บททั้งหมดของ พลาดรักเมฆินทร์: บทที่ 41 - บทที่ 50

เสียงลูกบิดประตูหมุน พร้อมกับการเปิดเข้ามาของ นภา แม่ของเมฆินทร์และเมย์"เมฆ!" นภาอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นสภาพลูกชายที่ดูย่ำแย่และซบอยู่ข้างเตียง"มาทำอะไรในห้องนี้! แล้วนั่น... เกิดอะไรขึ้น!"เมฆินทร์เงยหน้าขึ้นอย่างตื่นตระหนก ความรู้สึกผิดและความหวาดกลัวเข้าแทนที่ฤทธิ์เหล้าที่ยังหลงเหลือ"คุณแม่... คุณแม่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ ทำไมกลับมาเวลานี้..."นภาเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว สีหน้าเคร่งเครียดเต็มไปด้วยคำถามที่ทับถม"แม่ถามว่าเรามาทำอะไรในห้องนี้! จี๊ดเป็นอะไร! แกทำอะไรน้อง!""คุณแม่ครับ... คือผม..." คำพูดของเมฆินทร์ติดอยู่ในลำคอ เมื่อภาพการกระทำของตัวเองย้อนกลับมานภาขยับไปที่เตียง จ้องมองร่างที่อยู่ใต้ผ้าห่ม"จี๊ด... จี๊ด เป็นอะไรลูก... นี่มันอะไรกัน! ทำไมหนูจี๊ดถึงนอนไม่ได้สติ!"นภาหันกลับไปหาลูกชายด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังและโกรธจัด"ตามแม่มาที่ห้องทำงานเดี๋ยวนี้!"ภายในห้องทำงานนภานั่งลงที่เก้าอี้ทำงานอย่างหนักอึ้ง ส่วนเมฆินทร์ยืนก้มหน้าราวกับนักโทษ"เกิดอะไรขึ้น! บอกแม่มาเดี๋ยวนี้! ทำไมจี๊ดถึงนอนไม่ได้สติ แล้วแกทำไมไปอยู่ที่ห้องนั้น! ยัยเมย์ล่ะไปไหน!""ค

"ตอนนั้นเมย์วิ่งมาขอให้พี่เมฆช่วยนะ พี่จำไม่ได้เลยเหรอ!"(...?...)ภาพในอดีตย้อนกลับมาในหัวของเมฆินทร์และเมย์ชัดเจน"พี่เมฆช่วยไปเก็บผ้าพันคอให้เมย์หน่อย มันติดอยู่บนกิ่งไม้""เมย์อย่ามากวน ไปเล่นที่อื่นเลย พี่กำลังจะเก็บของ""เมย์ไม่ได้กวน!... แต่พี่ตัวสูง น่าจะเอื้อมถึงช่วยหน่อยไม่ได้เหรอ""โตแล้วหัดมีความรับผิดชอบซะบ้างเมย์ ไม่ใช่เอะอะ ๆ มาตะโกนบอกเอะอะโวยวายให้คนช่วย"ภาพตัดไปที่จารวีกับเมย์ในห้วงความคิดเมย์เล่าให้เมฆินทร์ฟัง"ไม่มีใครช่วยเลย ทำไงเราจะเอาลงมาได้ มีไม้ไหมเอามาสอย"ทั้งคู่มองซ้ายมองขวาหาแต่ก็ไม่มี"งั้นปีนเลยไหม!""จะดีเหรอเมย์ ... มันอันตราย!""แกเขย่งถึงไหมแกตัวสูงยัยจี๊ด""ลองแล้วไม่ถึง""งั้น...ช่วยไม่ได้ ปีนเลยดีกว่า"พูดจบ เมย์รีบปีนขึ้นไปบนกิ่งไม้ ในจังหวะนั้นมีกิ่งไม้กิ่งหนึ่งที่เมย์เผลอไปเหยียบทำให้กิ่งไม้หักลง... ร่างของเมย์ร่วงลงมาบนร่างของเพื่อนที่พยายามจะรับเธอไว้ ไม่ให้หัวของเมย์ไปกระแทกกับก้อนหิน และที่แย่ยิ่งกว่านั้น กิ่งไม้ที่หักมากลับพลาดไปกดทับข้อเท้าของเธอไว้กับหินที่อยู่ด้านล่าง... นั่นคือจุดเริ่มต้นของข้อเท

การทิ้งไพ่ใบสุดท้ายของเมย์เมื่อได้ฟังคำตอบของพี่ชาย ใบหน้าของเมย์ก็ซีดเผือดลงทันที แต่แววตาของเธอกลับแข็งกร้าวขึ้นอย่างน่ากลัว เธอไม่มีเวลามานั่งโทษพี่ชายอีกแล้ว!เธอปล่อยมือจากเมฆินทร์ แล้ววิ่งกลับไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ทันที วายุและเมฆินทร์มองตามอย่างสับสน"พี่คะ!" เมย์ใช้เสียงที่หนักแน่นที่สุดเท่าที่เคยใช้มา จ้องตรงไปยังพนักงานต้อนรับที่กำลังตัวสั่น "ผู้หญิงคนนั้น... จี๊ด จารวี... คือเพื่อนของดิฉันค่ะ แต่... นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ! ผู้ชายคนนั้นที่กำลังคลั่งอยู่ คือสามีของเธอ! เขามาตามเมียที่กำลังงอนกันอยู่!"พนักงานต้อนรับทำหน้าตื่นตระหนก แต่เมย์ยังคงพูดต่ออย่างรวดเร็วและเด็ดขาด"และตอนนี้... ผู้หญิงคนนั้น... กำลังตั้งท้อง!"คำโกหกที่เมย์ปล่อยออกมาเพื่อช่วยเพื่อนนั้น สร้างแรงกระแทกมหาศาล"คุณจะปล่อยให้เรื่องที่ไม่ควรเกิดขึ้นเกิดขึ้นไม่ได้นะคะ! หรือคุณอยากมีส่วนร่วมในข้อหาครั้งนี้! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับ เมียเขา และ ลูกในท้องเขา ในรีสอร์ทของคุณ... คุณรับผิดชอบไหวไหมคะ?!"เมย์ชี้ไปที่เมฆินทร์ที่ยืนนิ่งอึ้ง "เขาเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายนะคะ! เอกสารของผู้ชายคนนั้นที่จองห้องพัก คุณก็

6 เดือนผ่านไปอย่างเชื่องช้าทรมาน สำหรับเมฆินทร์ที่ถูกย้ายไปเชียงใหม่ และจารวีที่ทำงานที่กรุงเทพฯ มันเป็นช่วงเวลาที่พวกเขาเหมือนขาดใจ เพราะเขาไม่มีโอกาสได้ดูแลเธอ ส่วนจารวี... แม้จะยังรัก... แต่ความหวาดกลัวก็ยังคงฝังลึกและเจ็บปวดจากเรื่องราวที่เกิดขึ้นจารวีทำงานในบริษัทของครอบครัวเมฆินทร์ภายใต้การคุ้มครองอย่างเข้มงวดของ นภา รองประธานบริษัทผู้มีอำนาจล้นเหลือ ครอบครัวของเมฆินทร์ประกาศชัดเจนว่าห้ามใครมายุ่งหรือทำอันตรายเธอโดยเด็ดขาดนภาจัดการไล่พนักงานที่เคยซุบซิบนินทาว่าเธอเป็นเด็กเลี้ยงหรือพูดในทางไม่ดีออกไปทั้งหมด และกำชับห้ามใครคิดร้ายอีกต่อไปการปฏิบัติของทุกคนในบริษัทต่อจารวีเหมือนเป็นลูกสาวคนหนึ่งในครอบครัว ซึ่งตัวเธอเองก็รู้สึกอึดอัดใจกับสถานะที่ได้รับ แต่นภาต้องการชดใช้ความผิดที่ลูก ๆ ของเธอเคยทำพลาด ไม่ว่าจะในอดีตของเมย์ หรือในปัจจุบันของเมฆินทร์ การดูแลเธอในระดับนี้จึงยังน้อยไปด้วยซ้ำในความรู้สึกของผู้เป็นแม่วันเวลาที่ผ่านไปได้ช่วยเยียวยาจิตใจของจารวีให้ดีขึ้น แต่ก็ยังมีเงื่อนปมบางอย่างที่ยังค้างคาอยู่ในใจของเธอเสมอมา วันนี้ ความคับข้องใจนั้นกำลังจะถูกคลี่คลายลง เมื่อมีหญิงสา

เมย์กลับมาหาจารวีที่คอนโดในเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด เมย์ก็โวยวายด้วยความตกใจ"อะไรนะ! นี่ฉันทิ้งแกไว้คนเดียวแป๊บเดียว เกิดเรื่องเลยเหรอ! แบบนี้ที่แกรู้สึกว่าเหมือนมีคนตามแกมองแกอยู่ มันก็เรื่องจริงสิ! สต๊อกเกอร์ไหม? พวกที่ชื่นชมผลงานแกผ่านที่แกถ่ายแบบกับพี่จีน่าหรือเปล่า? ไม่สิ... ถ้าเป็นพวกคลั่งไคล้ ถึงขนาดต้องเอามีดจี้คอกันเลยเหรอ! แต่แกก็ไม่มีศัตรูที่ไหนนี่" เมย์รัวใส่ด้วยความสงสัย"ฉันคุ้นเสียงนะ เหมือนเคยได้ยินเสียงที่ไหนมาก่อนแต่นึกไม่ออก... มันพูดว่าจำฉันไม่ได้เหรอ ... ใคร? ฉันต้องจำใครได้?" จารวีพึมพำเมย์รีบสรุป "เท่ากับว่ามันตามแกอยู่ตลอด คิดดูสิ ไม่งั้นมันจะรู้ได้ยังไง ว่าแกอยู่คนเดียวได้ถูกจังหวะแบบนี้ เพราะปกติเราจะอยู่ด้วยกันตลอด""อือ... ก็จริงของแกนะเมย์""ดีนะที่ตอนนั้นพี่เมฆอยู่ด้วย" เมย์เผลอหลุดปาก"เดี๋ยวก่อนยัยเมย์! แกหมายความว่ายังไง นี่เป็นแผนของแกเหรอ""แฮ่ ๆ ๆ ... ขอโทษที ฉันอยากให้แกกับพี่เมฆได้เจอกัน ได้คุยกันบ้างอ่ะ""อย่าไปว่าเมย์เลยครับ พี่เป็นคนขอให้เมย์ช่วยเอง ก็พี่เป็นห่วงเรานี่" เมฆินทร์รีบสวนขึ้นจารวีสบตาเมฆินทร์อย่างอ่อนใจ แต่ในใ