All Chapters of My friend เพื่อนร้ายเพื่อนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

21:แรงดีไม่มีตกสัมผัสหนักๆตรงช่วงเอวทำให้ฉันต้องจำใจลืมตาดูว่าอะไรทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดเหลือเกิน เมื่อปรับระดับสายตากระพริบถี่ๆปรับระดับการมองเห็นให้ชัดขึ้นก็พบว่าตัวฉันเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มห่อหุ้มร่างกายเอาไว้เท่านั้น พร้อมกับต้นแขนแข็งแรงของผู้ชายที่นอนกอดรัดฉันจนแน่น'นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย'เป็นแบบนี้ไปได้ไง?เท่าที่จำได้ล่าสุดฉันแวะกินข้าวกับเขาหลังจากที่เราไปแวะเที่ยวไร่ชาเป็นที่สุดท้ายแล้วหลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้เลย'ทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ได้เลย'อยู่ๆคนเราจะจำอะไรไม่ได้โดยไม่มีสาเหตุไม่ได้แน่ๆที่รู้ๆฉันก็ไม่ได้ดื่มเหล้าหรือเครื่องดื่มอะไรที่มีแอลกอฮอล์เลยนะยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวอยู่ๆสัมผัสที่เอวก็เริ่มเลื่อนสูงขึ้นๆจนน่าหวาดเสียวเพราะมันไปหยุดอยู่ที่ทรวงอกนุ่มนิ่มทั้งคู่ฉันเงยหน้าสบตากับเจ้าของสัมผัสหยาบโลนนั้นอย่างตกใจ ผู้ชายที่กำลังทำกระทำการอุกอาจกับเนื้อตัวฉันอยู่ไม่ใช่ใครที่ไหนโซ่เล่นตลกอะไรกับฉันกันแน่ จากสภาพที่เห็นไม่ต้องบอกก็พอจะเดาออกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง"อ๊ะ!โอ๊ยยย!"ฉันกระเด้งตัวหนีทันทีที่ปลายนิ้วเขาสัมผัสหน้าอกเต่งตึงจนรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ร่างกายส่วนล่าง

23:พี่ชาย"นี่พี่ภาคพี่ชายของหนูไงลูก""อ้าว...ลิลลี่!!" คุณภาคเรียกชื่อฉันเสียงดัง"สะ..สวัสดีค่ะ" ฉันเอ่ยทักเขาด้วยความประหม่านิดๆ"อ้าวนี่ภาครู้จักน้องด้วยหรอลูก?"คุณย่าเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย"ใช่ครับลี่เป็นลูกน้องผมเองโลกกลมจริงๆเลยเนอะ"ส่วนฉันก็ยังงงๆพร้อมๆกับที่คุณภาคเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วสวมกอดฉันแน่น ลูบกลุ่มผมฉันเบาๆพลางกอดกระชับ"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะน้องสาวของพี่แล้วทีนี้คงจะเรียกว่าพี่ได้สักทีนะเราน่ะ""ค่ะ...พี่ภาคฮื่อๆๆๆ"อ้อมกอดของคนในครอบครัวมันอบอุ่นอย่างนี้เองหรือ รู้สึกว่าชีวิตโชคดีที่สุดก็ตอนนี้เองตอนที่ได้พบเจอครอบครัวโดยไม่เคยคิดฝันมาก่อน ได้รู้ว่าจริงๆแล้วไม่ใช่ว่าพ่อกับแม่ท่านไม่รักฉัน แต่เพราะถูกคนใจร้ายพรากฉันไปจากอกพวกเขาต่างหาก ได้รับรู้ว่ายังมีคนเฝ้ารอคอยฉันกลับมาตลอดเวลา มีครอบครัวที่อบอุ่นถึงจะมีแค่คุณย่ากับพี่ชายคนเดียวแต่นี่มันก็เพียงพอแล้วล่ะสำหรับฉันเรากินข้าวด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาก่อนจะออกมานั่งพูดคุยถามไถ่กันหลังจากกินข้าวเสร็จ พี่ภาคเล่าเรื่องราวตั้งแต่ที่ฉันเข้าไปทำงานกับเขาตั้งแต่แรกมาเรื่อยๆเผื่อช่วยทำให้ความจำฉันกลับมา"ล่าสุดพี่ไปดูงานต่า

25:เพื่อนแท้หลังจากวันที่ฉันเปิดเกมส์ไปแล้ว ตอนนี้ก็แค่รอเวลาเท่านั้น เบื่อๆหลังจากเคลียร์งานเสร็จฉันก็เลยชวนยัยนิดหน่อยไปเดินเล่นที่ห้างดังแก้เซ็งซะหน่อย"แกๆฉันอยากดูกระเป๋าร้านนี้อ่ะ"ฉันบอกยัยนิดหน่อยเมื่อเล็งเห็นกระเป๋าที่ถูกใจก่อนจะลากแขนนางเข้าไปด้วย"ร้านนี้มันแพงมากเลยนะแก" นางท้วงจ้า"แกมากับใครลืมแล้วหรอ?""จ้าา..แม่คนรวย" นางหันมาค้อนซ้ำอีกอ่ะไม่ใช่ว่าฉันรวยแล้วจะลืมอดีตของตัวเองนะ ฉันยังเป็นคนเดิมใช้ชีวิตเหมือนเดิมแม้จะมีเงินมากมายที่ได้จากธุรกิจตัวเองและเงินเดือนจากพี่ชายที่โอนเข้าบัญชีไว้ให้ฉันใช้ทุกเดือน แต่เพราะอยากซื้อกระเป๋าสักใบให้เพื่อนที่แสนดีของฉันไม่ได้เชียวหรอ"ใบนี้สวยจังเหมาะกับแกดีนะ" ฉันหยิบใบนึงที่ดูแล้วคิดว่าเพื่อนฉันจะต้องชอบแนวนี้แน่ๆส่งให้เธอ"เห้ยยย!ไม่เอาๆมันแพงฉันไม่เอาหรอก""แต่ฉันเต็มใจที่จะซื้อให้นี่...แกรังเกียจของๆฉันหรอ?" ฉันต้องแกล้งโกรธจนกว่านางจะยอมอะนะ"เห้อออ!ขัดไม่ได้ใช่ป่ะหล่ะ?""ต้องงี้สิเพื่อนรักฮ่าาๆๆๆ"ฉันก็เลือกๆสีรุ่นส่งให้นางเลือกอีกที"เอ๊ะ!คุณแม่ขาดูสิคะเราเจอใครเอ่ย"อยู่ๆเสียงแจ๋นๆก็ดังขึ้นมาข้างๆกาย"นี่มันนังผู้หญิงที่ต

27:โจษท์เก่าหลังจากวันที่ได้พบกันวันนั้นที่ห้องอิแจสซี่ พวกเราก็ได้มีโอกาสเจอกันบ่อยขึ้น ได้นัดกันกินข้าวรวมแก๊งบ้าง...วันนี้ฉันก็มีนัดกับแก๊งเพื่อนสาวปาร์ตี้กันโดยมียัยนิดหน่อยมาคอยคุมฉันแทนพี่ชายขี้หวงด้วย ถึงฉันจะอยู่กับคุณย่าก็จริงแต่ว่าฉันขออนุญาติท่านแล้วนะจ๊ะ อันที่จริงเพื่อนๆทุกคนของฉันรวมถึงโซ่เองก็เคยมาแนะนำตัวกับคุณย่าแล้วด้วย ท่านจึงไม่ห่วงมากถ้ารู้ว่าฉันไปกับพวกนี้วันนี้วันเกิดอิโซดาไงคืนนี้เราก็เลยมีนัดกันที่ผับผัวมันซึ่งเป็นเจ้ามือเลี้ยงไม่อั้นในคืนนี้ ก็พี่เก้าคนเดิมนั่นแหละมาพร้อมผองเพื่อนชุดเดิมอีกเช่นกันเพิ่มเติมก็มีเพื่อนๆพี่เก้าอีกหลายคนมาช่วยสร้างสีสันให้ด้วย'ว่าแต่เพื่อนๆพี่เก้านี่หล่อๆทั้งนั้นเลยนะ'ตอนนี้ฉันอยู่ที่ผับพี่เก้าที่ตอนนี้ปิดห้องวีไอพีขนาดจุคนได้ประมาณ200กว่าคนได้ เพื่อเลี้ยงฉลองงานวันเกิดให้อิโซดามันโดยเฉพาะเลยนะอิจฉามันจังคนมาร่วมงานก็เยอะมากอยู่นะเกือบๆร้อยกว่าคนทั้งที่ชวนกันแต่คนสนิทๆนะ แต่ก็อย่างว่าแหละพี่แกก็รู้จักคนเยอะเนอะธีมงานวันนี้เป็นธีมลำวงย้อนยุคคล้ายๆพี่คล้าวกับทองกวาวอ่ะแหละ ฉันก็เจิดจรัสมาในแนวทองกวาวผู้สวยสงาดไปเลยด้วยเสื้อค

29:เลิกลาแต่ไม่เคยเลิกรักใบหน้าสวยค่อยๆลืมตาปริบๆพร้อมกวาดสายตามองรอบๆห้องไปมา'ที่นี่ที่ไหน?ทำไมมันคุ้นๆจัง"ก่อนจะกวาดสายตามาหยุดที่ใบหน้าคมคายที่นั่งบนโซฟาข้างเตียงที่มองสบตากับฉันอย่างไม่ละสายตา"โซ่!!"ฉันทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจเมื่อพบว่ากำลังอยู่ใครอีกคน"ทำไมลี่มาอยู่ที่นี่ล่ะ...ละแล้วนิดหน่อยล่ะนิดหน่อยไปไหน?""เค้าก็กลับไปกับแฟนเค้าน่ะสิส่วนลี่โซ่พากลับมาเอง""แฟนหรอ?หมายความว่าไง""ก็คุณภาคไงเป็นแฟนนิดหน่อยไม่ใช่หรอ?""เอ่อออ...คือ...แล้วยังไง?แล้วมีสิทธิ์อะไรพาฉันกลับมาที่นี่น่ะ"พูดจบแล้วก็รู้สึกทำไมมันโล่งๆแปลกๆก่อนจะก้มลงมองตัวเอง"อ๊ายยยแล้วใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเนี่ยยยโซ่ไอ้คนบ้าฉวยโอกาสที่สุด"ก็ว่าอยู่ทำไมมันโล่งๆก็ภายใต้ชุดนอนสีขาวบางๆมันไม่มีอะไรปิดอยู่เลยน่ะสิ ยอดจุกสีหวานโผล่วิบวับอวดสายตาคนมองที่ตอนนี้ฉันสังเกตุเห็นว่าเขาแอบกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่ ก่อนจะนึกได้ว่าต้องยกมือมาปิดบังสายตาคนบ้านี่เอาไว้"ใจเย็นๆลี่อย่าดิ้นมากนมจะออกหมดแล้ว""กรี๊ดดดดดไอ้บ้า!"ฉันกะโดดเข้าทุบอกหนาด้วยความโมโห แต่ทำไมยิ่งทุบตัวเองกลับยิ่งเจ็บเอง ยิ่งดิ้นกลับรู้สึกเสียเปรียบ