บทที่ 41

อาจจะไม่ใช่แค่ป้าละไมที่คิดว่าการทำงานกับกริชเป็นความโชคดี ณัชชาเองก็รู้สึกว่าการเข้ามาเป็นพนักงานของไพน์กรุ๊ป นั้นเป็นเรื่องที่แสนวิเศษเช่นกัน เพราะข่าวดีเรื่องทุนการศึกษาดูงานในต่างประเทศสำหรับพนักงานที่ผ่านการทดสอบและต้องการเรียนต่อในสาขาที่เป็นประโยชน์ต่อบริษัท ณัชชาซึ่งเป็นคนรักเรียนย่อมมีความฝันลึก ๆ ว่าอยากไปเรียนต่อต่างประเทศสักครั้งในชีวิต

เมลานีเองก็ให้กำลังใจเพื่อนรักและมั่นใจว่าเพื่อนคงทำตามฝันได้ไม่ยาก หญิงสาวนั่งนึกอะไรเพลิน ๆ ก็มีคำสั่งจากผู้จัดการโชว์รูมว่าฝ่ายบุคคลเรียกตัวไปที่ตึกสำนักงานใหญ่ในเรื่องของเอกสารส่วนตัวให้รีบขึ้นไปพบด่วน

เมลานีแปลกใจเล็กน้อยเพราะเธอส่งเอกสารครบถ้วนแล้ว ยังไม่ทันได้เข้าไปในแผนก ผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็รอเธออยู่ที่โถงลิฟต์ เดินนำเมลานีขึ้นไปยังลิฟต์อีกตัวหนึ่งและกดชั้นที่อยู่สูงขึ้นไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ครั้นประตูของกล่องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ เปิดออกหญิงสาวก็พอจะเดาได้ว่าเป็นชั้นของผู้บริหาร เพราะนอกจากโซฟารับแขกก็มีเพียงโต๊ะของเลขาหน้าห้อง เมลานีหันไปส่งสายตาเป็นคำถาม พนักงานรับโทรศัพท์อย่างเธอจำเป็นต้องขึ้นมาพบผู้บริหารด้วยสาเหตุใด

“ท่านประธานต้องการสัมภาษณ์เมลเพิ่มเติม” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลบอกได้เพียงเท่านั้น ความจริงตัวเขาเองก็งงงวยพอสมควร ถึงแม้ว่าจะเคยกำชับในที่ประชุมให้รีบจัดหาพนักงานตำแหน่งนี้ให้เร็วที่สุด แต่ก็คงไม่ถึงขนาดที่ประธานบริษัทเรียกเข้ามาคุยด้วยตนเองแบบนี้

“เมลไม่ได้เตรียมตัวมาเลยค่ะ” หญิงสาวบอกด้วยความกังวลใจ นึกว่าได้งานแล้วคงราบรื่น ใครจะคาดคิดว่าจะถูกสัมภาษณ์อีกรอบโดยผู้บริหารระดับสูง หากทำให้เขาไม่ชอบใจแล้วตกงานเธอกับลูกคงแย่แน่ ผู้จัดการฝ่ายบุคคลมองสีหน้ากังวลใจของหญิงสาวแล้วก็ให้กำลังใจ

“เมลตอบเหมือนที่เคยมาสัมภาษณ์กับพี่นั่นแหละ ท่านประธานใจดี ไม่ต้องกลัวหรอก” พูดจบก็แจ้งเลขาหน้าห้องวัยราวสี่สิบที่ดูเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว ครู่เดียวสาวใหญ่คนสนิทของท่านประธานก็หันมาพูดกับเมลานีโดยตรง

“เชิญเข้าพบท่านประธานด้านในค่ะ”

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ผลักประตูเข้าไปสัมผัสอุณหภูมิเย็นเฉียบ ภาพวิวเมืองจากมุมสูงสะท้อนผ่านกระจก ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบกริบกำลังนั่งหมิ่น ๆ เหมือนอิงสะโพกไว้กับโต๊ะทำงาน มือของเขาถือแฟ้มเอกสารบาง ๆ เมลานีใจเหมือนจะหลุดออกจากอก เมื่อไล่สายตาจากนิ้วมือยาวเรียวขึ้นสู่ข้อมือที่มีนาฬิการาคาแพงสวมอยู่ ไล่ขึ้นไปยังต้นแขนกำยำ ไหล่กว้างตั้งตรง ลำคอแข็งแกร่ง จนกระทั่งถึงซีกหน้าคมเข้มที่อยู่ในความทรงจำไม่เคยจาง

“ไง หนูเมล” เขาวางแฟ้มในมือลง เงยหน้าขึ้นมายิ้มร้ายกาจ จนหญิงสาวขาอ่อนซวนเซ ฝีเท้าก้าวถอยหลังหวังจะออกไปจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า

“จะหนีไปไหน ถ้าเธอออกไปจากห้องนี้ มีคนเดือดร้อนเพราะเธอแน่”

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ คุณกริช” เมลานีถามออกมาด้วยความวิตกทั้งยังจับต้นชนปลายไม่ถูก

“ก็นี่มันบริษัทของฉัน เธอคิดถึงกันจนต้องตามมาอยู่ใกล้ ๆ เลยสินะ” กริชเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหา ต้อนหญิงสาวถอยจนหลังแนบไปกับประตู วางแขนข้างหนึ่งไว้ไม่ห่าง จับจ้องดวงตากลมโตที่ไหวระริก แวววับจนแทบลืมหายใจ

“ฉันจะลาออก” เมลานีรีบหวีดเสียงขึ้นเมื่อรู้สึกได้ถึงใบหน้าของอีกฝ่ายที่เข้ามาใกล้

“จะทำอะไรก็คิดถึงคนที่พาเธอมาสมัครงานหน่อยนะ ณัชชาใช่ไหมเพื่อนของเธอน่ะ”

“เพื่อนฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วย ฉันจะลาออกเอง คุณคงไม่รังแกพนักงานเพียงเพราะเขาเป็นเพื่อนกับคนที่คุณเกลียดหรอกใช่ไหม” เมลานีโต้กลับด้วยเสียงที่เกือบสั่น หวังให้กริชคิดได้ว่าเพื่อนสนิทไม่เกี่ยวข้องกับความแค้นของเธอและเขา

“เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้ว แต่เพื่อนของเธอทำงานในฝ่ายบุคคล เขาน่าจะรู้ว่านโยบายของบริษัทคือไม่รับพนักงานที่มีประวัติของครอบครัวเกี่ยวข้องกับยาเสพติด รู้ไหมเมลานีว่าเพื่อนเธอใช้ตำแหน่งพนักงานของบริษัทเซ็นรับรองใบสมัครของเธอ ฮึ?”

“ฉันขอให้ณัชทำ ถ้าจะเอาเรื่องก็ควรทำกับฉันคนเดียว”

“เรื่องอะไร ผิดก็ว่ากันไปตามผิด”

“อย่ามารังแกกันให้มากเกินไปนักนะคุณกริช”

“อยู่กันสองคนอยากจะเรียกพี่กริชเหมือนเดิมก็ได้นะ เผื่อเธออยากจะรำลึกความหลัง” มือใหญ่เลื่อนเข้ามาเกือบสัมผัสใบหน้าอ่อนหวานอย่างไม่อาจห้ามใจ แต่เมลานีใช้ฝ่ามือของเธอปัดออกอย่างรวดเร็วจนเกือบจะกลายเป็นการตีหลังมือของอีกฝ่าย

“กรุณาสุภาพและให้เกียรติดิฉันด้วยค่ะท่านประธาน อย่าคิดว่าฉันเป็นแค่พนักงานเล็ก ๆ แล้วจะทำอะไรก็ได้”

ชายหนุ่มสำรวจหญิงสาวตรงหน้า เกือบสามปีที่ไม่ได้พบกัน รูปลักษณ์ภายนอกของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด ทว่าเขากลับรู้สึกถึงความอ่อนล้าจนถึงกับขมขื่นด้วยซ้ำในแววตาคู่งาม

“ทำไมไม่เรียนต่อให้จบ” เขาถามเสียงอ่อนลง

“มันจะเป็นเรื่องส่วนตัวของดิฉัน และตำแหน่งงานที่สมัครก็ไม่ได้ระบุว่าต้องจบปริญญาตรี แต่ถ้าท่านประธานคิดว่าคุณสมบัติของฉันยังไม่เพียงพอ ฉันก็พร้อมที่จะลาออก”

“ไม่ใช่วุฒิหรอกที่ไม่พอ แต่เป็นเรื่องของจริยธรรมอย่างอื่นมากกว่า” ชายหนุ่มหมุนตัวออกห่าง หรี่ตามองหญิงสาว ในหัวเต็มไปด้วยแผนการ

ร้ายกาจ

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าจะลาออก” เมลานียืนยันทั้งที่เสียงสั่น