11 : พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก

11:

พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก

~เช้าวันต่อมา~

ฉันแอบออกจากห้องตั้งแต่เช้ามืด โซ่ยังหลับสนิทอยู่ ส่วนโซดากับอิแจสซี่นอนกอดกันกลมเลยอยู่หน้าทีวี ส่วนสองคนหอมกับกันต์ยังคงน่าจะหลับอยู่ในห้องล่ะมั้ง

ฉันยังไม่อยากเจอหน้าโซ่ตอนนี้ มันคิดอะไรไม่ออก ขอเวลาทำใจสักพักก่อน หลังจากโทรขอลางานที่ร้านหนังสือไปแล้วสองวัน วันนี้ฉันต้องไปทำงานได้แล้วล่ะ

ฉันตัดสินใจว่าวันนี้จะโดดเรียนวันนึงก็เลยส่งข้อความไปหาโซดาว่าปวดหัว เช็คชื่อแทนให้ด้วย ถืออภิสิทธิ์ในการเป็นเพื่อนกับลูกเจ้าของมหาลัยซึ่งก็คือโซดาไงจะใครล่ะ

ลิลลี่;

(มึงกูปวดหัวอ่ะ ลาวันนึงนะ...ฝากเช็คชื่อให้ด้วย)

ควีนโซดามีเวลาให้เอาใจเก่ง;

(เอ้าาเป็นไรมากป่าวมึง?เมื่อคืนหนักหรอ?")

ลิลลี่;

(หนักบ้าไรเล่าปวดหัวนิดหน่อยไม่เป็นไรมาก...เจอกันพรุ่งนี้นะมึง)

ควีนโซดามีเวลาให้เอาใจเก่ง;

(โอเคๆอย่าลืมกินยาด้วยนะมึงหายไวๆล่ะ)

ลิลลี่;

(เออขอบคุณนร้าาา)

จากนั้นฉันก็ปิดการสื่อสารทุกอย่างขอเวลาอยู่คนเดียวสักพักนึงก่อน

ตอนนี้ฉันมาทำงานที่ร้านหนังสือที่ฉันทำพาร์ทไทม์อยู่ประจำ แต่วันนี้ขอเค้ามาทำเต็มวันเข้าตั้งแต่บ่ายสองเลิกสี่ทุ่ม

"สวัสดีค่ะพี่พี..." พี่พีเป็นเจ้าของร้านหนังสือที่ฉันทำงานด้วย แกเป็นคนใจดีง่ายๆไม่มีอะไรมาก แต่ติดอย่างเดียวคือเมียพี่แกเป็นคนขี้หึง พี่พีจะคุยกับใครไม่ค่อยได้ แต่สำหรับฉันเราบริสุทธิ์ใจต่อกันในฐานะเจ้านายกับลูกน้องไง

"เอ้อๆหวัดดีไอ้ลี่ไปๆทำงานต่อเลยน้อง"

"ค้าาา"

ฉันเก็บสัมภาระเรียบร้อยก็เดินไปจัดเรียงหนังสือล็อตใหม่หน้าร้าน

"ขอโทษนะครับพอดีผมอยากได้หนังสือเล่มนี้พอจะแนะนำได้ไหมครับ"

ผู้ชายคนนึงหน้าตาเหมือนโอปป้ามาก หน้างี้ขาวใสจนตัวฉันยังอายเลยล่ะเข้ามาหาหนังสือ โดยถือตัวอย่างมาให้ดู

"ค่ะ..อ๋อเล่มนี้สักครู่นะคะ...."

ฉันกลับเข้าไปหาหนังสือสักพักนึงก็เดินกลับออกมาพร้อมหนังสือที่เขาต้องการ

"นี่ค่ะ..."

"เอ่อ...ขอบคุณมากครับคุณ...."

"ลี่ค่ะ"

"ครับคุณลี่...ผมซันครับยินดีที่ได้รู้จักครับ"

"ค่ะ...เช่นกันค่ะขอบคุณที่มาอุดหนุนโอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ"

"ครับผม" เค้าค้อมศีรษะให้ก่อนจะเดินออกไปจ่ายเงินด้านนอก

ฉันก็หมุนตัวกลับไปจัดของที่ค้างไว้ต่อ

"แหมมม...อีพินมึงเคยเห็นแรดป่ะที่เวลาเห็นผู้ชายแล้วมันริกๆใส่อ่ะ"

ชะนีขี้อิจฉาสองคนรุ่นพี่ที่มอเริ่มเปิดศึกก่อนแล้วค่ะ ฉันก็ไม่เข้าใจเลยว่าฉันก็อยู่ของฉันเฉยๆ แต่ทำไมพวกเนี้ยชอบมาหาเรื่องกันนักนะ สองคนนี้คนนึงเคยเป็นเด็กเก่าของโซ่ที่เลิกไปแล้ว คอยตามหาเรื่องฉันตลอดเวลาที่มีโอกาสเพราะคิดว่าฉันเป็นคนทำให้โซ่ทิ้งเธอไป

"อ๋ออออ...เห็นสิมึงอิเนี้ยเวลาเจอผู้ชายไม่ค่อยได้มันมักจะคันมั้ง"

เหอะฉันว่าพวกมันน่าจะส่องกระจกดูตัวเองบ้างนะที่ด่าๆมาเนี่ยเข้าตัวพวกมันทั้งนั้นแหละ

"ทำไม?อิจฉา?หรอ"

ฉันเสียงเข้มพยายามข่มใจไม่เข้าไปตะกุยหน้าพวกมันให้แหกไป

"เอ๊ะอิลี่ทำไมคนอย่างพวกกูต้องอิจฉาคนจนๆอย่างมึงด้วย?"

"อ้าวว...ได้ข่าวว่าจนเหมือนกันนี่..ไม่ใช่หรอ?

"ก็ดีกว่ามึงป่ะทำงานงกๆหาเงินส่งตัวเองเรียนกระเป๋าแบรนด์เนมสักใบยังไม่มีปัญญาซื้อใช้เล๊ย"

"อ๋ออ...คือต้องไปขายตัวแบบพวกเธอถึงจะมีใช้ว่างั้น?"

"กรี๊ดดดดอิลี่...ถ้าวันนี้ไม่ได้ตบมึงอย่าเรียกกูว่าอิฟ้าเลย"

ชื่อนางฟ้าแต่ทำตัวนางมารชัดๆ

ชะนีฟ้าถลาเข้ามาจะตบฉัน แต่ขอโทษทีบังเอิญเพื่อนสอนมาดี ฉันสวนไปด้วยกำปั้นหนักๆกลางจมูกพอดีเลยจ้า

"กรี๊ดดดด...อิลี่มึงทำจมูกกูหัก...อ๊ายยยย"

แน่ล่ะสิอุตส่าห์เสียเงินไปทำตั้งแพง ต้องแก้ใหม่แล้วล่ะ

"โอ๊ยยย..เอะอะเสียงดังโวยวายอะไรกัน"

"อ้าวววเจ้ดา!" อิพินเรียกชื่อพี่ดา

ซวยแล้วอิลี่เอ๋ยคราวนี้ตกงานแน่ๆเลยฉัน อิสองคนนั้นดันรู้จักพี่ดาเมียพี่พีที่ไม่ค่อยชอบขี้หน้าฉันอยู่ด้วย

เป็นอย่างที่คาดไว้แม้พี่พีจะพยายามช่วยพูดสักเท่าไหร่ ผลก็คือไล่ฉันออกอยู่ดีเพราะหนึ่งในสองนั้นเป็นญาติกับพี่ดา แถมเรียกค่าทำขวัญที่ทำจมูกมันหักอีกตังหาก

สุดท้ายจำใจควักเงินก้อนที่เหลือไว้จ่ายค่าเช่าห้องกับค่าที่จะส่งไปให้แม่ครูที่บ้านเด็กกำพร้าสองหมื่นให้มันไป ไม่อย่างนั้นอิพี่ดาจะไปแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกายน้องมัน แล้วก็เลยตัดสินใจเก็บของนั่งรถเมย์กลับห้องเพื่อไปตั้งหลักก่อน

กลับมาถึงห้อง พอดีกับที่ครบกำหนดจ่ายค่าเช่าห้องไปอี๊ก เจ้เจ้าของห้องมายืนหน้ายักษ์รอแล้ว แต่เงินค่าเช่าห้องห้าพันฉันจ่ายค่าทำขวัญไปแล้ว เงินติดกระเป๋าเหลือแค่ไม่กี่ร้อยเอง

"เอ่อเจ้ขา...ขอเวลาอีกสัก3

-4วันได้ไหมคะ"**

"หนูจ๋าาา...ถ้าไม่มีเงินจ่ายก็ขนของออกไป"

"เจ้ขาหนูขอร้องล่ะขอเวลาอีกสัก2

-3วันก็ได้นะเจ้นะ"**

"พูดไม่รู้เรื่องหรอบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ไง"

ใช่ค่ะฉันเข้าใจกฎก็ต้องเป็นกฎที่ผ่านมาฉันเห็นมีเด็กหลายคนที่หาเงินจ่ายค่าห้องไม่ทันก็โดนไล่แบบนี้แหละ แต่เด็กจนๆอย่างฉันก็ทำได้แค่มองอย่างเดียวไม่สามารถช่วยอะไรได้ เพราะลำพังตัวเองยังเอาไม่รอดเลย

สุดท้ายได้แต่นั่งกอดกระเป๋าเสื้อผ้ากับข้าวของเครื่องใช้ที่พวกเค้าจับโยนออกมา แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปดี มันมีอะไรที่จะแย่กว่านี้อีกไหมชีวิตตอนนี้ แอบรักเพื่อนสนิทของตัวเองที่มีแฟนอยู่แล้ว ตกงาน ไม่มีที่ซุกหัวนอน โถชิวิตลี่เอ่ยลี่

ไปขออยู่กับโซดาก็ไม่ได้เพราะมันเองก็มีแฟน ส่วนน้ำหอมตอนนี้ก็คงจะไปๆมาๆกับห้องกันต์ไม่อยากรบกวนเวลาสวีทพวกมันอีก ส่วนอิแจสซี่ก็อาจจะลากผู้ไปกินที่ห้องนี่ก็ไม่ได้อีก ยิ่งโซ่แล้วยิ่งไม่ได้ใหญ่ จะกลับไปหาแม่ครูก็ไม่ได้เพราะไม่อยากให้ท่านเป็นห่วงไปมากกว่านี่

นั่งคิดไปคิดมาจนตอนนี้มืดแล้วจ้า ฉันจะไปนอนที่ไหนดีไปขออาศัยนอนวัดดีไหม ก็ไม่ดีอีกผู้หญิงสาวๆจะไปนอนวัดที่มีแต่พระแต่เจ้าได้ไงกัน

นั่งคิดไปคิดมาน้ำหูน้ำตาก็ไม่รู้มาจากไหนนัก บางครั้งฉันก็คิดน้อยใจว่าพ่อแม่ฉันไปไหนทำไมถึงไม่มีพ่อแม่แบบคนอื่นเค้าบ้าง พวกเขาไม่รักไม่สงสารฉันบ้างเลยหรอถึงเอาฉันไปทิ้งไว้ตั้งแต่ยังแบเบาะ ขายกขึ้นมานั่งก้มหน้าชันเข่าร้องไห้สมเพชกับชีวิตตัวเอง

"ลี่...เกิดอะไรขึ้น?" เสียงทุ้มคุ้นหูดังอยู่ข้างๆ

"โซ่!!!"

"เป็นอะไรร้องไห้ทำไม?หืมลี่"

แค่ได้เห็นหน้าไอ้ก้อนน้ำตาก็พากันสาระแนหยดแหมะๆออกมาฟ้องถึงความอ่อนแอของเจ้าของ

"ฮะ..ฮึกๆลี่มีเงินไม่พอจ่ายค่าห้องเค้ากะ...ก็เลยไล่น่ะ"

"แล้วทำไมไม่โทรบอก..ห๊ะลี่มีอะไรทำไมถึงไม่โทรหา..โทรมาก็ไม่ติดเลยรู้ไหมว่าเป็นห่วงน่ะ"

"ฮือๆๆๆๆโซ่!!"

ฉันถลากอดเอวโซ่ไว้แน่น โซ่เหมือนพระมาโปรดชีวิตจนๆอย่างฉันตลอดตั้งแต่ที่ได้เจอกับโซ่มา ทุกครั้งที่มีปัญหาไม่ว่าจะเรื่องอะไรโดยที่ฉันไม่เคยร้องขอ แต่โซ่จะเข้ามาช่วยทุกครั้งไป

"เอาล่ะ...เก็บของไปกันเถอะ"

"ไปไหน?"

"ไปอยู่คอนโดโซ่ไง"

"มะ..ไม่..."

"ลิลลี่!!!!" โซ่กดเสียงต่ำลอดไรฟัน เมื่อใดที่เรียกเต็มยศเมื่อนั้นคือโซ่เริ่มโมโห

"ปะ...ไปๆเลย"

"เออก็แค่เนี้ย...โยกโย้เพื่อ?"

"แหะๆ"

ฉันส่ายหัวยิ้มประจบเอาใจ

หลังจากขนของไปขึ้นรถโซ่ก็พาขับกลับคอนโดที่เดิมที่เพิ่งไปมาเมื่อคืนนี้อีกครั้ง หลังจากขนของเสร็จโซ่ก็มาคาดคั้นถามถึงความเป็นมายังไงถึงโดนไล่ออกจากห้อง ฉันก็เลยเล่าให้ฟังทั้งหมดอย่างไม่ปิดบังสักนิดตั้งแต่เรื่องที่ร้านหนังสือ

โซ่บอกว่าไม่เป็นไรโดนไล่ก็ดีจะได้มาอยู่ด้วยกันสักทีจะได้ช่วยประหยัดค่าห้องให้ฉันด้วยโดยที่โซ่ไม่คิดค่าเช่าแม้แต่บาทนึง ถึงคิดฉันก็คงไม่มีปัญญาจ่ายหรอกก็ห้องโซ่หรูหราซะขนาดนี้ ห้องที่โซ่อยู่ราคาตั้งหลายสิบล้านเชียวนะ ลำพังเช่าเดือนละห้าพันยังแทบแย่

แป้บๆตอนนี้ฉันก็ย้ายเข้ามาอาศัยอยู่กับโซ่เกือบสองเดือนแล้ว ห้องนอนคนละห้องกันนะ แต่คนน่ามึนอย่างโซ่ก็ยังแอบดอดมานอนกับฉันตอนหลับประจำจนฉันชักจะเริ่มชินกับการที่ต้องนอนกอดกันกับโซ่ทุกคืนแล้วสิ

แต่....สถานะเรายังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงค่ะ เพื่อนที่สนิ๊ทสนิทกันมากเท่านั้นเอง

เดือนหน้าเราก็จะปิดเทอมจบปีสามขึ้นปีสี่สักที เหลืออีกแค่ปีเดียวฉันก็จะเรียนจบหาทำงานดีๆเลี้ยงตัวเองและน้องๆที่บ้านพักให้ได้สบายขึ้น

-

----------------------------------------------**

ถึงพระศุกร์จะเข้าพระเสาร์จะมาแทรกแต่ก็มีพระเอกขับรถหรูมาช่วยน้าาา