Episode 27 ชุดว่ายน้ำ

Episode 27

ชุดว่ายน้ำ

“วู้ววว ในที่สุดน้องเบเบ้ก็ชนะ” หลังการประกาศสิ้นสุดลงก็กระโดดโลดเต้นอย่างแรง รู้สึกว่าบางครั้งตัวเองก็มีค่าอยู่บ้าง อย่างน้อย ๆ ก็ช่วยให้น้องมันสวยใสแบบฉบับเฟรชชีก่อนขึ้นเวที

“เก่งสุด เสียดายที่น้องกอล์ฟไม่ได้ด้วย” ลูกปลาเข้ามากอดคอ ก่อนพูดกับฉันด้วยความเสียดาย

น้องกอล์ฟก็หล่อนะ แต่เด็กวิศวะมาแรงกว่า ครองแชมป์ตำแหน่งเดือนไปทุกปีอะ สงสัยสาว ๆ ที่นี่ชอบหนุ่มเสื้อช็อป

“ไม่เป็นไรหรอก แต่อย่าไปพูดต่อหน้าน้องมันนะ เดี๋ยวผิดหวัง”

“อือ”

“ปะ กลับกัน” คนที่อยู่กับฉันตลอดเวลาชวนกลับคอนโด จะรีบไปไหนนักหนา ฉันกำลังจะเอ่ยชวนยัยลูกปลาและบอกพวกแป้งหอมไปฉลองกันอยู่เลย

“รีบไปไหน”

“ไปกินขนมหวาน...”

“...” อะ...ไอ้บ้า! หวังว่าขนมหวานของมันคงไม่ใช่ร่างกายของฉันหรอกนะ ไม่อยากคิดสิบแปดบวกเลย แต่กับมันอะ คิดดีไม่ได้หรอก

“อ๊ะ ๆ ดูมีซัมติงนะ ขนมหวานอะไรวะ ทำไมไม่ชวนพวกฉันด้วย จะจูงแขนมินนี่มันกลับอย่างเดียวเลย” แสนดียักคิ้วหลิ่วตาให้ ก่อนปัดมือไอ้ฮีลทิ้ง

“...” มันเงียบค่ะทุกคน ทำเพียงแค่ยักไหล่เบา ๆ

“ว่าไงเหรอมินนี่ เมื่อกี้เหมือนมีอะไรจะพูด” ลูกพีชเอ่ยถาม เธอกับฉันบังเอิญจ้องตากันอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่งถึงได้รู้ทันความคิด

“จะอะรายยยย ก็ต้องชวนดื่มอะดิ” ลูกปลาเป็นคนตอบแทน รู้ดีจริงนะ ยัยคนนี้!

“ถูกค่ะ” ฉันดีดนิ้วดังเป๊าะ “ชวนพวกแป้งหอมด้วยนะ” หลังจบประโยคนี้แสนดีมันก็หรี่ตา

“แล้วก็ชวนน้องเบเบ้กับน้องกอล์ฟด้วยใช่ไหม”

“ถูกค่ะ เอารางวัลไป” ว่าแล้วก็ยื่นมือไปหาแสนดี ส่วนฝ่ายนั้นเอนตัวหลบ

“อย่านะเว้ย!” ที่แสนดีมีท่าทางแบบนี้จะเป็นอะไรได้อีก นอกจากรางวัลนั้นคือการฟาดเบา ๆ ที่ศีรษะเป็นเชิงแกล้ง

“อะ ลูกพีชไปไหม” ฉันหันไปถามลูกพีช นานมากแล้วที่ไม่ได้ไปเมาด้วยกัน

“ไปดิ นาน ๆ ที”

“นั่นดิ นาน ๆ ถี่” สำหรับลูกพีชนาน ๆ ทีอะถูกแล้ว ส่วนไอดีน่ะนาน ๆ ถี่ก็ถูกอีก

“จัด ๆ ว่าไงแสนดี ไปดื่มได้ไหม ผัวว่าเปล่า”

“ไม่มีผัวค่ะ”

“งอนกัน?” ฉันเลิกคิ้วถาม นางจึงส่ายหน้าปฏิเสธ

“พอดีมีแต่แฟนค่ะคุณขา” ประโยคนั้นทำฉันแทบอ้วก น้องแสนดีรับบทเด็กน้อยผู้ใสซื่อไปอีก ไม่รู้จักคำว่าผัว

“วุ! ไม่มีผัว แหมมมมมมมม”

“อย่ามา ๆ แกก็ไม่มีผัวไม่ใช่เหรอ มีแต่เพื่อนนนนนน” แสนดีลากเสียงยาวเลียนแบบฉัน แววตาทะเล้นหันไปมองคนข้าง ๆ

‘เพื่อน’ อืมใช่ ฉันยังคิดกับมันเหมือนเดิม แต่มันอะ...

ไม่รู้ดิ หรือจะต้องพิสูจน์อย่างที่น้องฟางมันพูด

ฉันหันไปมองหน้าฮีล แววตาเฉยชาสื่ออะไรไม่ได้เลย ทำไมถึงเดายากจังวะ!

“เจอกันนะคะคืนนี้” ว่าจบก็เป็นฝ่ายคว้าแขนไอ้ฮีลให้เดินออกมา ก่อนจะกลับคอนโดก็ขอให้มันพาแวะซื้อของสักนิดสักหน่อย

“อู้ววว สีแดง” ฉันหยิบชุดว่ายน้ำทูพีซพลิกไปมา ก่อนเผยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่ามันสวยถูกใจ

“ซื้อไปไหน”

“ไปปาร์ตีคืนนี้ไง” ไอ้ฮีลเลิกคิ้วขึ้นอย่างงง ๆ มือที่ถือโทรศัพท์กด ๆ พิมพ์ ๆ อะไรเล่นไปเรื่อย

“ปาร์ตีคืนนี้เป็นคลับ ไม่ใช่ริมสระ” อ้อ สงสัยเมื่อกี้ไปถามเพื่อน

ไอ้นี่ก็บ้า ปกติฉันไปปาร์ตีริมสระที่ไหนกัน “ดูไม่โง่นะ” ด่าไปหนึ่งแมตช์ซะเลย

“ตอบดิ จะใส่ไปไหน”

“ไม่ต้องรู้ก็ได้มั้ง” ฉันว่ามันพยายามแทรกซึมเข้ามาอีกละ ไม่ได้ ๆ ต้องหาทางกันออก

“อยากรู้”

“ทำไม จะไปด้วยไง?”

“ก็ถ้าเป็นทะเลก็อยากไป”

“อ้อเหรอ พอดีจะใส่ว่ายน้ำที่คอนโดอะ” โกหกออกไปเสียเลย

สายตาของฮีลเหมือนไม่เชื่อใจกัน แต่ก็เลือกเงียบไปแล้วไม่ถามอะไรต่อ ร่างสูงเดินเพ่นพ่านไปเรื่อยอย่างเงียบ ๆ อยู่ในร้าน ก่อนจะหยิบชุดว่ายน้ำสีขาวยื่นมาให้

มันก็เทสต์ดีเหมือนกันนะเนี่ย ตัวนี้เป็นคอลเลกชันเดียวกับในหุ่นซึ่งฉันเล็งสีดำไว้แต่ยังไปไม่ถึง

“ขอบใจ เดี๋ยวจะเอาสีดำ”

“ใส่สีขาว ฉันเลือกให้” มีการบังคับฉันไปอีก ไรง่ะ!

“เออ ๆ เอาสีขาว สีดำด้วย ไปหยิบมาให้หน่อย”

“อือ” เชื่องสุด ๆ แถมหยิบมาตั้งหลายชุดอีกต่างหาก

คือมันกะเหมาหมดร้านเลยใช่ไหม แล้วจะให้ฉันใส่หมดนี่เลยอะเหรอ

พฤติกรรมของมันในวันนี้พูดเลยว่ากลบความสงสัยในใจฉันได้ไปอีกหนึ่งหน หากมันอยากเป็นเจ้าของฉันจริง ๆ มันคงได้หวงไปแล้วแม้กระทั่งชุดที่ใส่ แต่นี่นิ่งสนิทศิษย์ส่ายหน้า

ให้ว่าไงอะ นี่ชุดว่ายน้ำเลยนะเว้ย!

ฉันต้องพิสูจน์อยู่ไหม หรือว่าน้องฟางมันตอแหล

อารมณ์แบบอยากให้แตกหักจะได้แยกฉันออกอะเหรอ แสดงว่าน้องมันต้องรู้ว่าฉันกับฮีลอยู่ในสถานะ Friends With Benefits หุหุ อำลาตำแหน่งดาวไปแล้วก็ควรจะอำลาความตอแหลไปด้วย นิสัยแบบนี้ไม่มีใครชอบหรอก

“หมดนี่เลยเหรอ ด้ายยยย” ฉันรวบทุกอย่างมาถือไว้ ก่อนเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์เพื่อคิดเงิน

“อะ” มันยังไม่รู้จักพอ คว้าทูพีซสีชมพูมาให้ฉันอีก เห็นแล้วก็ต้องรีบส่ายหน้า

“ไม่เอาอะ มันหวานไปฉันไม่ชอบ”

“งั้นไปลอง”

สุดท้ายก็โดนมันลากตัวเข้าไปในห้องลองเสื้อ แต่ไป ๆ มา ๆ ไม่รู้อีท่าไหนมันถึงได้เข้ามาด้วย “ถอด”

แล้วฉันก็ถอด เห็นกันมาเยอะแยะแล้วอีมินนี่โนสนโนแคร์ค่ะ

“ฉันใส่ให้” ฝ่ามือหนาแตะเบา ๆ ตรงลำแขนของฉัน พร้อมทั้งหมุนตัวให้หันหน้าไปมองกระจก ก่อนที่มันจะปล่อยมือออกแล้วเปลี่ยนไปผูกเชือกบิกินีให้

“สวย” ไม่ว่าเปล่า มันกอบกุมเต้าอวบของฉันไปด้วยในระหว่างที่ชม จูบซับลำคอไปด้วยอีกหลาย ๆ ทีในขณะที่สายตายังเมียงมองท่าทีของฉันในกระจก

“ไม่เอาตรงนี้ อาย” ฉันอายจริงนะ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามันกำลังจะเริ่ม

“เงียบ ๆ ไว้ไม่มีใครสนใจหรอก อย่าเสียงดังก็พอ”

“มะ...ไม่! อ๊ะ!” ร้องอ๊ะออกมาในตอนที่นิ้วเรียวยาวสะกิดเบา ๆ ตรงยอดปทุมถัน ก็ฉันมันคนติดง่าย โดนแค่นั้นก็กัดปากใส่แล้ว

มันก็เป็นแบบนี้ไง ไม่เคยสนสถานที่!

“ถะ...ถอดชุดก่อน” ชุดนี้ต้องเอาไปให้เขาคิดเงิน ดังนั้นมันจะเลอะอะไรเหนียว ๆ ไม่ได้

แทนที่จะรีบมันกลับลูบที่สะโพกกลมกลึงแล้วบีบเคล้นไปมา ไล่มาถึงด้านข้างแล้วปลดเชือกออกอย่างเชื่องช้า ทว่าความเชื่องช้านั้นทำให้ฉันสยิวกิ้วเหลือเกิน

“สะ...ใส่เลย” ฉันอยากได้เร็ว ๆ ไม่ต้องลูบไปตรงเนินเนื้อสถานที่แปลกใหม่ก็ทำให้น้ำหล่อลื่นไหลออกมามากเพียงพอที่จะสอดใส่

“อื้อ” ยกมือขึ้นปิดปากทั้งที่มืออีกข้างดันกระจกไว้ ในขณะที่แก่นกายใหญ่กำลังสอดใส่เข้ามา

อ่า...พูดเลยว่าดีมาก ๆ ตอนนี้เราสองคนกำลังสบตากันผ่านกระจกเงา ฉันจึงกัดปากยั่วอีกหน

ความใหญ่ของท่อนเอ็นร้อนที่ครูดผ่านผนังด้านในทำให้ฉันกระสันซ่าน ยิ่งโดนบีบเคล้นตรงก้นกลมกลึงฉันยิ่งคุมอารมณ์ไม่อยู่

ฝ่ามือหนาอ้อมมากอบกุมเต้าอวบ ก่อนจะค่อย ๆ สาวสะโพกอย่างเชื่องช้า เนิบ ๆ นาบ ๆ แต่เสียวสุดใจจนฉันต้องกัดปากแน่น

ไม่รู้นานเท่าไรที่อยู่ในห้องลองเสื้อ ถึงฉันจะพยายามไม่ส่งเสียงครางดังและฮีลมันก็ไม่ได้กระแทกแรง ๆ ให้คนอื่นสังเกตเห็น ทว่าพนักงานคิดเงินกลับมองเราสองคนแปลก ๆ อยู่เหมือนกัน

พูดเลยว่าอายมาก

เธอต้องรู้แน่ ๆ ว่าฉันโบ๊ะบ๊ะกับมันอยู่ในนั้น

“จ่ายให้ด้วย” หมั่นไส้ อายก็อาย จึงเดินหนีซะเลยแล้วปล่อยให้หน้าที่นั้นเป็นของมันแทน