เก็บเกี่ยวพืชผล

“ส่งจดหมายหานางบ้างเดี๋ยวนางจะหาว่าข้าใจดำไม่แม้แต่จะถามไถ่หลังจากที่นางได้รับบาดเจ็บ”

จื่อรุ่ยรับจดหมายขององค์ชายห้ามา จากนั้นจึงรีบจัดการตามพระประสงค์ของเขา ผ่านไปอีกสองเดือนช่วงนี้ชาวบ้านกำลังเก็บเกี่ยวพืชผลที่ลงทุนลงแรงทำมาทั้งปี ในที่สุดเวลาที่พวกเขารอคอยก็มาถึง   

ตั้งแต่วันนั้นหลิวฟู่เฉิงก็ยังไม่ได้กลับไปที่สถานศึกษาเขาออกมาเดินข้างนอกบ้างแต่เมื่อเห็นมีคนเดินมาแต่ไกลเขาก็จะรีบกลับเข้าเรือนทันที

หลิวตงจวิ้นได้วางแผนเอาไว้แล้วว่าหลังจากเก็บเกี่ยวผลผลิตเสร็จแล้วเขาจะไปหาช่างมาทำบ้านหลังใหม่ หลายเดือนที่ผ่านมาเขาขึ้นเขาล่าสัตว์เก็บเงินได้มาโขทีเดียว

ถึงเวลาที่ต้องปรับเปลี่ยนอะไรบางอย่างแล้วเพราะอีกไม่นานอันเอ๋อของเขาก็จะอายุสิบห้า ถึงเวลาที่ต้องหาคู่แต่งงานให้นาง หากสภาพเรือนของพวกเขายังเป็นเช่นนี้คงจะไม่มีใครส่งแม่สื่อมาแน่

หลายวันมานี้ครอบครัวหลิวตงจวิ้นลงแปลงนาเพื่อเกี่ยวข้าว ในที่ดินของพวกเขาที่ตอนนี้แบ่งออกเป็นสองส่วนตามใบสัญญาที่ผู้ใหญ่บ้านเขียนเอาไว้ ทุ่งนากว้างใหญ่มีชาวบ้านหลายคนก็กำลังเกี่ยวข้าวอยู่เช่นกัน ที่ดินส่วนของสกุลหลิวยังไม่มีใครมาสักคนทั้งที่ข้าวออกรวงเหลืองอร่ามไปทั่วทั้งท้องทุ่ง หลิวตงจวิ้นมองด้วยความเสียดาย

“หากว่าเป็นที่ดินของพวกเราข้าคงจะไม่ปล่อยทิ้งเอาไว้อย่างนี้แน่”

คนบ้านหลิวที่ไม่เคยลงมือทำงานไหนเลยจะรู้ว่าพวกเขาจะต้องมาเก็บเกี่ยวพืชผลในช่วงเวลานี้ เพราะปกติมีแต่ครอบครัวของหลิวตงจวิ้นที่ทำหน้าที่นั้น พวกเขาทำแค่เพียงรอรับผลประโยชน์เมื่อเก็บเกี่ยวเสร็จแล้ว

“นั่นก็ไม่เกี่ยวกับเราแล้วล่ะเจ้าค่ะเพราะตอนนี้เราแยกออกมาแล้ว หากพวกเขาอยากกินข้าวพวกเขาก็คงมาเก็บมันไปเองแหละ”

สกุลหลิวมีซิ่วไฉดังนั้นพวกเขาจึงได้รับการงดเว้นจ่ายภาษี แต่ครอบครัวของหลิวตงจวิ้นนั้นไม่ใช่ เมื่อเก็บเกี่ยวพืชผลเสร็จแล้วพวกเขาต้องมอบให้ทางราชสำนักเพื่อจ่ายภาษีถึงสองส่วน

“ท่านพี่หรือว่าเราไปพวกเขาหน่อยดีหรือไม่”

แม่นางหวังท่านแม่ของหลิวอันอันถามสามีที่กำลังก้มหน้าก้มตาเกี่ยวข้าว

“ไม่ได้นะเจ้าคะ หากว่าท่านใจอ่อนตอนนี้พวกเขาก็จะฉวยโอกาสข่มเหงพวกท่านอีกครั้ง หรือว่าท่านอยากอยู่ใต้คนตระกูลหลิวตลอดไป”

เจิ้งซูอี้เอ่ยห้ามแม่นางหวังเสียงดัง นางทำมาถึงขนาดนี้ลงทุนหลอกผีพวกเขาตั้งนานจะปล่อยให้ทั้งหมดพังลงเพราะความใจอ่อนของท่านแม่ของหลิวอันอันไม่ได้

“ช่างเถอะ เรารีบทำในส่วนของเราส่วนของพวกเขาพวกเขาจะทำอย่างไรกับที่ดินผืนนั้นจากนี้ก็ไม่เกี่ยวกับเราแล้ว”

หลิวตงจวิ้นปฏิเสธข้อเสนอของแม่นางหวัง เจิ้งซูอี้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกนางกลัวเหมือนกันว่าหลิวตงจวิ้นจะใจอ่อนทำตามที่แม่นางหวังพูด

ครอบครัวของหลิวตงจวิ้นเกี่ยวข้าวเสร็จแล้วและอีกหลายครอบครัวก็เช่นกัน แต่คนสกุลหลิวยังคงเก็บตัวเงียบอยู่ในเรือน หัวหน้าหมู่บ้านทนดูไม่ไหวจึงเข้าไปคุยกับผู้เฒ่าหลิว

“ท่านอาหลิว ชาวบ้านเก็บเกี่ยวผลผลิตจนเกือบหมดแล้วเหตุใดคนบ้านท่านถึงยังอยู่เฉยเล่า”

ผู้เฒ่าหลิวเคาะปล้องยาสูบที่เขามักจะคาบเอาไว้ในปากด้วยความเคยชิน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้จุดมันก็ตาม

“อย่างนั้นหรือ แล้วหลิวตงจวิ้นเล่า”

ผู้เฒ่าหลิวถามหัวหน้าหมู่บ้านด้วยท่าทางที่ยังคงใจเย็นไม่เดือดเนื้อร้อนใจไปกับสิ่งที่หัวหน้าหมู่บ้านพูดเลย

“บ้านหลิวตงจวิ้นเก็บเกี่ยวพืชผลเสร็จไปหลายวันแล้ว ในทุ่งนาตอนนี้เหลือแค่ที่ดินของท่านเท่านั้นที่ยังไม่ได้เก็บเกี่ยว”

ผู้เฒ่าหลิวคาบปล้องยาสูบอีกครั้งจากนั้นจึงพยักหน้า

“เช่นนั้นท่านก็ช่วยบอกให้เขารีบมาทำส่วนที่เหลือให้เสร็จด้วยแล้วกัน”

ผู้เฒ่าหลิวพูดออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติที่หลิวตงจวิ้นควรทำทั้งๆ ที่พวกเขาตัดขาดกันไปแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านได้แต่ส่ายหน้าให้กับความคิดเห็นแก่ตัวของคนสกุลหลิว

ผ่านไปหลายวันหลังจากที่หัวหน้าหมู่บ้านมาบอกพวกเขา แต่คนสกุลหลิวก็ยังไม่มีใครออกจากเรือนมาเก็บเกี่ยวพืชผลในที่ดินของตน ชาวบ้านต่างนินทาคนสกุลหลิวไม่ว่านั่งลงที่ไหนก็ต้องหยิบยกเอาเรื่องความขี้เกียจของพวกเขาขึ้นมาพูด

ตอนเช้าในวันหนึ่งผู้เฒ่าหลิวเดินมาที่เรือของหลิวตงจวิ้นเขาก็ต้องตกใจ เพราะมีคนมากมายกำลังก้มๆ เงยๆ ทำหน้าที่ของตน กระท่อมที่เคยผุพังตอนนี้เหลือแต่ที่ดินเปล่า เพราะพวกเขากำลังปรับหน้าดินเพื่อสร้างเรือนหลังใหม่

“อาจวิ้น นี่เจ้ากำลังสร้างเรือนหรือ”

ผู้เฒ่าหลิวเดินตรงไปที่หลิวตงจวิ้นที่กำลังทำงานอยู่

“ผู้เฒ่าหลิว”

หลิวตงจวิ้นทักทายเขาเพียงเท่านั้นจากนั้นจึงหันไปสนใจงานของตนเองต่อ ผู้เฒ่าหลิวกำหมัดในแขนเสื้อของเขาแน่นด้วยความโกรธที่หลิวตงจวิ้นแสดงท่าทางไม่เคารพเขาที่เป็นผู้อาวุโส ผู้เฒ่าหลิวยืนอยู่ตรงนั้นเมื่อไม่มีใครสนใจเขาจึงสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป

“มีใครอยู่บ้างออกมานี่หน่อย”

ผู้เฒ่าหลิวตะโกนเสียงดังลั่นเรือนแต่กลับไม่ได้รับความสนใจจากใครสักคน

“เจ้าพวกสันหลังยาวรีบออกมาพบข้าเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นข้าจะตัดชื่อพวกเจ้าออกจากตระกูลหลิวให้หมด”

ทั้งบ้านใหญ่และบ้านรองค่อยๆ ทยอยพากันเดินออกมาจากห้องนอน สภาพของพวกเขาคือคนที่พึ่งตื่นนอน แต่ตอนนี้ตะวันขึ้นสายโด่งแล้ว ผู้เฒ่าหลิวมองลูกชายและสะใภ้ทั้งสองแล้วได้แต่ส่ายหน้า แม่เฒ่าจางเองก็ไม่ต่างจากพวกเขาเท่าใดนัก

“ตาเฒ่าเจ้าเอะอะโวยวายแต่เจ้าขนาดนี่ด้วยเหตุใด”

ผู้เฒ่าหลิวสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับโทสะภายในใจ

“เช้าอย่างนั้นหรือ นี่มันเวลาไหนแล้วตะวันสายโด่งแต่กลับไม่มีใครตื่นมาทำหน้าตนเองที่สักคน พวกเจ้าอยู่ที่นี่แล้วมีประโยชน์อันใด”

แม่เฒ่าจางคิดว่าที่ผู้เฒ่าหลิวโมโหอาจจะเพราะหิวข้าว นางจึงไล่จางซานเหนียงและจางลี่ฉุนรีบไปหุงข้าวในครัว ผ่านไปไม่นานทั้งสองคนเดินกลับมาที่ห้องโถงอีกครั้ง

“ท่านแม่ในครัวไม่มีข้าวสารเหลือแล้วเจ้าค่ะ”

แม่เฒ่าจางเบิกตาโต

“ว่าอย่างไรนะ จะเป็นไปได้อย่างไรวันก่อนยังเหลือตั้งเยอะพวกเจ้าแอบกินใช่หรือไม่”

แม่เฒ่าจางบิดแขนลูกสะใภ้ทั้งสอง ผู้เฒ่าหลิวมองพวกนางอย่าเอือมระอา

“หยุดเดี๋ยวนี้!! ในครัวไม่มีข้าวสารเช่นนั้นก็ต้องไปเก็บเกี่ยวกลับมา ตอนนี้ในทุ่งนาเหลือเพียงที่ดินของครอบครัวเราเท่านั้นที่ยังไม่ได้เก็บเกี่ยว วันนี้หากใครไม่ทำงานก็ไม่ต้องกินข้าว”

ผู้เฒ่าหลิวยื่นคำคาด ทุกคนต่างทำท่าทีอิดออดกว่าจะออกเดินไปจนถึงที่ดินของพวกเขาตะวันก็ขึ้นสูงมากแล้ว พวกเขาค่อยๆ ลงมือเกี่ยวต้นข้าวที่แห้งกรอบและพันกันยุ่งเหยิงเพราะปล่อยทิ้งเอาไว้นานเกินไป

“โถ่โว้ย!!เป็นเพราะเจ้าหลิวตงจวิ้นนั่นคนเดียวพวกเราจึงต้องมาลำบากทำงานเช่นนี้”

หลิวเฟยหลงบุตรชายคนเล็กของผู้เฒ่าหลิวสบถออกมาอย่างหัวเสีย เขาเคยทำงานหนักเช่นนี้ที่ไหนกันผ่านไปไม่นานเพราะอากาศร้อนแผดเผาจนเขาทนไม่ไหวจึงทิ้งเคียวลงพื้นแล้วเดินหลบไปนั่งใต้ต้นไม้

เมื่อหลิวตงหัวเห็นน้องชายทำเช่นนั้นเขาก็เลิกเกี่ยวข้าวแล้วเดินไปนั่งบ้าง สะใภ้ทั้งสองกลัวว่าตนจะต้องเสียเปรียบจึงเลิกทำงานเช่นกันจากนั้นพวกเขาก็นอนแผ่ด้วยกันอยู่ใต้ต้นไม้ สายลมพัดเอื่อยๆ มาเป็นละลอกถึงด้านนอกจะร้อนระอุแค่ไหนแต่ใต้ต้นไม้ก็เย็นสบายไม่นานทั้งสี่คนก็นอนหลับไปทั้งอย่างนั้น