Episode 26 ต้องพิสูจน์

Episode 26

ต้องพิสูจน์

“มาทำไมแต่เช้า ขยั้นขยันเนอะ แต่ไม่รู้เหรอว่าอาจารย์ยกคลาส วันนี้มีกิจกรรม” ยัยลูกปลาแขวะเบา ๆ เมื่อเห็นว่าเช้านี้ฉันเข้าเรียนเร็ว

ว่าละ ทำไมป่านนี้คนอื่น ๆ ยังไม่มากันอีก มีแต่พวกแป้งหอมที่นั่งประชุมกันอยู่ ท่าทางออกจริงจังมาก

“อ้าวไม่รู้ พวกแกไม่เห็นบอกเลย” ฉันทำสีหน้างง เมื่อคืนก็เอาแต่ป้อนขนมหวานไอ้ฮีล ถึงจะแค่รอบเดียวแต่ตอนเช้ามันก็จัดไปอีกสองชุดใหญ่ ๆ จนฉันต้องรีบมาเรียนเช้า ๆ แบบนี้ไง

คือฉันไม่ไหวนะ ฉันกลัวคำว่าละเลียดของมันอะ

“อาจารย์แจ้งทุกคนแล้วนะ ในไลน์กลุ่มอะ” ลูกพีชตอบ ประโยคนั้นทำให้ฉันต้องควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาดู ก่อนจะพบว่าเป็นอย่างที่ลูกพีชว่าจริง ๆ

“อื้อ งั้นกลับ ป้ะฮีล!” วันนี้ฉันมาพร้อมมัน ดังนั้นก็ต้องกลับพร้อมมัน

“เดี๋ยว!” ในตอนที่ฉันกำลังจะเดินออกไปก็ถูกแป้งหอมเรียกเอาไว้เสียก่อน พร้อมกันนั้นก็เดินมาขวางทางฉัน

คราวนี้อะไรอีก

“วันนี้มีประกวดดาวเดือน” พยักหน้าเข้าใจ พร้อมทั้งจ้องหน้าอีกฝ่ายโดยใช้สายตามีคำถามส่งไป มองปราดเดียวก็รู้ว่างานต้องเข้าฉันแน่ ๆ

“พอดีวันนี้ไม่มีช่างแต่งหน้า แกไปช่วยน้องมันหน่อย” โอ๊ะโอ! หากฉันเล่นหวยป่านนี้คงรวยเป็นร้อยล้านไปแล้ว เดาครั้งเดียวก็ถูกเลย

“ไม่อะ”

“รีบกลับไปไหน ฉันเห็นพวกแกว่างอยู่ อะไร ๆ ก็ไปช่วยน้องมันหน่อย” แป้งหอมว่าต่อ จะว่าฉันเป็นรุ่นพี่ใจร้ายก็ได้นะ หากเด็ก ๆ ไม่มาขอร้องพวกฉันก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ค่อยเสนอหน้าสักเท่าไร

“ไรอะ แล้วคนอื่นไม่มีเหรอ” ฉันเลิกคิ้วถาม ปกติกลุ่มแป้งหอมมีคนแต่งหน้าเก่งอยู่แล้ว

“มินนี่ไปเถอะ วันนี้น้ำตาลป่วยก็เลยไม่มีคนแต่งหน้า” ลูกพีชเกาะเข้าที่เรียวแขน พร้อมกันนั้นก็พยายามหว่านล้อมให้ฉันใจอ่อน

“ใช่ ไปช่วยกันหน่อย” แป้งหอมรบเร้าอีก ตอนนี้ทุกคนเดินกรูเข้ามาล้อมฉันไว้แล้วรอคำตอบ

ฉันดูสำคัญไปเลย

“ไป ๆ เถอะ แต่งหน้าสวยขนาดนี้รับรองว่าน้องเบเบ้กับน้องกอล์ฟของเราต้องได้ตำแหน่งแน่ ๆ” ลูกปลาหว่านล้อมอีก

คือไม่ต้องร่วมมือกันขนาดนี้ก็ได้ ก็อย่างที่บอก หากไม่มีคนขอร้องฉันก็ไม่เสนอหน้า แต่ที่ถามว่าคนอื่นไม่มีเหรอคือฉันแค่อยากรู้เหตุผลไง

“อ่า โอเค เดี๋ยวเจอฝีมือฉัน” ตอบรับอย่างมั่น ๆ แล้วสุดท้ายเราก็ไปเตรียมตัวกัน เรื่องเทรนดาวเดือนในการประกวดเป็นหน้าที่ของกลุ่มแป้งหอม ส่วนฉันที่มีสกิลการแต่งหน้าก็ต้องทำหน้าที่แปลงโฉมให้เด็กมันสวย

“พี่ฮีลสวัสดีค่ะ” น้องเบเบ้เอ่ยทักไอ้ฮีลเป็นอันดับแรก ใบหน้าจิ้มลิ้มเปรยยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้คนข้าง ๆ

ถัดมาก็หันมาทางฉัน “สวัสดีค่ะพี่มินนี่ ขอบคุณนะคะที่มาช่วยกัน”

“อื้อ เดี๋ยวจะแต่งให้สวยเลยนะ เอาตำแหน่งมาให้ได้ล่ะ คณะเราจะได้เป็นที่พูดถึงว่าเด็กบริหารมีแต่คนสวย ๆ เคนะเบเบ้” พูดเลยว่าท่าทีของน้องไม่ได้ทำให้ฉันตะขิดตะขวงเลยสักนิด มันน่ารักดีออก เหมาะสมแล้วกับตำแหน่งดาว

บุคลิกดูอ่อนหวานและน่ารักมาก

“ค่ะ เบเบ้จะทำสุดความสามารถเลย” น้องมันยิ้มให้ รอยยิ้มนั้นไม่ได้กั๊กให้ไอ้ฮีลคนเดียว

“จ้า แล้วน้องกอล์ฟล่ะ”

“กอล์ฟบอกว่าเป็นผู้ชายไม่ต้องแต่งก็ได้ค่ะ”

“ไปเรียกมาเลย จะไม่แต่งได้ไง ถึงจะมีพื้นฐานดีอยู่แล้วแต่หากหน้าสดไปเจอแสงสีมันไม่ไชน์ ยูโนว? เดี๋ยวจะดรอปเอาหากไปยืนข้างคนอื่น ๆ”

“ค่ะ ๆ รอสักครู่นะคะ”

หลังจากนั้นน้องกอล์ฟก็กลายเป็นตุ๊กตาบาร์บี้ที่ถูกฉันจับแต่งหน้า ถัดมาก็เป็นน้องเบเบ้ พูดเลยว่าวันนี้หากเด็ก ๆ สองคนนี้ไม่ได้ตำแหน่งให้ไปตบไอ้ฮีลได้เลย

หุหุ เรื่องอะไรจะเอาตัวเองไปรับประกัน

“สวยเชะ!” ฉันปรบมือ พร้อมทั้งหยิบโทรศัพท์มาลงสตอรีไอจี อวดฝีมือตัวเองสักหน่อย

“สวยมากเลยค่ะ พี่มินนี่นี่เก่งสุด ๆ ไปเลย” น้องมันยกนิ้วโป้งให้ เป็นการชมได้น่ารักมาก ฉันเห็นแล้วรู้สึกละลาย

“อ่า สู้ ๆ นะ พี่ไปละ”

“ค่ะ”

ฉันเดินเพ่นพ่านอยู่แถว ๆ นั้นไม่ได้กลับไปเสียทีเดียว จะกลับได้ยังไงก็ในเมื่อวันนี้ฉันกลายเป็นส่วนหนึ่งของเบื้องหลังงานประกวดดาวเดือนไปแล้ว ต้องอยู่ชมฝีมือตัวเองสักหน่อย

“เดี๋ยวดิ” มิ้นเดินเข้ามาทัก เธอเป็นเพื่อนในกลุ่มของแป้งหอมและมีหน้าที่เป็นสตาฟฟ์ของงาน

“ว่า”

“เหลืออีกคนอะ ตำแหน่งดาวปีก่อน วันนี้มาอำลาตำแหน่งก็ต้องสวย ๆ หน่อย” ฉันถอนหายใจออกมา ก็ยัยตำแหน่งดาวปีก่อนของคณะเราจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากยัยน้องฟาง

“แล้วนี่เจ้าตัวไปไหน ทำไมช้าอย่างนี้ ฉันเก็บของหมดละ” พูดไปก็กลอกตาไปมา แต่เชื่อไหมฉับพลันสายตาของฉันก็ดันไปเห็นยัยน้องยืนคุยกับไอ้ฮีลอย่างออกรสอยู่อีกมุม หมั่นไส้จริง

“โน่น! ไปเรียกมาเลย หากจะแต่งอะ”

“เค รอแป๊บ”

และแล้วยัยน้องฟางคนงามก็มานั่งอยู่ตรงหน้าฉัน ในขณะที่มือสะบัดแปรงอยู่ฉันก็พยายามห้ามใจว่าอย่าไปฟาดหน้ามัน

หมั่นไส้ทั้งน้องฟางและคนที่นั่งไถโทรศัพท์อย่างเงียบ ๆ อะ

“นี่! จะพูดอีกนานไหม เดี๋ยวตาก็เบี้ยวกันพอดี!” ฉันว่าให้ ก็กำลังกรีดอายไลน์เนอร์อยู่ยัยน้องมันก็กลัวแต่จะไม่ได้คุยกับไอ้ฮีลอะเนอะ ทั้งที่มันไม่ตอบรับสักคำ

บ้าเหมือนกันนะเนี่ย คุยคนเดียวก็เป็น

“ค่ะ ขอโทษค่ะ” น้ำเสียงอ่อนหวานดั่งคนรู้สึกผิด ฉันจึงหันไปสั่งคนข้าง ๆ ให้มันไปเล่นโทรศัพท์ไกล ๆ

“ไปไหนก็ไปเลยไป อยู่ทางนี้เสียสมาธิ” ฮีลเหลือบสายตามองหน้าฉัน ถัดมาก็ดีดตัวลุกแล้วเดินออกไป ตอนนี้ยัยน้องมันเลยสามารถนั่งนิ่งให้ฉันแต่งหน้าได้

“พี่ฮีลนี่พูดน้อยจังนะคะ ฟางพูดด้วยตั้งหลายคำก็ตอบฟางแค่สั้น ๆ เอง” หลังเสร็จการแต่งหน้าแทนที่จะขอบคุณ แต่ยัยน้องกลับหายใจเข้าเป็นไอ้ฮีล หายใจออกเป็นไอ้ฮีล

“อือ” ตอบรับสั้น ๆ พลางรีบเก็บของเข้ากระเป๋า พูดเลยว่าไม่อยากอยู่ตรงนี้นาน ฉันละเกลียดมัน

“แต่พี่มินนี่คงจะพิเศษมากใช่ไหมคะ ฟางแอบเห็นว่าพี่ฮีลพูดกับพี่มินนี่มากกว่าคนอื่น ๆ อีก” ก็ใช่อะดิ ฉันอะพิเศษใส่ไข่เลยแหละ เพราะอะไรรู้ไหม เราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากไง สนิทแม้กระทั่งบนเตียงอะ

“อือ” ตอบสั้น ๆ อีกหน เมื่อไหร่จะเก็บของเสร็จสักที เริ่มลำไยมันละ

“ฟางโกหกเรื่องวันนั้น” จู่ ๆ ยัยน้องก็สารภาพออกมา จนฉันชะงักมือที่กำลังจะเก็บอายชาโดว์เข้ากระเป๋า

“คือว่า…ฟางชอบพี่ฮีลค่ะก็เลยพยายามเข้าหาเขา แต่ตอนนี้ฟางคงต้องตัดใจแล้ว” สีหน้าของน้องฟางดูผิดหวัง นางก้มหน้าลงแล้วกุมมือแน่น

“พอฟางสังเกตพี่ฮีลมาก ๆ ฟางก็รู้ว่าพี่ฮีลต้องชอบพี่มินนี่แน่ ๆ”

ชอบเหรอ? อืม ฉันเคยคิดเข้าข้างตัวเองนะ ครั้นพอจะเอ่ยปากถาม พฤติกรรมของมันก็ลบล้างความคิดออกไปได้ในทันควัน

“พี่ฮีลเก็บความรู้สึกเก่งเพราะเย็นชา แต่พี่ฮีลรักพี่มินนี่จริง ๆ นะคะ ฟางว่าพี่ ๆ สองคนเหมาะสมกันดีเลยค่ะ”

“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก” เมื่อยัยน้องมันเริ่มพูดไร้สาระฉันก็เริ่มบอกกล่าวให้หยุดความคิดไว้เพียงเท่านี้ จะมาตัดพ้อบ้าบอแล้วเชียร์ให้ฉันคบกับมันทำไมอะ ยังไงก็ไม่มีทาง ฮีลมีคนที่ชอบอยู่แล้วซึ่งไม่ใช่ฉันแน่ ๆ และตอนนี้มันยังปอดแหกอยู่ถึงได้ไม่ยอมจบความสัมพันธ์กับฉันสักที

เมื่อสี่ปีก่อนก็เคยเป็นแบบนี้ครั้งหนึ่ง มันอะ ชอบลูกพีชจะตาย แต่เพราะมีนิสัยเย็นชาจึงไม่เคยแสดงออก จนปัจจุบันนี้ยัยลูกพีชยังไม่รู้เลยว่าตัวเองเคยถูกมันชอบ

“ฟางชอบแอบมองพี่ฮีล มองทีไรก็เห็นแต่พี่มินนี่ได้รอยยิ้มของพี่ฮีลไปคนเดียวตลอด อย่าบอกว่าเพื่อนกันนะคะ คนอื่นฟางไม่เคยเห็นพี่ฮีลยิ้มให้เลย”

“…” ถึงตอนนี้ฉันเริ่มคิดละ ฉันดูพิเศษเกินกว่าใครจริง ๆ ยิ่งตอนนี้มันอัปสกิลอ้อนฉันก็เริ่มคลางแคลงใจไปตาม ๆ คำพูดของยัยน้อง

ช่องว่างระหว่างเราที่ลดหลั่นลงไปเรื่อย ๆ ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันสงสัย มันแทรกซึมเข้ามาในชีวิตของฉันได้อย่างแนบเนียน เนียนกระทั่งฉันแทบไม่รู้ตัวและยอมเปิดประตูรับมันอย่างไร้ข้อสงสัย

“พี่มินนี่ต้องลองพิสูจน์นะคะ”