ถูกใครบางคนจับตามอง

“ก็เมื่อคืนข้าฝันเห็นชายชราผู้หนึ่งเขาบอกข้าว่าเป็นท่านปู่ของข้า ท่านใส่ชุดนักรบน่าเกรงขามเชียวท่านบอกข้าว่าท่านจะกลับมาอยู่ที่นี่แล้ว”

หลังจากเจิ้งซูอี้เล่าจบเสียงของชาวบ้านก็ดังเซ็งแซ่ขึ้น

“ข้าว่าเป็นเพราะแม่เฒ่าจางชอบเอาเปรียบหลิวตงจวิ้นและครอบครัวของเขา หลิวตงเฟิงจึงกลับมาแก้แค้นน่ะสิ”

และอีกหลายความเห็นของชาวบ้านที่พูดเกี่ยวกับท่านปู่ของหลิวอันอัน แม่เฒ่าจางเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็กรีดร้องออกมาแล้วสลบไป ลำบากหมอหลี่ยังไม่แน่ใจว่านางเป็นโรคระบาดหรือไม่ต้องเข้าไปรักษา

เจิ้งซูอี้เมื่อเห็นว่างานที่ตนเองได้เริ่มเอาไว้สำเร็จแล้วจึงพาหลิวซีฮันกลับไปที่เรือนของตน และเพื่อความสมจริงยิ่งขึ้นเจิ้งซูอี้ได้เอากระดาษเงินกระดาษทองมาเผาหน้าเรือนทั้งยังจุดธูปคารวะสิ่งศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย นั่นยิ่งทำให้ข่าวลือเรื่องที่คนตระกูลหลิวโดนผีหลิวตงเฟิงหลอกแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว

ซีหยวนไห่หนานองค์ชายห้าแห่งแคว้นซีหยวนนั่งมองตัวหนังสือในรายงานที่คนของเขานำมาส่ง ยิ่งอ่านเรื่องราวของนางเขาก็ยิ่งรู้สึกสนใจในตัวเด็กสาวชาวบ้านผู้นี้ ตอนนี้เขาตื่นเต้นที่จะได้รับรู้เรื่องราวของนางในครั้งต่อไปอย่างบอกไม่ถูก

จื่อรุ่ยมองท่าทางตื่นเต้นของนายเหนือหัวแล้วได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ ดูเหมือนองค์ชายจะได้งานอดิเรกใหม่อย่างการตามดูเรื่องราวชีวิตของหญิงชาวบ้านแล้วกระมัง

จื่อรุ่ยที่โตมากับซีหยวนไห่หนานรู้จักนิสัยของเขาเป็นอย่างดีว่านายเหนือหัวชอบมีงานอดิเรกแปลกๆ เช่นการเลี้ยงสัตว์ร้ายเอาไว้ในตำหนัก ตามแหย่คุณหนูเจิ้งให้โมโห หรือแม้กระทั่งขัดขวางองค์รัชทายาทไม่ให้ทำงานตามรับสั่งได้อย่างราบรื่น

แต่พอพวกเขาขอให้องค์ชายแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทมาพระองค์กลับทำท่าไม่สนใจ ทั้งยังบอกพวกเขาว่ามันน่าเบื่อและมีงานให้ทำงานเยอะเกินไป เหล่าผู้ใต้บัญชาได้แต่ถอนหายใจและส่ายหน้า ไม่รู้ว่าองค์ชายผู้นี้มีนิสัยเหมือนผูใดกันแน่ระหวางหลิงกุ้ยเฟยและฝ่าบาท

หลิวตงจวิ้นหลังจากกลับมาที่เรือนก็ได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดจากชาวบ้าน เขารีบกลับเรือนไปเพื่อถามบุตรสาวว่าที่ชาวบ้านลือกันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เจิ้งซูอี้ได้แต่พยักหน้ารับไป แต่ภายในใจเอาแต่กล่าวขออภัยหลิวตงเฟิงที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังอยู่หรือตายไปแล้วจริงๆ

“เหตุใดท่านพ่อถึงไม่มาเข้าฝันข้าบ้าง ข้าอยากถามเขาว่าอยู่ที่นั่นสบายดีหรือเปล่าคงไม่ลำบากมากกระมัง แต่หากท่านพ่อบอกว่าจะกลับมาอยู่ที่หมู่บ้านตระกูลสือนั่นก็หมายความว่าบางทีครั้งหน้าท่านพ่ออาจมาพบข้าบ้างก็ได้”

หลิวตงจวิ้นพูดออกมาด้วยท่าทางห่อเหี่ยว เจิ้งซูอี้รู้สึกผิดต่อเขาอยู่เล็กน้อยแต่เพื่อความสงบสุขของครอบครัวนี้นางจึงจำเป็นต้องทำ ครอบครัวสกุลหลิวเองก็จุดธูปไหว้บรรพบุรุษทั้งยังเผากระดาษเงินกระดาษทองให้พวกเขาเหมือนกัน แต่ภายในใจคนตระกูลหลิวนั้นต่างก็กล่าวขออภัยต่อหลิวตงเฟิงเหมือนๆ กันเพียงแต่ไม่มีใครพูดออกมา

หลังจากวันนั้นผ่านไปคนตระกูลหลิวก็ไม่เคยเดินเฉียดใกล้เรือนของหลิวตงจวิ้นอีกเลย ถึงแม้แม่เฒ่าจางจะแอบก่นด่าสาปแช่งเจิ้งซูอี้ในใจก็ตามที แต่นางไม่ได้ยินดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องเดือดร้อนหรือตอบโต้กลับ

ผ่านไปกว่าเดือนอู๋เซียนเว่ยและบุตรชายยังคงตามหลิวตงจวิ้นและเจิ้งซูอี้ขึ้นเขาล่าสัตว์ทุกวัน ชาวบ้านเริ่มสังเกตเห็นว่าสองครอบครัวเวลาไปขายของป่าเหตุใดไปพร้อมกันทุกรอบ และดูเหมือนว่าอู๋เซียนเว่ยที่มีครอบครัวฐานะดีกว่าหลิวตงจวิ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้นกลับสามารถหาเงินไปสู่ขอสตรีจากหมู่บ้านข้างๆ ได้

ชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านต่างเฝ้าดูอู๋เซียนเว่ยและบุตรชาย และได้พบว่าเขาจะออกจากเรือนไปตอนเช้ามืดตรงไปที่เรือนของหลิวตงจวิ้น พวกเขาก็ขึ้นเขาล่าสัตว์พร้อมกันไม่มีใครจะคาดคิดว่าฝีมือการล่าสัตว์ทั้งหมดมาจากเจิ้งซูอี้ แต่ที่พวกเขาได้สัตว์ใหญ่กลับมาทุกรอบเป็นเพราะพวกเขาร่วมมือกัน ดังนั้นชายฉกรรจ์หลายคนในหมู่บ้านจึงรวมตัวเพื่อขึ้นเขาล่าสัตว์เลียนแบบพวกเขา

เรื่องที่ชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านร่วมมือกันล่าสัตว์พวกหลิวตงจวิ้นไม่มีใครรู้เพราะต้องขึ้นเขาตั้งแต่เช้ามืดกลับมาก็พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว พออีกวันพวกเขาก็ต้องเข้าเมืองไปขายสัตว์ที่ล่ามาแต่เช้า

ยิ่งแม่นางหวังท่านแม่ของหลิวอันอันยิ่งไม่ค่อยออกจากเรือนไปสนทนาจับกลุ่มคุยกันกับเหล่าสตรีในหมู่บ้านเหมือจางซานเหนียง ยิ่งทำให้พวกเขาไม่รู้ข่าวคราวของภายในหมู่บ้านเลย

“ท่านพ่อข้าอยากกินซาลาเปา”

วันนี้เจิ้งซูอี้และหลิวซีฮันตามหลิวตงจวิ้นมาที่อำเภอหลิงจือด้วย ครั้งก่อนที่มาเจิ้งซูอี้ไม่ได้ข่าวอะไรกลับไปเพราะเกิดเหตุการณ์วิ่งราวถุงเงินของนางซะก่อน ครั้งนี้นางจึงตั้งใจกลับมาเพื่อหาข่าวเรื่องตระกูลเจิ้งอีกครั้ง

“ได้สิพวกลูกรอที่นี่ก็แล้วกัน เดี๋ยวพ่อกลับมา”

หลิวตงจวิ้นและอู๋เซียนเว่ยตรงไปที่เหลาอาหารที่พวกเขาไปขายสัตว์เป็นประจำ ปล่อยให้เจิ้งซูอี้และหลิวซีฮันรอตนอยู่ที่หน้าโรงน้ำชา สองพี่น้องพยักหน้าพร้อมกันอย่างเชื่อฟัง

คล้อยหลังหลิวตงจวิ้นเจิ้งซูอี้ก็พาหลิวซีฮันเดินไปแถวหน้าที่ว่าการอำเภอ ที่นั่นมีแผ่นป้ายติดประกาศเรื่องสำคัญเอาไว้มากมาย เจิ้งซูอี้ไล่อ่านทีละแผ่นจนมาสะดุดตากับข่าวหนึ่ง

มือปราบที่เฝ้าหน้าที่ว่าการมองนางและเด็กชายตัวน้อยด้วยสายตาสงสัย หญิงชาวบ้านธรรมดาอ่านหนังสือออกด้วยหรือ แล้วความสงสัยของเขาก็ได้รับการเฉลยเมื่อเจิ้งซูอี้เดินตรงมาหามือปราบหนุ่มผู้นั้น

“นี่พี่ชายข้าขอสอบถามได้หรือไม่ ข่าวนี้เอามาติดไว้ตั้งแต่เมื่อใด”

มือปราบหนุ่มมองตามนิ้วของเจิ้งซูอี้ที่ชี้ไป ข่าวของแม่ทัพหญิงเดินทางกลับมาที่หนานหยางเพราะได้รับบาดเจ็บ มือปราบหนุ่มจึงเกิดความสงสัยขึ้นมาอีกครั้ง

“เจ้ารู้จักกับแม่ทัพหญิงของเราหรือ”

เจิ้งซูอี้ชะงักไปเล็กน้อยจากนั้นจึงส่ายหน้า นั่นสิอยู่ดีๆ ก็มีชาวบ้านมาสอบถามเรื่องคนใหญ่คนโตของแคว้นซีหยวนพวกเขาไม่สงสัยก็แปลกแล้ว

“พอดีว่าญาติของข้าสังกัดในกองทัพที่แม่ทัพหญิงดูแลอยู่ เขาขาดการติดต่อไปนานข้าเลยคิดว่ามาที่นี่อาจจะได้ข่าวคราวของเขาบ้างเจ้าค่ะ”

มือปราบหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

“อย่างนี้นี่เอง ข้าเองก็ไม่รู้อะไรมากหรอกรู้เพียงว่าแม่ทัพหญิงบาดเจ็บจากสนามรบกำลังเดินทางกลับเมืองหลวง ส่วนทหารในสังกัดของนางจะถูกโยกย้ายไปให้ผู้ใดดูแลนั้นข้าเองก็ไม่รู้”

เจิ้งซูอี้พยักหน้าขอบคุณมือปราบหนุ่มจากนั้นจึงพาหลิวซี ฮันเดินออกมา เข้าเมืองมาคราวนี้นางก็ยังไม่ได้ข่าวที่เป็นชิ้นเป็นอันเลยรู้เพียงร่างของนางยังไม่ตายแต่เหตุใดวิญญาณของนางถึงได้ออกจากร่างนั้นนางเองก็ไม่รู้