All Chapters of โฮสต์ในฝัน: Chapter 11 - Chapter 20

“ไซน์ โยอธิบายได้นะไซน์ฟังโยก่อน” ฝ่ามือหนาคว้าเข้าที่ข้อมือเล็กของดีไซน์“อธิบายมาสิคะ ไซน์รอฟังอยู่” ดีไซน์สะบัดแขนอย่างแรงให้หลุดจากการเกาะกุมด้วยท่าทีรังเกียจ“พี่โยคะ บอกพี่ไซน์เหมือนที่พี่บอกแตงสิคะ พี่บอกว่ากลับจากภูเก็ตรอบนี้พี่จะบอกเลิกพี่ไซน์ไม่ใช่เหรอคะ” แตงพูดแทรกขึ้นเสียงดัง สายตาจ้องหน้าชายหนุ่มเขม็ง โดยมีดีไซน์ยืนกอดอกรอฟังคำตอบอย่างใจเย็น“ไซน์กลับไปก่อนนะ เอาไว้โยจะไปอธิบายให้ฟังทีหลัง”“ไซน์เปิดโอกาสให้โยพูดแล้วแต่โยเลือกที่จะไม่พูดเอง ถ้างั้นไซน์ขอพูดบ้างแล้วกันนะคะ เราเลิกกันเถอะค่ะ นับแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปเราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ไซน์ให้เวลาโย 3 วันเก็บของออกจากห้องไซน์ไปซะ” พูดจบดีไซน์ก็หมุนตัวเดินออกจากตรงนั้น ขาเรียวยาวก้าวเท้า ฉับ ฉับ ฉับ เดินออกจากร้านอาหารทันที“ไซน์ ไซน์ ฟังโยก่อน ไซน์..” หลังจากนิ่งอึ้งกับคำพูดของแฟนสาวที่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าเอ่ยคำนี้ออกมา เมื่อได้สติจึงลุกพรวดพราดขึ้นจากเก้าอี้รีบวิ่งตามหลังไป“ปล่อยเธอไปเถอะครับ คุณกลับไปอยู่กับคนที่เหมาะสมกับคุณน่ะดีแล้ว ต่อไปนี้คุณไม่มีสิทธิ์ยุ่งวุ่นวายกับเธออีก” ร่างสูงหุ่นนายแบบฉบับหนุ่มลู

ติ๊ด! ครืด..มือเรียวเล็กยื่นไปกดปุ่มเปิดประตูทันที ประตูลิฟต์เลื่อนเปิดออกอีกครั้งก็เจอกับหญิงสาวและชายหนุ่มที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุดตอนนี้“ไซน์” เสียงแหบพร่าพูดขึ้น สีหน้าหมองคล้ำเหมือนคนอดหลับอดนอนมาทั้งคืน สายตาอาลัยอาวรณ์เหลือบมองใบหน้าเย็นชาของอดีตแฟนสาวจนลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้น 5 ชั้นที่ดีไซน์ทำงานอยู่“ขอโทษนะคะ ขอทางหน่อย” เสียงเรียบนิ่งพอๆ กับสีหน้าเอ่ยบอกเมื่อโยธาเอาแต่ยืนมองหน้าเธออยู่อย่างนั้น“ขอทางหน่อยค่ะ” ซีไนซ์พูดขึ้นเสียงดังเมื่อโยธายังยืนขวางทางเธอและเพื่อนอยู่“พี่โย จะมองอะไรหนักหนา” แตงยื่นมือไปเขย่ามือโยธาสายตาของคนในลิฟต์ต่างมองไปยังพวกเธอ“เอ่อ..ขอโทษครับ” ร่างสูงเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อยเพื่อให้ทั้งสองเดินออกไปได้ จังหวะที่ซีไนซ์เดินผ่านหน้าโยธา“เอารถมาคืนไซน์ด้วยนะ อย่าหน้าด้านใช้ของคนอื่นทั้งๆ ที่ตัวเองไม่เคยจ่ายเงินผ่อนแม้แต่บาทเดียว” ซีไนซ์หันไปพูดกับโยธาตั้งใจให้คนในนั้นได้ยิน แล้วสาวเท้าเดินสวย ๆ ออกจากลิฟต์ตามดีไซน์ไปหนึ่งเดือนผ่านไปก๊อก ก๊อก ก๊อก“เข้ามา” เสียงเรียบของชาร์วีเอ่ยอนุญาต ตามมาด้วยร่างสูงกำยำของมือซ้ายคนสนิทที่พักนี้หายหน้าหายตาไปไม่ค่อยเข้ามา

ทางด้านดีไซน์“ยัยซีแกว่าแอปพลิเคชันหาคู่ที่เขากำลังฮิตเล่นกัน เขาได้แฟนกันจริงๆ ไหม” ดีไซน์เอ่ยถามขณะที่ทั้งสองอยู่ในลิฟต์กันแค่สองคน“บางคนเขาก็บอกว่าได้จริงๆ แต่ส่วนมากก็เจอแต่มิจฉาชีพ” ซีไนซ์ตอบกลับไปตามที่เห็นในหน้าโซเชียลที่มาแชร์กัน“แล้วถ้าเราจะหาแค่เพื่อนคุยล่ะ แกว่าจะมีไหมคนที่แค่ต้องการหาใครสักคนเป็นเพื่อนคุยเฉยๆ”“ก็อาจจะมีนะ แต่ฉันเองก็ไม่เคยเล่นเหมือนกัน ต้องลองไปเล่นดูแต่ต้องเล่นอย่างมีสตินะ ไม่ใช่ไปโดนผู้ชายในนั้นหลอกมาล่ะ แค่โดนไอ้เชี่ยโยหลอกครั้งเดียวก็เกินพอแล้วสำหรับผู้หญิงสวยๆ อย่างแกยัยไซน์”“ฉันรู้ ฉันแค่อยากมีใครสักคนไว้คุยแก้เหงาแค่นั้นเอง คืนนี้กลับไปฉันว่าฉันจะลองโหลดมาเล่นดู”“ถ้าแกเหงาแกไม่ลองเปิดใจให้พี่ชายฉันดู คนนี้หล่อ รวย ใจดี พูดเพราะแถมยังโสดร้อยเปอร์เซ็นต์อีกด้วยนะ”“ไม่อะ ฉันยังไม่อยากจริงจังกับใครตอนนี้”“แกจะใช้ชีวิตแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนยัยไซน์”“ไม่รู้ จนกว่าฉันจะเบื่อมั้ง” ปากบางตอบกลับน้ำเสียงและสีหน้าปกติยากที่อีกฝ่ายจะคาดเดาความรู้สึก ณ ตอนนี้ได้ ขนาดซีไนซ์ที่คบกันมาหลายปีก็ยังเดาใจไม่ออกว่าภายในใบหน้าสวยนี้กำลังคิดอะไรอยู่“ฉันภาวนาให้แกเบื

ดวงตากลมโตภายใต้แพขนตางอนยังจ้องหน้าจอมือถือที่ยังเปิดแชตค้างไว้ ความรู้สึกแปลกใหม่เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างไม่รู้ตัว“หาว..” ฝ่ามือเล็กยกขึ้นปิดปากกระจับได้รูป ร่างกายส่งสัญญาณว่าต้องการพักผ่อนทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาแค่ประมาณ 4 ทุ่ม ปกติจะเข้านอนหลังจากเที่ยงคืนเป็นต้นไป“นานเท่าไหร่แล้วนะที่ร่างกายไม่ได้พักผ่อนแต่หัววันขนาดนี้” เสียงเล็กพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆ ปิดลง ร่างอรชรนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงโดยมีกระปุกยานอนหลับวางอยู่โต๊ะข้างหัวเตียง คืนนี้เป็นคืนแรกที่หญิงสาวนอนหลับสนิทโดยที่ไม่ต้องพึ่งยาอันตรายนั้นในรอบเดือนกว่าๆ6 โมงเช้าติ๊ง!เสียงแจ้งเตือนข้อความปลุกให้หญิงสาวที่นอนหลับเต็มตื่นมาตลอดทั้งคืนรู้สึกตัวตื่นขึ้น เปลือกตาค่อยๆ ลืมขึ้นและกะพริบตาปริบๆ เพื่อปรับสายตารับกับแสงสว่างที่ลอดผ่านม่านเข้ามา‘สวัสดีตอนเช้า อย่าลืมทานมื้อเช้าด้วยนะครับเพราะมื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญ’‘สวัสดีตอนเช้าค่ะ เมื่อคืนงานราบรื่นใช่ไหมคะ’‘ราบรื่นดีครับ’‘เหนื่อยไหมคะ’‘ไม่ครับ ขอบคุณครับที่ถาม วันนี้ไปทำงานไหมครับ’‘ทำค่ะ ขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานก่อนนะคะ คุณลูคัสก็อาบน้ำพักผ่อนเถอ

บนห้องชั้นสองปีกซ้ายภายในห้องมืดสนิทไม่มีแสงสว่างเล็ดลอดเข้ามาเปลี่ยนกลางวันเป็นกลางคืนเพื่อการหลับพักผ่อนได้สนิทมีเพียงแสงไฟจากหน้าจอมือถือ อุณหภูมิ 18 องศาเย็นเฉียบต่างกับอุณหภูมิด้านนอกที่ร้อนเกือบ 40 องศา ชายหนุ่มในชุดนอนสีน้ำเงินเข้มกำลังตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์ข้อความอยู่บนเตียง‘ถึงที่ทำงานหรือยังครับ’‘ถึงแล้วค่ะ’ ข้อความตอบกลับจากอีกฝ่าย‘ทานมื้อเช้าหรือยังครับ’‘เรียบร้อยค่ะ คุณยังไม่นอนเหรอคะ’‘กำลังจะนอนครับ’‘พักผ่อนนะคะ ฉันทำงานก่อนตอนเย็นจะทักไปค่ะ’‘ครับ ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีครับ’‘หลับฝันดีค่ะ’“ลูคัส ลูคัสคือใครทำไมแกคุยกับเขาเหมือนสนิทกันขนาดนั้น นี่คุยกันไปถึงขั้นไหนแล้ว” ซีไนซ์เอ่ยถามเอียงคอไปมองหน้าจอมือถือของดีไซน์สายตาโฟกัสที่รูปโปรไฟล์ด้านซ้ายของหน้าแชต นิ้วเรียวเล็กยื่นไปแตะที่รูปโปรไฟล์เพื่อเปิดดูรูปขนาดเต็มรวมถึงรูปโปรไฟล์อื่นๆ ด้วย“ไม่รู้เหมือนกันพึ่งคุยกันเอง แต่ฉันรู้สึกว่าคุยกับเขาแล้วสบายใจน่ะ”“ลูคัสอย่างนั้นเหรอ” ซีไนซ์พึมพำกับตัวเองขณะที่นิ้วเรียวเล็กเลื่อนหน้าจอเพื่อดูรูปทุกรูปของชายหนุ่มคนนั้นแต่ทุกรูปถูกถ่ายจากด้านหลังหรือไม่ก็ด้านข้าง แต่มีการยืน