TRILOGY ::: EP.5

สองชั่วโมงผ่านไป...

“ทำไมเฮียถึงชอบทะเลเหรอ”

ฉันที่เดินถือรองเท้าแตะเซไปเซมา ถามเฮียแม็คท่ามกลางเสียงคลื่นกระทบหาดทราย เฮียเองก่อนจะตอบก็มองมาแบบส่ายหัวยิ้มๆนิดหน่อย เพราะตอนแรกเขาอาสาจะให้ฉันขี่หลังกลับด้วยซ้ำ หลังจากโลกของฉันมันเริ่มหมุนติ้วๆอย่างตอนนี้ ฮ่ะๆ

“...ฟาร์ดาชอบ”

แล้วคำตอบจากเฮียแม็คก็ทำให้ฉันที่ยิ้มกว้างๆต้องหุบยิ้มลงทันควัน แต่ทั้งที่น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วนี่นะ

“อืม แค่ชอบตามพี่เฟรย์...แค่นั้น?”

“เปล่า เพราะโดนบังคับให้ชอบก็เลยต้องชอบ”

“บังคับให้ชอบ? ยังไงเหรอ”

ฉันตั้งคำถามออกไปอีกครั้ง และยิ่งรู้สึกชาๆอย่างบอกไม่ถูก ดีจัง...ขนาดถูกบังคับยังเลือกจะทำตาม ถ้าฉันคือคนที่บังคับเขาบ้าง ก็คงไม่มีวันที่เขาจะทำมันหรอกมั้ง

“เรื่องไรจะบอก”

เฮียแม็คเลื่อนมือมาผลักหัวฉันเบาๆ คงเพราะหมันไส้กันเต็มทีที่ฉันดันทุรังจะเดินเองแต่เดินไม่ตรงแบบนี้

“อย่ามาแกล้งนะเฮีย!”

“เสียงดังจริง”

พอฉันทำเป็นโวยวาย เฮียก็ขำแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่น่าหมันเขี้ยวชะมัดเลย ไอ้สีหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มแบบนี้

“เดียไม่ได้เสียงดังสักหน่อยยยย!”

ฉันเพิ่มระดับเสียงให้ดังขึ้นอีก เฮียแม็คที่มองมาก็ถึงกับส่ายหัวซ้ำทันที

“เหรอ ไม่ได้ประชดเลยสักนิด”

“อารายยยย!!! เดียไม่ได้ประชดด้ว....อ๊ะ!”

ตุ้บ!

ฉันจะแกล้งพูดให้ดังอีกกว่าเดิมอีกครั้ง แต่แล้วอยู่ๆก็ถูกเฮียแม็คคว้าแขนแล้วกระชากเข้าไปกระแทกแผงอกเขาเข้าอย่างจัง

อึก... O_O

เพราะใกล้กันมากเลยแหละ ใกล้กันมากๆอีกแล้ว ถึงภาพตรงหน้าจะมึนๆ แต่ฉันก็ยังรู้สึกเขินที่ต้องจ้องมองเฮียระยะใกล้ เลยได้แต่กลืนน้ำลายลงคอเบาๆ แถมตอนนี้ใจมันก็เริ่มสั่น

“ขวดแก้ว”

จังหวะที่ฉันยังอึ้งอยู่และไม่รู้จะพูดอะไร เฮียแม็คก็พูดมาทันที แถมมือเขายังชี้ไปที่พื้นทราย ซึ่งมีขวดแก้วแตกเกลื่อนเต็มพื้นอยู่จริงๆ

“อะ...อื้อ มากับเฮียมีเรื่องให้หวาดเสียวทุกที”

ฉันตอบกลับแล้วเลือกจะหลบตา แต่ฟ้ามืดขนาดนี้เขามองเห็นมันด้วยเหรอ เก่งจริงๆ :)

“โทษกันซะงั้น ไม่ใช่เพราะถอดรองเท้าเดินแบบนี้?”

เป็นอีกครั้งที่เฮียแม็คผลักหัวฉันเบาๆ แต่มือยังคงประคองเอาไว้ เพราะตอนกระชากเข้าไปฉันก็เสียหลักพอตัว ยิ่งในสภาวะมึนงงแบบนี้

“หึหึ ก็เดินแบบนี้มันถนัดกว่านี่ ^_^”

“มาขี่หลังได้แล้ว” เฮียแม็คเลือกจะตัดบท และพอพูดจบเขาก็หันหลังให้ฉันทันที แต่...

“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้มั้งเฮีย”

“ไม่เป็นไร” เขาส่ายหัวแล้วพูดมา “ไอ้เชนมันฝากให้ดูแลอย่างดี”

“......”

ได้ยินแบบนี้ฉันก็เลือกที่จะเงียบ มันจะมีนาทีไหนมั้ยนะ ที่ไม่มีชื่อฟาร์ดา ชื่อเชน มีแค่ฉันกับเขาสองคนสักที

“ถามหน่อยสิ เฮียอึดอัดรึเปล่าที่มากับเดียแบบนี้”

ไวเท่าความคิด อยู่ๆฉันก็หลุดปากถามไป รู้ตัวอีกทีเฮียแม็คก็มองมาด้วยใบหน้าที่ดูเรียบเฉยมากจริงๆ

“ก็ไม่หนิ”

หึ...ตอบแบบขอไปทีอย่างนี้ เดาไม่ยากเลยสักนิด

“อืม เดินไปด้วยกันนี่แหละเฮีย เดียจะระวังมากกว่านี้”

ฉันเลี่ยงจะพูดอะไรออกไปอีก และส่งยิ้มบางๆให้เฮียแม็ค ก่อนจะค่อยๆก้าวขาเดินนำเขามา เฮียแม็คก็เดินตาม แต่จะระวังให้มากกว่านี้งั้นเหรอ พูดออกไปได้นะฉัน น่าตลกตัวเองจริงๆ ทั้งที่ทุกวันนี้...ฉันก็ระวังจนไม่รู้จะระวังยังไงแล้ว ระวังไม่ให้เขา...คิดหนักเมื่อต้องรับรู้ความจริง

03.12 AM

แม้จะกลับมาถึงห้องนานแล้ว และความรู้สึกมันกรึ่มๆมากพอควร แต่ฉันก็ยังข่มตานอนไม่หลับอยู่ดี คงเพราะมันตื่นเต้นแปลกๆ ที่มีเฮียแม็คมานอนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกันแบบนี้

แกร๊ก~

ฉันแอบแง้มประตูห้องนอนและมองไปที่โซฟา ร่างสูงที่นอนทอดยาวแถมยังไม่ยอมห่มผ้าท่ามกลางแอร์เย็นจัดแบบนี้ ทำให้นึกเป็นห่วงเขาขึ้นมาทันที

แล้วความรู้สึกก็นำพาให้ฉันเดินผ่านประตูมาหยุดตรงหน้าเฮีย ก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวนั่งคุกเข่าที่พื้น ดึงผ้าห่มมาห่มให้เขาอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวเฮียจะตื่น

แต่ชั่วนาทีพอจ้องมองใบหน้าที่คุ้นเคย เรือนร่างแข็งแกร่งที่แม้แต่ด้านหลังของเขาฉันยังจดจำได้ดี ลมหายใจที่สม่ำเสมอกันของเฮียแม็คตอนนี้ ทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์ทันที

'ฟา...ถ้าโตแล้วแต่งงานกันนะ'

ภาพแหวนดอกไม้บิดเบี้ยวที่ถูกทำขึ้นจากความพยายามมากๆของเขาตอนนั้น ทำเอา 'คุณป้ามาร์ธา' ผู้เป็นแม่หลุดยิ้มด้วยความเอ็นดูให้กับมือเล็กๆที่ยื่นมันมาให้ฉัน

ใช่...แหวนดอกไม้ แหวนนั่นเป็นของฉัน ฉันยังเก็บมันไว้จนวันนี้ ใครว่ารักแรกพบเป็นเรื่องงี่เง่าสิ้นดี ...ไม่เป็นความจริง เพราะในวันที่ฉันไม่เหลือใครเลย แหวนดอกไม้วงเล็กๆนั่น มันเหมือนมีมนตร์วิเศษ ทุกครั้งที่ฉันจมปลักอยู่กับความสิ้นหวังทั้งหลาย แหวนดอกไม้ทำมือของเฮียแม็คช่วยฮีลความเจ็บปวดต่างๆให้ฉัน จนข้ามผ่านมันมาถึงวันนี้ได้

...เพราะฉันคิดว่ายังมีเขาอยู่เสมอไง

...เพราะฉันคิด ว่าวันนึงเฮียแม็คจะจำได้

'ถ้าโตขึ้นเธอก็ลืมเราแล้ว”

ถึงจะพูดไปแบบนั้น มือฉันก็รับแหวนจากมือเฮียแม็คด้วยความปลาบปลื้มใจเท่าที่เด็กคนนึงจะรับรู้มันได้

'ลืมได้ไง ใครจะไปลืมคนๆนึงได้ง่ายๆ'

'งั้นสัญญาได้มั้ย...'

นิ้วก้อยของฉันถูกส่งออกไปด้วยรอยยิ้ม มืออีกข้างก็ยังกำแหวนดอกไม้เอาไว้อย่างหวงแหน ไม่รู้เหมือนกันว่าจะใช้คำว่าหัวใจพองโตอย่างตอนนี้ได้มั้ย รู้แค่ยิ้มหน้าบานเลยจริงๆ พอเฮียแม็คตอนนั้นพยักหน้าออกมาอย่างหนักแน่นและตั้งใจ

'อื้ม สัญญาเลยนะฟา'

เรื่องราวในภวังค์ยังคงฉายต่อไป ส่วนในปัจจุบัน มือฉันก็ค่อยๆเลื่อนไปปัดไรผมที่ปรกหน้าเฮียอย่างระมัดระวังที่สุดเท่าที่จะทำได้

'สัญญา...สัญญาว่าอะไร'

ถึงตรงนี้รอยยิ้มของฉันในปัจจุบันมันเศร้ามากจริงๆนะ เพราะมันยากมากๆเลย พอนึกย้อนไปถึงสิ่งที่เขาเคยกล่าวเอาไว้

'สัญญาว่าจะเป็นเจ้าบ่าวของฟาคนเดียวเลย'

นิ้วก้อยของเฮียเลื่อนมาเกี่ยวก้อยรับปากกับฉันอย่างหนักแน่นจนคุณป้ามาร์ธาเอื้อมมือมาลูบหัวเราทั้งคู่อย่างเอ็นดู ก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มน้อยใหญ่

'แล้วถ้าแม็คโกหก...'

'ฟาก็ไปทวงเราคืนสิ'

'หืม? ทวงคืนเหรอ...ทวงคืนแปลว่าอะไร?'

หมับ!

เฮือก O_O!

แล้วอยู่ๆฉันก็หลุดจากภวังค์ทันที หลังจากถูกคว้าข้อมือไว้อย่างแรงด้วยมือหนาของเฮียแม็คที่รู้สึกตัวขึ้นมา

“ฮะ...เฮีย เดียขอโทษ”

เพราะไม่รู้ว่าเขาจะคิดจะยังไง ฉันเลยชิงขอโทษไปก่อน เฮียเองก็จ้องมา

“ทำไมยังไม่นอน”

“กะ...กำลังจะไปแล้ว เดียเดินออกมากินน้ำ เลยแวะห่มผ้า...ให้”

เป็นอีกครั้งที่ฉันหลบตา เพราะกลัวสายตาของคนตรงหน้ายิ่งกว่าใครๆ นี่เขาเป็นทุกอย่างไปแล้วจริงๆสินะ เป็นทั้งความอบอุ่น และความน่ากลัวที่บางทีทำฉันถึงกับกลั้นหายใจ

“ถ้าเป็นเมมเบอร์คนอื่นคิดว่าจะรอดมั้ย?”

เฮียแม็คที่นอนมองฉันแบบไม่ขยับตัวพูดมา ฉันเลยส่ายหัวแทนคำตอบเพราะรู้ดีว่า Dark Shadow Member ว่องไวมากๆเรื่องสัญชาตญาณ ยิ่งกับคนที่ฉวยโอกาสแบบนั้น

“งั้นเดียไปนอน...”

พรึ่บ!

ฉันกำลังจะลุกขึ้น แต่เพราะยังถูกเฮียแม็คจับข้อมือเอาไว้อยู่ เพียงแค่เขาออกแรงเบาๆ ร่างฉันก็ถูกรั้งไว้ด้วยแรงดึง

“จะกลับ Castle เมื่อไหร่?”

“ยัง...ไม่รู้”

“ไอ้เชนบอกว่าจะกลับพร้อมกัน”

“แล้วได้มั้ย?”

ฉันตอบคำถามด้วยคำถาม ตามที่ตัวเองก็อยากจะรู้ เพราะการที่ต้องมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ เขาเองก็ดูเซ็งๆเอาเรื่องอยู่ แล้วเฮียแม็คก็พยักหน้า

“แต่มากวนคนอื่นตอนนอน ต้องชดใช้ในห้องซ้อม”

“เดียไม่...”

“จะสอน”

ถึงประโยคนี้ เฮียแม็คพูดมาเสียงเข้มจนฉันเงียบปากลงซะเอง แต่ฉันไม่ชอบจริงๆนะ ห้องซ้อมที่ว่าคือห้องซ้อมของ Dark Shadow ฉันไม่ชอบ ไม่อยาก ไม่คิดจะฝึกต่อสู้หรือใช้อาวุธใดๆให้เป็น

ฉัน...ไม่อยากต้องซ้ำรอยกับใครอีกแล้ว ฉันอยากเป็นตัวฉัน...

ไม่อยากเหมือนใคร... ฉันอยากเป็นตัวเอง...

“...การป้องกันตัวเบื้องต้นมันจำเป็น”

เฮียแม็คพูดมาเพราะเขาก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ ที่ผ่านมาฉันปฏิเสธทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นใครที่เสนอตัวมาสอนให้ ฉันถึงขั้นอ้อนวอนขอท่านเซนจิพ่อบุญธรรม จนได้รับการละเว้นเรื่องการต่อสู้ การใช้อาวุธ แต่มันก็แลกมากับการที่ฉันจะไม่มีชื่อในผังครอบครัวของ Dark Shadow ไม่มีประวัติ ไม่มีตัวตน เพราะไม่มีคุณสมบัติคู่ควรที่จะเป็นเมมเบอร์ในสังกัดได้

“......”

คำพูดเกลี้ยกล่อมนั้นทำฉันนิ่งไปแต่ก็รับฟัง ก่อนที่ฝ่ามืออุ่นที่จับข้อมือไว้จะค่อยๆปล่อยมือฉัน

“ทำไมถึงอยากให้ฝึกนัก?”

คำถามโง่ๆถูกส่งไปอีกครั้ง เฮียแม็คก็สวนกลับมาทันทีแบบไม่ต้องคิด

“เพราะยังไงก็ต้องอยู่ Dark Shadow ไปอีกนาน”

“แล้วถ้าวันนึงเดียหายไปล่ะ...หายไปจาก Dark Shadow”

“.......”

เฮียแม็คเงียบไปพอได้ฟังคำถาม ผิดกับฉันที่คาดหวังเหลือเกิน คาดหวังในสิ่งที่เขาจะตอบกัน

แต่แล้วในความคาดหวังนั้น...ก็มี 'คนอื่น' เข้ามาเกี่ยวข้องเหมือนเดิมซ้ำๆ

“...ฟาร์ดาต้องตามหาเราแน่ เฮียเชื่อแบบนั้น”

คำพูดของเฮียแม็คทำให้ฉันนิ่งยิ่งกว่าเดิมสิบเท่า ก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับเข้ามาในห้องนอน ดึงประตูปิดอย่างคนไร้ความรู้สึก ในขณะที่เสียงในหัวเอาแต่ตอกย้ำ

หึ... ฟาร์ดา อะไรก็ฟาร์ดา

ในหัวของเขา มันจดจำแต่ชื่อนั้น...