Episode 22 ตีตราจอง

Episode 22

ตีตราจอง

คำว่า ‘ฉันเด็ด’ ทำฉันไปไม่เป็นเลยทีเดียว อ้าปากพะงาบ ๆ อย่างเอ๋อเหรอแบบไม่คิดว่ามันจะเล่นมุกแบบนี้ออกมาได้ แถมคำนั้นยังฉุดให้ฉันเลิกคิดเข้าข้างตัวเองในทันที

ไม่ใช่แค่มุกของมันนะ แต่ความทรงจำเมื่อคืนที่หลั่งไหลเข้ามาก็ทำให้ฉันเข้าใจว่าความสัมพันธ์ของเรายังคงเป็นแบบเดิม ต่างฝ่ายต่างไม่ได้รู้สึกเกินเลย เพราะถ้ามันรู้สึกกับฉันสักนิด มันคงได้แสดงอาการหึงออกมาในตอนที่พวกเพื่อนบอกว่าฉันจะหาผัวใหม่แล้วแหละ

“เถียงไม่ออกเหรอ” การที่ฉันเงียบแปลว่าฉันอึ้ง ไม่ได้แปลว่าฉันยอมรับสักหน่อยว่ามันเด็ด

อืม ๆ

ก็ยังไม่ทันยอมรับ

แต่ถึงจะเด็ดจริงแล้วเรื่องอะไรจะบอกมันล่ะ เกลียด! หลงตัวเองดีนัก

“ไม่เห็นจะเด็ดเลย!”

“กล้าพูดทั้ง ๆ ที่นิ้วของฉันยังอยู่ตรงนั้นของเธออะนะ” พูดเลยว่าตอนนี้น้ำเสียงของฮีลเย็นลง แต่กลับทำให้ร่างกายของฉันกระสับกระส่ายเมื่อนิ้วที่กำลังตั้งใจควานน้ำสีขาวออกมาเปลี่ยนจังหวะเป็นชักเข้าชักออก

“เออ เด็ด!” นาทีนี้ต้องยอมรับความจริง “เอาออกเลยนะ ฉันเจ็บแล้ว”

ก็เพราะมันเด็ดไง ฉันถึงได้ระบมขนาดนี้

“ถามจริงนะ นายยังอยากอยู่แบบนี้เหรอ” พอฮีลถอนนิ้วออกฉันก็ถามถึงเรื่องของเรา ก็เมื่อวานซืนมันเพิ่งบอกว่าจะจีบคนที่ชอบ แต่กลับไม่ยอมจบความสัมพันธ์กับฉันแบบนี้หมายความว่ายังไง

“อืม”

“แล้วที่บอกจะจีบเธอล่ะ” เธอคนนั้นคือใครฉันยังไม่รู้เลย

“เอาไว้ก่อน”

“ไม่กลัวว่าเธอจะไปมีคนอื่นก่อนเหรอ”

“เธอถูกตีตราจองไว้แล้ว เหลือแต่ฉันที่ต้องใช้ความกล้าอีกนิดหน่อย” มันว่า นั่นทำให้ฉันชักอยากรู้เข้าไปใหญ่

อยากจะถามให้รู้แล้วรู้รอดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่อาจจะเป็นการก้าวก่ายฉันจึงเลือกตัดบทแทน

“ลุกออกไปเลย” ร่างสูงจึงหยัดกายลุกออกไป ส่วนฉันยังนั่งอย่างอึน ๆ พิงขอบอ่าง

ยังงงกับพฤติกรรมของมันที่กล้าเล่นมุกเสี่ยว ๆ แบบหลงตัวเอง

ไม่ใช่อะ! ไม่ใช่มันแน่ ๆ

“ฮีล!” ในตอนที่เดินออกมาจากห้องน้ำก็เอ่ยเรียกมันทว่ากลับไร้วี่แวว คงจะกลับไปแล้วสินะ อุตส่าห์จะชวนไปทำบุญรดน้ำมนต์สักหน่อย

มันต้องผีเข้าแน่ ๆ ที่เอามุกเด็ดมาเล่นกับฉัน

Rrrrr Rrrrr

กำลังจะเดินไปเป่าผมแต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน พอเปลี่ยนทิศทางฉันก็มองชื่อเจ้าของสายนั้นนิ่ง ๆ แล้วตัดสินใจรับในนาทีต่อมา

“สวัสดีค่ะ”

[มินนี่ลูก]

“ค่ะ”

[ทำไมพูดกับพ่อห่างเหินจังลูก] ห่างเหินตรงไหน ฉันแค่ตอบรับ ‘ค่ะ’ เนี่ยนะ

“มีอะไรคะ”

[พ่อคิดถึง มาคุยกับพ่อที่บ้านหน่อย] นับเวลาได้ไม่ถึงอาทิตย์ที่ฉันกับแม่ออกจากบ้านพ่อก็คิดถึงกันซะแล้ว [พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย]

เหอะ! ฉันว่าละ

พ่อคงไม่คิดถึงฉันจริง ๆ หรอก หากไม่มีเรื่องอะไรจะคุย

เคลื่อนสายตาไปมองนาฬิกา อีกชั่วโมงฉันก็ต้องเข้าเรียนคาบบ่ายแล้ว “พูดตอนนี้ไม่ได้เหรอคะ พอดีหนูมีเรียน”

[แต่พ่ออยากเจอหน้ามิน]

“แต่หนูไม่อยากไป” พูดตามตรงว่าเรื่องที่พ่อกับแม่เลิกกันฉันยังทำใจไม่ได้ การไปเจอหน้าพ่อจึงเป็นการลำบากสำหรับฉัน

คนที่พึ่งจะเสียเขาไป

ว่ากันว่าถึงพ่อแม่กับจะหย่าร้างกันไม่ได้หมายความว่าเขาจะเลิกทำหน้าที่ ฉันเข้าใจความหมายนั้นดีนะ แต่หากใครได้มาอยู่จุดเดียวกับฉันมันก็ต้องมีรู้สึกบ้างแหละ

น่าแปลกที่ฉันเป็นคนร้องขอ แต่ตัวเองกลับเป็นฝ่ายเสียใจแทน

[โอเค คุยก็คุย คือพ่อจะให้เรามาเรียนรู้งาน มาฝึกงานที่บริษัทเราน่ะลูก]

แม่เหรอ?

แม่โทรไปฟ้องพ่อเหรอ?

พวกท่านทั้งสองยังคุยกันอยู่อีกเหรอ?

ในเมื่อเลิกกันแล้วฉันก็ไม่อยากให้เขาตัดเยื่อเหลือใย จะตัดก็ตัดสิ

ฉันตั้งคำถามหลาย ๆ อย่างไว้ในใจ เพราะฉันเกริ่นเรื่องฝึกงานไว้แค่กับฮีลและกับแม่เท่านั้น ซึ่งไอ้ฮีลมันไม่พูดกับพ่อแน่ ๆ

[พ่อกับแม่แค่ปรึกษากันเรื่องลูกน่ะ] พ่ออธิบายต่อ ฉันจึงใช้เพียงความเงียบสื่อสารกลับไป

[มาเถอะลูก ที่นี่เป็นของลูก ลูกควรมาดูแล มาเรียนรู้งาน] พ่อยังหว่านล้อมต่อ นั่นทำให้ฉันครุ่นคิด

การไปฝึกงานที่นั่นฉันอาจจะเจอเขาเยอะขึ้น แต่หากไม่ไปฉันอาจจะทำตามคำพูดที่เคยบอกกับแม่ไว้ได้ไม่ดีพอ คำที่เคยเอ่ยออกอย่างมั่นอกมั่นใจว่าจะดูแลท่าน

“ค่ะ”

พ่อดีใจมากที่ฉันตกปากรับคำ นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่เขาทำให้ฉันได้ ถึงจะมอบความรักให้ไม่ได้อย่างน้อย ๆ เขาก็ทดแทนด้วยเงินและสมบัติที่ตัวเองมี

เอาเถอะ ส่วนที่เหลืออยากจะยกให้สองแม่ลูกนั่นก็ช่างเขา

อีมินนี่โนสนโนแคร์แล้วตอนนี้

“พี่มิน” พอเปิดประตูออกมาก็เจอกับน้องสาวแสนดีคนเดิม

“ว่า” ฉันเลิกคิ้วถาม มันจะเรียกทำหอกอะไรถ้าไม่ยอมพูดสักที

“พี่มินไม่ไปฝึกงานที่สุราษฎร์ฯ แล้วเหรอคะ” อู้ววว พูดแบบนี้หมายความว่าไงนะ แสดงว่าพ่ออาจจะเล่าเรื่องที่ตัวเองจะโทรมาหว่านล้อมฉันให้สองแม่ลูกนี่ฟังเป็นแน่ ๆ

“ไม่ มีอะไร!” ฉันตอบแล้วถามกลับเสียงเหวี่ยง ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันจะมองว่ามันเป็นน้องสาว

“คะ…คือมิรินห่วงคุณน้าค่ะ” อะจ้า มาทรงนี้แสดงว่ากำลังหว่านล้อมฉันอีกคน ทำไมนะ ฉันแอบคิดว่ามันกำลังกันท่าฉันไม่ให้เข้าไปดูแลบริษัทเลย

ยิ่งตอนนี้เรื่องการโอนย้ายทรัพย์สมบัติยังไม่เรียบร้อยด้วย

“คือมิรินเห็นว่าคุณน้าไม่สบายอะค่ะ ถ้าพี่มินไปดูแลคงจะดี” ฟังแล้วก็อยากเบะปาก

แม่ฉันแค่ไปพักร้อนไม่กี่เดือน ท่านไม่ได้กะจะอยู่ที่นั่นตลอดไปสักหน่อย ที่นั่นมีทั้งคุณลุงและแม่นมอยู่ดูแล ทำไมฉันต้องพะวักพะวนด้วย

“อ๋อเหรอ!” ฉันละอยากให้ลูกปลากับลูกพีชมันอยู่ตรงนี้จัง

จะได้ประสานเสียงคำว่า ‘อ๋อเหรอ’ ใส่

หมั่นไส้จริง ๆ กับความตอแหล

ฉันเดินหนีออกมา ตรงไปลานจอดรถเพื่อมุ่งตรงไปมหา’ลัย อยู่นานไม่ได้ ลำไยท่าทีไร้เดียงสาของมัน

“อะไรวะ!” เห็นสภาพยางแบนแต๊ดแต๋แล้วก็ต้องร้องเฮ้อ อะไรคือการที่รถจอดอยู่ดี ๆ แต่ยางรั่ว ใครมันแกล้งฉันหรือเปล่าเนี่ย!

ฉันยกข้อมือมองนาฬิกา เวลานี้ใกล้เข้าเรียนแล้วด้วย จึงตัดสินใจทิ้งรถเอาไว้แล้วค่อยมาซ่อมภายหลัง เลือกที่จะโทรหายัยลูกพีชเป็นอันดับแรก

ปรากฏว่ายัยลูกพีชไปมหา’ลัยแล้ว

ถัดมาก็คิวยัยลูกปลา

ปรากฏว่ามันออกไปกับผัวจ้า ผัวไปส่ง มีความหวานแหวว

อีมินนี่เซ็ง!

ตัวเลือกสุดท้ายของฉันจึงเป็นคนเด็ด! แล้วมันก็ยังไม่ออกจากคอนโด สรุปแล้วฉันกับมันก็ไปเรียนพร้อมกัน

“พี่ฮีลคะ” คุ้น ๆ นะ เสียงใส ๆ แบบนี้ก็คงจะเป็นแม่ดาวมหา’ลัย

จะมาเรียกอะไรตอนนี้ ฉันกำลังจะเข้าเรียนอยู่แล้วเชียว “มีอะไร” ฉันพูดแทนฮีล ใช้น้ำเสียงเหวี่ยงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังจะสายแล้ว

“อะ...เอ่อ” อู้ววว กระต่ายน้อย ฉันแค่ใช้น้ำเสียงเหวี่ยง แต่สีหน้าไม่ได้เหวี่ยงสักหน่อย ทำทีเป็นเกรงกลัว

“เลิกจิกตาได้แล้ว” ไอ้ฮีลว่า อย่างฉันเนี่ยนะจิกตาใส่น้องเขา ไม่ใช่สักหน่อย ฉันจะไปจิกยัยฟางหญ้านี่ทำไมกัน!

“ฟางมีอะไรเหรอ”

“พอดีฟางซื้อขนมมาฝากอะค่ะ ช่วยรับไว้หน่อยนะคะ ถือเป็นการขอบคุณที่ยอมให้เบอร์ฟาง”

“ครับ” พูดเพราะด้วย

“คะ…คือ”

“มีอะไรครับ”

“คือว่า…” ยัยฟางหญ้าทำท่าทีเกรงใจ ก่อนจะเอ่ยออกมาว่าต้องการอะไร “คือว่าคืนนี้ช่วยรับโทรศัพท์ฟางหน่อยได้ไหมคะ”

“หืม” ไอ้ฮีลร้องหืม มันคงไม่ยอมแน่ ๆ

“คือว่าเพื่อนมันอยากจะเช็กว่าเบอร์ที่ฟางได้มาเป็นเบอร์พี่ฮีลจริงหรือเปล่าอะค่ะ ช่วยฟางอีกครั้งได้ไหมคะ”

โอ้มายก็อด! ฉันงงนะ ตรรกะอะไรของแก๊งดาวมหา’ลัยเนี่ย

“ก็ยอมรับไปเลยดีกว่าไหมน้องว่าจีบไม่ติด แบบนี้ไม่รบกวนมันเกินไปเหรอ” เริ่มทนไม่ไหวละ น้องมันจะขอเยอะเกินไปไหม

“อืม” มันตอบรับค่ะคุณผู้ชม โอ๊ย! อะไรกันครับเนี่ย

ท่าทางไม่น่าโง่แต่ทำไมมองยัยฟางหญ้านี่ไม่ออกว่ามันกำลังแสดง

โอ๊ะตาย! ฉันขอเบะปากมองบน

“ขอบคุณนะคะ” น้องฟางคนงามเปรยยิ้มหวาน วินาทีถัดมาก็เปลี่ยนเป็นยิ้มเยาะเมื่อหันมามองหน้าฉัน

ฉันว่าฉันไม่ได้คิดไปเองนะ รอยยิ้มเมื่อกี้มองยังไงก็เหมือนรอยยิ้มอาบยาพิษชัด ๆ

คอยดูเถอะไอ้ฮีล! ถ้ามันไม่ได้จีบคนที่ชอบแต่มาคบยัยฟางหญ้าแทนฉันจะด่ามันว่า ‘ไอ้โง่!’

โง่จริงไม่ติงนัง ไม่ทันมารยายัยดาวมหา’ลัยนี่หรอก