นักพรตกำมะลอ

แม่เฒ่าจางตาสว่างขึ้นมาทันที นั่นสินะเหตุใดนางถึงคิดไม่ได้กัน สมกับเป็นหลานรักของนางที่มีความรู้กว้างขวางกว่าใคร กลับมาบ้านเพียงไม่นานก็สามารถแก้ไขเรื่องที่พวกเขาคิดไม่ตกมาทั้งเดือนได้

“ได้ๆ ย่ารู้แล้วว่าต้องทำอย่างไร หลานมาเหนื่อยๆ กลับไปพักผ่อนที่ห้องเถอะนะ ย่าจะให้แม่ของเจ้าทำเนื้อให้กินฉลองที่เฉิง เอ๋อกลับมา”

แม่เฒ่าจางดันหลังของหลิวฟู่เฉิงกลับห้องไป ความจริงเขาไม่เชื่อเรื่องผีสางเท่าใดนัก แต่เพื่อความสบายใจของคนตระกูลหลิวเขาจึงต้องพูดออกมาเช่นนั้น จางลี่ฉุนสะใภ้เล็กเบะปากให้กับท่าทางของแม่สามีที่ประจบเอาใจเจ้าตัวผลาญเงินของบ้าน นางเองก็มีลูกชายเหมือนกันแถมยังเป็นแฝดชายหญิงอีกด้วย แล้วเหตุใดแม่เฒ่าจางจึงรักหลานชายคนโตมากกว่าใคร นั่นมันไม่ยุติธรรมสำหรับลูกทั้งสองของนางเลยสักนิด

หลังจากที่หลิวฟู่เฉิงกลับเข้าห้องไปเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเบาๆ

“อาเฉิงนี่ปู่เองนะ”

หลิวฟู่เฉิงกลอกตาด้วยความรำคาญแต่เขาก็ยังเดินมาเปิดประตู

“ท่าปู่มีธุระอันใดกับข้าหรือขอรับ”

หลิวเจี้ยนกั๋วยกกกำปั้นขึ้นปิดปากกระแอมไอเบาๆ

“เรื่องเรียนของหลานเป็นอย่างไรบ้าง ปีหน้าต้องสอบระดับมณฑลหลานเตรียมตัวไปถึงไหนแล้ว”

หลิวฟู่เฉิงลอบถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เขารำคาญคนตระกูลนี้เหลือเกินจนแทบไม่อยากจะกลับมาเหยียบที่นี่อีกเลย แต่เขายังต้องพึ่งเงินที่แม่เฒ่าจางส่งให้ทุกเดือนไม่อย่างนั้นเขาคงตัดขาดกับคนตระกูลหลิวไปนานแล้ว

“ก็เรื่อยๆ ขอรับข้ารวมตัวกันกับสหายหลายคนเพื่ออ่านตำราในช่วงวันหยุดจึงกลับมาที่บ้านบ่อยๆ ไม่ได้”

ผู้เฒ่าหลิวพยักหน้า

“เช่นนั้นก็ดี หลานกลับไปอ่านตำราเถอะปู่ไม่กวนแล้ว”

ท่าทางแสร้งเป็นผู้ทรงภูมิของผู้เฒ่าหลิวทำให้หลิวฟู่เฉิง อยากหัวเราะออกมาดังๆ ท่านกำลังแสดงให้ผู้ใดดูกัน

หลังจากมีข่าวลือเรื่องผีหลอกคนตระกูลหลิวแพร่สะพัดไปทั่วหมู่บ้าน ชาวบ้านที่อยู่ใกล้เคียงก็หลีกหนีห่างไม่เข้ามาสุงสิงกับพวกเขาอีกเพราะกลัวว่าวิญญาณจะตามมาหลอกพวกตนด้วย

วันนี้แม่เฒ่าจางกับจางซานเหนียงกลับไปบ้านเดิมของตน เพื่อปรึกษาพี่ชายของนางคือบิดาของจางซานเหนียงให้หาซินแสชื่อดังที่สามารถขับไล่วิญญาณร้ายได้ หมู่บ้านที่ห่างออกไปสองสามลี้มีนักพรตผู้หนึ่งมีชื่อเสียงเรื่องขับไล่สิ่งชั่วร้ายมาก แต่ราคานั้นค่อนข้างแพงต้องใช้เงินถึงห้าตำลึงนักพรตผู้นั้นถึงจะตอบรับคำขอร้อง

แม่เฒ่าจางรู้สึกเสียดายเงินห้าตำลึงอยู่เหมือนกัน แต่นางก็ทนให้วิญญาณร้ายมาตามรังควานจนไม่เป็นอันทำอะไรอยู่เช่นนี้ไม่ได้ ดังนั้นแม่เฒ่าจางจึงตัดสินใจเดินทางไปกับพี่ชายของนางเพื่อเชิญนักพรตมาปัดเป่าวิญญาณร้ายให้ออกไปจากตระกูลหลิว

หลังจากกลับบ้านเดิมไปแม่เฒ่าจางก็กลับมาที่หมู่บ้านตระกูลสือพร้อมกับชายวัยกลางคนในชุดนักพรตเต๋าท่าทางเคร่งขรึมของเขาดูน่าเลื่อมใสขึ้นมาก ก่อนหน้านี้แม่เฒ่าจางให้จางซานเหนียงซื้อของกลับมาทำพิธีตามที่นักพรตสั่ง ชาวบ้านในหมู่บ้านตระกูลสือที่ไม่ได้ออกไปทำงานต่างมามุงดูว่าคนตระกูลหลิวกำลังจะสร้างเรื่องอะไรอีก

 

หลังจากที่รู้ว่าแม่เฒ่าจางจ้างนักพรตมาปราบวิญญาณหลิวตงเฟิงบางคนก็ไม่เห็นด้วยแต่ก็ยังคงมุงดูด้วยความสนุก เมื่อผู้ติดตามตั้งโต๊ะทำพิธีเสร็จแล้วนักพรตก็เริ่มสวดบริกรรมคาถาที่ไม่มีใครเข้าใจ

วันนี้หลิวตงจวิ้นเข้าเมืองไปขายสัตว์ป่า เจิ้งซูอี้จึงอยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนแม่นางหวัง ภรรยาของอู๋เซียนเว่ยมาตะโกนเรียกพวกนางอยู่ที่หน้าเรือน

“มีอะไรหรือเจ้าคะท่านอาสะใภ้อู๋”

เจิ้งซูอี้ถามนางอย่างสงสัย

“คนตระกูลหลิวจ้างนักพรตมาปราบวิญญาณของปู่เจ้าตอนนี้กำลังทำพิธี รีบไปดูเร็ว”

เจิ้งซูอี้เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ ดูเหมือนกำลังดิ้นรนคิดหาทางออกให้ตัวเองสินะ ไม่ได้หรอกข้าไม่มีทางปล่อยพวกเจ้าให้อยู่อย่างสงบสุขได้ง่ายๆ เจิ้งซูอี้ตามสะใภ้ตระกูลอู๋ไปดูเรื่องสนุกส่วนแม่นางหวังท่านแม่ของหลิวอันอันและหลิวซีฮันอยู่ที่เรือนไม่ได้ตามมาด้วย

เสียงสวดบริกรรมคาถายังดังไม่หยุด เมื่อชายวัยกลางคนในชุดนักพรตลืมตาขึ้น เขาก็หยิบกระบี่ไม้ร่ายรำไปมาด้านหน้าของเขามีหุ่นฟางตัวเล็กๆ วางอยู่ นักพรตใช้เลือดไก่เขียนยันต์ขึ้นมาจากนั้นจึงนำไปแปะที่หุ่นฟาง

ปากของเขาก็ยังบริกรรมคาถาวาดกระบี่ไปมาอยู่หน้าหุ่นฟางไม่หยุด เพียงไม่นานหุ่นฟางตัวเล็กก็มีไฟลุกท่วมชาวบ้านที่มามุงดูต่างตกใจกระโดดหนีคนละทาง

“เกิดอะไรขึ้น หรือว่านักพรตทำลายดวงวิญญาณของหลิวตงเฟิงได้จริงๆ”

ชาวบ้านต่างหันมาคุยกันถึงสิ่งที่พวกตนกำลังมองดูอยู่ เจิ้งซูอี้ยืนอยู่ด้านหลังของเหล่าชาวบ้านมองดูการกระทำของนักพรตลวงโลกแล้วก็อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ท่าทางแม่เฒ่าจางจะหมดสิ้นหนทางแล้วจริงๆ ถึงได้ยอมถูกนักพรตนั่นหลอกเช่นนี้

“วิญญาณร้ายของหลิวตงเฟิงตอนนี้ได้ถูกข้าสะกดเอาไว้แล้ว”

นักพรตเอ่ยออกมาเสียงดัง จากนั้นเขาจึงหยิบข้าวสารในถ้วยที่ผู้ช่วยนำมาวางเอาไว้ด้านหน้าเขาสาดไปทั่วบริเวณรอบๆ เรือตระกูลหลิว

“ต่อจากนี้ไปหลิวตงเฟิงจะกลับมาก่อกวนคนตระกูลหลิวอีกไม่.....”

นักพรตยังไม่ทันพูดจบบางอย่างก็พุ่งตรงมาที่หน้าผากของเขา ก้อนหินขนาดเท่าหัวแม่มืออีกหลายก้อนพุ่งไปที่นักพรตและผู้ช่วย จากนั้นก็มีลมพัดหอบใหญ่พุ่งไปที่โต๊ะทำพิธีสิ่งของที่วางเอาไว้ล้มระเนระนาด

จากนั้นไม่นานโต๊ะตัวใหญ่ก็ระเบิดแยกออกจากกันเป็นสองเสี่ยง ชาวบ้านต่างตกตะลึงในสิ่งที่พวกเขากำลังเห็น หลังจากที่ได้สติกลับมาความโกลาหลก็เกิดขึ้น พวกเขารีบวิ่งหนีตายออกไปจากเรือนตระกูลหลิวเพราะกลัวว่าวิญญาณของหลิวตงเฟิงจะมาแก้แค้นพวกตน

นักพรตและผู้ช่วยเองก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน ทั้งสองคนไม่แม้แต่จะเก็บของรีบหอบชุดวิ่งหนีออกจากหมู่บ้านตระกูลสือไป

“เดี๋ยวก่อนท่านนักพรตอย่าพึ่งไปกลับมาทำพิธีให้เสร็จก่อน” 

แม่เฒ่าจางวิ่งตามนักพรตและผู้ช่วยไป นางจะปล่อยให้พวกเขาหนีไปเช่นนี้ไม่ได้ นางจ่ายไปตั้งห้าตำลึงเชียวนะถึงอย่างไรนักพรตก็ต้องทำพิธีต่อให้เสร็จ

“แม่เฒ่าข้าทำพิธีต่อไม่ไหวจริงๆ วิญญาณอาฆาตรุนแรงมากพวกเจ้าไปทำสิ่งไม่ดีต่อเขาเอาไว้ใช่หรือไม่”

แม่เฒ่าจางดึงชุดนักพรตเอาไว้ไม่ปล่อย นักพรตก็พยายามดึงมันกลับมาทั้งสองยื้อแย่งกันอยู่เช่นนั้น

“จะได้อย่างไรท่านรับเงินจากข้าไปแล้วนะ”

แม่เฒ่าจางไม่ยอมยังคงพยายามยื้อยุดเขาอยู่อย่างนั้น นักพรตถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ เขาหลอกลวงคนมาหลายปีไม่เคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน หากว่ามีวิญญาณอาฆาตจริงเช่นนั้นเขาเองก็ไม่อยากยุ่งด้วย เงินเพียงห้าตำลึงแลกกับชีวิตของเขามันไม่คุ้มเอาเสียเลย

นักพรตหยิบถุงเงินออกจากแขนเสื้อจากนั้นจึงโยนให้แม่เฒ่าจาง แม้แต่ชุดนักพรตเขาก็ไม่เอาถอดให้นางไปเลยจางนั้นจึงรีบออกจากหมู่บ้านตระกูลสือไป

แม่เฒ่าจางมองถุงเงินและชุดนักพรตในมือของตนนางได้แต่ยืนตะลึงไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป เจิ้งซูอี้เดินผิวปากกลับมาที่เรือนของตนอย่างอารมณ์ดี แม่นางหวังที่เป็นห่วงก็สอบถามเรื่องราวกับนาง เจิ้งซูอี้เล่าให้ฟังแบบไม่ตกหล่นเหมือนแม่นางหวังยืนมองดูเหตุการณ์ด้วยตนเอง

“ทำเช่นนี้ได้อย่างไร ถึงอย่างไรท่านพ่อก็เป็นหนึ่งในคนตระกูลหลิวพานักพรตมาปราบเช่นนี้ก็เหมือนพยายามทำลายวงศ์ตระกูลของตนเองมิใช่หรือ”

แม่นางหวังเอ่ยออกมาอย่างไม่สบายใจ