29 : เลิกลาแต่ไม่เคยเลิกรัก

29:

เลิกลาแต่ไม่เคยเลิกรัก

ใบหน้าสวยค่อยๆลืมตาปริบๆพร้อมกวาดสายตามองรอบๆห้องไปมา

'ที่นี่ที่ไหน?ทำไมมันคุ้นๆจัง"

ก่อนจะกวาดสายตามาหยุดที่ใบหน้าคมคายที่นั่งบนโซฟาข้างเตียงที่มองสบตากับฉันอย่างไม่ละสายตา

"โซ่!!"

ฉันทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจเมื่อพบว่ากำลังอยู่ใครอีกคน

"ทำไมลี่มาอยู่ที่นี่ล่ะ...ละแล้วนิดหน่อยล่ะนิดหน่อยไปไหน?"

"เค้าก็กลับไปกับแฟนเค้าน่ะสิส่วนลี่โซ่พากลับมาเอง"

"แฟนหรอ?หมายความว่าไง"

"ก็คุณภาคไงเป็นแฟนนิดหน่อยไม่ใช่หรอ?"

"เอ่อออ...คือ...แล้วยังไง?แล้วมีสิทธิ์อะไรพาฉันกลับมาที่นี่น่ะ"

พูดจบแล้วก็รู้สึกทำไมมันโล่งๆแปลกๆก่อนจะก้มลงมองตัวเอง

"อ๊ายยยแล้วใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเนี่ยยยโซ่ไอ้คนบ้าฉวยโอกาสที่สุด"

ก็ว่าอยู่ทำไมมันโล่งๆก็ภายใต้ชุดนอนสีขาวบางๆมันไม่มีอะไรปิดอยู่เลยน่ะสิ ยอดจุกสีหวานโผล่วิบวับอวดสายตาคนมองที่ตอนนี้ฉันสังเกตุเห็นว่าเขาแอบกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่ ก่อนจะนึกได้ว่าต้องยกมือมาปิดบังสายตาคนบ้านี่เอาไว้

"ใจเย็นๆลี่อย่าดิ้นมากนมจะออกหมดแล้ว"

"กรี๊ดดดดดไอ้บ้า!"

ฉันกะโดดเข้าทุบอกหนาด้วยความโมโห แต่ทำไมยิ่งทุบตัวเองกลับยิ่งเจ็บเอง ยิ่งดิ้นกลับรู้สึกเสียเปรียบยังไงไม่รู้ รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟบางอย่างแล่นป๊าดผ่านร่างกายฉันไป เมื่อยอดอกของฉันตอนนี้กำลังเสียดสีกับแผงอกแข็งแรงร้อนดั่งไฟแผดเผา

"ลี่...ลี่จ๋าขอเวลาฟังโซ่สักแป๊บเดียวจะได้ไหม?"

"ฟังอะไร?"

"โซ่รู้ว่าที่ผ่านมาโซ่ผิด...โซ่มันชั่วโซ่มันเลวที่ทำให้ลี่ต้องเสียใจ แต่โซ่เองก็เสียใจไม่แพ้กันหรอกถึงเราจะเลิกกันมานานแล้วแต่โซ่ไม่เคยเลิกรักลี่เลยนะลี่ได้ยินไหมว่าโซ่รักลี่...รักมาตลอด"

ร่างสูงตรงหน้าระเบิดเสียงใส่ฉันหมือนกำลังคับแค้นใจบางอย่าง ก่อนที่เขาจะจับมือฉันขึ้นมาตบตีเขาที่หน้าเต็มแรง

"ตบโซ่ทีลี่...จะตบกี่ครั้งก็ได้จนกว่าลี่จะหายโกรธตบแรงๆเลย"

ตอนนี้หน้าเขาบวมแดงไปหมดเพราะฉันยังอึ้งอยู่เลยไม่ได้ขัดขืนฝ่ามือมันก็เลยเป็นไปตามแรงชักจูง

"ยะหยุดโซ่พอๆพอได้แล้วอย่าทำแบบนี้"

ฉันกระชากฝ่ามือออกมาจากฝ่ามือหนาที่บังคับให้ฉันตบหน้าเขาอยู่ออก ก่อนจะสำรวจใบหน้าคมเข้มที่ตอนนี้มีรอยปริแตกจากแรงตบที่ไม่มีการยั้งมือเพราะแรงของเขาเอง หยาดน้ำใสๆพร้อมใจพากันไหลออกมาประจานความใจอ่อนของตัวเอง ทั้งที่เคยบอกใจว่าให้เกลียดเขาเยอะๆเกลียดเขามากๆแต่พอเวลาที่เห็นเขาเจ็บทำไมใจฉันกลับรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าอีก

"ฮือๆเจ็บมากไหม?ทำแบบนี้ทำไม"

"โซ่ไม่อยากเสียลี่ไปได้ยินไหมลี่"

ตั้งแต่คบกันเป็นเพื่อนก็ตั้งหลายปีกว่าจะได้เป็นแฟนกัน แต่ฉันไม่เคยเห็นโซ่ร้องไห้เลยสักครั้งในชีวิต ครั้งนี้มันกลับทำให้ใจฉันไหววูบอย่างบอกไม่ถูกเมื่อใบหน้าคมคายเจือไปด้วยหยาดน้ำใสๆเต็มดวงหน้า ฉันค่อยๆยื่นมาปาดน้ำตาให้คนขี้แยตรงหน้าพร้อมกับที่ฝ่ามือหนาของโซ่ยื่นมาปาดน้ำตาข้างแก้มออกให้ฉันเช่นกัน

"ตลอดเวลาที่ผ่านมาโซ่ไม่เคยมีใครเลย...ยังคงรอลี่เสมอมา"

"ลี่ก็เหมือนกัน..."

แล้วเราสองคนก็เข้าสวมกอดกัน มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นจริงๆนะ

"ตกลงลี่ยอมยกโทษให้โซ่แล้วใช่ไหม?"

สายตาที่มองมาอย่างมีความหวังมันทำให้ฉันใจอ่อน

"ฮื่อออ"

"เย้!งั้นเราก็กลับมาเป็นแฟนกันเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม?"

"เอ่อ...อันนี้ยังก่อนนะขอเวลาให้ลี่สักพักก่อนนะลี่กลัว..."

"ไม่เป็นไรๆโซ่มีเวลาให้ลี่ทั้งชีวิตแหละ"

"จริงหรอ?งั้นลี่ขอถามอะไรโซ่สักอย่างได้ไหม"

"ได้ดิ...ลี่อยากถามอะไรถามมาเลย"

"ผู้หญิงที่ชื่อน้องเพรียวเป็นใคร?"

"อ๋อ...ลูกสาวของเพื่อนแม่โซ่น่ะเค้าอยากให้เราเป็นทองแผ่นเดียวกัน แต่โซ่ไม่อยากได้ใครนอกจากลี่คนเดียว"

"อย่างนั้นหรอ...แล้วแม่โซ่จะยอมรับได้หรอถ้าลี่..."

"จริงๆแล้วแม่โซ่ท่านใจดีนะ...ท่านจะต้องรักลี่เหมือนที่โซ่รักถ้าท่านได้เห็นตัวตนของลี่"

"งั้นพรุ่งนี้พาลี่ไปบ้านโซ่ได้ไหม?"

"ได้ดิไปวันนี้เลยไหมล่ะ"

"ไม่เอาพรุ่งนี้ค่อยไป...ลี่ง่วงจะนอนต่อนะ"

"ครับ...ลี่นอนเลย"

แต่ฉันก็ต้องลุกไปหายามาทาแผลที่แก้มให้เขาก่อนอยู่ดีถึงจะข่มตานอนได้

"แล้วโซ่ไม่นอนหรอเมื่อคืนก็ไม่ได้นอนทั้งคืนแล้วนี่"

"ทำไมลี่รู้ล่ะ"

"ก็ดูขอบตาสิคล้ำเป็นหมีแพนด้าเชียวว่าแต่ทำอะไรอยู่ทั้งคืนถึงไม่นอน"

"โซ่ก็แค่อยากใช้เวลามองหน้าลี่ให้นานที่สุดเผื่อว่าลี่จะไม่หายโกรธแล้วยกโทษให้โซ่อีก"

"โซ่...."

ฉันครางเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว เมื่อห็นถึงความตั้งใจในการง้อของเขา ความโกรธความน้อยใจทุกอย่างที่สั่งสมมาก็บรรเทาลงไปจนหมด

"งั้นก็มานอนด้วยกันสิ"

'ฉันไม่ได้อ่อยนะแค่อยากให้เขาพักผ่อนบ้าง'

"จริงหรอ?ให้โซ่นอนด้วยได้จริงหรอ?"

"จริง!แต่...แค่นอนอย่างเดียวนะ"

"ขอกอดด้วยได้ไหม?แค่กอดอย่างเดียวก็พอ"

"อื้อออ...ก็ได้"

พูดยังไม่ทันจบร่างสูงก็โดดขึ้นมานอนซ้อนข้างหลังก่อนจะสอดอ้อมแขนเข้ามากอดกระชับแนบแน่น แถมให้ด้วยการหอมแก้ม2ฟอดใหญ่ไปอีก

"โซ่!!เนียนเลยนะ...เอ้อว่าแต่ทำไมพี่ภาคถึงมารับนิดหน่อยได้ล่ะ"

"ก็ไม่มีอะไรโซ่ก็แค่แอบเอาโทรศัพท์ลี่กดส่งข้อความหาคุณภาคบอกว่าลี่เมามากกลับไปกับเพื่อนแล้วให้มารับนิดหน่อยที่ร้านทีก็แค่นี้"

"โอ๊ย!ตายๆๆๆลี่ตายแน่พี่ภาคเอาลี่ตายแน่ๆเลย"

"ฮ่าๆๆไม่เป็นไรเดี๋ยวโซ่รับแทนเองว่าแต่...ไม่เจอกันนานนมโตขึ้นเป็นกองเลยนะ"

"ฮื้อ...โซ่นี่ทะลึ่งจริงเลย"

"หยอกเล่นนะคนสวยแต่นมโตจริงๆนะ"

"โอ๊ยโซ่!"

ฉันหันหน้ากลับมาหยิกไปตามเนื้อตัวคนทะลึ่งตึงตังอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนสายตาจะมาบรรจบกันอย่างช้าๆ ใบหน้าคมเข้มค่อยๆเลื่อนลงๆจนเกือบถึงริมฝีปากบางของฉันอีกนิดเดียวเท่านั้น...

"ลี่ง่วงล่ะนอนก่อนนะ..."

แล้วหันหลังกลับไปนอนห่มผ้าคลุมโปงทันที

"โธ่...ลี่อ่าาา"

ส่วนภายใต้ผ้าห่มนั้นฉันกำลังนอนนึกอยู่ว่าพรุ่งนี้จะเอาคืนว่าที่แม่สามีกับคู่หมั้นของว่าที่สามีฉันยังไงดี กับแม่เขาก็เบาๆหน่อยเห็นแก่โซ่ล่ะกัน ส่วนยัยผู้ดีปากตลาดฉันจะจัดให้หนักหน่อย

ที่ฉันยังไม่ตกลงกลับมาคบไม่ใช่ว่าฉันเล่นตัวหรืออะไรนะ เอาจริงๆฉันก็ยังกลัวๆอยู่ถ้าหากว่าแม่เขาไม่ชอบฉันจริงๆเส้นทางรักระหว่างเราคงจะลำบากไม่น้อย ฉันไม่อยากให้มีอะไรมาทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเราอีกก็เลยคิดว่าจะลองดูๆกันไปอีกสักพัก โดยที่จะไม่มีเรื่องบนเตียงเข้ามาเกี่ยวอีกจนกว่าจะแน่ใจว่าเขาจะมั่นคงกับฉันแค่คนเดียวจริงๆ

----------------------------------------------

กดคอมเม้นต์กดไล้ท์เป็นกำลังใจให้กันบ้างนร้าาา...

ขอบคุณยอดสนับสนุนทุกท่านจ้า