ใครคืออาจารย์ของนางกันนะ

“อันเอ๋อกลับมาแล้วหรือ เหตุใดวันนี้กลับช้ากว่าทุกทีเล่าแม่เป็นห่วงรู้หรือไม่”

แม่นางหวังเดินไปเดินมามองทางเข้าหมู่บ้านหลายครั้งเพราะเป็นห่วงกลัวว่าบุตรสาวของตนจะเกิดอันตรายขึ้นระหว่างทาง เจิ้งซูอี้ส่งยิ้มตาหยีให้นาง

“ข้าไปช่วยคนลำบากมาเจ้าค่ะ นี่เป็นเงินตอบแทนที่พวกเขาให้มา”

เจิ้งซูอี้หยิบตั๋วเงินห้าสิบตำลึงวางลงบนมือแม่นางหวัง นางเบิกตาโตด้วยความตกใจ

“เหตุใดเขาถึงได้ให้เงินมามากมายเพียงนี้”

ยังไม่ทันที่จะได้ซักถามนางหลิวตงจวิ้นก็เดินมาพอดี

“กลับมาแล้วหรืออันเอ๋อ”

นางพยักหน้ารับจากนั้นจึงเลี่ยงไปอีกทางให้ห่างจากแม่นางหวัง นางกลัวว่าท่านแม่ของหลิวอันอันจะซักถามจนนางไม่สามารถไปต่อได้ ช่างลำบากยิ่งนักเพราะนางโกหกไม่เก่ง การโกหกเป็นเรื่องยากสำหรับคนดีอย่างนางจริงๆ

หากให้เจ้าโง่สี่คนนั้นมาได้ยินความคิดของเจิ้งซูอี้พวกเขาจะต้องคุกเข่าคารวะแล้วตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า แม่นางแม้แต่เรื่องโกหกท่านก็ยังโกหกออกมาได้อย่างนั้นหรือ แล้วคนเลวธรรมดาอย่างพวกเขาจะสู้คนดีอำมหิตอย่างแม่นางได้อย่างไร

ผ่านไปหลายวันหลิวฟู่เฉิงถูกปล่อยตัวจากหอหยกงามเรื่องน่าอายพวกนี้เขาจะปล่อยให้ผู้ใดรู้ไม่ได้ หลิวฟู่เฉิงจึงไม่ได้กลับมาที่เรือนสกุลหลิวอีกเขาส่งเพียงจดหมายมาหาแม่เฒ่าจางบอกว่ากำลังท่องตำราอยู่กับสหายไม่มีเวลากลับมาที่นี่

เรื่องที่เขาจะกลับมาหรือไม่ไม่ใช่เรื่องที่เจิ้งซูอี้ให้ความสนใจ แต่ที่นางรู้สึกแปลกใจคือเรือนที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากเรือนของนางมีคนเข้าอยู่ ในความทรงจำของหลิวอันอันเรือนหลังนี้เป็นเรือนของญาติห่างๆ ของหัวหน้าหมู่บ้าน พวกเขาย้ายเข้าไปอยู่ในอำเภอหลิงจือนานแล้ว เรือนหลังนั้นจึงถูกปล่อยทิ้งร้างเอาไว้ถึงสองปี

แต่วันนี้กลับมีคนเข้ามาทำความสะอาดซ่อมแซมเรือนหลังนั้นอีกครั้ง หรือว่าญาติของหัวหน้าหมู่บ้านจะขายเรือนหลังนั้นให้ผู้อื่นไปแล้วนะ เจิ้งซูอี้มองไปที่เรือนหลังนั้นด้วยความสงสัย

ผ่านไปอีกครึ่งเดือนบ้านสี่ห้องนอนหนึ่งห้องโถงและหนึ่งห้องครัวที่ทำจากอิฐมุงหลังคาด้วยกระเบื้องของหลิวตงจวิ้นก็เสร็จสิ้น เงินหนึ่งร้อยตำลึงที่เขาเก็บสะสมมาเกือบจะไม่พอ ต้องขอบคุณเงินห้าสิบตำลึงที่เจิ้งซูอี้ได้มาก่อนหน้านี้ทำให้พวกเขาสามารถล้อมรั้วและขุดบ่อน้ำได้ด้วย

ช่วงที่บ้านของหลิวตงจวิ้นสร้างเสร็จเรือนที่อยู่ใกล้กันก็ต่อเติมเสร็จพอดีในวันเดียวกัน เจิ้งซูอี้เลิกคิ้วมองด้วยความสนใจนี่มันจะไม่บังเอิญไปหน่อยหรือ

“ท่านพ่อเจ้าคะ ท่านรู้หรือยังว่าใครเป็นผู้ที่จะมาอยู่เรือนหลังนั้น”

หลิวตงจวิ้นเอียงหัวอย่างครุ่นคิด

“ได้ยินหัวหน้าหมู่บ้านบอกว่าเป็นพ่อค้าที่มาจากเมืองหลวงเขาซื้อเรือนหลังนั้นเอาไว้พักระหว่างเดินทางเพราะเขาไม่ชอบนอนโรงเตี๊ยม”

เจิ้งซูอี้ยิ่งขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเดิม หากต้องการซื้อเรือนเพื่อใช้อาศัยพักระหว่างเดินทาง เหตุใดไม่ไปซื้อเรือนที่อยู่ในอำเภอหรือไม่ก็เรือนที่อยู่ในหมู่บ้านที่อยู่ใกล้อำเภอเล่า ที่นี่ห่างจากตัวอำเภอ หลิงจือตั้งยี่สิบลี้ถนนหนทางเองก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น เขามีเหตุผลอะไรถึงต้องเลือกที่นี่

เจิ้งซูอี้รู้สึกไม่สบายใจกับสมาชิกใหม่ของหมู่บ้าน นางมองพวกเขาที่กำลังขนโต๊ะเก้าอี้เข้าเรือนอยู่ห่างๆ สุดท้ายมองอยู่นานเหมือนจะไม่ได้ข้อมูลอะไรนางจึงเลิกสนใจพวกเขาแล้วกลับมาทำความสะอาดห้องใหม่ของตนเอง

“ท่านพี่ข้ามีห้องส่วนตัวแล้ว”

หลิวซีฮันวิ่งมาอวดเจิ้งซูอี้ระหว่างที่นางกำลังทำความสะอาดห้อง โชคดีที่นายช่างที่สร้างบ้านเห็นว่าเรือนของพวกนางไม่มีโต๊ะเก้าอี้หรือเตียงนอน มีเพียงไม้กระดานที่ใช้ปูนอนเท่านั้นพวกเขาจึงทำเตียงและโต๊ะกินข้าวให้พวกนางโดยที่ไม่ได้คิดเงิน แต่ภายในห้องนอนยังขาดตู้เสื้อผ้ากับโต๊ะเอาไว้วางของอยู่ เจิ้งซูอี้วางแผนขึ้นเขาล่าสัตว์อีกครั้ง ที่ตัวนางมีสิบตำลึงเหลือจากการขายหลิวฟู่เฉิงให้หอหยกงาม นางจะเก็บเอาไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน

หลังจากที่คนพวกนั้นย้ายเข้ามาอยู่ที่เรือนข้างกัน นางก็รู้สึกว่าตนเองถูกจับตามอง ไม่ว่านางทำอะไรก็เหมือนมีสายตาของใครบางคนคอยติดตามนางไปทุกที่ มันทำให้นางรู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจ

เช้าตรู่ในอีกหลายวันต่อมา อากาศยามเช้าเริ่มเย็นลงแต่เจิ้งซูอี้ที่ตื่นเช้าจนเคยชินได้ปลุกให้หลิวซีฮันลุกขึ้นมาฝึกมวยอย่างที่เคยทำเป็นประจำเพื่อให้ร่างกายของเขาจดจำท่วงท่าให้ซึมลึกไปจนถึงกระดูกเช่นเดียวกับนาง ทุกท่วงท่าการร่ายรำของนางสร้างความตกใจให้ใครบางคนที่ลงทุนย้ายมาอยู่ที่นี่เพราะต้องการดูเรื่องสนุก

 

ไม่นึกเลยว่านอกจากเขาและบุตรสาวของแม่ทัพเจิ้งจะยังมีคนที่ฝึกมวยด้วยท่าเดียวกันอยู่อีก ดูเหมือนเด็กสาวคนนี้จะมีความลับมากมายจนเขาเองยังนึกแปลกใจ องค์ชายห้าซีหยวนไห่หนานเฝ้ามองกิจวัตรของเจิ้งซูอี้อยู่ห่างๆ ด้วยความเพลิดเพลิน เพราะอย่างนั้นนางจึงได้รู้สึกว่ามีใครบางคนแอบมองนางอยู่

“ใครคืออาจารย์ของนางกันนะ”

ซีหยวนไห่หนานหมุนจอกชาในมือเล่นท่าทางครุ่นคิด จื่อรุ่ยองครักษ์ที่เติบโตมาข้างกายองค์ชายห้ารู้สึกว่านายเหนือหัวของเขาดูแปลกไป เขาดูหมกมุ่นกับเด็กสาวชาวบ้านผู้นี้นัก ถึงขั้นย้ายที่พักมาอยู่ในหมู่บ้านห่างไกลและกันดารเช่นนี้

แต่จะว่าไปหลังจากที่ได้เห็นนางแก้แค้นลูกผู้พี่ของนางแล้วเขาเองก็รู้สึกอึ้งจนพูดไม่ออก จะมีสตรีคนไหนในแคว้นนี้กระทำตนเหมือนดั่งเช่นนางบ้างดูเหมือนจะไม่มี แม้แต่คุณหนูเจิ้งผู้นั้นที่เป็นคู่ปรับขององค์ชายของเขานางยังกระทำการดูมีขอบเขตไม่บุกทะลวงตาต่อตาฟันต่อฟันเช่นนาง

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จแล้วเจิ้งซูอี้ก็ขึ้นเขาไปกับหลิวตงจวิ้น วันนี้อู๋เซียนเว่ยและบุตรชายไม่ได้มาด้วยเพราะพวกเขาต้องอยู่คุยกับแม่สื่อเรื่องการหมั้นหมายระหว่างบุตรชายคนโตของเขาและสตรีต่างหมู่บ้าน

วันนี้พวกเขาพ่อลูกเข้าไปในหุบเขาที่ลึกกว่าทุกครั้งเพราะดูเหมือนว่าจะไม่มีสัตว์ตัวไหนหลงเข้ามาติดกับดักที่ทำเอาไว้เลย หาเป็นเช่นนี้ต่อไปต่อให้มืดแล้วพวกเขาก็คงไม่ได้อะไรติดมือกลับไปแน่ แต่แล้วจู่ๆ ก็เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง ฟ้าที่สว่างโร่กลับมืดครึ้มด้วยกลุ่มก้อนเมฆสีดำอย่างรวดเร็ว จากนั้นไม่นานฝนห่าใหญ่ก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย สองพ่อลูกต้องรีบวิ่งหลบฝนใต้ต้นไม้กันเป็นจ้าละหวั่น

“ท่านพ่อข้าว่าพวกเราอาจจะต้องกลับไปมือเปล่าซะแล้วล่ะ เหตุใดวันนี้อากาศถึงได้เป็นเช่นนี้นะ”

เจิ้งซูอี้สบถออกมาเบาๆ อย่างหัวเสีย หลิวตงจวิ้นพยักหน้า

“ไม่เป็นไรวันนี้ไม่ได้อะไรพรุ่งนี้เราค่อยมาลองใหม่”

ผ่านไปกว่าชั่วยามฝนที่ตกหนักก็เริ่มซาลง พวกเขาพ่อลูกค่อยๆ เดินออกจากใต้ต้นไม้ที่ใช้หลบฝนบ่ายหน้ากลับทางเดิมที่ตนจากมา ระหว่างที่ทั้งสองเร่งเดินลงเขาด้วยร่างกายที่เปียกปอน เจิ้งซูอี้เหมือนจะได้ยินเสียงบางอย่างร้องดังอยู่ไม่ไกลนางจึงหยุดเพื่อเงี่ยหูฟัง เพราะเสียงฝนที่ตกกระทบใบไม้ดังเปาะแปะทำให้ไม่ได้ยินชัดเจน นางจึงเดินไปดูด้วยความสงสัย