เสียพรหมจรรย์ให้แก่บุรุษ

เจิ้งซูอี้เอ่ยออกมาด้วยดวงตาวาวโรจน์ ด้านหลิวฟูเฉิงเดินวนไปวนมาอยู่แถวบ่อนพนันเพื่อรอดูผลลัพธ์จากคนที่เขาจ่ายเงินจ้างไป เมื่อวานเขาได้เงินจากแม่เฒ่าจางมาห้าตำลึงรวมกับเงินที่เขาแอบเก็บเอาไว้อีกห้าตำลึง เขาทุ่มเทไปทั้งหมดเพื่อเล่นงานหลิวอันอัน หากนางถูกพวกนั้นย่ำยีเขาจะได้ใช้เรื่องนี้เป็นข้อต่อรองให้ครอบครัวของหลิวตงจวิ้นกลับมาอยู่ใต้อานัติเหมือนเดิม

ระหว่างที่หลิวฟู่เฉิงเดินไปเดินมานั้นเขาก็ถูกใครบางคนตีจากทางด้านหลังจนสลบไป เมื่อฟื้นขึ้นมาเขาก็รู้สึกว่าตนเองกำลังอยู่ในกระสอบถูกมัดมือมัดเท้าและปิดปาก เขาพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากพันธนาการแต่ก็ไม่เป็นผล หลิวฟู่เฉิงรู้สึกกลัวจับใจเพราะไม่รู้ว่าคนที่จับเขามาต้องการสิ่งใดกันแน่

ร่างของหลิวฟู่เฉิงถูกโยนลงไปบนพื้นอย่างแรง จากนั้นคนที่พาเขามาก็เดินออกจากห้องไป เขาดิ้นไปมาอยู่สักพักจนออกมาจากกระสอบได้ แต่กลิ่นกำยานหอมที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ภายในห้องทำให้เขารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว แก่นกลางกายของเขาลุกชูชันขึ้นอย่างควบคุมตนเองไม่ได้ หลิวฟู่เฉิงเริ่มหายใจแรงและถี่รัว เสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมองช้าๆ

ชายร่างใหญ่หนวดเครารุงรังเหมือนโจรป่าค่อยๆ เดินย่างสามขุมมาที่เขา หลิวฟู่เฉิงกลัวจนต้องส่งเสียงอู้อี้ออกมาเขากระถดกายหนีแต่เพราะถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้ความพยายามจึงไม่ค่อยเป็นผลนัก

“จะหนีไปไหนเล่าสาวน้อย”

เสียงแหบพร่าดังมาจากชายร่างยักษ์ หลิวฟู่เฉิงส่งเสียงอู้อี้บอกว่าเขาไม่ใช่สาวน้อยนะเขาเป็นบุรุษต่างหาก แต่เพราะถูกมัดปากเอาไว้ชายร่างยักษ์จึงไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการพูด

ชายร่างยักษ์ไม่สนว่าหลิวฟู่เฉิงต้องการจะพูดอันใดกับเขา แต่สิ่งที่เขาสนใจคือร่างกายต่างหาก ชายร่างยักษ์กระชากเสื้อผ้าของเขาจนขาดวิ่นเผยให้เห็นผิวกายที่ขาวผ่อง เพราะหลิวฟู่เฉิงไม่เคยทำงานหนักมาก่อนร่างกายของเขาจึงนุ่มเนียนกว่าบุรุษทั่วไป บวกกับใบหน้าที่หล่อเหลาเมื่อชายร่างยักษ์เห็นเข้าก็เกิดอาการกำหนัดทันที

เขาลูบไล้ร่างเปลือยเปล่าของหลิวฟู่เฉิงเบาๆ อย่างทะนุถนอม กำยานปลุกกำหนัดได้ทำงานของมันอย่างเต็มประสิทธิภาพ แม้หลิวฟู่เฉิงจะส่ายหน้าบอกว่าไม่ต้องการแต่ร่างกายของเขาเมื่อถูกมือหยาบกร้านสัมผัสมันกลับตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกสยิวและชาไปทั้งร่าง

“สาวน้อย ผู้ดูแลบอกว่าข้าเป็นแขกคนแรกของเจ้าเช่นนั้นข้าจะถนอมเจ้าให้ดีที่สุด”

หลิวฟู่เฉิงส่ายหน้าไปมา ชายร่างยังปรนนิบัติเขาด้วยความช่ำชองเหมือนกับว่าเขาทำเช่นนี้มาแล้วหลายครั้ง

เสียงร้องครวญครางอย่างสุขสมดังออกมาจากห้องที่ปิดสนิทครั้งแล้วครั้งเล่า เจิ้งซูอี้ถือถุงเงินเดินผ่านหน้าห้องที่หลิวฟู่เฉิงถูกโยนเข้าไป นางยกยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้ายฮึ!คิดทำร้ายข้าหรือเช่นนั้นเจ้าก็ควรได้รับสิ่งตอบแทนเช่นเดียวกับสิ่งที่เจ้าคิดจะทำ ตั๋วเงินห้าสิบตำลึงพร้อมกับก้อนเงินอีกสิบตำลึงถูกนางเก็บเอาไว้ในแขนเสื้อ เมื่อเสร็จธุระที่หอหยกงามนางจึงเดินผิวปากจากไปอย่างอารมณ์ดี

 

ชายฉกรรจ์ทั้งสี่หลังจากเห็นการกระทำของเจิ้งซูอี้แล้วพวกเขาถึงกลับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น พวกเขาที่ถือว่าเป็นคนชั่วร้ายในละแวกนั้นถึงกับต้องยอมคารวะให้กับนาง ปีศาจที่ว่าน่ากลัวยังต้องยอมให้แม่นางผู้นี้ การแก้แค้นของนางคือหนามยอกเอาหนามบ่ง เพราะอย่างนั้นเจ้าบัณฑิตน้อยจึงต้องมาลงเอยที่หอหยกงามเช่นนี้

หลิวฟู่เฉิงฟื้นคืนสติกลับมาอีกครั้ง ร่างกายของเขาปวดระบมไปหมดโดยเฉพาะก้นและส่วนนั้นของเขา นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เขาสำเร็จความใคร่โดยผู้อื่นอีกทั้งคนผู้นั้นยังเป็นบุรุษร่างยักษ์หนวดเครารุงรังเหมือนโจรป่าก็มิปาน

แต่ความรู้สึกที่ถูกอมและโลมเลียด้วยลิ้นตรงส่วนนั้นช่างซาบซ่านและแปลกใหม่ยิ่งนัก ถึงแม้ว่าเขาจะถูกกำยานปลุกกำหนัดกระตุ้นเร้าแต่ความรู้สึกพึงพอใจนั้นเป็นเรื่องจริงจนทำให้เขาอยากทำมันอีกครั้ง แต่เขาเป็นบุรุษจะพึงพอใจกับการสมสู่กับบุรุษด้วยกันได้อย่างไร หลิวฟู่เฉิงรีบปัดความคิดอันไม่พึงประสงค์ออกจากหัวไป

“เรื่องนี้จะต้องเป็นฝีมือของหลิวอันอันแน่”

เขาจะต้องเอาคืนนางให้สาสมกับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ หลิวฟู่เฉิงกำหมัดแน่นด้วยความโกรธแค้น แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้แก้แค้นเจิ้งซูอี้ เสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้น

“ตื่นแล้วหรือ”

หลิวฟู่เฉิงจำเสียงชายร่างยักษ์ผู้นั้นได้ดีเพราะเสียงครางของเขาดังอยู่ข้างหูจนกระทั่งเขาหมดสติไป หลิวฟู่เฉิงดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกายตนเองเอาไว้

“จะ..เจ้าเป็นใคร”

ชายร่างยักษ์ยืนมองหลิวฟู่เฉิงด้วยสายตาโลมเลีย ท่าทางของเขาทำให้หลิวฟู่เฉิงรู้สึกกลัวจนขนลุกแต่ภายในใจของเขากลับร่ำร้องให้ชายร่างยักษ์กระทำกับเขาเหมือนดั่งเช่นก่อนหน้านี้

“จะเป็นใครได้อีก ข้าก็เป็นสามีของเจ้าอย่างไรเล่า”

ชายร่างยักษ์ดึงผ้าห่มที่ปิดร่างของหลิวฟู่เฉิงออก เผยให้เห็นรอยแดงที่เกิดขึ้นทั่วทั้งตัวไม่เว้นแม้แต่บริเวณผิวหนังที่ใกล้กับส่วนนั้นของเขา

“เจ้านี่เกิดมาเพื่อยั่วยวนข้าหรืออย่างไร”

ชายร่างยักษ์โถมตัวเข้าใส่หลิวฟู่เฉิงไม่ให้เขาได้ทันตั้งตัว ตอนนี้ไร้กำยานปลุกกำหนัดแต่ร่างกายของหลิวฟู่เฉิงกลับตอบสนองต่อการสัมผัสอันหยาบกร้านของเขา ขนทั่วทั้งร่างพร้อมใจกันลุกชันโดยไม่รู้ตัวกลางกายของเขาถูกครอบครองโดยปากของชายร่างยักษ์ หลิวฟู่เฉิงเมื่อถูกกระทำเช่นนั้นถึงกับครางออกมาเสียงกระเส่า

“ตอนนี้เจ้าได้ค้นพบเส้นทางของตนเองแล้ว”

ชายร่างยังพูดออกมาทั้งๆ ที่ยังอมส่วนนั้นของเขาเอาไว้ในปาก หลิวฟู่เฉิงค่อยๆ ใช้มือขยุ้มหัวเขาจากนั้นจึงจับมันกระแทกเข้าใส่ตามแรงกำหนัดที่เกิดขึ้น ร่างของหลิวฟู่เฉิงกระตุกถี่รัวจากนั้นเพียงไม่นานเสียงครางสุขสมของเขาก็ดังขึ้นภายในห้อง

ชายร่างยักษ์กลืนกินน้ำขาวขุ่นของเขาไปจนหยดสุดท้ายจากนั้นเขาจึงจับหลิวฟู่เฉิงนอนหงายแล้วยกขาของเขาขึ้น ชายร่างยักษ์ที่รู้สึกกำหนัดอย่างรุนแรงเพราะเสียงครางของหลิวฟู่เฉิง

เขาไม่แม้แต่จะถอดชุดออกเพราะทนรอต่อไปอีกไม่ไหว เขารีบควักเอาความใหญ่โตของตนเองออกมาถูไถไปที่ก้นของหลิวฟู่เฉิง ท่าทางที่ยั่วยวนของคนที่นอนใต้ร่างทำให้ชายร่างยักษ์ถึงกับทนไม่ไหวจนต้องร้องครางออกมา

“อ่า!!!!”

เขาค่อยๆ ดันความใหญ่โตเข้าไปข้างในช้าๆ หลิวฟู่เฉิงที่ไม่รู้ตัวว่าตนเองกำลังทำสิ่งใดอยู่เพราะความสุขสมทำให้สมองของเขาขาวโพลนไปหมด เมื่อชายร่างยักษ์ค่อยๆ โยกตามจังหวะหลิวฟู่เฉิงเองก็กระเด้งเอวรับอย่างรู้งาน ทั้งสองบรรเลงเพลงรักสอดประสานเสียงดังอยู่นานหลายชั่วยามจนหลิวฟู่เฉิงหลับไปอีกครั้งแต่ชายร่างยักษ์ก็ยังคงสอดส่ายโยกร่างเขาอยู่อย่างนั้นเหมือนกับจะไม่มีวันรู้สึกพอใจ แม้ว่าเขาจะเสร็จสมไปแล้วหลายครั้งก็ตาม

เจิ้งซูอี้ไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในภายหลัง นางสั่งให้ชายฉกรรจ์สี่คนที่ถูกจ้างวานมาทำร้ายนางให้กลับไปจับหลิวฟู่เฉิงไปส่งที่หอหยกงาม ถึงแม้ชื่อหอหยกงามจะฟังดูไพเราะแต่ด้านในคือซ่องชำเราบุรุษที่นางรู้มาจากเจ้าโง่สี่คนนั้น หลังจากตกลงขายหลิวฟู่เฉิงสิบวันกับหอหยกงามนางก็กลับมาที่หมู่บ้านตระกูลสืออย่างอารมณ์ดี โดยที่ไม่รู้เลยว่าเป็นเพราะนางหลิวฟู่เฉิงจึงได้คนพบตัวตนที่แท้จริง