค]

ฉันกำลังจะตอบกลับเฮียเชน พี่เฟรย์พูดสวนขึ้นมา เฮียแม็คที่ตอนนี้ทำหน้าเซ็งก็ตอบไปนิ่งๆ

“อืม”

[โทษทีนะ จะชดเชยให้หลังจากกลับมา พอดีว่างานกลุ่มมีปัญหะ...]

“ทุกทีเลยสินะ”

เสียงเรียบนั่นทำไมทำฉันน้อยใจแปลกๆนะ การต้องอยู่กับฉันที่นี่...มันแย่ขนาดนั้นเลยหรือไงนะ

[เฮ้ยอย่ามางอนน่า คราวหน้าจะบินไปหาสามวันเลย โอเคมะ?]

“ไม่เคลียร์ให้เสร็จตั้งแต่ก่อนจัดทริปวะ”

ฉันนั่งฟังเฮียแม็คคุยกับพี่เฟรย์แบบไม่ได้พูดอะไรแทรกไป คิดว่าทางนั้นก็กำลังเปิด Speaker Phone กันอยู่เหมือนกัน แล้วเฮียเชนก็พูดมา

[เดีย]

“อืม”

[เฮียไม่ได้ตั้งใจนะ ขอโทษจริงจริ...]

ตริ๊ด!

เฮียเชนยังพูดไม่ทันจบ เฮียแม็คก็เอื้อมมือมากดตัดสาย ก่อนจะนั่งนิ่งเงียบเหมือนอึดอัดจะตายที่กลายเป็นว่าต้องมาอยู่กับฉันสองคนแบบนี้

“งั้นเรากลับกันเลยก็ได้นะ เดี๋ยวเดียไปเก็บกระเป๋า...”

“ไม่ต้อง” ฉันกำลังจะลุกขึ้น เฮียแม็คก็พูดขัดขึ้นมา

“แล้วเฮียโอเคเหรอที่สองคนนั้นไม่มา”

“เราโอเคป่ะล่ะ”

ถึงจะถามแบบนั้น แต่ถ้าฉันตอบตามใจตัวเองว่าโอเคที่จะอยู่กับเขามากๆ มันได้เหรอ? ในเมื่อสีหน้าเฮียตอนนี้...

“เดียแล้วแต่เฮียอ่ะ” ฉันตัดใจพูดไปแล้วเฮียแม็คก็เงียบ แค่นี้ก็ชัดแล้วมั้ย

“งั้นรอเดี๋ยวนะ”

หลังจากพูดไปฉันก็ลุกขึ้นจากโซฟาจะเดินกลับห้องตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เฮียแม็คก็พูดขัดขึ้นมา

“ไม่เหมือนคนอื่นเลยนะ”

คำพูดนั้นทำฉันหยุดเดินและหันไป ไม่เหมือนคนอื่นงั้นเหรอ?

“หมายถึงเดีย? ไม่เหมือนยังไง?”

พอถามไป ใบหน้าตึงๆนั่นก็มองมา แต่จ้องกันแบบนี้...หรือว่าฉันทำอะไรพลาดไปกันนะ

“ก็ปกติผู้หญิงจะติดแฟนมาก”

“แล้ว?”

พอเลิกคิ้วไปแบบไม่ค่อยเข้าใจ เฮียแม็คก็ตอบกลับมาสีหน้าเรียบเฉยจนไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ตอนนี้

“ถ้าเป็นคนอื่นคงงอแงร้องกลับไปหาไอ้เชน”

ได้ฟังแบบนั้นฉันก็มองหน้าเฮียนิ่งๆ แต่นั่นสินะ เข้าใจแล้วล่ะ...

“เหมือนที่เฮียกำลังจะงอแงร้องกลับไปหาพี่เฟรย์ใช่มะ”

ฉันพูดไปหน้าตาเฉย ถึงจะเซ็งหน่อยๆที่เขาดูไม่แฮปปี้อย่างหลายชั่วโมงก่อนหน้านี้เลย แต่ก็ช่างเหอะ ก็เขาทั้งรักทั้งเทิดทูนพี่เฟรย์มากขนาดนั้นนี่

ก็เขาน่ะ...เป็นแบบนี้ทุกที

“สรุปไปกันเลยนะ เดียจะไปเก็บของ”

“ไป...”

“อืม”

เฮียแม็คตอบมาสั้นๆ แต่ไม่ต้องรอฟังก็รู้อยู่แล้ว และพอพูดจบเขาก็ลุกจากโซฟาขึ้นมาเหมือนกัน

“...เดินเล่นริมหาดกันมั้ย”

“หื้ม?” เดี๋ยวนะ ฉันทำหน้างงออกไปอีกครั้ง เฮียแม็คก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

“Reception บอกว่าดึกๆครึกครื้นใช้ได้”

เฮียแม็คไม่พูดเปล่า พอตอบกลับมาเขาเดินนำฉันออกจากห้องไปเลย กะ...ก็ไหนว่าจะไป ไม่ได้หมายความว่าจะกลับหรอกเหรอ?

“เดี๋ยวดิเฮีย เรากลับกันเลยก็ได้ ก็เฮียจะกลับไปหา...”

กึก...

“พูดมาก จับโยนลงทะเลซะดีมั้ย”

เฮียแม็คหยุดเดินแล้วหันมาหาฉันแบบไม่มีสีหน้าเซ็งๆอะไรเหมือนก่อนหน้านั้นแล้ว แต่จะใช่เหรอ? ถ้าเขาต้องทนอยู่ที่นี่กับฉันเพียงเพราะพี่เฟรย์หรือเฮียเชนบอกล่ะก็...

“ให้คิดอีกทีนะเฮีย”

“ถามเซ้าซี้อยู่ได้”

หึ...บ้าจริงๆ ฉันจะไม่หลุดขำเลย ถ้าเฮียแม็คที่ปกตินิ่งเฉย ไม่หันมาทำท่าเหมือนหนวกหูในสิ่งที่ฉันพูดไปเมื่อกี๊

“โหย ถ้าเป็นเฮียเชนพูดคำนี้โดนจับกดน้ำไปแล้ว”

ฉันพูดไปยิ้มๆ เฮียแม็คก็ขำ ดูออกเลยว่าเขาคงไม่อยากทำให้เสียบรรยากาศล่ะมั้ง

“ต้องกลัวมั้ยเนี่ย ขนลุกเลยพอได้ฟัง”

ไอ้ท่าทางลูบแขนขำๆมันอะไรกันเนี่ย หึ...

“ก็ตามใจเฮียดิ แต่กลับตอนนี้ยังทัน”

“ไม่อ่ะ มาถึงละ พรุ่งนี้ค่อยกลับละกัน”

“ถ้าเฮียขี้เกียจ เดียขับให้ก็ได้”

“ก็บอกว่าไม่ไง”

“ทนไหวเหรอ น่ากลัวจะมีคนคิดถึงแฟนจนร้องไห้เลยมั้ง”

เราเดินต่อปากต่อคำกันมาตลอดทาง แต่ฉันไม่ได้เดินขึ้นไปตีเสมอเพื่อเดินเคียงข้างเขาหรอกนะ เพราะแค่นี้ก็พอใจแล้ว แค่เดินอมยิ้มมองแผ่นหลังกว้างๆของเขาไปเรื่อยๆ ก็คงจะหลับฝันดีเกินกว่าใครๆแล้วล่ะ :)

“คิดถึงแฟน? หมายถึงตัวเอง?”

ฉันหลุดยิ้มให้กับคำพูดที่เขาตอบมา ถึงมันจะแอบเศร้านิดๆตรงที่เป็นเขานั่นแหละที่จะคิดถึงเธอคนนั้น

“ไม่ใช่ซะหน่อย เดียไม่ใช่เฮี...”

'นี่คุณ! อยู่ๆจะมาบอกว่าจัดห้องผิดพลาดได้ไง! ค่าห้องก็จ่ายแล้ว แล้ว Weekend แบบนี้ที่ไหนก็เต็มหมด มาถึงนี่แต่บอกว่าห้องไม่พอให้จองที่อื่นเพิ่ม สะเพร่า! คิดจะปัดความรับผิดชอบง่ายๆ!'

ระหว่างที่ฉันกำลังตอบเฮียแม็คในจังหวะที่เดินผ่านมาแถว Reception เสียงเกรี้ยวกราดของลูกค้าท่านคนนึงก็ทำให้เราหันไปมองพร้อมกัน

'ใจเย็นๆนะคะคุณลูกค้า มันเป็นความผิดพลาดของทางเราเองค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ ยังไง...'

'คุณเห็นมั้ย?! นี่ผู้สูงอายุ นั่นคนพิการ และเด็ก จะให้ย้ายไปย้ายมา ไม่เห็นใจลูกค้าบ้างหรือไง! ยังไงฉันก็จะเอาห้องติดกัน ต้องได้ตามนี้ ไม่งั้นที่นี่มีปัญหาแน่ๆ'

ลูกค้าที่กำลังโมโหและเริ่มอาละวาดไม่ฟังสิ่งที่พนักงานพูดเลยแม้แต่น้อย จนผู้จัดการต้องรีบเข้าไปห้ามทัพ และมันก็จริงอย่างที่เธอว่า ผู้เข้าพักกรุ๊ปนี้ที่ยืนออกันเพื่อเช็คอินอยู่บริเวณนั้น มีทั้งผู้ใหญ่ เด็ก ผู้สูงอายุ และคนพิการ ซึ่งการจะรวมตัวไปเที่ยวกันทั้งครอบครัวแบบนี้ ไม่สามารถจะพากันไปแบบพร้อมหน้าพร้อมตาได้บ่อยๆ

'ของลูกค้ากรุ๊ปนี้เป็นห้องไหน?'

ผู้จัดการหันไปถามพนักงานตรง Reception และคำตอบที่ได้ก็ทำให้ฉันกับเฮียแม็คหันมองหน้ากัน

'ที่จองไว้เป็นห้อง B403,404,405,406,407 ค่ะ ขาดไป 1 ห้อง พนักงานใหม่บุ๊คห้องผิดพลาด ตอนนี้ห้องใกล้เคียงก็ไม่มีว่างเลยค่ะ'

“เขาอยู่ข้างห้องเราเลย”

“อืม”

ฉันหันไปพูดกับเฮียแม็คหลังจากยืนดูเหตุการณ์อยู่สักพัก เพราะก่อนหน้านี้เราจองห้องไว้ 2 ห้อง แต่ไม่ใช่จองไว้นอนกันเป็นคู่หรอกนะ ที่จอง 2 ห้องเพราะเฮียแม็คนอนกับพี่เชน ส่วนพี่เฟรย์นอนกับฉัน เหตุผลที่เป็นแบบนั้น เพราะเฮียแม็คถูกยื่นคำขาดจากท่านผู้นำ พ่อบุญธรรมของพี่เฟรย์ ว่าห้ามแตะต้องเธอจนกว่าจะถึงเวลาอันสมควร ส่วนฉัน...ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับการไม่ได้นอนร่วมห้องกับเฮียเชน เอาง่ายๆถ้าว่ากันตามตรง เราสี่คนยังไม่มีใครไปถึงจุดนั้น

“แต่ก็น่าเห็นใจเค้านะเฮีย นี่มันก็เริ่มจะเย็นแล้วด้วย”

'ว่ายังไงคุณผู้จัดการ!'

เฮียแม็คพยักหน้าเห็นด้วยกับฉัน และหยุดประเมินสถานการณ์ว่า Reception จะทำยังไงกับแขกเหล่านั้น แต่สุดท้ายก็ดูเหมือนจะไม่มีทางออก

'ขอเวลาสักครู่นะคะลูกค้า คือว่า...'

“เอาห้อง B408 ให้เค้าก็ได้ครับ”

อยู่ๆเฮียก็พูดขึ้นมา และคำพูดของเขาทำเอาฉันหันขวับไปทันควัน ดะ...เดี๋ยวสิ ถ้าเอาห้อง 408 ให้พวกเขาไป เราก็เหลือแค่ห้องเดียว ถึงมันจะเป็นความดีใจที่ได้ใกล้ชิดกันแต่ว่า... O////O

“ถ้าให้ห้อง 408 แล้วลูกค้า...”

“เพื่อนผมไม่สะดวกมาพอดี”

“จริงเหรอคะ ของลูกค้าจองห้อง...”

“B408 กับ B409 ครับ”

ในจังหวะที่ฉันเริ่มจะหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา เฮียแม็คก็จัดการเจรจากับ Reception และผู้จัดการโรงแรมจนเสร็จสรรพทันที

“ถ้างั้นทางเราจะทำเรื่องคืนเงินให้ลูกค้าทันทีเลยนะคะ”

“ไว้ตอน Check Out ก็ได้ครับ”

“ได้ค่ะ ถ้างั้นเดี๋ยวให้พนักงานไปช่วยย้ายของให้นะคะ”

“อะ...เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ แค่กระเป๋าใบเดียว”

ฉันรวบรวมคำพูดและเปล่งเสียงออกไปแบบติดๆขัดๆ พนักงานก็รีบกุลีกุจอจัดการปรับเปลี่ยนห้องพัก และเจรจากับลูกค้ากลุ่มนั้นจนพอใจ ตัดภาพมาที่เฮียแม็ค ที่หันกลับมาหาฉันซึ่งกำลังจ้องเขาไม่วางตาอย่างบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงเหมือนกัน

“อย่ามองงั้นดิ”

“เฮ้ย เดียไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลย”

ฉันยกมือสองข้างขึ้นมาปฏิเสธทันควัน ไม่ได้คิดจริงๆนะ คือ...คือมันก็แค่ตกใจ ที่แบบ...อยู่ๆต้องมานอนห้องเดียวกัน O///O

“ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย” เฮียแม็คมองท่าทางของฉันแล้วก็ขำ ผิดกับฉันที่ไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ไหนแล้ว

“ที่จริงเฮียก็ทำถูกแล้ว พวกเขามากันหลายคน เวลาแบบนี้จะไปหาที่พักที่ไหนได้”

“อืม”

แล้วเราก็กลับไปย้ายของ ซึ่งก็ไม่ได้ย้ายอะไรจริงจังหรอก เพราะเฮียแม็คยังไม่ได้เอาอะไรออกจากกระเป๋าเลย เขาก็แค่ต้องลากกระเป๋าตัวเองมาห้องของฉันเท่านั้น

“เรานอนในห้องไป เฮียนอนนี่”

กระเป๋าใบไม่เล็กไม่ใหญ่ลากมาหยุดอยู่ตรงโซฟารับแขก ซึ่งแน่ล่ะ สุภาพบุรุษอย่างเฮียแม็ค เลือกจะนอนตรงนี้คืนนี้ แต่...

“ไม่เป็นไร ที่จริงเฮียนอนข้างในก็ได้ เตียงตั้งกว้าง”

“ไม่เหมาะมั้ย”

คำตอบที่ตอบกลับมาทำเอาฉันเงียบไป สีหน้าเรียบเฉยที่ส่งมาเหมือนฉันกำลังโดนดุ ทำให้พูดอะไรไม่ออกเท่าไหร่ แต่สาบานเลยนะ ว่าที่พูดแบบนั้นฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรไม่ดีไม่งาม ก็แค่คิดว่าการนอนโซฟาอาจจะลำบากและไม่สบายตัวเท่าไหร่

“นอนในห้องไป”

เฮียแม็คเห็นฉันไม่พูดอะไร เขาก็เลยพูดซ้ำขึ้นมาทำลายความเงียบอีกครั้ง ฉันเองก็...

“อื้ม งั้นเดี๋ยวเดียขอผ้าห่มให้เฮียอีกผืน...”

แต่ยังไม่ทันพูดจบ คนบางคนก็ส่ายหัวแถมยังทำหน้าล้อเลียนกันซะงั้น

“เจ้ากี้เจ้าการจริงๆ”

“ก็ใครจะปล่อยให้เฮียนอนหนาวคนเดียวได้”

พอรวบรัดตัดบทฉันเลยรีบเดินออกจากห้องมาแจ้ง Reception เอาไว้ แล้วเราก็ออกจากที่พักมาเดินเล่นริมหาดได้สักที แต่ก็ยังไม่มีใครปริปากพูดอะไร…

ฉันเดินเคียงข้างมากับเฮียแม็ค แอบเหลือบตามองและพยายามก้าวขาให้ตรงตามจังหวะการเดินของเขาจนหัวใจมันยิ่งพองโต พอเริ่มจับจังหวะและก้าวเดินไปพร้อมกันได้ :)

เราเดินกันมาเรื่อยๆจนถึงหาดทรายที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คนในช่วงเวลาโพล้เพล้ ดีจังที่มาทันพระอาทิตย์ตกดินพอดี บรรยากาศตอนนี้ช่างเหมาะกับการพักผ่อนซะจริงๆ

ซู่~!

เสียงคลื่นกระทบชายฝั่งดังต่อเนื่องเป็นระยะ เช่นเดียวกับเสียงผู้คนจอแจรอบกายจากบาร์ริมหาดที่เริ่มเต็มแน่นทุกร้านตั้งแต่ตอนนี้

ฉันกับเฮียแม็คเองพอเดินชมวิวกันสักพักเราก็มาหยุดอยู่ที่บีชบาร์และกำลังเลือกค็อกเทลหลากสีเอามานั่งจิบรับลมเย็นๆ รอดูโชว์ควงกระบองไฟที่จะมีในอีกไม่กี่ชั่วโมงทันที

“เอาไรดี”

“ไม่รู้แฮะ เฮียเอาไรเหรอ?”

“Long Island”

ชื่อค็อกเทลเมนูหนึ่งถูกพูดออกมา จะว่าไปฉันก็ค่อนข้างจะคุ้นชื่อมันนะ เพราะที่ Dark Shadow Castle เรามีบาร์สังสรรค์ขนาดย่อมอยู่ในนั้น แถม Long Island ก็เป็นเมนูยอดฮิตที่เฮย์โซ พี่บุญธรรมของฉันเองก็ชอบสั่ง ถ้างั้นก็ขอลองดูบ้าง

“เดียเอาด้วยแล้วกัน”

“แรงไปรึเปล่า”

เฮียแม็คสวนกลับมาทันทีที่ฉันพูดไปแบบนั้น ฉันเลยนิ่งไปนิดนึง เพราะแววตาดุๆของเขาตอนนี้มัน...

แต่เอ๊ะหรือว่า...เขาคงจะเป็นห่วง กลัวฉันเมาเละเทะล่ะมั้ง :)

“ทำไมชอบทำหน้าแบบนี้”

“หืม? แบบนี้นี่แบบไหน???”

อาจเพราะลืมตัวแสดงอาการแปลกๆออกไป ฉันเลยรีบปรับสีหน้ากลับเป็นปกติ เฮียเองอยู่ๆก็กระตุกยิ้มมุมปากนิดนึงขำๆ

“ก็แบบงงๆ เหมือนคนแอบคิดอะไรคนเดียว ไรทำนองนั้น”

เฮียแม็คเลิกคิ้วมองมา แต่เขาจะรู้มั้ยนะ ว่าสีหน้าแบบนั้นทำฉันประหม่าจนอยากมุดทรายหนีซะตั้งแต่ตอนนี้อ่ะ

“ปะ...เปล่า ไม่ได้งง ก็เฮียมาเบรคกัน”

“Long Island มันแรง”

“งั้นเปลี่ยนก็ได้ เดียเอา...”

“Cosmo...เบสิคเลย”

“ไม่! ขอ B52 นะ”

ฉันแย้งไปเพราะถ้าให้เดา ขืนปล่อยให้เฮียแม็คสั่งต้องได้ค็อกเทลเบบี๋แหงๆ แต่เฮียแม็คก็ส่ายหัวกลับมาในไม่กี่วิหลังจากนั้น

“Margarita ละกัน เดี๋ยวแบกกลับไม่ไหว ท่าทางตัวหนัก”

“เฮีย!”

ฉันแกล้งขึ้นเสียงใส่เฮียแม็คที่ยังเปิดเมนูค็อกเทลไปเรื่อย และดูจะมีปัญหากับค็อกเทลของฉัน ในขณะที่โต๊ะอื่นเค้ายกเสิร์ฟจนกระดกหมดแก้วกันไปแล้วเนี่ย

“หรือจะ Kamikaze?”

“ไม่เอา งั้นเอา Maitai!”

ฉันยังคงพยายามจะเจรจา แต่เฮียแม็คก็ส่ายหัวกลับมา -_-^

“ให้เลือกตัวเลือกสุดท้าย ถ้าไม่เอา...ก็ได้แค่ Blue Hawaii”

“แต่...”

พรึ่บ!

“Sex on the beach”

สมุดเมนูในมือฉันถูกกดลงด้วยนิ้วมือเรียวของเฮียแม็ค พร้อมกันกับใบหน้าเขาที่มองมาในระดับสายตาที่เราสองคนสบตากันพอดี

ชั่ววินาทีนี้...อยู่ๆฉันก็สตั๊นท์ขึ้นมาอย่างไม่รู้จะอธิบายยังไงจริงๆ เพราะบรรยากาศมันพาไป เพราะคำพูดสองแง่สองง่ามจากชื่อเมนู ทำใจฉันเต้นโครมคราม ไหนจะลมทะเลที่พัดปอยผมที่ปรกบนหน้าเฮียแม็คแบบไม่บอกไม่กล่าวจนพลิ้วไหว ทำให้เขาที่ห่างจากฉันแค่สมุดเมนูมากั้น ดูมีเสน่ห์มากเข้าไปอีก

“ไม่ตอบ งั้นตามนี้”

“อะ...อื้ม O///O”

ฉันพยักหน้าอย่างว่าง่าย อีกแล้วสินะ พอเป็นเขาทีไร ไม่ว่าจะเรื่องไหน จะทำอะไร ก็ต้องยอมใจอ่อนให้ทุกที...