จัดการคนตระกูลหลิว

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปนานแล้วคนทั้งสี่แบกหมูป่าสองตัวลงจากเขาพึ่งกลับถึงเรือนของหลิวตงจวิ้น สองพ่อลูกตระกูลอู๋ไม่เคยต้องแบกสัตว์ใหญ่กลับมาเช่นนี้มาก่อน ถึงแม้จะเหนื่อยแต่พวกเขาก็ยังมีรอยยิ้มบนใบหน้า

“เจ้าสองคนเอาหมูป่าตัวนี้กลับไปเถอะ พรุ่งนี้หากพวกเจ้าต้องการขายเราค่อยเข้าเมืองไปพร้อมกัน”

อูเซียนเว่ยเอ่ยขอบคุณหลิวตงจวิ้นซ้ำๆ อยู่หลายครั้งก่อนที่พวกเขาพ่อลูกตระกูลอู๋จะแบกหมูป่ากลับเรือนไป เพราะตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้วชาวบ้านกลับเข้าเรือนไปจนหมด จึงไม่มีใครเห็นอู๋เซียนเว่ยและบุตรชายแบกหมูป่ากลับมา

มีเพียงคนในบ้านของเขาเท่านั้นที่วันนี้แทบจะนอนไม่หลับเพราะตื่นเต้นที่จะได้เข้าเมืองขายสัตว์ใหญ่ครั้งแรก

หลังจากที่ทุกคนหลับไปนานแล้ว เจิ้งซูอี้ที่เตรียมตัวมาหลายวันก็ได้เวลาที่นางจะต้องจัดการกับคนตระกูลหลิวแล้ว ก่อนออกมานางสวมชุดคล้ายนักรบที่นางแอบทำเอาไว้ แล้วใช้วิชาตัวเบาทะยานตรงไปที่เรือนตระกูลหลิว

นางเดินอ้อมไปที่ห้องของแม่เฒ่าจางแล้วเปิดหน้าต่างที่แง้มเอาไว้เพื่อให้ลมผ่าน จากนั้นจึงใช้ก้อนหินดีดไปที่ใบหน้าของนาง แม่เฒ่าจางรู้สึกตัวตื่นเพราะรู้สึกเจ็บที่แก้มของตน แล้วสายตาของนางก็สะดุดบางอย่างที่นอกหน้าต่าง นางเห็นเงาตะคุ่มคล้ายกับร่างของใครบางคนยืนอยู่ เมื่อเพ่งมองให้เต็มตานางก็ต้องตกใจร้องออกมาไม่เป็นภาษา

ทหารในชุดนักรบที่ขาดวิ่นยืนจังก้าอยู่นอกหน้าต่างห้องของนาง ควันกำยานจากธูปที่เจิ้งซูอี้จุดเอาไว้ลอยอ้อยอิ่งขึ้นมายิ่งส่งให้ภาพที่แม่เฒ่าจางเห็นน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม เจิ้งซูอี้ทาเลือดไก่ป่าที่ใบหน้าและเสื้อผ้าของนางแม่เฒ่าจางได้กลิ่นคาวเลือดโชยมาทำให้ดูเหมือนมีทหารร่างโชกเลือดยืนอยู่นอกหน้าต่างห้องของนางจริงๆ

แม่เฒ่าจางทำเสียงอึกอักร้องไม่ออกเพราะความกลัว เจิ้งซูอี้ยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่นางจากนั้นแม่เฒ่าจางก็รู้สึกว่ามีน้ำอะไรบางอย่างกระเด็นมาโดนใบหน้าของตน ความจริงมันคือสมุนไพรที่ทำให้เกิดอาการตุ่มพองและแสบร้อนนั่นเอง เจิ้งซูอี้บดมันจนละเอียดแล้วกรองเอาแค่น้ำของมันเท่านั้น

เมื่อเล่นหลอกผีแม่เฒ่าจางจนพอใจนางก็ใช้ก้อนหินดีดไปที่จุดชีพจรของหญิงชราทำให้นางหลับไป เจิ้งซูอี้ค่อยๆ ปิดหน้าต่างเอาไว้ตามเดิมจากนั้นจึงนำน้ำสมุนไพรไปพรมตามเสื้อผ้าของคนบ้านหลิวที่ตากเอาไว้นอกเรือน หลังจากทำลายหลักฐานทั้งหมดเสร็จแล้วนางจึงตรงไปที่ลำธารเพื่อชำระล้างร่างกายที่เต็มไปด้วยเลือด ส่วนชุดนักรบที่ขาดวิ่นนางก็ขุดหลุมฝังเอาไว้

เจิ้งซูอี้แอบกลับเข้ามาในเรือนอีกครั้ง หลิวซีฮันน้องชายของหลิวอันอันงัวเงียตื่นขึ้นมา

“ท่านพี่ท่านไปไหนมาหรือ”

เสียงเรียกของหลิวซีฮันทำให้นางสะดุ้งตกใจ เจิ้งซูอี้พาเด็กชายที่เดินไม่ลืมตาปีนกลับขึ้นไปบนเตียงอีกครั้ง

“ข้าไปปลดทุกข์มาเจ้ารีบเข้านอนเถอะดึกแล้ว”

นางตบหลังเด็กชายเบาๆ เพื่อเป็นการกล่อมให้เขานอนหลับอีกครั้ง เจิ้งซูอี้ทำหลายอย่างในวันนี้ทำให้นางเหนื่อยและเพลียยิ่งนัก หลังจากปิดปากหาวสองสามครั้งนางก็เข้าสู่นิทราตามหลิวซีฮันไป

เช้าวันต่อมาเสียงร้องโหยหวนของแม่เฒ่าจางก็ดังออกมาจากเรือนตระกูลหลิวราวกับสุนัขถูกน้ำร้อน ชาวบ้านที่มีเรือนอยู่ใกล้เคียงต่างให้ความสนใจ ทุกคนพากันมายืนมุงประตูทางเข้าเรือนตระกูลหลิวเพื่อรอดูเรื่องสนุก พวกเขาคิดเหมือนกันว่าวันนี้ยายเฒ่าผู้นั้นจะสร้างเรื่องอันใดอีกหลังจากที่อยู่เงียบๆ มาหลายวัน

 

ท่านหมอหลี่หมอเป็นหมอเท้าเปล่าประจำหมู่บ้านตระกูลสือ ถูกเรียกตัวมารักษาคนตระกูลหลิวที่นอกจากเด็กแฝดสองคนแล้วต่างก็มีตุ่มพองขึ้นทั้งตัว อาการปวดแสบปวดร้อนทำให้พวกเขาร้องโหยหวนออกมาด้วยความทรมาน หมอหลี่เป็นเพียงหมอที่มีความรู้งูๆ ปลาๆ เท่านั้น ให้เขารักษาอาการไข้หวัดปวดหัวเขารักษาได้แต่หากอาการหนักเช่นนี้เขาเองก็จนปัญญาเช่นกัน

“พวกท่านไปรักษาในเมืองเถอะข้าไม่มีความสามารถจริงๆ ข้าไม่รู้ว่าพวกท่านเป็นอะไร”

หมอหลี่เอ่ยออกมาหลังจากตรวจดูคนตระกูลหลิวเสร็จแล้ว เจิ้งซูอี้วันนี้ไม่ได้ขึ้นเขาไปล่าสัตว์เพราะหลิวตงจวิ้นนำหมูป่าไปขายกับอู๋เซียนเว่ยที่อำเภอหลิงจือ นางเข้ามาในหมู่บ้านกับหลิวซีฮันเพื่อมาดูผลงานของตนที่ทำเอาไว้เมื่อคืน เจิ้งซูอี้ยืนอยู่ในฝูงชนมองคนตระกูลหลิวที่กำลังร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด น่าเสียดายที่หลิวฟู่เฉิงไม่อยู่ที่นี่ด้วยเพราะเขาพักอยู่ในหอพักของสำนักศึกษา

“คงไม่ได้เป็นโรคระบาดหรอกนะ”

เจิ้งซูอี้พูดเสียงไม่เบาให้เหล่าชาวบ้านที่มามุงดูได้ยิน หลังจากที่นางพูดจบชาวบ้านต่างก็พร้อมใจกันถอยห่างจากคนตระกูลหลิวรวมทั้งหมอหลี่ด้วย เขารีบเอาเหล้าที่พกมาล้างมือตนเองทันที ชาวบ้านเห็นดังนั้นก็ยิ่งเข้าใจผิดคิดว่าคนตระกูลหลิวเป็นโรคระบาดจริงๆ ทุกคนรีบหนีออกมาจากเรือนตระกูลหลิวแทบไม่ทัน

“พวกข้าไม่ได้เป็นโรคระบาดนะ ท่านหมอหลี่ท่านช่วยบอกชาวบ้านที”

แม่เฒ่าจางพูดออกมาเสียงอ่อนระโหย เรื่องที่นางพบวิญญาณทหารร่างโชกเลือดเมื่อคืนทำให้นางยังรู้สึกหวาดกลัว พอตื่นขึ้นมาอาการปวดแสบปวดร้อนก็เริ่มขึ้นและหลังจากนั้นสมาชิกตระกูลหลิวที่นอกจากเด็กแฝดก็มีอาการเช่นเดียวกับนาง หรือว่า.. แม่เฒ่าจางนึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา วิญญาณทหารชี้มาที่นางหรือว่าเขาเป็นคนทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นกับพวกตน

“นี่ท่านหมอหลี่พวกข้าไม่ได้เป็นโรคระบาด ไม่ได้เป็นจริงๆ นะข้ารู้ว่าพวกข้าเป็นอะไร”

แม่เฒ่าจางรีบละล่ำละลักบอกออกไป หมอหลี่ขมวดคิ้วมุ่นขนาดเขาเป็นหมอยังไม่รู้เลยว่าพวกเขาเป็นอะไร แล้วนางเป็นเพียงแค่หญิงชราธรรมดนางจะรู้ดีไปกว่าเขาได้อย่างไร

“เช่นนั้นแม่เฒ่าจางท่านช่วยบอกข้าทีว่าพวกท่านเป็นอะไรกันแน่”

แม่เฒ่าจางกลอกตาไปมาท่าทางเหมือนกำลังหวาดกลัวบางสิ่ง

“มะ..มันคือวิญญาณร้าย วิญญาณของทหารที่ตายที่สนามรบ เมื่อคืนมันมายืนชี้หน้าข้าที่หน้าต่างข้างห้องนอน”

แม่เฒ่าจางรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงวิญญาณทหาร นางตัวสั่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เจิ้งซูอี้ยกยิ้มมุมปากอย่างสมใจที่นางทำมาทั้งหมดก็เพราะต้องการสิ่งนี้แหละ

“ท่านแม่ ท่านหมายความว่าอย่างไรวิญญาณทหารอะไรกัน”

จางซานเหนียงถามออกมาด้วยความสงสัย แม่เฒ่าจางนั่งห่อตัวด้วยอาการสั่นเทา ท่าทางของนางดูหวาดกลัวจริงๆ ไม่ใช่การเสแสร้งเหมือนอย่างที่แล้วมา

“เมื่อคืนหลังจากที่หลับไปข้าก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมากลางดึก เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างขะ..ข้าเห็นเขาชี้มาที่ข้า”

แม่เฒ่าจางเหมือนจะหวาดกลัวมากจริงๆ เพราะผมสีดำแซมขาวของนางตอนนี้กลายเป็นสีขาวโพลนไปทั้งหัว ชาวบ้านต่างมองหน้ากันไปมาไม่อยากจะเชื่อที่แม่เฒ่าจางพูด แต่จากสภาพของนางที่เห็นอยู่ตอนนี้ดูเหมือนนางจะพูดความจริง

“ถ้าหากว่าเป็นวิญญาณทหารแล้วเป็นทหารจากที่ไหน หมู่บ้านของเราไม่มีใครเป็นทหารสักคน”

หลังจากชาวบ้านผู้นั้นพูดจบทุกคนต่างก็นึกขึ้นมาได้ว่าในหมู่บ้านของพวกเขาคนที่หายไปถึงสามสิบปีมีเพียงคนเดียว บางทีเขาอาจจะกลับมาแล้ว

“โอ้ว!!พอดีเลยถ้าหากว่าท่านไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาข้าคงคิดว่าความฝันเมื่อคืนเป็นแค่เพียงเรื่องไร้สาระที่ข้าคิดไปเองซะแล้ว”

เจิ้งซูอี้ที่ยืนอยู่ด้านหลังฝูงชนเอ่ยออกมาเสียงดัง ชาวบ้านหันกลับไปมองนางเป็นตาเดียว

“หลิวอันอันที่เจ้าพูดหมายความว่าอย่างไร”

หญิงวัยกลางคนอายุราวสี่สิบปีถามเจิ้งซูอี้ด้วยความสงสัย