All Chapters of คุณอาเพื่อน: Chapter 11 - Chapter 20

“อือ...”เสียงหวานยังคงเปล่งออกมาให้ได้ยินอย่างอู้อี้ สะโพกเด้งสวนตอบรับนิ้วอุ่นทุกขณะที่เสียดสีกับความอ่อนไหว มือเล็กที่เคยควานสัมผัสแปรเปลี่ยนมาเกาะเอวจิกเล็บลงด้วยความเสียวซ่านกายเงยใบหน้าขึ้นเล็กน้อยจนริมฝีปากผละออกเปล่งเสียงหวาน เขาไม่คิดปล่อยให้ตัวเองพลาดสิ่งที่หอมหวานก้มลงพรมจูบลำคอขาว มือใหญ่ยังคงทำหน้าที่ให้ถึงที่สุด กระทั่งร่างบางกระตุกปลดปล่อยตัวเองให้ล่องลอยไปกับความรู้สึกซาบซ่าน เมื่อถึงที่สิ้นสุดมือเล็กที่เกาะเอวแกร่งอ่อนแรง เสียงหอบหายใจดังขึ้นเนื่องๆ พิงศีรษะกับหัวไหล่ของคนร่างสูง แขนแกร่งโอบเอาไว้เป็นที่ยึดไม่ให้เธอล้มลงไปนั่งกับพื้นพลางดึงนิ้วออกอย่างอ้อยอิ่งไม่วายเคราคลึงความอ่อนไหวให้สาวเจ้าสะดุ้งด้วยปลายนิ้วหัวแม่มือก่อนจะดึงกระโปรงทรงเอลงจากเอวคอดให้เรียบร้อยเช่นเดิม ยกมือของตัวเองขึ้นมาให้คนตัวเล็กได้เห็นน้ำหวานของตนที่เปียกชื้นอยู่บนนิ้วเรียวก่อนจะก้มลงใช้ปากครอบลงดูดนิ้วของตัวเองสายตาหวานมองการกระทำของเขาอย่างไม่วางตา ใบหน้าร้อนผะผ่าวพลันหัวใจเต้นรัวอย่างหักห้ามไม่ได้ก่อนจะอิงใบหน้าซบลงบนหน้าอกด้านซ้ายด้วยความเก้อเขินทันทีเมื่อเขาดึงนิ้วออกจากปากของตัวเองก่อน

ภาพหญิงสาวใบหน้าอิดโรย ขอบตาคล้ำเล็กน้อยสะท้อนออกมาจากกระจกบานใหญ่ให้เจ้าของใบหน้ารู้สึกตกใจกับผลพวงที่เกิดจากการนอนไม่หลับ เพราะภายในหัวคิดแต่เรื่องระหว่างอัฐพลและเสาวนีไม่เลิกจนกระทั่งนาฬิกาบอกเวลาตีสาม เธอจึงพยายามข่มตาหลับบังคับตัวเองให้นอนเสียที ใบหน้าที่โทรมเล็กน้อยจากการนอนน้อยยังไม่เท่ากับว่าเธอตื่นสาย ต้องรีบทำกิจวัตรประจำวันยามเช้าให้เสร็จภายในครึ่งชั่วโมงและในตอนนี้ก็เหลือเวลาให้เธอเดินทางไปบริษัทไม่ถึงชั่วโมง ยังไม่เผื่อเวลาโบกรถแท็กซี่ที่ยากยิ่งกว่ารถโดยสารประจำทางอย่างรถเมล์ “จำไว้เลยนะ ไม่ใช่เรื่องของตัวเองอย่าไปเอามาคิดให้ตัวเองดูโทรมแบบนี้อีก” ขนิษฐาพูดกับตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่พลางแต้มคอนซีนเลอร์ที่ใต้ตากลบรอยคล้ำจนจางหายก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋ามาสะพายพร้อมกับกล่องของขวัญที่เตรียมเอาไว้ให้กับเชอเอม เดินออกจากห้องนอนผ่านห้องนั่งเล่นตรงไปที่ประตูห้องวางของอยู่ข้างตัวพลางนั่งลงใส่รองเท้าทันทีอย่างไม่รีรอเมื่อเวลาเหลือไม่มากให้ต้องอิดออดเมื่อเธอใส่รองเท้าเสร็จก็รับลุกขึ้นไปเปิดประตูโดยไม่ลืมหยิบของมาด้วย ทว่า เมื่อเธอเปิดประตูห้องก็ต้องสะดุ้งอุท

“ก็อย่างที่พี่กับเอมรู้มานั่นแหละครับ และอีกเรื่องที่ผมจะพูด...”“ขอโทษนะคะ หนูเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังทำงานที่ผู้จัดการฝ่ายบุคคลขอให้ช่วยยังไม่เสร็จ เอาไว้โอกาสหน้านะคะคุณพ่อ วันนี้หนูต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ แกทานข้าวกับคุณพ่อคุณอาตามสบายนะ ฉันขอกลับไปทำงานก่อน”ขนิษฐาตัดสินใจแทรกตัดบทออกไปอย่างเสียมารยาทพลางลุกขึ้นค้อมตัวกล่าวขอโทษขอโพยอีกครั้งก่อนจะหันไปพูดกับเชอเอมและเดินตรงไปที่ประตูทันทีเพื่อเดินออกจากร้านอาหารให้เร็วที่สุดเพราะเธอกลัว ใช่ เธอกลัวเธอกลัวคำพูดของอัฐพล แม้จะยังไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะพูดอะไรออกมา แต่เพราะความกลัวมันตีตื้นขึ้นมาในใจมากจนล้นจึงทำให้เธอต้องทำตัวเสียมารยาทเช่นนั้นออกไป ไม่มีความกล้าแม้แต่จะนั่งอยู่ต่อ พลันก็คิดไปว่าหากเขาพูดถึงเสาวนีกันเล่า ผู้หญิงที่เป็นตัวจริงและมีสถานะเป็นว่าที่ภรรยาในอนาคตรออยู่แล้ว หากเป็นเช่นนั้นแล้วเธอยังนั่งอยู่จะรู้สึกเช่นไรกันนะแต่เมื่อลองใคร่ครวญก็ได้คำตอบ เธอคงนั่งอยู่ต่อไม่ได้เป็นแน่ ตอนนั้นเธอคงทำตัวน่าอายและเสียมารยาทมากกว่าการกระทำเมื่อครู่ใช่ เธอคงรับฟังเรื่องระหว่างเขากับเสาวนีไม่ได้อัฐพลมองตามหลังขนิษฐาไปจนลับตา ใบหน้าที่กำล

ขนิษฐาไม่รู้ว่าทั้งสามคนพูดคุยอะไรกันต่อเมื่อช่วงมื้อกลางวันถึงได้ทำให้เชอเอมตามกลับมาพร้อมใบหน้าบึ้งตึงเป็นหมีกินผึ้ง อีกทั้งเจ้าตัวก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา หญิงสาวก็ไม่อยากเซ้าซี้เพื่อนให้อารมณ์ไม่ดีมากไปกว่าเดิม ฉะนั้นตลอดช่วงบ่ายทั้งแผนกจึงเหมือนไม่ได้จ่ายค่าไฟจนรู้สึกถึงบรรยากาศที่อึมครึมตลอดครึ่งบ่าย กระทั่งก่อนเลิกงานเชอเอมถึงหันมาพูดกับเธอในที่สุด แม้จะดีใจที่เพื่อนอารมณ์ดีขึ้นจนหันมาพูดคุยกับคนอื่นเสียที แต่ทว่าคำพูดที่หลุดออกมาทำให้ใบหน้าของขนิษฐาร้อนผะผ่าว ‘นิด แกชอบอาอัฐมั้ย ถ้าแกชอบฉันเชียร์ให้แกคบกับอาอัฐ ไม่ใช่เพราะต้องการให้แกเป็นไม้กันหมาอย่างยายกะทกรก แต่ฉันอยากได้แกมาเป็นอาสะใภ้ฉันจริงๆ ว่าไง แกชอบอาอัฐมั้ย’ ในตอนนั้นเธอแทบจะตกเก้าอี้อย่างไม่รู้ตัวเพราะคำพูดกึ่งคำถามของเชอเอม กว่าเธอจะได้สติก็นานอยู่เป็นนาทีเพื่อจะหาเสียงของตัวเองพูดออกไป แต่ตนก็ไม่ได้ตอบตรงคำถามของเพื่อนและเลือกที่จะถามกลับเป็นการตอบแทน เธอเลี่ยงที่จะตอบเพราะเธอก็ยังไม่รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองในตอนนี้ ‘ยายกะทกรก? ใครกัน’ ‘ก็เหาฉลามไง เฮ้อ! ก็

ขนิษฐายังไม่ทันจะกล่าวจบประโยคดีน้ำที่ไม่มีทีท่าว่าจะไหลออกมาจากฝักบัวราคาแพงก็เทลงมาใส่ศีรษะของหญิงสาวอย่างไม่ให้ตั้งตัว ด้วยความตกใจจึงอุทานออกไปพลางหลับตาไม่ให้น้ำเข้าดวงตาทั้งสอง ยื่นมือสะเปะสะปะออกไปเพื่อจะปิดน้ำ ทว่าก็ไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อเธอปัดไปโดนของใช้ตกลงพื้นจนเผลอเหยียบ เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วอย่างไม่มีลางบอกล่วงหน้า สาวเจ้าหงายหลังเตรียมล้มลงก้นจ้ำเบ้าแต่แล้วก็ต้องลืมตาขึ้นเมื่อเอวของเธอได้แขนแกร่งรับเอวไว้ก่อนจะออกแรงดึงเธอให้กลับไปยืนทรงตัว เธอมองเขาที่เปียกโชกไปทั้งตัวจากน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัวเพียงเพื่อช่วยเธอไม่ให้ล้มหงายหลัง อัฐพลมองหญิงสาวด้วยความตกใจก่อนจะรีบยื่นมือไปปิดน้ำ หันกลับมามองเธออีกครั้งพลางถามเพื่อให้แน่ใจว่าสาวเจ้าไม่เจ็บตัว“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”“ไม่ ไม่ค่ะ ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวส่ายหัวพรืดพลางตอบและกล่าวขอบคุณ แม้ชายหนุ่มจะได้คำตอบแล้วแต่ก็ยังไม่คิดปล่อยให้เธอได้ทรงตัวยืนเอง เขารั้งเอวคอดประชิด มองใบหน้าที่มีหยดน้ำพราวเฉกเช่นเดียวกับเธอที่มองใบหน้าของเขาอย่างไม่ละสายตาราวกับมีแม่เหล็กขั้วเดียวกันดึงดูดให้คนทั้งสองเคลื่อนใบหน้าเข้าหากัน ครู่ต