25 : เพื่อนแท้

25:

เพื่อนแท้

หลังจากวันที่ฉันเปิดเกมส์ไปแล้ว ตอนนี้ก็แค่รอเวลาเท่านั้น เบื่อๆหลังจากเคลียร์งานเสร็จฉันก็เลยชวนยัยนิดหน่อยไปเดินเล่นที่ห้างดังแก้เซ็งซะหน่อย

"แกๆฉันอยากดูกระเป๋าร้านนี้อ่ะ"

ฉันบอกยัยนิดหน่อยเมื่อเล็งเห็นกระเป๋าที่ถูกใจก่อนจะลากแขนนางเข้าไปด้วย

"ร้านนี้มันแพงมากเลยนะแก" นางท้วงจ้า

"แกมากับใครลืมแล้วหรอ?"

"จ้าา..แม่คนรวย" นางหันมาค้อนซ้ำอีกอ่ะ

ไม่ใช่ว่าฉันรวยแล้วจะลืมอดีตของตัวเองนะ ฉันยังเป็นคนเดิมใช้ชีวิตเหมือนเดิมแม้จะมีเงินมากมายที่ได้จากธุรกิจตัวเองและเงินเดือนจากพี่ชายที่โอนเข้าบัญชีไว้ให้ฉันใช้ทุกเดือน แต่เพราะอยากซื้อกระเป๋าสักใบให้เพื่อนที่แสนดีของฉันไม่ได้เชียวหรอ

"ใบนี้สวยจังเหมาะกับแกดีนะ" ฉันหยิบใบนึงที่ดูแล้วคิดว่าเพื่อนฉันจะต้องชอบแนวนี้แน่ๆส่งให้เธอ

"เห้ยยย!ไม่เอาๆมันแพงฉันไม่เอาหรอก"

"แต่ฉันเต็มใจที่จะซื้อให้นี่...แกรังเกียจของๆฉันหรอ?" ฉันต้องแกล้งโกรธจนกว่านางจะยอมอะนะ

"เห้อออ!ขัดไม่ได้ใช่ป่ะหล่ะ?"

"ต้องงี้สิเพื่อนรักฮ่าาๆๆๆ"

ฉันก็เลือกๆสีรุ่นส่งให้นางเลือกอีกที

"เอ๊ะ!คุณแม่ขาดูสิคะเราเจอใครเอ่ย"

อยู่ๆเสียงแจ๋นๆก็ดังขึ้นมาข้างๆกาย

"นี่มันนังผู้หญิงที่ตาโซ่เคยเลี้ยงไว้นี่นา...เอ๊ะ!น้ำหน้าอย่างหล่อนมีปัญญาเข้าร้านนี้ด้วยหรอ ร้านนี้เค้าแพงนะหล่อน"

เหอะ!อุตส่าห์อารมณ์ดีๆพาเพื่อนมาเที่ยวช็อบปิ้งก็ดันเจอเจ้ากรรมนายเวรซะงั้น คู่หมั้นกับแม่โซ่ไงล่ะ

'ยังไม่เลือกนิสัยดูถูกคนอีกหรอไงกัน'

"คุณแม่ขาน้องเพรียวว่าสงสัยไปแอบเป็นเมียเก็บใครรึเปล่านะถึงจะมีเงินซื้อกระเป๋าสักใบได้น่ะค่ะ"

ยังแขวะไม่เลิกอีกจ้าเอาที่พวกคุณสบายใจเลยแล้วกัน

"ขอโทษนะคะนี่พวกคุณเป็นใครมีสิทธิ์อะไรถึงมาพูดจาดูถูกคนอื่นเค้าแบบนี้กันคะ"

ยัยนิดหน่อยอดไม่ไหวเริ่มโวยวายกลับ

"แล้วแกล่ะเป็นใครน้ำหน้าอย่างนี้น่าจะไปเดินอยู่ตามตลาดนัดมากกว่าจะเป็นห้างใหญ่ฟแบบนี้นะ"

แม่นางฟ้านางสวรรค์เริ่มมาลามปามที่เพื่อนฉันล่ะ

"ไม่เป็นไรแกช่างเค้าเถอะ...แค่คนสติไม่ดีล่ะมั้ง"

ฉันส่ายหน้าห้ามยัยนิดหน่อยไว้

"กรี๊ดดด!นะนี่แกว่าใครสติไม่ดีกันห๊ะ"

นางกรี๊ดเหมือนเจ้าเข้าเลยจ้าปากคอสั่นที่โดนว่าสติไม่ดี แต่ทีเวลาว่าคนอื่นไม่คิดบ้าง

"หยุดเถอะค่ะ...เราต่างคนต่างอยู่จะดีกว่านะคะอย่าให้ต้องมีเรื่องกันจะดีกว่า"

ฉันตัดสินใจหันไปบอกพวกเขาดีๆเพราะไม่อยากทำอะไรมากกว่านี้อย่างน้อยท่านก็ยังได้ชื่อว่าเป็นแม่ของโซ่ผู้ชายที่ฉันเคยรัก

"ฉันก็ไม่ได้ยุ่งอะไรกับพวกหล่อนนี่แค่จะมาซื้อกระเป๋าเท่านั้นเอง"

แม่โซ่เอ่ยขึ้นมา

"คุณแม่คะน้องเพรียวจะเอาใบนี้ค่ะ...น้องเพรียวชอบ"

แล้วนางก็คว้ากระเป๋าสีดำที่อยู่ในมือพนักงานขายเป็นใบที่ยัยนิดหน่อยเลือกไว้แล้ว

"ขอประทานโทษค่ะคุณลูกค้าพอดีใบนี้คุณผู้หญิงท่านนี้ได้เลือกไว้แล้วค่ะคุณลูกค้าเลือกใบใหม่ได้ไหมคะยังมีสีอื่นให้เลือกนะคะพอดีใบนี้เป็นคอลเล็คชั่นใหม่เพิ่งมามีแค่อย่างละสีเองค่ะ"

"ไม่เอา!ฉันชอบสีนี้ใบนี้...น้ำหน้าอย่างนั้นจะมีปัญญาซื้อกระเป๋าแพงๆอย่างนี้หรอไง?"

"คือว่า...เอ่อมีคอลเล็คชั่นใหม่เพิ่งมาสวยๆทั้งนั้นเลยนะคะคุณลูกค้าลองดูก่อนไหมคะ?"

"นี่หล่อนหูแตกหรือยังไงกันก็ฉันบอกว่าจะเอาใบนี้ๆเท่านั้น"

"ไม่ได้จริงๆต้องขอโทษจริงๆค่ะเพราะคุณผู้หญิงท่านนี้จองไว้แล้วค่ะ"

"ไหนดูสิใบละเท่าไหร่กันเหอะ!แสนเก้าหล่อนจะมีปัญญาจ่ายหรอ"

ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงไม่มีปัญญาจ่ายจริงๆหรอก แต่ในตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันจะทำให้คนพวกนี้รู้ว่าไม่ควรจะมาถูกคนอื่นเค้าแบบนี้อีก

"น้องคะแบบนี้มีกี่สีคะ?"

ฉันยิ้มหวานหันไปถามน้องพนักงานขาย

"มี6สีค่ะแต่ตอนนี้เหลือแค่5เท่านั้นค่ะ"

"งั้นพี่เอาหมดทั้ง5สีเลยค่ะน้อง"

"เห้ย!!แกมันแพงนะแกจะเอาไปทำไมนัก"

"เอ้าาฉันก็ซื้อให้แกไงล่ะช่างฉันเถอะน่าฉันเต็มใจซื้อให้ก็แล้วกัน"

'ถ้าแลกกับความสะใจเสียเงินเท่าไหร่ฉันยอม'

เพราะสองคนนั้นหน้าเหวอไปเลยล่ะค่ะ คงไม่คิดว่าคนอย่างฉันจะซื้อจริงๆล่ะมั้ง

แต่กับเพื่อนอย่างนิดหน่อยเท่าไหร่ฉันก็ให้นะเพราะเพื่อนดีๆหายากจริงๆนะจะว่าไปฉันก็อดคิดถึงยัยโซดายัยน้ำหอมอิแจสซี่ไม่ได้ไม่รู้ป่านนี้พวกนางจะเป็นไงกันบ้าง ตั้งแต่เปลี่ยนเบอร์ก็ไม่ได้รับรู้ข่าวคราวพวกนางอีกเลย

"รบกวนเซ็นตรงนี้ด้วยนะคะทั้งหมด5ใบเป็นเงินเก้าแสนห้าหมื่นบาทนะคะ"

"ค่ะ..."

"นี่ค่ะใบเสร็จ...ขอบพระคุณมากนะคะ"

"เช่นกันค่ะ...ไปกันเถอะแก"

ฉันก็เดินออกมาอย่างสวยๆนี่เป็นครั้งแรกจริงๆนะที่ฉันใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือยครั้งนี้ ปกติเคยใช้แค่ใบละ199เอง

ฉันให้กระเป๋านิดหน่อยทั้งหมดแต่นางบอกว่าไม่เอาถ้าจะให้นางเอาแค่ใบเดียวพอก็สีดำที่นางเลือกเองนั่นแหละก็โอเคดีกว่าฟังนางบ่นจนหูชาก็แล้วกัน

เหลืออีก4ใบจะเอาไปให้ใครดีล่ะเนี่ย นึกไปก็คิดถึงเพื่อนรักทั้งสามจะว่าไปเอาไปฝากนางคนละใบดีกว่า เพราะมีสีที่ทั้งสามคนชอบอยู่พอดี โซดาชอบสีแดง น้ำหอมชอบสีฟ้า ส่วนอิแจสซี่ชอบสีม่วงพอดีเลย เหลืออีกใบสีน้ำตาลฉันเอาไว้ใช้เองก็แล้วกัน

ฉันแวะส่งยัยนิดหน่อยกลับไปเคลียร์งานแทนฉันก่อน แล้วฉันก็ขับรถไปหาอิแจสซี่ที่คอนโดมันก่อนเพราะคอนโดมันใกล้สุด

คอนโดมันอยู่ชั้น15ฉันต้องหอบของขึ้นลิฟท์ไปหามันพะลุงพะลังเชียวล่ะ

'ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง'

กดกริ่งเรียกมันอยู่ตั้งนานก็ไม่มีใครมาเปิด ฉันก็เลยลองบิดประตูดูก็พบว่ามันไม่ได้ล๊อคเอาไว้ ฉันก็เลยลองเดินเข้าไปดูก็ยังไม่เจอใครสักคนเห็นแต่ประตูหลังห้องมันเปิดอยู่ก็เลยลองเปิดไปดู....

แต่ภาพที่เห็นทำให้หัวใจฉันแทบจะหยุดเต้นขึ้นมาทันที เมื่อเพื่อนรักของฉันกำลังยืนอยู่ในสภาพที่หมิ่นเหม่หลังระเบียงขอบตึกมากเหลือเกิน ถ้าหากมีอะไรพลาดไปนิดนึงฉันคงหัวใจสลาย แจสซี่กำลังยืนเหม่อมองไปข้างหน้าแล้วร้องไห้อย่างหนัก

"จะ..แจสซี่มึงไปทำอะไรตรงนั้นมึงอยู่เฉยๆนะห้ามขยับนะ"

"ใครอ่ะ?ลี่อิลี่หรอมึงมาได้ไงอ่ะ?แล้วมึงหายไปไหนมาห๊ะอิผีทำให้พวกกูเป็นห่วงมากนะมึงรู้ไหม?"

"อย่าขยับไงอิแจสกูบอกให้มึงหยุดอยู่เฉยๆก่อน..."

ฉันบอกไม่ได้เหมือนกันว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่ รับรู้ได้แค่ว่าเพื่อนเป็นห่วงฉันมากแค่ไหนในขณะที่มันกำลังอยู่ในช่วงความเป็นความตายอยู่ในตอนนี้

ฉันค่อยๆขยับไปหามันช้าๆด้วยลมหายใจที่พร่าหวิวกลัวว่าถ้าพลาดไปฉันจะไม่สามารถช่วยเพื่อนรักฉันได้

"ส่งมือมาให้กูแจสค่อยๆนะแล้วมีอะไรมึงเป็นอะไรค่อยมาคุยกันมึงรู้ใช่ไหมว่ากูรักมึงมากนะ"

แจสซี่พยักหน้าพร้อมทั้งร้องไห้ค่อยๆส่งมือมาให้ฉันที่มุดระเบียงออกไปหามันมาให้ฉันจับ ก่อนจะกระชากร่างบอบบางของมันเข้าหาตัวฉันก่อนจะล้มลงไปกองทับกันบนพื้นห้องในระเบียงพร้อมทั้งปล่อยโฮเสียงดังทั้งคู่

เกือบไปแล้วไหมล่ะถ้าหากฉันมาช้ากว่านี้จะเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้จะขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์องค์ไหนดีที่ดลใจให้ฉันนึกอยากมาหามันวันนี้ตอนนี้ ไม่อย่างนั้นฉันคงจะต้องเสียเพื่อนที่รักไปอีกคนแน่ๆ

"เกิดอะไรขึ้น!อิแจสมึงเป็นอะไรห๊ะบอกกูสิบอกกูใครทำอะไรมึง"

เสียงโซดาที่วิ่งหน้าตั้งมาพร้อมยัยน้ำหอมตั้งแต่ตัวยังมาไม่ถึงด้วยซ้ำ

"อิลี่ๆจริงๆด้วยมาได้ไงมึงอิเพื่อนเลวอิเพื่อนชั่วฮือๆๆๆ"

"มึงมันใจร้ายอยู่ๆก็ทิ้งพวกกูไปไม่ลากันสักคำแล้วจะกลับมาทำไมห๊ะ!"

มาถึงมันก็ลุมด่าฉันอย่างเอาเป็นเอาตายเลยล่ะ เออ!ก่อนจะด่ากูช่วยสนใจอิแจสซี่ก่อนดีไหมวะ

เหมือนมันจะรู้ก็เลยเลิกด่าฉันแล้วหันมาด่าอิแจสซี่แทนที่คิดโง่ๆจะทำร้ายตัวเอง

หลังจากซักถามกันไปมาก็เลยได้รู้ว่าอิแจสซี่มันโดนผู้ชายหลอกเอาเงินไปบำเรอชะนีหมดแล้วก็ทิ้งมันไปซะเฉยๆมันรักเขามากจนทนไม่ได้เลยคิดสั้นจะฆ่าตัวตายเลยโดนอิโซดาตบเข้าให้ฉาดใหญ่โทษฐานที่โง่งมงายกับผู้ชายเลวๆจนถึงขนาดจะเอาชีวิตตัวเองไปทิ้ง

ด่ากันไปด่ากันมาแล้วต่างก็พากันกอดคอร้องไห้เป็นเด็กๆเลย จากนั้นก็ถึงตาจำเลยอย่างฉันโดนซักฟอกที่หายไปเป็นปีโดยไม่บอกพวกมันสักคำปล่อยให้พวกมันเป็นห่วง มันก็เล่าให้ฟังว่าช่วงแรกที่ฉันหายไปโซ่ก็เปลี่ยนไปแทบจะเป็นคนละคน เรียนก็แทบจะไม่ไปวันๆชวนแต่กินเหล้าเมาจนต้องโดนอิโซดาตบเปรี๊ยงเข้าให้ฉาดใหญ่ๆถึงจะคิดได้ว่าควรเดินต่อไปข้างหน้า ฉันเองก็เล่าเหตุผลให้มันฟังคร่าวๆว่าทำไมฉันถึงไปโดยไม่บอกแต่ก็ไม่ได้พลาดพิงอะไรไปถึงโซ่หรอก ยังไงซะความสัมพันธ์ฉันเพื่อนของเราก็ยังคงมีอยู่

ส่วนอิกันต์ตอนนี้ก็อยู่บ้านเลี้ยงลูกแทนอิหอมอยู่ตอนนี้ ใช่แล้วมันสองคนแต่งงานและมีลูกกันทันทีที่เรียนจบตอนนี้กำลังอยู่ในวัยน่ารักเดินเตาะแตะๆอยู่ ส่วนโซ่พวกมันก็เล่าว่าถ้ามีเวลาพวกมันก็นัดพบกันเป็นประจำโดยที่โซ่เองก็ไม่เคยพูดถึงฉันอีกเลย

หลังจากคุยปรับความเข้าใจกันฉันก็เอากระเป๋าที่ซื้อมาให้มันคนละใบ ทันทีที่เห็นราคาป้ายมันก็ตาโตซักถามกันใหญ่ว่าฉันเอาเงินมาจากไหนตั้งเยอะแยะมาซื้อกระเป๋าให้พวกมันกัน

"อิลี่มึงแอบไปเป็นเมียเก็บใครเค้าป่ะเนี่ยทำไมมีเงินเยอะ" อิแจสซี่หายเศร้าล่ะปากหมามาเชียว

"อิห่าแจสมึงนี่นะเดี๋ยวเอาคืนซะดีไหมเนี่ย"

"มะไม่ๆให้แล้วเอาคืนผัวตายนะมึง"

มันแย่งเอากลับมากอดไว้กับตัวเลย

"บังเอิญกูยังไม่มีผัว"

"ก็แล้วแต่..."

"พอๆมึงเลิกกัดกันก่อนสักแป๊บนะ"

อิหอมห้ามทับไว้ก่อน

"ตกลงมึงเอาเงินมาจากไหนมากมายนักห๊ะ"

โซดาคาดคั้นถามอีกฉันก็เลยต้องบอกไปว่าฉันเจอครอบครัวจริงๆของฉันแล้ว เป็นคนมีฐานะคนนึงเท่านั้นพอมีเงินให้ฉันใช้แล้วฉันเองก็ทำงานมีเงินของฉันเอง

พวกมันก็ถูกใจกระเป๋าที่ฉันเอามาฝากมากแล้วพวกเราก็เลยว่าจะซื้อของมาทำกินกันที่ห้องอิแจสซี่เพื่อเลี้ยงปลอบใจมันให้ลืมความเจ็บ แล้วฉันก็โทรตามนิดหน่อยมาสมทบทีหลังแล้วก็แนะนำให้พวกมันรู้จักกัน ก็โอเคนะพวกมันเข้ากันได้ดีเชียวล่ะ พวกฉันเลยตัดสินใจว่าจะนอนค้างระลึกความหลังครั้งเก่ากันที่ห้องแจสซี่ซะเลยทุกคน โดยมีฉันโทรไปขออนุญาติคุณย่า อิหอมโทรไปขอผัว ส่วนนิดหน่อยโทรไปขออนุญาติพี่ชายฉัน งงล่ะสิว่าทำไมมันต้องขออนุญาติพี่ภาคด้วยฉันก็งงเหมือนกันฮ่าๆๆๆแต่ถ้าเขาสองคนพร้อมก็คงจะบอกเองอ่ะเนอะ

-

---------------------------------------------**

จบตอน