ลูกหมาป่า

“ท่านพ่อท่านเดินนำไปก่อนเดี๋ยวข้าตามไป”

เจิ้งซูอี้พูดจบนางก็เดินเบี่ยงไปทางที่ได้ยินเสียง

“อันเอ๋อลูกกำลังจะไปไหน ระวังตัวด้วยนะ”

หลิวตงจวิ้นมองตามหลังบุตรสาวไปด้วยสายตาเป็นห่วง เขายังคงยืนรอนางอยู่ที่เดิมไม่ได้เดินนำไปก่อนตามที่นางต้องการ เจิ้งซูอี้เดินออกห่างจากหลิวตงจวิ้นไม่ไกลนางก็เห็นหมาป่าสีเทาตัวใหญ่กำลังนอนหายใจรวยริน ดูเหมือนก่อนหน้านี้มันจะต่อสู้กับสัตว์ตัวอื่นแล้วแพ้ทำให้ต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้ เจิ้งซูอี้เห็นรอยเล็บบนท้องและตามลำตัวของมันได้อย่างชัดเจน

“แก...กำลังจะตายสินะ”

เจิ้งซูอี้มองบาดแผลฉกรรจ์ตามลำตัวของมันแล้วจึงมาสะดุดตาตรงส่วนท้องที่กำลังขยับไปมาเหมือนมีบางอย่างอยู่ข้างใน

“หรือว่าแก...กำลังท้องหรือ”

เจ้าหมาป่าเหมือนจะรู้ว่าเจิ้งซูอี้รู้แล้วว่ามันกำลังท้อง เสียงร้องงื๊ดๆ ของมันดังขึ้นถี่รัวเหมือนกำลังขอความช่วยเหลือ นางใช้มือลูบเบาๆ ตรงส่วนที่กำลังขยับ เมื่อผิวหนังของมันสัมผัสกับมือของนางบางสิ่งที่อยู่ด้านในก็ดิ้นแรงยิ่งกว่าเดิม

“ดูเหมือนว่าแกเองก็เป็นนักสู้เช่นเดียวกันกับแม่ของแกสินะ”

เจิ้งซูอี้รอจนหมาป่าตัวนั้นหมดลมหายใจ นางจึงใช้มีดสั้นพกกรีดไปที่หน้าท้องของมันอย่างระมัดระวัง หลังจากรอยกรีดเปิดออกเจิ้งซูอี้ก็ใช้มือคว้านด้านในหาสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่กำลังดิ้นรนเพื่อให้ตนเองรอดตาย นางดึงเอาร่างเล็กๆ หลายร่างของลูกหมาป่าออกมา บางตัวดูเหมือนจะตายตั้งแต่อยู่ในท้องอาจเป็นเพราะการต่อสู้ที่รุนแรงของแม่พวกมัน

ลูกหมาป่าหกตัวเหลือที่ยังมีชีวิตรอดเพียงตัวเดียว มันกำลังส่งเสียงร้องเบาๆ เจ้าตัวนี้เองก็อ่อนแรงมากเช่นกัน เจิ้งซูอี้ฉีกชุดของนางมาห่อเจ้าตัวเล็กเอาไว้จากนั้นกอดมันเพื่อให้ความอบอุ่น ทำให้ตัวของนางเต็มไปด้วยเลือดหมาป่า ฝนที่ตกลงมาเริ่มเบาลงน้ำฝนจึงไม่สามารถชำระล้างเลือดที่เปื้อนตัวนางได้หมด

เจิ้งซูอี้อยากจะขุดหลุมฝังพวกมันแต่นอนนี้นางไม่มีเวลามากขนาดนั้น เพราะฝนตกทำให้อากาศหนาวมากกว่าเดิมนางกลัวว่าลูกหมาป่าจะตายซะก่อน เจิ้งซูอี้ยกมือพนมให้ร่างแม่หมาป่าที่ทำเพื่อทายาทตัวสุดท้ายของมัน จากนั้นจึงเดินกลับมาทางเดิม

หลิวตงจวิ้นที่ยืนหลบฝนใต้ต้นไม้หันมองทางที่บุตรสาวเดินหายไปหลายครั้ง เมื่อเห็นร่างบางกลับมาพร้อมอุ้มบางสิ่งมาด้วยอีกทั้งเสื้อผ้าที่เปียกโชกของนางก็เปรอะไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ทำให้เขาตกใจแทบสิ้นสติ คิดว่าบุตรสาวตนเองได้รับบาดเจ็บ

“อันเอ๋อเกิดอะไรขึ้น เหตุใดเลือดออกมากมายเพียงนี้”

หลิวตงจวิ้นรีบวิ่งตรงไปที่เจิ้งซูอี้ทันที เขาจับนางหมุนไปมาเพื่อหาร่องรอยของบาดแผล

“ท่านพ่อไม่ใช่เลือดของข้าเจ้าค่ะ”

หลิวตงจวิ้นถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก จากนั้นจึงปล่อยนางให้เป็นอิสระ

“เช่นนั้นแล้วมันเกิดอะไรขึ้น พ่อเห็นว่าจู่ๆ ลูกก็เดินเบี่ยงไปอีกทางทำเช่นนี้มันอันตรายรู้หรือไม่”

หลิวตงจวิ้นอบรมบุตรสาวทันทีหลังจากที่รู้ว่านางไม่ได้รับบาดเจ็บ เจิ้งซูอี้ส่งยิ้มแหยๆ ให้บิดา นางยื่นบางสิ่งในอ้อมแขนให้เขาดู

“ข้าได้ยินเสียงร้องเจ้าค่ะเลยอยากรู้ ด้านนั้นมีหมาป่าตัวใหญ่บาดเจ็บสาหัสและดูเหมือนว่ามันกำลังตั้งครรภ์ด้วยข้าผ่าท้องเพื่อช่วยลูกของมันแต่ลูกหมาป่าเองก็ตายเช่นกัน เหลือเจ้าตัวนี้ตัวเดียว”

หลิวตงจวิ้นถอนหายใจออกมาอย่างจนใจ ช่วงนี้บุตรสาวของเขาชอบทำอะไรตามใจตนอยู่บ่อยครั้ง หรือว่านางจะโตจนมีความคิดเป็นของตนเองแล้วนะ

“เช่นนั้นแล้วลูกจะทำอย่างไรกับมัน”

หลิวตงจวิ้นถามบุตรสาว

“เราเลี้ยงมันเอาไว้ที่เรือนได้หรือไม่เจ้าคะ มันยังเป็นทารกอยู่เลย หากเราทิ้งมันเอาไว้กลางป่าไม่นานมันคงตายตามแม่และพี่น้องของมันไป ข้าส่งสารเจ้าตัวเล็กนี่เจ้าค่ะท่านพ่อ”

หลิวตงจวิ้นพยักหน้าอย่างเสียมิได้ ถึงเขาจะรู้ว่าหมาป่าโตมาจะอันตรายแค่ไหน แต่ดวงตากลมโตใสบริสุทธิ์ที่กำลังมองมาที่เขาอย่างคาดหวังทำให้เขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธนาง

“เช่นนั้นก็รีบกลับเถอะ อยู่ที่นี่นานๆ ไม่ดีนักกลิ่นคาวเลือดของมันจะเรียกสัตว์ป่าตัวอื่นมา”

จากนั้นเจิ้งซูอี้และหลิวตงจวิ้นก็กลับลงเขาไป วันนี้พวกเขาไม่ได้อะไรติดมือกลับมานอกจากลูกหมาป่าที่ร้องเสียงเล็กๆ ด้วยท่าทางหิวโหย

“ตายแล้ว!!ท่านพี่อันเอ๋อเหตุใดถึงได้ฝ่าสายฝนกลับมาเช่นนี้รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า เดี๋ยวจะไม่สบาย”

แม่นางหวังมองสองพ่อลูกที่ตัวเปียกโชกด้วยอาการตกใจ นางรีบต้มน้ำร้อนให้พวกเขาทั้งสองคนอาบและต้มน้ำขิงให้สองพ่อลูกดื่มเพื่อขับไล่ความเย็นในร่างกาย

เจิ้งซูอี้กับหลิวตงจวิ้นทำตามที่แม่นางหวังสั่งอย่างเชื่อฟัง หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จนางก็กลับมาดูลูกหมาป่าอีกครั้ง หลิวซีฮันนั่งมองลูกหมาป่าที่กำลังดิ้นไปมาในห่อผ้าด้วยท่าทางสนใจ

“ท่านพี่ให้ข้าเป็นพี่ชายของมันได้หรือไม่”

หลิวซีฮันที่เห็นลูกหมาป่าตัวเล็กในอ้อมแขนของเจิ้งซูอี้ครั้งแรกเขาก็อยากเป็นพี่ชายให้มันทันที นางมองท่าทางตื่นเต้นของเด็กชายด้วยสายตาอ่อนโยน

“เช่นนั้นซีฮันก็เป็นพี่ชายแล้วก็ช่วยดูแลมันด้วยนะ”

หลิวซีฮันพยักหน้าขึ้นลงซ้ำๆ บอกว่าเขารับปากจะทำให้ดีที่สุด ตั้งแต่เกิดมาจนจำความได้หลิวซีฮันไม่เคยได้ออกไปเล่นกับเด็กในหมู่บ้านคนอื่นๆ เลยสักครั้ง เขาต้องทำงานช่วยแม่นางหวังกับหลิวอันอันที่เรือนตระกูลหลิวเพื่อแลกอาหารในแต่ละวัน

เด็กน้อยที่ไม่เคยมีเพื่อนมักจะเข้ากันได้ดีกับพวกไก่ที่เลี้ยงเอาไว้ เวลาหลิวซีฮันเดินไปที่เล่าพวกมันจะไม่ร้องกะต๊ากด้วยความตกใจ นางคิดว่าเด็กชายอาจจะเข้ากันได้ดีกับลูกหมาป่าตัวนี้แน่นอน

“ท่านพี่จะตั้งชื่อมันว่าอะไรดีขอรับ”

เจิ้งซูอี้นิ่งคิดเล็กน้อย

“ให้มันชื่อว่าเสี่ยวหลงดีหรือไม่ที่แปลว่ามังกร”

หลิวซีฮันตบมือด้วยความดีใจ เขากระโดดไปรอบๆ ห้องแล้วตะโกนชื่อเสี่ยวหลงๆ อยู่อย่างนั้น เจิ้งซูอี้มองเด็กชายด้วยสายตาเอ็นดู จะมีใครอยากเป็นพี่ชายของหมาป่าเหมือนเด็กคนนี้บ้างนะ

วันต่อมาท้องฟ้ายังคงมืดครึ้มฝนตกปรอยๆ ทำให้อากาศหนาวเย็นยิ่งกว่าเดิม เจิ้งซูอี้และหลิวตงจวิ้นจึงไม่ได้ขึ้นเขาล่าสัตว์เหมือนเช่นเคย นางจึงนอนหมกตัวอยู่ในผ้าห่มข้างๆ กันมีเจ้าลูกหมาป่าตัวเล็กที่กำลังหลับสบายอยู่ในห่อผ้าและหลิวซีฮันที่เล่นจนเหนื่อยไม่ยอมกลับห้องของตนนอนหลับอยู่ข้างๆ

เสียงพูดคุยเบาๆ ที่ดังอยู่ด้านนอกทำให้นางนึกสงสัยว่าฝนตกขนาดนี้ใครกันที่มีธุระมาที่เรือนของนาง เจิ้งซูอี้ลุกออกจากผ้าห่มจัดเสื้อผ้าที่ยับย่นของตนให้เข้าที่ นางหันมาห่มผ้าให้หลิวซีฮันจากนั้นจึงออกจากห้องไป

ภายในห้องโถงเล็กๆ มีร่างสูงโปร่งในชุดผ้าไหมกำลังนั่งอยู่ ท่าทางดูน่าเกรงขามของเขาทำให้หลิวตงจวิ้นและแม่นางหวังรู้สึกประหม่า แต่ชายหนุ่มเป็นแขกมาเยือนที่เรือนจึงจำต้องต้อนรับ

เขานั่งหลังตรงหันหลังให้เจิ้งซูอี้จิบชาราคาถูกที่แม่นางหวังนำมารินให้อย่างไม่นึกรังเกียจ เจิ้งซูอี้ไม่คิดว่าคนในครอบครัวของหลิวตงจวิ้นจะรู้จักคนระดับนี้ เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่เป็นผ้าไหมชั้นดีที่มีเพียงชนชั้นสูงในเมืองหลวงเท่านั้นที่ใส่กัน

อีกทั้งการแสดงออกของเขาก็บ่งบอกว่าต้องได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดีตั้งแต่ยังเยาว์ บุรุษผู้นี้เป็นใครกันเจิ้งซูอี้ยืนพินิจชายหนุ่มที่มาเยือนเรือนของนางอยู่เงียบๆ แต่แล้วเขากลับหันหลังโดยที่นางไม่ทันได้ตั้งตัว เจิ้งซูอี้ตกตะลึงจนหาเสียงของตนไม่เจอเมื่อได้เห็นใบหน้าของชายผู้นั้นอย่างชัดเจน