All Chapters of My friend เพื่อนร้ายเพื่อนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

11:พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก~เช้าวันต่อมา~ฉันแอบออกจากห้องตั้งแต่เช้ามืด โซ่ยังหลับสนิทอยู่ ส่วนโซดากับอิแจสซี่นอนกอดกันกลมเลยอยู่หน้าทีวี ส่วนสองคนหอมกับกันต์ยังคงน่าจะหลับอยู่ในห้องล่ะมั้งฉันยังไม่อยากเจอหน้าโซ่ตอนนี้ มันคิดอะไรไม่ออก ขอเวลาทำใจสักพักก่อน หลังจากโทรขอลางานที่ร้านหนังสือไปแล้วสองวัน วันนี้ฉันต้องไปทำงานได้แล้วล่ะฉันตัดสินใจว่าวันนี้จะโดดเรียนวันนึงก็เลยส่งข้อความไปหาโซดาว่าปวดหัว เช็คชื่อแทนให้ด้วย ถืออภิสิทธิ์ในการเป็นเพื่อนกับลูกเจ้าของมหาลัยซึ่งก็คือโซดาไงจะใครล่ะลิลลี่;(มึงกูปวดหัวอ่ะ ลาวันนึงนะ...ฝากเช็คชื่อให้ด้วย)ควีนโซดามีเวลาให้เอาใจเก่ง;(เอ้าาเป็นไรมากป่าวมึง?เมื่อคืนหนักหรอ?")ลิลลี่;(หนักบ้าไรเล่าปวดหัวนิดหน่อยไม่เป็นไรมาก...เจอกันพรุ่งนี้นะมึง)ควีนโซดามีเวลาให้เอาใจเก่ง;(โอเคๆอย่าลืมกินยาด้วยนะมึงหายไวๆล่ะ)ลิลลี่;(เออขอบคุณนร้าาา)จากนั้นฉันก็ปิดการสื่อสารทุกอย่างขอเวลาอยู่คนเดียวสักพักนึงก่อนตอนนี้ฉันมาทำงานที่ร้านหนังสือที่ฉันทำพาร์ทไทม์อยู่ประจำ แต่วันนี้ขอเค้ามาทำเต็มวันเข้าตั้งแต่บ่ายสองเลิกสี่ทุ่ม"สวัสดีค่ะพี่พี..." พี่พีเป็นเจ้าของร

13:ไม่รักก็พอเข้าใจแต่จะทำเหมือนหึงทำไมไม่ทราบ~สองวันต่อมา~วันนี้ทุกคนมีนัดรวมตัวกันที่คอนโดโซ่เพื่อจะไปลั้ลลาเที่ยวทะเลที่พัทยาจังหวัดชลบุรีกัน โดยเอารถตู้ของที่บ้านโซ่ไป ตอนนี้ก็มีฉัน โซ่อิแจสซี่และโซดาที่มารออยู่แล้วจะขาดก็แต่อิหอมกับไอ่กันต์คู่รักข้าวใหม่ปลามันนี่แหละที่ไม่รู้ว่าป่านนี้มันมัวทำอะไรกันอยู่ถึงได้มาสายกว่าเวลาที่นัดไว้"แฮกๆๆๆพวกมึงโทษทีกูมาสาย"อิหอมที่วิ่งลงจากรถมาพร้อมอิกันต์หอบหายใจแฮกๆเป็นหมาหอบแดดมาเชียว"เออๆแหมตั้งแต่เปลี่ยนสถานะจากเพื่อนมาเป็นผัวเนี่ยรู้สึกตัวจะติดกันตลอดเลยนะ"แจสซี่มันแอบแซว"เออว่าแต่พวกมึงมัวทำอะไรกันอยู่วะถึงได้มาสายเนี่ย?อย่าบอกนะว่า...พวกมึงตำกันอยู่" ฉันก็อยากเผือกบ้างอ่ะเนอะ"มึงก็...จะบ้าหรอ"ปากมันพูดแต่หน้ามันแดง มือไม้บิดไปหมด สงสัยจะตำกันจริงๆด้วยว่ะ โอ๊ยอิจฉาช่ะ"จะไปกันได้ยังพวกมึงอ่ะ?เค้าขึ้นรถกันหมดล่ะเหลือแต่มึงสองคนเนี่ย"เสียงอิโซดาที่นั่งหน้าแป้นแล้นอยู่บนรถตะโกนลงมา"อ้าวววทำไมไวกันนักอ่าา" อิหอมบ่นฉันสองคนรีบขึ้นไปนั่งบนรถ ก่อนที่จะโดนพวกมันทิ้ง"เออไอ่โซ่แล้วนี่มึงไม่ได้ชวนสุดที่รักมึงไปเที่ยวด้วยกันเหรอ? ปกติกูเ

15:เราเลิกเป็นเพื่อนกันเถอะฉันตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกเจ็บระบมไปทั่วร่างกายค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง หันไปมองข้างๆกายมีผู้ชายคุ้นหน้านอนซบหมอนกอดรัดเอวฉันอยู่พยายามนึกย้อนเหตุการณ์ที่ผ่านมา เรามีปากเสียงกันนิดหน่อย ก่อนที่เราจะ....ก่อนที่เราจะเป็นของกันและกันแล้วงั้นเหรอโซ่เป็นของฉันแล้วสิ เรื่องราวที่เราเคยคุยกันเอาไว้ว่าระหว่างฉันกับโซ่เราจะยังคงสถานะความเป็นเพื่อนกันเสมอตราบใดที่โซ่ยังไม่ได้ล่วงล้ำประชาธิปไตยฉันแต่ถ้าเมื่อไหร่ที่เขาก้าวข้ามความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกว่านั้นก็คือการสิ้นสุดความเป็นเพื่อนของเรา แต่สถานะจะเป็นอะไรนั้นถ้าไม่ใช่เพื่อนและไม่เป็นแฟนเราก็คงจะเป็นได้แค่คนเคยรู้จักกันเท่านั้นที่ฉันยอมโซ่ก็เพราะว่ารักคำเดียวถึงใครจะบอกว่าฉันโง่ฉันงี่เง่า แต่ถ้ามีโอกาสไขว่คว้าความรักมาเป็นของตัวเองสักครั้งไม่ว่าผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง แต่มันก็น่าลองไม่ใช่เหรอฉันค่อยๆลุกขยับกายหยิบเสื้อคลุมมาใส่ก่อนจะค่อยๆเดินลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ แต่ก็ดันขาอ่อนล้มพับไปซะก่อน"อู๊ยยยย"ถ้าลุกขึ้นไหวฉันก็คงแปลกแล้วล่ะ ก็โซ่เล่นงานฉันแทบทั้งคืนเพิ่งปล่อยให้ฉันพักเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้เอง

17:ยอมแอ๊ดดดดดหน้าประตูมีผู้หญิงวัยกลางคนหน้าตาคุ้นๆท่าทางดีมีฐานะกับผู้หญิงหน้าตาสะสวยดูดีไปทุกกระเบียดนิ้วแต่กิริยาท่าทางไม่น่าดูสักเท่าไหร่ ดูจากสายตาที่มองจิกมากวาดสายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย"เอ่อ..สะสวัสดีค่ะ""นี่น่ะหรอแม่ผู้หญิงที่ตาโซ่เก็บมาเลี้ยงไว้"ทันทีที่ฉันยกมือไหว้คนที่สูงวัยก็เอ่ยสวนขึ้นมาทันที"ใช่ค่ะคุณป้าขาแม่นี่แหละค่ะที่มาเกาะพี่โซ่...มีคนบอกน้องเพรียวมา"ผู้หญิงสูงวัยปราดสายตามองมาที่ฉันอย่างไม่เกรงใจ มองจนฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวอะไรสักอย่างในสายตาพวกเขา"ฉันเป็นแม่ของโซ่แล้วฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเธอเป็นใครมาอยู่กับลูกชายฉันในฐานะอะไร แต่ผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายที่หอบผ้ามาอยู่กับผู้ชายอย่างเธอควรจะเจียมเนื้อเจียมตัวไว้บ้างว่าเรามันคนละชั้นกัน""............" ฉันได้แต่เงียบฟังเฉยๆนึกหาคำพูดอะไรไม่ออก"ส่วนนี่น้องเพรียวลูกสาวท่านรัฐมนตรีคู่หมั้นของโซ่ผู้หญิงที่เหมาะสมและคู่ควรกับโซ่ที่สุดหลังเรียนจบเขาก็จะแต่งงานกันทันที"เหมือนโดนกำปั้นใครซัดเข้าที่ใบหน้า หมัดแรกยังไม่ทันจางหาย หมัดที่สองตามมาซ้ำเข้าอีกที จุกในใจจนพูดไม่ออก สงสารชะตาชีวิตตัวเองเหลือเกิน

19:ทำไมต้องร้ายเมื่อวานคุณภาคบอกว่าจะมีลูกค้าคนสำคัญมาเที่ยวพักผ่อนที่โรงแรมเรา วันนี้ฉันก็เลยตื่นเช้ากว่าปกติเตรียมตัวต้อนรับลูกค้าที่กำลังจะเดินทางมาถึงโรงแรมในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้ฉันกำลังยืนหันหลังคุยกับเพื่อนอยู่ด้านหน้าเค้าท์เตอร์ก็ได้ยินเสียงมาจากทางข้างหลัง"ขอโทษนะครับ...ผมเป็นแขกของคุณภาคที่แจ้งไว้ว่าจะมาพักที่นี่น่ะครับ"ว่าแต่เสียงนี้ทำไมมันฟังดูคุ้นๆจัง ยิ่งฟังยิ่งคล้าย...."สวัสดีค่ะ...อ่ะเอ่อออ"ฉันหันหน้าไปคุยพร้อมสวัสดี แต่แล้วก็เหมือนโลกทั้งใบถล่มทลายมาอยู่ตรงหน้า ลูกค้าของคุณภาคคือโซ่หรือเนี่ย ฟ้าแกล้งฉันรึเปล่าเนี่ยฉันอุตส่าห์หนีมาอยู่ถึงที่นี่แต่ก็ยังตามมาเจอกันได้อีก สายตาคนตรงหน้าที่มองมายังฉันเบิกกว้างด้วยความตกใจระคนเหมือนแปลกใจที่มาเจอฉันอยู่ที่นี่ ก่อนที่เขาจะทำสีหน้าเย็นชาเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน"สวัสดีครับ" เขาก้มหัวทักทายด้วยท่าทีนิ่งๆ"ดิฉันจัดห้องพักไว้ให้แล้วค่ะเชิญตามมาด้านนี้ได้เลยค่ะแต่เอ๊ะคุณภาคแจ้งว่ามากับครอบครัวนี่นา"'นั่นสิทำไมฉันเห็นเขามาแค่คนเดียวล่ะ'"พอดีที่บ้านผมติดธุระก็เลยไม่ได้มาด้วย...คุณมีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ?"'อะไรของเขาก็แค