All Chapters of ทวงชะตา ชายาอ๋องตัวร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

“ก็เมื่อคืนข้าฝันเห็นชายชราผู้หนึ่งเขาบอกข้าว่าเป็นท่านปู่ของข้า ท่านใส่ชุดนักรบน่าเกรงขามเชียวท่านบอกข้าว่าท่านจะกลับมาอยู่ที่นี่แล้ว”หลังจากเจิ้งซูอี้เล่าจบเสียงของชาวบ้านก็ดังเซ็งแซ่ขึ้น“ข้าว่าเป็นเพราะแม่เฒ่าจางชอบเอาเปรียบหลิวตงจวิ้นและครอบครัวของเขา หลิวตงเฟิงจึงกลับมาแก้แค้นน่ะสิ”และอีกหลายความเห็นของชาวบ้านที่พูดเกี่ยวกับท่านปู่ของหลิวอันอัน แม่เฒ่าจางเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็กรีดร้องออกมาแล้วสลบไป ลำบากหมอหลี่ยังไม่แน่ใจว่านางเป็นโรคระบาดหรือไม่ต้องเข้าไปรักษาเจิ้งซูอี้เมื่อเห็นว่างานที่ตนเองได้เริ่มเอาไว้สำเร็จแล้วจึงพาหลิวซีฮันกลับไปที่เรือนของตน และเพื่อความสมจริงยิ่งขึ้นเจิ้งซูอี้ได้เอากระดาษเงินกระดาษทองมาเผาหน้าเรือนทั้งยังจุดธูปคารวะสิ่งศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย นั่นยิ่งทำให้ข่าวลือเรื่องที่คนตระกูลหลิวโดนผีหลิวตงเฟิงหลอกแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วซีหยวนไห่หนานองค์ชายห้าแห่งแคว้นซีหยวนนั่งมองตัวหนังสือในรายงานที่คนของเขานำมาส่ง ยิ่งอ่านเรื่องราวของนางเขาก็ยิ่งรู้สึกสนใจในตัวเด็กสาวชาวบ้านผู้นี้ ตอนนี้เขาตื่นเต้นที่จะได้รับรู้เรื่องราวของนางในครั้งต่อไปอย่างบอกไม่ถูกจื่อรุ่

แม่เฒ่าจางตาสว่างขึ้นมาทันที นั่นสินะเหตุใดนางถึงคิดไม่ได้กัน สมกับเป็นหลานรักของนางที่มีความรู้กว้างขวางกว่าใคร กลับมาบ้านเพียงไม่นานก็สามารถแก้ไขเรื่องที่พวกเขาคิดไม่ตกมาทั้งเดือนได้“ได้ๆ ย่ารู้แล้วว่าต้องทำอย่างไร หลานมาเหนื่อยๆ กลับไปพักผ่อนที่ห้องเถอะนะ ย่าจะให้แม่ของเจ้าทำเนื้อให้กินฉลองที่เฉิง เอ๋อกลับมา”แม่เฒ่าจางดันหลังของหลิวฟู่เฉิงกลับห้องไป ความจริงเขาไม่เชื่อเรื่องผีสางเท่าใดนัก แต่เพื่อความสบายใจของคนตระกูลหลิวเขาจึงต้องพูดออกมาเช่นนั้น จางลี่ฉุนสะใภ้เล็กเบะปากให้กับท่าทางของแม่สามีที่ประจบเอาใจเจ้าตัวผลาญเงินของบ้าน นางเองก็มีลูกชายเหมือนกันแถมยังเป็นแฝดชายหญิงอีกด้วย แล้วเหตุใดแม่เฒ่าจางจึงรักหลานชายคนโตมากกว่าใคร นั่นมันไม่ยุติธรรมสำหรับลูกทั้งสองของนางเลยสักนิดหลังจากที่หลิวฟู่เฉิงกลับเข้าห้องไปเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเบาๆ“อาเฉิงนี่ปู่เองนะ”หลิวฟู่เฉิงกลอกตาด้วยความรำคาญแต่เขาก็ยังเดินมาเปิดประตู“ท่าปู่มีธุระอันใดกับข้าหรือขอรับ”หลิวเจี้ยนกั๋วยกกกำปั้นขึ้นปิดปากกระแอมไอเบาๆ“เรื่องเรียนของหลานเป็นอย่างไรบ้าง ปีหน้าต้องสอบระดับมณฑลหลานเตรียมตัวไปถึงไหนแล้ว”หลิว

“ส่งจดหมายหานางบ้างเดี๋ยวนางจะหาว่าข้าใจดำไม่แม้แต่จะถามไถ่หลังจากที่นางได้รับบาดเจ็บ”จื่อรุ่ยรับจดหมายขององค์ชายห้ามา จากนั้นจึงรีบจัดการตามพระประสงค์ของเขา ผ่านไปอีกสองเดือนช่วงนี้ชาวบ้านกำลังเก็บเกี่ยวพืชผลที่ลงทุนลงแรงทำมาทั้งปี ในที่สุดเวลาที่พวกเขารอคอยก็มาถึง ตั้งแต่วันนั้นหลิวฟู่เฉิงก็ยังไม่ได้กลับไปที่สถานศึกษาเขาออกมาเดินข้างนอกบ้างแต่เมื่อเห็นมีคนเดินมาแต่ไกลเขาก็จะรีบกลับเข้าเรือนทันทีหลิวตงจวิ้นได้วางแผนเอาไว้แล้วว่าหลังจากเก็บเกี่ยวผลผลิตเสร็จแล้วเขาจะไปหาช่างมาทำบ้านหลังใหม่ หลายเดือนที่ผ่านมาเขาขึ้นเขาล่าสัตว์เก็บเงินได้มาโขทีเดียวถึงเวลาที่ต้องปรับเปลี่ยนอะไรบางอย่างแล้วเพราะอีกไม่นานอันเอ๋อของเขาก็จะอายุสิบห้า ถึงเวลาที่ต้องหาคู่แต่งงานให้นาง หากสภาพเรือนของพวกเขายังเป็นเช่นนี้คงจะไม่มีใครส่งแม่สื่อมาแน่หลายวันมานี้ครอบครัวหลิวตงจวิ้นลงแปลงนาเพื่อเกี่ยวข้าว ในที่ดินของพวกเขาที่ตอนนี้แบ่งออกเป็นสองส่วนตามใบสัญญาที่ผู้ใหญ่บ้านเขียนเอาไว้ ทุ่งนากว้างใหญ่มีชาวบ้านหลายคนก็กำลังเกี่ยวข้าวอยู่เช่นกัน ที่ดินส่วนของสกุลหลิวยังไม่มีใครมาสักคนทั้งที่ข้าวออกรวงเหลืองอร่าม

เจิ้งซูอี้เอ่ยออกมาด้วยดวงตาวาวโรจน์ ด้านหลิวฟูเฉิงเดินวนไปวนมาอยู่แถวบ่อนพนันเพื่อรอดูผลลัพธ์จากคนที่เขาจ่ายเงินจ้างไป เมื่อวานเขาได้เงินจากแม่เฒ่าจางมาห้าตำลึงรวมกับเงินที่เขาแอบเก็บเอาไว้อีกห้าตำลึง เขาทุ่มเทไปทั้งหมดเพื่อเล่นงานหลิวอันอัน หากนางถูกพวกนั้นย่ำยีเขาจะได้ใช้เรื่องนี้เป็นข้อต่อรองให้ครอบครัวของหลิวตงจวิ้นกลับมาอยู่ใต้อานัติเหมือนเดิมระหว่างที่หลิวฟู่เฉิงเดินไปเดินมานั้นเขาก็ถูกใครบางคนตีจากทางด้านหลังจนสลบไป เมื่อฟื้นขึ้นมาเขาก็รู้สึกว่าตนเองกำลังอยู่ในกระสอบถูกมัดมือมัดเท้าและปิดปาก เขาพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากพันธนาการแต่ก็ไม่เป็นผล หลิวฟู่เฉิงรู้สึกกลัวจับใจเพราะไม่รู้ว่าคนที่จับเขามาต้องการสิ่งใดกันแน่ร่างของหลิวฟู่เฉิงถูกโยนลงไปบนพื้นอย่างแรง จากนั้นคนที่พาเขามาก็เดินออกจากห้องไป เขาดิ้นไปมาอยู่สักพักจนออกมาจากกระสอบได้ แต่กลิ่นกำยานหอมที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ภายในห้องทำให้เขารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว แก่นกลางกายของเขาลุกชูชันขึ้นอย่างควบคุมตนเองไม่ได้ หลิวฟู่เฉิงเริ่มหายใจแรงและถี่รัว เสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมองช้าๆชายร่างใหญ่หนวดเครารุงรังเหมือนโจรป

“ท่านพ่อท่านเดินนำไปก่อนเดี๋ยวข้าตามไป”เจิ้งซูอี้พูดจบนางก็เดินเบี่ยงไปทางที่ได้ยินเสียง“อันเอ๋อลูกกำลังจะไปไหน ระวังตัวด้วยนะ”หลิวตงจวิ้นมองตามหลังบุตรสาวไปด้วยสายตาเป็นห่วง เขายังคงยืนรอนางอยู่ที่เดิมไม่ได้เดินนำไปก่อนตามที่นางต้องการ เจิ้งซูอี้เดินออกห่างจากหลิวตงจวิ้นไม่ไกลนางก็เห็นหมาป่าสีเทาตัวใหญ่กำลังนอนหายใจรวยริน ดูเหมือนก่อนหน้านี้มันจะต่อสู้กับสัตว์ตัวอื่นแล้วแพ้ทำให้ต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้ เจิ้งซูอี้เห็นรอยเล็บบนท้องและตามลำตัวของมันได้อย่างชัดเจน“แก...กำลังจะตายสินะ”เจิ้งซูอี้มองบาดแผลฉกรรจ์ตามลำตัวของมันแล้วจึงมาสะดุดตาตรงส่วนท้องที่กำลังขยับไปมาเหมือนมีบางอย่างอยู่ข้างใน“หรือว่าแก...กำลังท้องหรือ”เจ้าหมาป่าเหมือนจะรู้ว่าเจิ้งซูอี้รู้แล้วว่ามันกำลังท้อง เสียงร้องงื๊ดๆ ของมันดังขึ้นถี่รัวเหมือนกำลังขอความช่วยเหลือ นางใช้มือลูบเบาๆ ตรงส่วนที่กำลังขยับ เมื่อผิวหนังของมันสัมผัสกับมือของนางบางสิ่งที่อยู่ด้านในก็ดิ้นแรงยิ่งกว่าเดิม“ดูเหมือนว่าแกเองก็เป็นนักสู้เช่นเดียวกันกับแม่ของแกสินะ”เจิ้งซูอี้รอจนหมาป่าตัวนั้นหมดลมหายใจ นางจึงใช้มีดสั้นพกกรีดไปที่หน้าท้องของมันอย่า