รีบเผ่นหนีจนป่าราบ

“แล้ววิญญาณของท่านพ่อตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง คงจะอยู่อย่างสงบสุขไม่ได้เพราะคนเหล่านั้นไปก่อกวนเป็นแน่ ไม่ได้ละเราต้องทำอะไรสักอย่าง”

เจิ้งซูอี้ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ จะเป็นอย่างไรเล่าก็คงยังสุขสบายอยู่นั่นแหละเพราะเรื่องทั้งหมดเป็นนางที่สร้างสถานการณ์ขึ้นมาเอง แม่นางหวังกลับเข้าไปในห้องเตรียมธูปและกระดาษเงินกระดาษทองที่เหลือมาจากครั้งที่แล้วตั้งโต๊ะจุดธูปไหว้และเผากระดาษเงินกระดาษทองส่งให้หลิวตงเฟิงอีกครั้ง

“ฮัดเช้ย!!”

หลายวันมานี้แม่ทัพใหญ่เอาแต่จามติดต่อกันไม่หยุด ดูเหมือนคนเหล็กก็มีวันที่ป่วยเหมือนคนธรรมดาเช่นกันนะ เหล่าทหารใต้บังคับบัญชามองมาที่เขาเป็นตาเดียว

หลิวตงจวิ้นกลับมาที่เรือนได้ฟังเรื่องที่แม่นางหวังเล่าให้ฟังเขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

“นี่ต้องทำกันถึงขั้นนี้เชียวหรือ ท่านพ่อของข้าตายไปแล้วเหตุใดไม่ปล่อยให้ท่านอยู่อย่าสงบสุข พวกเขานี่มันเกินเยียวยาแล้วจริงๆ แม้แต่คนตายก็ไม่ละเว้น”

หลิวตงจวิ้นสบถออกมาด้วยความหัวเสีย เจิ้งซูอี้ฟังทั้งสองคนคุยกันอยู่ห่างๆ ตอนที่นางไปที่เรือสกุลหลิวนางเห็นหลิวฟู่เฉิงผ่านทางหน้าต่างเขากำลังยืนอยู่ในห้องเฝ้ามองนักพรตทำพิธี คนที่เป็นตัวการครั้งนี้คงจะเป็นเขาเองสินะเช่นนั้นคืนนี้นางคงต้องไปเยี่ยมเขาสักหน่อย เจิ้งซูอี้วางแผนเล่นงานหลิวฟู่เฉิงในใจ

กลางดึกหลังจากที่ทุกคนนอนหลับไปจนหมดแล้วเจิ้งซูอี้ก็พุ่งไปที่เรือนสกุลหลิว นางจุดกำยานยาสลบที่แอบซื้อเก็บเอาไว้ตอนเข้าเมืองที่หน้าต่างห้องของหลิวฟู่เฉิงนางนั่งรอสักพักให้ยาออกฤทธิ์จึงเจ้าไปในห้อง                                                                             

   เจิ้งซูอี้ใช้แสงจันทร์ด้านนอกที่ส่องมาทางหน้าต่างทำให้มองเห็นภายในห้องได้ดี ห้องที่ดูสะอาดสะอ้านถูกจัดเอาไว้อย่างดีมีตู้เสื้อผ้าโต๊ะเขียนหนังสือ แตกต่างจากห้องเล็กๆ ที่หลิวอันอันและครอบครัวต้องนอนรวมกันตอนอยู่ที่ตระกูลหลิว ที่ที่พวกเขาอาศัยอยู่ไม่ต่างจากห้องเก็บฟืนเลย ทั้งชื้นและเย็นตลอดทั้งปีไม่มีแดดส่องผ่าน เจิ้งซูอี้กระชากหลิวฟู่เฉิงที่นอนหลับไม่ได้สติเพราะฤทธิ์ของกำยานยาสลบ

นางประเคนกำปั้นไปที่เบ้าตาของเขาทั้งสองข้างทั้งยังตัดผมเขาจนแหว่งไปหลายที่จากนั้นจึงแบกเขามาทิ้งเอาไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางหมู่บ้านแล้วจับเขาถอดเสื้อผ้าออกจนเปลือยล่อนจ้อน

เช้าวันต่อมาคนแรกที่เห็นหลิวฟู่เฉิงคือหญิงวัยกลางคนที่กำลังเปิดประตูหน้าเรือน

“กรี๊ด!!!ผะ..ผี!!ชีเปลือย”

นางกรีดร้องออกมาเสียงดังจนคนในบ้านต้องรีบวิ่งออกมาดู

“เกิดอะไรขึ้นเหตุใดถึงได้ร้องเสียงดังเช่นนี้”

นางชี้นิ้วอันสั่นเทาไปที่ร่างเปลือยเปล่านอนแผ่หราอยู่ไม่ไกล สามีของนางจึงหยิบไม้ไผ่ที่พิงอยู่ข้างรั้วค่อยๆ เดินเข้าไปดู เขาใช้ไม้ไผ่สะกิดร่างเปลือยเปล่าเบาๆ

หลิวฟู่เฉิงที่ไม่ได้ใส่อะไรเอาไว้เลยนอนแผ่หราอยู่กลางหมู่บ้านจึงค่อยๆ ได้สติกลับมา หลายคนที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงวัยกลางคนก็รีบวิ่งเข้ามาดูเช่นเดียวกัน ไม่มีใครจำได้ว่าเขาเป็นใครเพราะใบหน้าที่บวมช้ำเหมือนหัวหมูของเขา

เมื่อหลิวฟู่เฉิงฟื้นคืนสติเห็นสภาพของตนเองเขาก็ร้องโหยหวนออกมาดั่งหมูถูกเชือด ชาวบ้านบางคนที่อาศัยอยู่ใกล้เรือนสกุลหลิวจำเสียงของเขาได้จึงรีบไปตามให้คนสกุลหลิวมาดูเขาสักหน่อย

“แม่เฒ่าจางหลานชายของเจ้านอนเปลือยกายอยู่กลางหมู่บ้านแน่ะ รีบไปดูเขาเร็วเข้า”

แม่เฒ่าจางที่พึ่งตื่นก็รีบวิ่งตามคนข้างบ้านของนางไปทันที เมื่อไปถึงเขาก็เห็นหลานชายคนโปรดนั่งขดตัวอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่กลางหมู่บ้าน สภาพของเขาดูอเนจอนาถยิ่งนักนางรีบถอดชุดคลุมของตนออกมาห่มให้เขาทันที

“พวกเจ้ามุงดูอะไรกันแยกย้ายไปให้หมด”

แม่เฒ่าจางตวาดเสียงกร้าว ชาวบ้านที่มาดูเรื่องสนุกแต่เช้าได้แต่ถอยห่างให้นางพาหลานชายกลับเรือนของพวกเขาไป

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่เฉิงเอ๋อเหตุใดหลานถึงได้ไปนอนเปลือยกายอยู่ที่นั่น”

เมื่อกลับเข้ามาในเรือนแม่เฒ่าจางก็ซักถามหลิวฟู่เฉิงทันที

“ข้าไม่รู้”

หลิวฟู่เฉิงเอ่ยเสียงเบา เขาไม่รู้สึกตัวจริงๆ ว่าไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร เมื่อตื่นขึ้นมาเขาก็นอนเปลือยกายอยู่ที่นั่นแล้ว อีกทั้งใบหน้าของเขาที่รู้สึกเจ็บนั่นอีก แม่เฒ่าจางมองใบหน้าที่บวมปูดของหลานชายแล้วได้แต่นึกสงสาร นางให้จางซานเหนียงต้มไข่มาประคบให้เขาหลังจากที่หลิวฟู่เฉิงกลับเข้าห้องไป

“ท่านแม่คงไม่ใช่ว่าวิญญาณนั่นเล่นงานเฉิงเอ๋อเพราะเขาออกความคิดเรื่องพานักพรตมาที่นี่หรอกนะเจ้าคะ”

จางซานเหนียงถามแม่เฒ่าจางอย่างกล้าๆ กลัวๆ หลังจากออกมาจากห้องของหลิวฟู่เฉิงเพื่อนำไข่ต้มไปประคบลดบวมให้เขา

“อย่าพูดจาเหลวไหล”

แม่เฒ่าจางกลอกตามองไปรอบๆ ทั้งยังเอ็ดสะใภ้ใหญ่ของตน แม่สามีลูกสะใภ้กำลังคุยกันอยู่ในห้องครัวก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังออกมาจากห้องของหลิวฟู่เฉิง พวกนางรีบพุ่งไปที่นั่นทันที

“เฉิงเอ๋อเกิดอะไรขึ้น”

แม่เฒ่าจางไปถึงที่นั่นคนแรก มองหลิวฟู่เฉิงที่ดวงตาดำเป็นหมีแพนด้าทั้งสองข้างกำลังจับผมของตนเองอยู่

“ท่านย่าผมของข้า”

แม่เฒ่าจางถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ เรื่องนี้นางเองก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเขาได้อย่างไรเช่นกัน หลังจากที่เกิดเรื่องกับหลิวฟู่เฉิงข่าวลือที่วิญญาณของหลิวตงเฟิงเฮี๊ยนมากขนาดไหนก็แพร่สะพัดออกไปถึงหมู่บ้านข้างเคียงเพราะนักพรตและผู้ช่วยของเขา เรื่องนี้ไม่มีผลกระทบกับครอบครัวของหลิวตงจวิ้นเพราะพวกเขากำลังมุ่งเก็บเงินเพื่อสร้างเรือนหลังใหม่ให้เสร็จก่อนที่ฤดูเหมันต์จะมาเยือน

หลิวฟู่เฉิงส่งหนังสือลาป่วยแบบไม่มีกำหนดไปที่สถานศึกษาเพราะต้องรอให้ผมของเขายาวเท่ากันเสียก่อน ถึงแม้เขาจะอยู่ที่เรือนสกุลหลิวแต่เขาก็ไม่ออกจากห้องมาพบปะผู้คน เพราะยังรู้สึกอับอายกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ หากว่ามีใครถามหาเขาคนบ้านสกุลหลิวก็จะบอกว่าเขาเก็บตัวอ่านตำราเพื่อที่จะสอบฮุ่ยซื่อในปีหน้า

 

หลังจากวันนั้นคนสกุลหลิวก็เก็บตัวเงียบยิ่งกว่าเดิม เจิ้งซูอี้เลิกไปก่อกวนพวกเขาแล้วช่วงนี้นางกำลังยุ่งอยู่กับการฝึกฝนร่างกายตนเองและเจ้าเด็กน้อยที่คอยวิ่งตามนางไปทุกที่ ด้านหลิวตงจวิ้นก็ยังขึ้นเขาไปจับสัตว์ป่ากับอู๋เซียนเว่ยและบุตรชายเช่นเดิม อีกไม่นานเขาก็จะหมั้นหมายกับสตรีที่อยู่หมู่บ้านถัดไปเขาจึงต้องขยันยิ่งกว่าเดิม

 

ดวงตาดำขลับที่แสนลึกลับดั่งห้วงมหาสมุทรไร้ที่สิ้นสุดขององค์ชายห้าซีหยวนไห่หนานกำลังอ่านรายงานที่องครักษ์เงาส่งมา มุมปากยกยิ้มน้อยๆ บ่งบอกว่าเขากำลังอารมณ์ดี หลังจากอ่านเสร็จเขาก็พับกระดาษแผ่นนั้นเก็บเอาไว้ที่อกเสื้ออย่างดีดั่งของสำคัญ

“เหตุใดชีวิตของนางถึงได้มีเรื่องให้สนุกมากมายให้ทำไม่เว้นแต่ละวันนะ มีสตรีใดในแคว้นซีหยวนที่เป็นดั่งเช่นนางบ้าง”

แล้วในความคิดของเขาก็นึกถึงสตรีบางคนที่แวบเข้ามาในห้วงคำนึง นางเป็นอย่างไรบ้างนะตอนนี้หลังจากที่กลับมาที่หนานหยางแล้วนางสบายดีหรือไม่ อาการบาดเจ็บหายดีหรือยัง คำถามมากมายผุดเข้ามาในหัวของซีหยวนไห่หนาน เขาหยิบกระดาษและพู่กันเขียนบางอย่างลงไปจากนั้นจึงยื่นมันให้กับจื่อรุ่ย