ทวงชะตา ชายาอ๋องตัวร้าย のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 10

สายตาที่แน่วแน่บ่งบอกว่านางเอาจริงของเจิ้งซูอี้ที่กำลังมองมายังแม่เฒ่าจางทำให้นางรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ“เกิดอะไรขึ้น เหตุใดพวกท่านจึงพากันมาชุมนุมที่หน้าเรือนของข้าเช่นนี้”เสียงทุ้มดังมาจากทางด้านหลัง ชายวัยกลางคนอายุราวสามสิบกว่ากำลังแหวกฝูงชาวบ้านตรงเข้ามา ภาพที่เห็นคือภรรยาของเขานั่งหัวแตกเลือดอาบอยู่ที่พื้นข้างๆ กันมีบุตรชายคนเล็กของเขากำลังกอดมารดาร้องไห้ เขาตวัดสายตามองไปยังต้นเรื่องคือแม่เฒ่าจางที่กำลังยืนประจันหน้าอยู่กับบุตรสาวคนโต“อันอันเกิดอะไรขึ้น”หลิวตงจวิ้นถามบุตรสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล เจิ้งซูอี้หันไปมองชายวัยกลางคนที่ผิวคล้ำแดดเหมือนทำงานกลางแจ้งมาเป็นเวลานาน บิดาของหลิวอันอัน เจิ้งซูอี้ยังไม่ทันตอบแต่เป็นแม่เฒ่าจางที่เป็นคนโวยวายขึ้นมาก่อน“หลิวตงจวิ้นเจ้าบุตรอกตัญญูเจ้าเลี้ยงดูลูกของเจ้าอย่างไรให้เป็นหัวขโมยเช่นนี้ เจ้าเด็กสารเลวนั่นบังอาจแอบขโมยไข่ไก่ที่ข้าเก็บเอาไว้ให้เฉิงเอ๋อกิน”หลิวตงจวิ้นมองไปที่แม่เฒ่าจางด้วยสายตาผิดหวัง“ท่านแม่เพียงแค่ไข่ไก่ฟองเดียวท่านถึงกับตีอาอี๋หัวแตกมันไม่เกินไปหน่อยหรือขอรับ”หลิวตงจวิ้นเดินมาขวางระหว่างเจิ้งซูอี้กับแม่เฒ่าจางเพราะเกรงว่านา

เจิ้งซูอี้ไร้ความหวั่นเกรงต่อแม่เฒ่าจาง นางหาใช่หลิวอันอันที่ถูกรังแกมาตั้งแต่เกิดผู้นั้น นางจ้องกลับแม่เฒ่าจางตรงๆ ไม่ก้มหน้าตัวสั่นเหมือนแต่ก่อน“ว่าอย่างไรคุยกันมาตั้งนานพวกท่านจะยอมคืนที่ดินที่เป็นของท่านปู่ข้ามาหรือจะให้เราไปตีกลองร้องทุกข์ที่อำเภอ ว่าซิ่วไฉตระกูลหลิวอกตัญญูทั้งยังคิดฮุบเอาสมบัติของผู้ที่ส่งเสียเขาเล่าเรียนไปเป็นของตนเอง พวกท่านคิดว่าที่สถานศึกษาที่หลิวฟู่เฉิงไปจะยังมีใครยอมคบหากับเขาอีกหรือไม่ ดีไม่ดีเขาอาจต้องคืนตำแหน่งซิ่วไฉที่ได้มาอย่างยากลำบากไปด้วยก็ได้”เจิ้งซูอี้รู้จุดอ่อนของคนตระกูลหลิวดีเพราะนางเป็นถึงผู้นำทัพหน้าเรื่องแค่นี้นางมีหรือจะมองไม่ออก คนตระกูลหลิวถึงกับอ้ำอึ้งไม่รู้ว่าจะต้องตอบโต้กลับไปอย่างไร จางซานเหนียงดึงแขนเสื้อแม่เฒ่าหลิวอยู่อย่างนั้น นางกลัวว่าเจิ้งซูอี้จะทำอย่างที่นางพูดจริงๆ หากต้องคืนตำแหน่งซิ่วไฉไปนางจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ทุกครั้งที่นางกลับบ้านเดิมทุกคนต่างก็นอบน้อมเกรงใจนางเพราะนางมีบุตรชายเป็นซิ่วไฉแม่เฒ่าจางถลึงตาใส่สะใภ้ใหญ่ของตน นางคิดว่าวันนี้คงจะจัดการกับคนบ้านหลิวตงจวิ้นไม่ได้แน่ ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของนาง แม่เฒ่าจา

“กินๆๆ พวกเจ้ามันรู้จักแต่กินหัดรู้จักทำงานซะบ้าง กินเนื้ออะไรเมื่อเดือนก่อนก็ได้กินไปแล้วไม่ใช่หรือไง”แม่เฒ่าจางตะคอกเด็กสองคนเสียงดังจนพวกเขาหยุดร้องไห้เพราะตกใจ หลังจากที่หลิวตงจวิ้นตัดขาดกับบ้านหลิวพวกเขาก็ไม่ได้มาทำงานที่นี่อีก งานทั้งหมดจึงตกเป็นของจางซานเหนียงสะใภ้ใหญ่และจางลี่ฉุนสะใภ้เล็กจางลี่ฉุนเองก็เป็นหลานสาวห่างๆ ที่มาจากบ้านเดิมของแม่เฒ่าจางเช่นกัน แต่นางค่อนข้างฉลาดต่างจากจางซานเหนียงที่ต้องสั่งจึงจะทำงานได้ จางลี่ฉุนรู้ว่าแม่เฒ่าจางชอบคนทำงานนางจึงแสร้งทำงานเฉพาะตอนที่แม่เฒ่าจางอยู่เท่านั้น“เด็กๆ จ๊ะอยากกินเนื้อก็ไปขอท่านลุงรองสิ”จางลี่ฉุนพูดเสียงไม่เบาเพื่อให้แม่เฒ่าจางได้ยิน แม่เฒ่าจางที่กำลังโมโหเด็กแฝดก็ตบเข่าฉาดทันที นางเดินออกจากเรือนเดินตรงไปที่เรือนของหลิวตงจวิ้นอย่างรวดเร็ว เสียงตะโกนเรียกชื่อหลิวตงจวิ้นดังอยู่หน้าเรือน ทุกคนกำลังทานอาหารเช้าอยู่ต่างก็มองหน้ากันไปมา เจิ้งซูอี้เป็นคนเดินออกมาเปิดประตูเห็นแม่เฒ่าจางยืนอยู่นางก็เลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามาที่นี่ทำไม“ท่านพ่อของเจ้าไปไหนเหตุใดข้าเรียกจึงไม่ออกมา”เจิ้งซูอี้ยังคงยืนบังประตูไม่ให้แม่เฒ่าจางมองเข้าไป

“ท่านพ่อท่านอยากจะขายเนื้อพวกนี้หรือว่าเก็บเอาไว้กินเจ้าคะ”เจิ้งซูอี้ถามหลิวตงจวิ้นที่ยังไม่หลุดออกจากภวังค์ของตนเอง เขาหันมามองบุตรสาวเมื่อได้ยินนางเรียก“ขะ..ขายพรุ่งนี้พ่อจะเป็นคนนำเนื้อพวกนี้กับไก่ป่าไปขายเอง”เจิ้งซูอี้นิ่งคิดเล็กน้อย นางอยากจะเข้าไปในอำเภอเช่นเดียวกัน เพื่อหาข่าวเกี่ยวกับตระกูลเจิ้ง“ท่านพ่อพรุ่งนี้ให้ข้าตามท่านไปด้วยได้หรือไม่ ข้ามีบางอย่างที่อยากได้เจ้าค่ะ”เจิ้งซูอี้หาข้ออ้างเพื่อตามหลิวตงจวิ้นเข้าไปในอำเภอ ทั้งที่ความจริงนางไม่ได้อยากได้อะไรเลย“นั่นสิ อันอันของเราก็โตเป็นสาวแล้วนี่นา เนอะ”ประโยคสุดท้ายหลิวตงจวิ้นหันมาพูดกับภรรยาของตน ทั้งสองคนยิ้มให้กันท่าทางดูมีความสุข หลิวซีฮันยืนกระสับกระส่ายอยู่ด้านข้างเขาดึงแขนเสื้อของเจิ้งซูอี้เบาๆ“ท่านพี่ข้าก็อยากไปเที่ยวอำเภอเหมือนกัน”เจิ้งซูอี้ก้มมองร่างเล็กของน้องชาย“ได้สิ”นางรับปากเด็กชายที่ตัวสูงเลยเข่าของนางมาไม่มาก เพราะตลอดห้าปีพวกเขาไม่เคยได้ทานอาหารดีๆ เลยสักมื้อ ร่างกายของหลิวซีฮันจึงโตช้ากว่าเด็กทั่วไปที่อายุเท่ากัน“ชะ..เช่นนั้นข้าต้องเตรียมตัวอย่างไรบ้าง”เจิ้งซูอี้เลิกคิ้วมองเด็กชายที่มีท่าทางดีใ

เจิ้งซูอี้กับหลิวตงจวิ้นยังคงขึ้นเขาล่าสัตว์เหมือนเดิม สองพ่อลูกมักจะได้สัตว์ใหญ่กลับมาด้วยทุกครั้ง สร้างความอิจฉาให้ใครหลายคนโดยเฉพาะคนตระกูลหลิวที่มักจะตีอกชกตัวทุกครั้งเมื่อหลิวตงจวิ้นนำสัตว์ป่าไปขายในเมือง แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นคือแม่เฒ่าจางนางไม่ไปตามรังควานบ้านหลิวตงจวิ้นเหมือนแต่ก่อนจางซานเหนียงที่ทำหน้าที่เป็นกองหนุนให้นางก็ยังรู้สึกแปลกใจเช่นเดียวกัน ปกติแม่เฒ่าจางจะไม่ยอมเสียเปรียบให้ผู้ใดแต่ครั้งนี้กลับดูเงียบไปเมื่อพูดถึงบ้านของหลิวตงจวิ้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่หรือว่าแผ่นดินกำลังจะตลบพลิกกลับด้าน แม่เฒ่าจางถึงได้เปลี่ยนไปมากเช่นนี้อู๋เซียนเว่ยได้แวะมาหาหลิวตงจวิ้นในเช้ามืดของวันหนึ่ง บุตรชายคนโตของเขากำลังจะหมั้นหมายกับหญิงสาวของอีกหมู่บ้าน แต่ในมือของอู๋เซียนเว่ยมีเงินไม่มากพอที่จะจัดงานแต่งให้บุตรชายได้เขาจึงต้องบากหน้ามาหาสหายสนิทคนนี้“อาจวิ้นอยู่หรือไม่”เสียงเรียกดังขึ้นที่หน้าเรือนเจิ้งซูอี้เป็นคนมาเปิดประตู พระอาทิตย์กำลังโผล่พ้นเหลี่ยมเขาทำให้มองเห็นได้ชัดเจนว่าใครเป็นผู้ส่งเสียงเรียกบิดาของนาง“ท่านอาอู๋ อรุนสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านพ่อกำลังเตรียมเครื่องมือขึ้นเขาอยู่ห