ตอนที่8 องค์ชายหลี่ซ่งหมิน

“ทูลองค์ชาย พวกโจรป่าพวกนั้นโดนว่าจ้างมาจากบุคคลคนหนึ่งที่ชื่อว่าตงซิ่วพะย่ะค่ะ”

ทหารนายหนึ่งกล่าวขึ้นหลังจากทำความเคารพต่อองค์ชายหลี่ซ่งหมินผู้เป็นนายของเขา

“อืม” หลี่ซ่งหมินกล่าวรับคำรายงานของนายทหาร ด้วยใบหน้าสงบนิ่ง ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ

เขายืนอยู่ที่ริมระเบียงภายในวังอันใหญ่โตของเขาในท่วงท่าสง่างามดั่งเช่นปกติ สองมือไขว้กันไว้ที่ด้านหลัง เบื้องหน้าของเขาคือสวนบุปผานานาพรรณ มีบรรดาสาวใช้และนางกำนัลของเขากลุ่มหนึ่งกำลังคุยกันด้วยท่าทางสนุกสนานอยู่กลางสวนนั่น 

หลายวันแล้วที่เขากลับเข้ามาในวังของเขา ทุกอย่างกลับเข้าสู่บรรยากาศเดิมๆ ในสถานที่เดิมๆ 

มีเพียงอารมณ์ของเขาที่ยังคงหงุดหงิดกับอะไรบางอย่าง 

เขายังไม่เหมือนเดิม…

หลี่ซ่งหมินเพียงยืนฟังทหารของเขากล่าวรายงานนิ่งๆไม่ไหวติงใดๆ

“กระหม่อมนำทหารออกไปหวังว่าจะนำตัวตงซิ่วมา คาดไม่ถึง ตงซิ่วผู้นั้นถูกสังหารไปก่อนหน้าแล้ว คาดว่าน่าจะมีคนอยู่เบื้องหลังตงซิ่วผู้นี้ อีกสองถึงสามทอด นอกจากนั้นยังมีกลุ่มชายชุดดำ...” นายทหารคนเดิมยังคงกล่าวรายงานอย่างต่อเนื่อง ด้วยท่าทางขึงขังแน่วแน่ แม้ผู้ฟังจะมิได้หันหน้ามาหาตน

หลี่ซ่งหมินเพียงยืนหลับตานิ่งๆถอนหายใจเบาๆ

เหตุการณ์แบบนี้เขาเจอมาบ่อยเหลือเกิน

เขาเกิดมาเป็นบุตรชายคนโตของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ตำแหน่งของเขานอกจากจะเป็นองค์ชายแล้ว เขายังเป็นผู้ที่องค์ฮ่องเต้ทรงวางไว้ให้เป็นองค์รัชทายาทผู้ที่จะได้สืบบัลลังค์ต่อจากพระบิดาในอนาคต  

ยิ่งตอนนี้ใกล้เวลาที่จะเข้ารับตำแหน่งแต่งตั้งให้เป็นองค์รัชทายาทอย่างเป็นทางการเมื่ออายุครบยี่สิบปี การลอบสังหารจึงเป็นไปอย่างเข้มข้นขึ้นกว่าเดิมหลายส่วนนัก

เหตุการณ์ล่าสุดที่ประสบมา  เป็นเพราะเขาประมาทเอง 

เขารับพระบัญชาให้ออกว่าราชการแทนพระบิดานอกเขตเมือง โดยการปลอมตัวเป็นสามัญชนธรรมดา ออกสำรวจตรวจตราผู้คนรวมถึงความเป็นอยู่ของราษฎร

ผู้คนที่นั่นไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นองค์ชายหลี่ซ่งหมิน เขาพักค้างแรมที่เมืองเล็กๆนั่นอยู่หลายวัน เหตุการณ์ปกติดี ไม่มีวี่แววของเหตุร้ายแต่อย่างใด

จนวันหนึ่งเขาเดินสำรวจอาณาเขตรอบนอกหมู่บ้านที่เป็นถิ่นทุรกันดารไปจนถึงริมแม่น้ำ โดยมีพลทหารปลอมตัวเป็นชาวบ้านติดตามแค่ไม่กี่นาย คาดไม่ถึงจะมีกลุ่มโจรป่าปรากฏขึ้น

กลุ่มโจรพวกนั้นหากินด้วยวิธีการรับจ้างฆ่าคนตามใบสั่ง ตัดหัวเพื่อไปรับเงิน พวกมันลงมืออย่างโหดเหี้ยม ฝีมือแข็งแกร่งร้ายกาจ ฆ่าทหารที่ติดตามเขาตายจนหมด เหลือเขาเพียงคนเดียว

เขาต่อสู้อยู่เพียงลำพังกับกลุ่มโจรป่ามากมายพวกนั้นเป็นเวลานาน

นานจนแทบจะหมดแรง

จังหวะที่เขากระเด็นไปตกลงที่ริมแม่น้ำ เขาคิดว่าจะกระโดดลงน้ำเพื่อพรางตัว นั่นอาจจะเป็นหนทางรอดของเขา ธนูดอกนั้นเขาสามารถหลบได้เพียงเบี่ยงตัวลงน้ำไป

แต่ตรงนั้นกลับมีหญิงสาวนางหนึ่งนั่งอยู่ เนื้อตัวมอมแมม หน้าตาซีดเซียว

ถ้าเขาเบี่ยงตัวหลบธนู แน่นอนว่าธนูดอกนั้นคงตรงเข้าปักหัวใจของนางอย่างแน่นอน

ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไร

ด้วยสัญชาตญาณของเขา ทำให้เขาเอาตัวบังธนูให้นาง 

จู่ๆสตรีนางนั้นก็กอดไหล่ของเขาเอาไว้ราวกับหาหลักยึดก่อนจะยื่นมืออีกข้างไปยังกลุ่มโจร

สิ่งไม่คาดคิดพลันปรากฎขึ้น

กลุ่มโจรพวกนั้นกระเด็นไปคนละทิศละทาง

พวกมันสลบไสลแน่นิ่งไป

สตรีตรงหน้าเขาไอจนเป็นเลือดออกมาและหมดสติไป เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นพลังเฮือกสุดท้ายของนาง

นางได้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้อย่างหวุดหวิด ก่อนจะสลบไสลไปในอ้อมกอดของเขา

ตอนอยู่ในถ้ำแม้ว่านางแทบจะไม่มีเรี่ยวแรง แต่นางก็ยังช่วยดูแลเขา ทำแผลให้เขา

แผลจากธนูดอกนั้น

หลังจากนั้น สตรีนางเดิมยังมาช่วยเขาไว้จากชายชุดดำนั่น

เขาเพียงบังธนูดอกนั้นให้นาง แต่นางกลับช่วยเหลือเขาอยู่หลายครา

แม้นางจะบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย

แต่นางกลับมีน้ำใจ

และเหตุการณ์ล่าสุดก่อนจากกัน 

ที่โรงเตี๊ยมแห่งนั้น...

ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาพลางคิดถึงใครบางคน

นางเหมือนอยู่ในใจของเขาตลอดเวลานับตั้งแต่เจอกัน

น่าแปลก

ทั้งๆที่แต่ไหนแต่ไรมา

เขาไม่เคยคิดจะสนใจสตรีนางใด

แต่กับนาง...

“องค์ชาย องค์ชายพะย่ะค่ะ องค์ชาย” นายทหารคนเดิม เรียกหลี่ซ่งหมินย้ำอยู่หลายครา เพราะว่าเขารายงานจบแล้ว แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้เป็นนาย

“ข้าพอจะเดาได้ไม่ยากว่าใครกันที่เป็นตัวการใหญ่” หลี่ซ่งหมินเอ่ยขึ้นพลางหมุนตัวลงนั่งที่ตั่งใกล้ตัว

“แต่พยานและหลักฐาน เราไม่มีแล้ว ตอนนี้ทำได้เพียงระแวดระวังให้ดียิ่งขึ้น” เขาเอ่ยด้วยท่วงท่าสงบเยือกเย็น มิได้แสดงอาการใดๆออกมา

เขาเป็นคนที่มีบุคลิกเช่นนี้ ภายใต้หน้าตาเย็นชานั้น ไม่มีใครสามารถคาดเดาความคิดของเขาได้

“เช่นนั้นกระหม่อมจะเพิ่มกำลังรักษาการณ์ และคณะติดตาม พะย่ะค่ะ” นายทหารกล่าวอย่างแข็งขันพร้อมปฏิบัติภารกิจ

“อืม” ชายหนุ่มเพียงพยักหน้าน้อยๆ พร้อมยกมือเป็นสัญลักษณ์ให้นายทหารออกไป 

เขาอยากอยู่อย่างสงบ   

แต่ชีวิตเขาหาได้มีความสงบสุขไม่