All Chapters of คำพิพากษาซาตาน: Chapter 61 - Chapter 70

“เดีย!............เดีย!!!”นาเดียตะเกียดตะกายขึ้นจากเตียง สองตาเบิกกว้างตกใจสุดขีดจนไม่อาจควบคุมการหายใจ เสียงหอบหายใจแรงทำให้เจคอปต้องลุกตามขึ้นมาลูบแผ่นหลังเพื่อปลอบโยน“ฮื้ออออออ พี่เจค พี่เจค!” ร่างบางโผเข้ากอดร่างหนาไว้แน่น เมื่อพบว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝันเลวร้าย“ฝันอะไรห๊ะยัยเด็กต๊อง ร้องโวยวายจนพี่ตกใจหมดเลย” มือหนาลูบไล้เรือนผมอย่างอ่อนโยนอ้า… สัมผัสอบอุ่นจากเขา อ้อมกอดที่อบอุ่นจากเขา“พี่เจครักหนูไหม รักหนูรึเปล่าคะ ตอบสิ ตอบมาสิ” เธอคาดคั้นจนเจคอปต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ“รักสิ เป็นอะไรอีกครับคนดี พี่รักเธอ รักเดียคนเดียว ได้ยินรึยัง”นาเดียพยักหน้าระรัวอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่น ปล่อยให้อีกฝ่ายประคองตัวเธอนอนลง หญิงสาวรีบกระชับอ้อมแขนรัดตัวเขาเอาไว้พี่เจคเป็นของฉัน เป็นของฉันคนเดียว ใครก็อย่าหวังว่าจะมาแย่งไปเด็ดขาด!กลิ่นข้าวต้มหอมกรุ่นลอยมาเตะจมูกปลุกคนขี้เซาให้ลืมตาตื่น มือเล็กควานหาร่างหนาที่ควรจะนอนอยู่ข้างๆ แต่บนเตียงกลับว่างเปล่า เธอหันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง เป็นเวลา 6 โมงเช้าแล้วปกติเขาไม่เคยตื่นเช้าได้นี่นา ด้วยความสงสัยจึงเดินตามกลิ่นหอมเข้าไปในครัวเจคอปอยู่ในชุดพร

นาเดียค่อยๆเดินถอยหลังไปทางประตูทางออก โชคดีที่มีคนเปิดประตูเข้ามาพอดี “ช่วยด้วย...!”แต่ทว่าคนที่เดินเข้ามากลับเป็นวาววา ที่แท้มันก็เป็นแผน แผนที่วาววาหลอกให้เธอมาติดกับ หล่อนรู้อยู่แล้วว่าหากจะเดินไปยังตึกของคุณมินตรา เธอต้องผ่านเส้นทางนี้“ฉันหวังดีนะ เห็นเพื่อนรักแกมายื่นใบลาออก ฉันก็เลยหาที่ทางไว้ให้ได้บอกลากัน” แววตาอาฆาตจากผู้หญิงสองคนจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว นาเดียพยายามสงบสติอารมณ์เพื่อมองหาทางหนีทีไล่ แต่เหมือนคนข้างหลังจะไม่ปล่อยให้หญิงสาวมีเวลาคิดวาววาผลักหลังนาเดียเข้าหาญาดาหลังจากแวะเอามื้อเช้าไปส่งให้มินตรา เจคอปก็ไม่มีเวลาแม้แต่จะอยู่ดูเธอทานข้าว เพราะตั้งแต่คราวที่เขาแอบหนีไปพัทยาเมื่อต้นเดือนก่อน กระทั่งเกิดเรื่องของมินตรา เขาก็ไม่มีเวลาเคลียงานจนตอนนี้มันกองสุมท่วมหัว ทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องรีบร้อนมากขนาดนี้ แต่เพราะนัดหมายกับนาเดียตอนกลางวัน เขาจึงอยากสะสางงานด่วนให้แล้วเสร็จ จะได้ใช้เวลาอยู่กับเธอให้คุ้มค่ากับเวลาพักอันแสนน้อยนิด เจคอปรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายคล้ายจะมีเรื่องกลุ้มใจอยู่ตลอดเวลา บางทีอาจจะเป็นเรื่องของมินตรา แต่เขาก็พยายามเอาใจเธออย่างที่ไม่เคยคิดว่าจะทำ

คล้อยหลังเจคอป นาเดียก็ไม่เหลือเรี่ยวแรงทรงตัว ร่างกายสั่นเทิ้มจนไม่อาจควบคุมได้ เธอทั้งหวาดกลัว ทั้งเสียใจ เธอไม่ได้อยากท้าทายเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ทำแบบนั้น หญิงสาวทรุดตัวลงกับพื้น ร่ำไห้ออกมาเหมือนน้ำตาจะเป็นสายเลือดให้ได้เจมส์มาร์ทำได้แค่นั่งมองร่างกายที่สั่นเทาระบายความเสียใจออกมาให้หมดสิ้น เขาไม่รู้สาเหตุของความร้าวฉานในครั้งนี้ เขาไม่รู้ว่านาเดียคิดยังไงกับพี่ชายเขา แต่ที่เขารู้แน่ชัดก็คือเจคอปต้องรักผู้หญิงคนนี้มาก หากเป็นคนอื่น เธอคงตายคามือเขาไปนานแล้วเวลาผ่านไปเนิ่นนานพอสมควรกว่านาเดียจะหยุดร้องไห้ เจมส์พาหญิงสาวขึ้นมานั่งหลบสายตาผู้คนที่บริเวณดาดฟ้าของโรงพยาบาลน้ำเย็นฉ่ำถูกยื่นให้กับคนตรงหน้า เมื่อได้ระบายความทุกข์ใจออกไปแล้ว นาเดียก็รู้สึกโล่งขึ้นมาก เธอรับน้ำจากเจมส์ขึ้นดื่มระงับอาการแห้งผากของลำคอ“สบายใจขึ้นไหม” ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆหญิงสาว“...........”นาเดียไม่ได้ตอบอะไร เธอเหม่อมองดวงอาทิตย์ที่ใกล้จะลับขอบฟ้า สีส้มแสบตาทำให้เธอต้องหลบตาลง ฉันเผลอทำอะไรลงไป“พี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเราทะเลาะอะไรกัน แต่ที่พี่รู้ คือพี่เจคเขารักเดียมากนะ” น้ำเสียงอ่อนโยนจากคนข้างๆแ

กิจวัตรยามเช้าระหว่างนาเดียกับเจคอปยังคงดำเนินไปตามปกติเหมือนเช่นทุกวัน เพียงแค่ไม่มีการสนทนาระหว่างทั้งคู่ไม่มีการเดินจับมือลงมาจากคอนโดไม่มีการจูบลาก่อนจะแยกกันไปทำงานไม่มีการส่งข้อความหาตลอดทั้งวันและไม่มีเธอหลงเหลืออยู่ในสายตาของเขาอีกแล้วก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานของเจคอปดังขึ้น “เข้ามา”คำอนุญาตจากเจ้าของห้องทำให้คนที่อยู่ด้านนอกเปิดประตูเข้าไปด้านใน เจมส์มาร์มองพี่ชายของตัวเองกำลังง่วนอยู่กับเอกสารกองโต เจคอปยังอยู่ในสภาพเดิมเหมือนที่เขาแวะมาเมื่อตอนเช้าก่อนเข้าผ่าตัดไม่มีผิด และสภาพของผู้หญิงอีกคนที่เขาเห็นเมื่อสักครู่ ใบหน้าหมองเศร้าไม่ต่างกันเลย นี่คงจะยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันอีกสินะ“มีธุระอะไร” น้ำเสียงเย็นชาแบบที่อีกฝ่ายมักจะใช้เวลามีเรื่องทุกข์ใจหรืออยากซ่อนความรู้สึก มีหรือที่คนเป็นน้องอย่างเขาจะดูไม่ออก“เมื่อวานพี่คุยกับนาเดียรึยังครับ” เจมส์มาร์เอ่ยถามโดยไม่เกรงใจ เขานั่งลงโดยไม่รอให้คนตรงหน้าอนุญาต อยู่กับเจคอปมาร่วม 30 ปี พึ่งจะเคยเห็นพี่ชายมีความรัก แล้วน้องชายอย่างเขาจะยอมให้มันพังทลายลงเพียงเพราะความเย็นชาของคนตรงหน้าได้อย่างไร“ไม่มีอะไรต

“อ๊ะ พะ... พี่เจค” ไม่ทันที่ร่างบางจะทันได้เอ่ยความใน ปากหนาก็ชิงประกบจาบจ้วงเอาทุกคำที่คิดว่าร่างบางจะเอ่ยคำปฏิเสธออกมา นาเดียเบิกตามองเขาด้วยความตื่นตะลึง เขาหมายความว่าอะไร เขารู้แล้วเหรอว่าเธอท้อง แต่เขาจะรู้ได้ยังไง“อื้มมม อ่ะ...พะ... อื้มมม” ครั้นจะส่งเสียงอะไรก็ตามที่คิดอยากจะพูด เจคอปจะคอยส่งลิ้นเข้าหาเพื่อห้ามปรามเธอเสียทุกครั้งไป จนร่างบางหมดความพยายามที่จะเอ่ยถามข้อสงสัย ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความสุขสมที่เขาปรนเปรอให้ มือเล็กที่เคยดันอยู่ตรงแผงอกเปลี่ยนไปโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้ ท่าทางเหมือนจะไม่ได้ปฏิเสธเรื่องลูกของเขาทำให้นาเดียเกิดความหวังเล็กๆขึ้นในใจเจคอปหลับตาแน่นก่อนจะคำรามออกมาเบาๆเมื่อได้ปลดปล่อยน้ำเชื้อพันธุ์ดีเข้าสู่ร่างกายคนตัวเล็กสมดังตั้งใจ เขาแช่ร่างกายค้างไว้ในตัวเธอ หวังให้ลูกๆนับพันล้านตัววิ่งเข้าไปหาไข่ใบเล็กๆเพียงใบเดียวที่อยู่ในร่างกาย เขาตั้งใจจะผูกมัดเธอด้วยวิธีที่เห็นแก่ตัว โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาได้ทำสำเร็จไปตั้งแต่ครั้งแรกที่ตั้งใจแล้ว“ถ้ามีเจคอปน้อยอยู่ในท้องเธอ เธอก็จะหนีพี่ไปไหนไม่ได้อีก” เขากระซิบความในใจแสนชั่วร้ายข้างใบหูคนตัวเล็ก และนั่นทำให้เธ