All Chapters of ดาวดามใจ: Chapter 61 - Chapter 70

สถานที่ที่ติณพาเธอมาเป็นเวิ้งท้ายเกาะที่เต็มไปด้วยต้นมะพร้าว ถัดไปอีกนิดมีบ้านไม้ที่ปลูกขึ้นง่าย ๆ ขนาดกะทัดรัดอยู่สิบกว่าหลัง ปลูกกระจัดกระจายกันออกไป ชายหนุ่มสั่งโหวกเหวกโวยวายอยู่สักพัก จากนั้นก็มีชายหนุ่มสองสามคนที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอเพียงแต่ผิวกร้านแดด ทำให้ดูแก่กว่าวัยไปบ้าง แววตาขี้เล่นและสนุกสนานต่างหากที่บ่งบอกให้รู้ว่ายังอยู่ในช่วงวัยต้นเช่นเดียวกับเธอแต่ที่ทำให้ดาวนิลตาโตก็คือสิ่งมีชีวิตที่มาพร้อมกันนั่นคือ เจ้าลิงที่ดูหน้าตาซุกซนผสมเจ้าเล่ห์ชายหนุ่มคนหนึ่งพามันมายืนประจันหน้ากับหญิงสาวที่ตาเบิกโพลงเพราะความแปลกใหม่ เธอเคยดูลิงเก็บมะพร้าวจากทีวีหรือช่องยูทูบต่าง ๆ มาก่อน เพียงแต่ไม่คิดว่าจะได้มาเห็นด้วยตาตนเองจริง ๆ และคงไม่ใช่แค่เธอที่เห็นว่าเจ้าลิงน้อยตัวนี้เป็นความแปลกใหม่ ลิงน้อยก็คงคิดว่าเธอเป็นของแปลกเช่นเดียวกันเพราะมันจ้องหน้าเธอนิ่ง เอียงคอไปมาด้วยความสงสัย จากนั้นก็เกาคางยิก ๆ จนหญิงสาวหัวเราะคิกออกมา“น่ารัก” ดาวนิลลากเสียงยาว พูดได้แค่นั้นเพราะถูกความไร้เดียงสาของลิงน้อยจู่โจมจนยิ้มไม่หุบ และรอยยิ้มของเธอก็พลอยทำให้เจ้าของเกาะที่หน้าตาไม่สู้ดีมาสัก

“โอ๊ย อะไรของเธอเนี่ย ตีหัวฉันทำไม” เพราะแบกหญิงสาวไว้บนหลัง มือทั้งสองข้างก็ต้องหิ้วขาเธอไว้ พอโดนเธอประทุษร้ายเขาก็ไม่มีสิ่งใดไว้ปกป้องตัวเองอีก แถมหญิงสาวก็ตีหัวเขาแบบไม่ออมแรงเลย ตบทีคือหัวคะมำ แม้แต่แรงจะขำยังไม่มี ได้แต่เร่งพาหญิงสาวเข้าห้องเพื่อวางเธอไว้บนที่นอน ไม่งั้นเขาได้มีอาการเลือดคั่งในสมองแน่“อย่าทำร้ายดาวนะ ไอ้ชาติหมา”“ชาติหมา หมายถึงฉันเหรอ” พอดาวนิลพยักหน้าหงึกหงัก คนชาติหมาก็ถอนหายใจเฮือก เออ...เอาเข้าไป เมาก็แบกกลับมา แถมโดนทั้งตี ทั้งด่า คุ้มค่าฉิบหาย“ห้ามทำอะไรดาวอีก”“ไอ้อะไรที่ว่า มันอะไรบ้าง” ติณมองร่างนุ่มนิ่มขาวผ่องตาปรอย“อึ๊บ”“เห้ย เมาแล้วรั่วฉิบหาย” ติณหัวเราะเสียงสั่นพร่า ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น คนที่นั่งอยู่บนเตียงตาหวานยิ่งกว่าเหล้าน้ำผึ้งคงไม่รู้ว่าทำให้คนมองตื่นตัวขนาดไหน ยั่วกันขนาดนี้แล้วยังมามีข้อห้าม ทนได้...เขาก็ใกล้บรรลุเป็นเซียน เตรียมกลับสวรรค์แล้ว“อยากอาบน้ำ”“อยากอาบน้ำให้หมาไหม หึ?”“หมาติณเหรอ”“อืม หมาติณก็ได้”“หมาติณห้ามฮึ๊บดาวนะ สัญญาก่อน” คนเมาตาเยิ้ม แต่เหมือนมันจะเป็นสิ่งที่เธอตั้งมั่นอยู่ในใจ จึงพูดวนไปเวียนมาไม่จบไม่สิ

อากาศในช่วงค่ำของกรุงเทพอบอ้าวเสียจนคนที่เคยอยู่ห้องแอร์มาตลอดเหนอะหนะจนทนแทบไม่ไหว ติณเปิดประตูเลื่อน แล้วออกไปสูดอากาศบริเวณระเบียงด้านหลังห้องเพื่อคลายความกดดันบางอย่างในใจไม่ใช่ไม่เคยลำบาก เขาหัวหกก้นขวิดมาตั้งแต่วัยรุ่น ไม่เคยทำตัวนุ่มนิ่มเป็นลูกคุณหนู แต่คงเพราะตอนหลังใช้ชีวิตสบายเกินไปหน่อย พอมาอยู่อพาร์ตเมนต์แคบ ๆ แถมไม่มีแอร์แบบนี้ก็เลยอึดอัดพิลึกถ้าไปบอกใครว่าติณ ตระการเกียรติ มาเช่าห้องอยู่แบบนี้ทั้งที่มีอสังหาริมทรัพย์อยู่ทั่วกรุงเทพฯ ชาวไฮโซในวงสังคมคงได้ตะลึงตาค้าง แต่ไม่รู้จะทำไงได้เพราะเขากลัวยายเด็กดาวนิลนั่นจะหอบลูกหนี ยิ่งนึกถึงภาพหญิงสาวที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเพราะรู้ตัวว่าท้อง ชายหนุ่มก็ยิ่งหม่นหัวใจตามไปอีกคนยืนสูดอากาศอยู่สักพัก เสียงเปิดประตูบานเลื่อนจากข้างห้องก็ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้ง ติณถอยหลังแนบกับผนัง ไม่อยากให้คนข้างห้องรู้ถึงการมีอยู่ของเขาให้ตาย...ทำไมเขาต้องมาอเนจอนาถเหมือนตุ๊กแกแบบนี้ด้วย โกรธก็โกรธ โมโหก็โมโห ที่หญิงสาวไม่ยอมกลับไปอยู่ด้วยกันทั้งที่อุ้มท้องลูกของเขาเสียงลากเก้าอี้พลาสติกเบา ๆ แล้วหญิงสาวก็นั่งเหม่ออยู่ตรงนั้น“เหอะ มานั่งบริจาคเลือดใ

งานแฟชั่นโชว์ไข่มุก อัญมณีแห่งห้องทะเล เป็นงานที่รวมคนที่สนใจและนักลงทุนอย่างแท้จริง ในส่วนรายการบนเวทีเอกสิทธิ์เลือกใช้ออแกไนซ์และพิธีกรที่มีชื่อเสียงทั้งที่ตอนแรกศรัณย์จะใช้ทีมจากโรงแรมที่ติณเคยประทับใจ ทว่าเอกสิทธิ์รู้ดีว่าขืนปล่อยให้ดาวนิลไปอวดโฉมบนเวทีในฐานะพิธีกรอีกครั้ง งานโชว์ไข่มุกของคุณเปรมมีหวังล่มไม่เป็นท่า ดีไม่ดี ติณอาจถือโอกาสถอนหุ้นจากโรงแรมร่อแร่แบบนี้เอาเลยก็ได้“คุณมณ งานนี้ทีมคุณมาช่วยต้อนรับใช่ไหม”“ค่ะ” ไม่แปลกใจที่เอกสิทธิ์มาเท้าแขนกำกับอยู่หน้าเคาน์เตอร์ของเธอ เขาเป็นหนึ่งในผู้รับผิดชอบหลักของแฟชั่นโชว์ครั้งนี้ คนหน้าโหดและดูร้ายกาจกลับทำทุกอย่างได้รวดเร็วและเป็นระบบ ติณได้ลูกน้องมือดีจริง ๆ เอกสิทธิ์ไม่ได้มีหน้าที่ไว้แค่ต่อยตีกับคู่อริอย่างที่เธอเข้าใจด้วยซ้ำ“อย่าให้คุณดาวทำอะไรมาก ผมหมายถึงให้เธอเคลื่อนไหวน้อยที่สุด”“ทำไม”“ปัญหาด้านสุขภาพ” เอกสิทธิ์ตอบกว้าง ๆ ถ้าเจ้านายหรือดาวนิลไม่พูดเอง เขาก็มีหน้าที่เก็บความลับของทั้งคู่อีกแรง“คุณคะ ทีมต้อนรับเป็นคนหน้างานนะ เป็นด่านหน้า ต้องพาแขกไปประจำที่นั่ง คอยรับฟีตแบค เวลาไม่ทันมาก ๆ ช่วยเสิร์ฟคอกเทลแขกวีไอพีเราย

พอได้ยินเสียงประตูกระแทกปิดและแผ่นหลังของเธอสัมผัสกับที่นอนนุ่ม ดาวนิลก็ได้สติ ดีดตัวขึ้นทันที จ้องคนที่ผละขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยความโมโห“ทำไมทำแบบนี้”ติณเลิกคิ้วสูง แต่ดวงตาสีถ่านพราวระยับสะท้อนความสนุกสนานกับเรื่องราวที่เพิ่งเผชิญ แถมหญิงสาวหน้าหวานตัวหอมที่อุ้มมายังมาทำตาเขียวน่ารักน่าชังใส่ หัวใจยิ่งกระชุ่มกระชวยเข้าไปอีก“อะไรหึ?”“ก็การที่คุณติณจงใจเดินฝ่าฝูงนักข่าวแบบนั้น”“อ๋อ...เธอตัวหนัก ขี้เกียจเดินย้อนกลับไปน่ะ” แล้วคนขี้เกียจก็เลยถือโอกาสทิ้งตัวนั่งด้านข้าง“คุณกำลังทำให้ฉันเดือดร้อน”“เดือดร้อนยังไงไม่ทราบ นี่ไอ้นันท์มันยังไม่รู้สินะว่าเธอท้อง ถึงได้ยังมาทำตัวเป็นแมงหวี่แมงวัน เป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงอยู่ได้” แถมมะม่วงก็ดูหอมหวานเต็มอิ่มเย้ายวนเป็นบ้า ติณทนมันเขี้ยวไม่ไหวจึงก้มไปกัดแก้มดาวนิลจนหญิงสาวร้องออกมาเบา ๆ แล้วรีบบอก“ฉันจะไปทำงาน”“ดึก นอนได้แล้วคุณแม่” มือใหญ่ของเขาเลื่อนมาจับหน้าท้องของเธอแล้วลูบไล้เบา ๆ ดาวนิลตัวแข็งทื่อ มือของติณอุ่นจนแผ่ความสบายไปทั่วทั้งหน้าท้อง หญิงสาวพยายามสะกดความอ่อนไหวที่เธอมักจะพ่ายแพ้ให้กับความอ่อนโยนเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ติณไม่ตั้งใจเสม