บทที่ 72

กริชมายืนรอเมลานีที่หน้าบ้านตั้งแต่เช้าก่อนพระบิณฑบาต เพราะอยากมารับหญิงสาวไปทำงานพร้อมกัน จนแล้วจนรอดก็เห็นเพียงณัชชาคนเดียวที่เปิดประตูรั้วบ้านออกมา ส่วนเมลานีที่เดินอยู่ด้านหลังกลับใส่ชุดลำลองพร้อมกับอุ้มร่างจ้ำม่ำของบุตรสาวที่ไม่มีท่าทีงัวเงียเลยสักนิด

“ไม่สบายเหรอหนูเมล”

“เปล่านี่คะ” หญิงสาวตอบเสียงเรียบพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถามกลับ

“ก็เห็นไม่แต่งตัวไปทำงาน พี่นึกว่าไม่สบาย หรือว่าหนูพายไม่สบายคะ” พอนึกได้แบบนั้นคนเป็นพ่อก็ร้อนใจเดินเข้ามาหาทันทีจนเมลานีต้องถลึงตาใส่และเบี่ยงตัวหลบ

“หนูพายเป็นอะไรรึเปล่าคะลูก”

หนูน้อยหัวเราะเสียงใสเป็นการยืนยันถึงสุขภาพที่ดีไร้การเจ็บป่วยแต่อย่างใด แถมยังเบี่ยงตัวหลบซ้ายขวาไปมาเพราะคิดว่าผู้ใหญ่ทั้งสองกำลังเล่นกันอยู่ เด็กหญิงจึงอยากร่วมวงเล่นด้วย ร่างจ้ำม่ำพยายามแถกตัวลงจากอ้อมกอดของมารดาจนเมลานีต้องยอมปล่อย พอเท้าถึงพื้น เจ้าตัวกลมก็วิ่งเตาะแตะเข้าหากริช ยกมือทั้งสองข้างสะกิดกึ่งเขย่าขายาวของชายหนุ่ม พอจะจับตัวหนูน้อยตัวอ้วนก็ถอยหลังกรูด ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ แถมกวักมือหย็อย ๆ ชักชวนให้กริชวิ่งไล่ตามพร้อมทั้งส่งเสียงหัวเราะอย่างเบิกบานใจ

“ลูกไม่ได้ป่วย” เมลานีเดินตามไปบอกกริชที่วิ่งไล่ลูกสาวพัลวัน

“รู้แล้วค่ะคุณแม่” หันไปตอบแต่ก็ยังวิ่งต่อไป แถมขยิบตาให้เมลานีเป็นฝ่ายไล่ตามเขามาอีกต่อ จนหัวขบวนอย่างลูกสาวหยุดนิ่งอยู่กับที่แล้วเอียงคอมองไปที่ต้นไม้ ตาดำกลมโตเหมือนเม็ดลำไยของหนูพายจับจ้องไปยังสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ที่กำลังใช้จะงอยปากไซ้ขนอยู่บนกิ่งไม้

“เบิร์ด” เด็กน้อยยกมือขึ้นชี้แล้วกระโดดโหยง ๆ เรียกให้คนเป็นพ่อและแม่มองตาม แต่เสียงของหนูน้อยคงดังไปหน่อยนกสีสวยบนต้นไม้จึงตกใจบินหนีไปเสียก่อน หนูพายหน้าเสีย เตรียมเบะปากร้องเพราะเจ้านกที่คิดว่าเป็นของเล่นชิ้นใหม่ได้บินหนีไปแล้ว

“แมะ เบิร์ด” นอกจากจะหันมาบอกก็ตั้งท่าจะร้องไห้ เมลานีเตรียมเข้าไปปลอบลูกแต่ไม่ทันกับร่างสูงที่เดินเข้ามาทรุดลงตรงหน้าหนูน้อยเสียก่อน

“กิด เบิร์ด” ชายหนุ่มอมยิ้มน้อย ๆ ที่ลูกสาวก็รู้จักหันมาฟ้องออดอ้อนเขา

“เบิร์ดต้องกลับบ้านไปหาพ่อแม่ค่ะลูก” หนูน้อยหยุดอาการเบะปากแล้วหันมาทำตาแป๋วมองกริชอธิบายอย่างตั้งอกตั้งใจ ตาดำกลมโตของลูกสาวทำให้กริชใจอ่อนยวบจนอยากจะหาทุกอย่างมาประเคนกองให้ตรงหน้า ชายหนุ่มจึงพูดต่อเมื่อคิดอะไรดี ๆ ออก

“แต่เอางี้ไหม กริชจะพาไปดูเบิร์ดเยอะ ๆ ได้นะ ไปไหมคะ” เด็กน้อยได้ยินดังนั้นก็ตาวาว ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดแสดงความดีอกดีใจยกใหญ่แล้วตอบผู้เป็นพ่อเสียงดังฟังชัด

“ไป ไป”

คราวนี้ชายหนุ่มหันไปชวนหญิงสาวที่ยืนกอดอกทำตาเขียวปั๊ดอยู่ไม่ห่าง ส่งยิ้มปะเหลาะพร้อมกับทำเสียงอ่อนเสียงหวานที่คิดว่าน่าเอ็นดูที่สุดในชีวิตตลอดสามสิบกว่าปีที่ผ่านมา

“เราพาลูกไปสวนสัตว์กันเถอะหนูเมล”

เมลานีส่งยิ้มหวานเจี๊ยบแต่คำตอบของเธอเย็นเฉียบชวนให้กริชขนหัวลุก...

“ไม่ คุณกลับไปได้แล้ว”