บทที่ 49

“เมล"

ชายหนุ่มรุ่นเดียวกันในชุดพนักงานออฟฟิศร้องเรียกเมื่อ

เมลานีเดินออกมาจากโชว์รูมในเวลาเลิกงาน หญิงสาวเพียงยิ้มให้น้อย ๆ แล้วธนนท์ก็เป็นฝ่ายเดินเข้ามาหา เมลานีไม่ได้ตกใจแบบที่เขาคิดไว้เพราะเธอใช้โควตาความตกใจไปหมดแล้วตั้งแต่พบกับกริช ซึ่งเป็นคนที่เธออยากหลีกเร้นให้ไกลที่สุด

“ทำงานแถวนี้เหรอนนท์” หญิงสาวถามเพื่อนชายที่เคยสนิทสนมในอดีตตามมารยาท

“ใช่” เขาบอกชื่อบริษัทจำหน่ายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์รายใหญ่ ท่าทางของเขาดูภูมิใจที่ถูกคัดเลือกเข้าเป็นพนักงานอยู่ไม่น้อย แถมยังบอกอีกว่ากว่าจะได้รับเลือกต้องผ่านการสอบหลายรอบทั้งที่เกรดของธนนท์ก็สวยหรู

“ธนนท์ เก่งอยู่แล้ว” เมลานีชมเพื่อนอย่างจริงใจ แม้ธนนท์จะไม่ถึงขนาดกับมีปัญหาทางการเงินแบบครอบครัวณัชชาแต่เขาก็ไม่ได้ร่ำรวย การได้งานในบริษัทที่ดีคงทำให้ภูมิใจอยู่ไม่น้อย

“ทำไมเมลไม่เห็นติดต่อเรามาเลย” ธนนท์มองหญิงสาวอย่างตัดพ้อ ก่อนหน้านี้เขามั่นใจว่าเมลานีน่าจะเป็นฝ่ายติดต่อมาหาเขาก่อนเพราะสถานะของธนนท์ในวันนี้กับธนนท์เมื่อสามปีก่อนแม้จะไม่แตกต่างกันนัก แต่เมลานีต่างหากที่ตกจากสวรรค์ลงมาอยู่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน การที่เขายื่นไมตรีให้ในวันรับปริญญา ยังคิดอยู่ว่าเดี๋ยวแม่ม่ายลูกติดคนนี้คงจะดีใจจนตัวสั่น แต่

เมลานีกลับเงียบหายเหมือนเดิม เป็นเขาที่อดไม่ไหวลองเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามเอาจากณัชชาถึงได้รู้ว่าเมลานีเข้ามาทำงานที่นี่ และบังเอิญว่าถนนสายเศรษฐกิจของกรุงเทพฯ มีไม่กี่เส้น ออฟฟิศของเขาก็ตั้งอยู่บนเส้นทางนี้เช่นกัน

“เรายุ่ง ๆ เรื่องย้ายบ้านแล้วก็เรื่องที่ทำงานใหม่น่ะ” เมลานีไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องติดต่อกับคนที่หายไปจากชีวิตเธอนานแล้ว ถ้าที่ผ่านมาเธออยู่ได้โดยปกติสุข ก็ไม่จำเป็นต้องแสวงหาเพื่อนเก่าหรือใครก็ตามที่จะเข้ามาทำความร้อนใจให้เธออีก ธนนท์ก็จัดอยู่ในหมวดบุคคลที่เธอไม่ได้เกลียดชังแต่ก็ไม่กระเสือกกระสนเก็บไว้ในชีวิต

“เราอยากไปส่งเมลกลับบ้าน วันนี้ณัชเลิกช้าเพราะทำเงินเดือนใช่ไหม”

“เห็นณัชบอกอยู่เหมือนกันนะ”

“ให้นนท์ไปส่งนะ ฝนจะตกแล้วด้วย”

“อย่าเลยนนท์ รถติดเปล่า ๆ”

ถึงแม้จะหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยที่เมลานีไม่ได้ลดความหยิ่งยโสลงเลย แต่ความสวยจัดจนเหมือนจะยิ่งพราวเสน่ห์ขึ้นด้วยซ้ำ มันมากพอให้ธนนท์ยอมมาตามจีบเธอดูอีกครั้ง

“ให้เราไปส่งเถอะ นี่เมลยังเห็นเราเป็นเพื่อนอยู่บ้างไหม”

“เพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนนี่แหละ เลยไม่อยากให้ลำบาก”

ธนนท์เดินนำหญิงสาวไปยังรถของเขาที่จอดอยู่บริเวณหน้าตึก แม้จะเป็นแค่รถญี่ปุ่นคันเล็ก ๆ แบบคนเพิ่งสร้างชีวิตหลังเรียนจบ แต่หญิงสาวที่เคยขับรถยุโรปก็คงเห็นว่าดีกว่าโหนรถเมล์เป็นไหน ๆ สบายมาก่อนจนเคยตัว คงมีแต่จะยิ่งคิดถึงความสุขเก่า ๆ ธนนท์แอบยิ้มอยู่ในใจ

“รถมาแล้ว” หญิงสาวก้าวขึ้นไปบนรถเมล์ที่เบียดเสียดอัดแน่นเป็นปลากระป๋อง ไม่หันกลับมามองเพื่อนเก่าเลยสักนิด

ธนนท์เตะเท้ากับพื้นคอนกรีตด้วยความเกรี้ยวกราด กูไม่ใช่ไอ้กระจอกคนเดิมแล้วนะ คอยดูเถอะวันหนึ่งเขาจะทำให้เมลานีซมซานกลับมาขอร้องและเปลื้องผ้าต่อหน้าให้ได้…