All Chapters of วุ่นนักรักของเรยา: Chapter 11 - Chapter 20

ในภาพลักษณ์ตำรวจดีเด่น ไม่มีประวัติด่างพร้อยใด ๆ ยิ่งค้นประวัติก็ยิ่งขาวใสสะอาดเอี่ยมราวกับชีวิตนี้ไม่เคยทำผิดอะไรมา…เหมือนกันกับตนเอง…เหมือนกันเกินไปชีวิตคนคนนึงจะราบเรียบได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ?หมวดอุดมนั่งมองหน้าจอที่มีประวัติของตนเองกับประวัติเพื่อนร่วมงานอีกคนที่ดูดีตั้งแต่ชาติตระกูลการศึกษารูปร่างหน้าตา ผลงานการทำงานของหน่วยปราบปรามพิเศษยิ่งตรวจสอบก็ยิ่งตะหงิดใจ มันสะอาดเกินไป…สะอาดจนน่ากลัวผู้หมวดหนุ่มขมวดคิ้ว พลิกเอกสารไปมา เคยเข้าใจว่าเป็นขวัญใจชาวบ้านเพราะรูปร่างหน้าตาและผลงาน แต่หลายครั้งกลับเข้าไปในที่อันตรายอย่างแก๊งค้ายาค้ามนุษย์และบ่อนเถื่อนออกมาโดยไร้รอยขีดข่วนให้มาทำงานร่วมกันหรือมาจับผิดกันเองกันแน่…หน้าติ๋มๆ สุภาพขนาดนั้น นึกถึงหน้าตาตอนโหดๆ ไม่ออกเลยจริงๆ หมวดอุดมยกนิ้วชี้จิ้มรอยยิ้มทรงพลังในรูปหน้าจอครุ่นคิดอย่างหนักทุกอย่างถูกนักการเมืองวางแผนไว้แล้วตั้งแต่แรก…หรือไม่ใช่? หรือเป็นคนอื่น?ผู้หมวดอุดมมองภาพความปกติผ่านบานเฟี้ยมเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยแซวคนที่นั่งนึกถึงและหาข้อมูลเป็นวันจากอีกมุมห้อง เขาเชื่อมั่นในความชาญฉลาดของตนเองมากว่าไม่เป็นรองใคร นี่ไม่ใช่ก

สารวัตรคีรติใช้ปลายนิ้วช้อนพวงไข่แฝดตอบโต้แต่มันไม่ได้ผลกับคนหน้าหนากลับกันมันทำให้แท่งเนื้อขยายใหญ่ขึ้นราวกับจะปริออกหมั่บ!สันกรามเรียวได้รูปเชิดสูงอ้าปากค้าง จากแรงจิกเส้นผมสั้นให้หงายหน้าขึ้นกระดกสะโพกงัดดุ้นเนื้อใต้คางพาดผ่าสหน้าหล่อของนายตำรวจคนเก่งฟื้ดดดด~ปลายจมูกโด่งของคีรติเอียงหน้าสูดอากาศข้างลำร้อนส่งเสียงลามก ทำเอาคนทะเล้นปวดหนึบที่แท่งแข็งอยากจับฟาดปากแรงๆ“อ้าปากสิครับ”“หืม? อ้าทำไม”“จะเย็บปากเจ้านาย…ปากดีนัก”“หึ่หึ่ ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยมีแต่นายพูด”“อ้าหน่อย อ่อยขนาดนี้แล้วต้องโดนสักที”“ไม่ได้อ่อย”“อย่าดื้อสิครับเจ้านาย แค่โดนแทงไม่ตายหรอก”“ฉันจะตีนายให้ตายเลยเจ้าหมาบ้า”“มีแรงทำอะไรหรือไงเมาทีไรอ่อยเก่งทุกทีคราวหลังอย่าไปกินกับคนอื่นนะ…”“ทำไม?”“เดี๋ยวจะโดนล่อ”“เด็กห่ามไม่มีใครกล้าเอาตำรวจหรอก”“นอกจากหมา”“ฮ่าฮ่าฮ่า อุ๊ป!”แท่งร้อนประจำกายถูกป้อนใส่ริมฝีปากที่หัวเราะค้างอัดแน่นในโพรงปากนุ่มนิ่ม เจ้าหมาดื้อมองเจ้านายที่รักคาบฮ็อตดอกสีแดงแท่งโตกลางลำตัวด้วยรอยยิ้มร้ายเป็นฝ่ายยกมือขึ้นลูบผมสั้นสลวยเสียเอง“หยุดหัวเราะระวังฟันด้วยผมจะเด้า” เรยาว่าเสียงกระเส่า

ริมฝีปากแห้งคลี่ยิ้มบาง “ไม่รู้สิ แต่ตอนแรกที่เจอเหมือนตัวร้ายในละครเลย หล่อก็จริงแต่หน้าตาร้าย ๆ พูดจาร้าย ๆ นิสัยแรง ๆ แต่พอคุยนาน ๆ เข้า…ก็เหมือนมันเป็นแค่เปลือกนอก ความจริงแล้วนิสัยโอเคเลย”“เค้าชอบเตงหรือเปล่า ผู้หมวดอะไรนั่น”เรย์ถามประชดประชันติดหยอกล้อเช่นทุกทีแต่ครั้งนี้สารวัตรกลับนิ่งเงียบไม่หันมาสบตาแล้วยิ้มดังเดิม ท่าทีชวนให้เข้าใจผิดนั่นทำให้เรย์รู้สึกไม่ปกติ ดวงตาคู่สวยที่เคยมองมาด้วยความเอ็นดูหายไปที่ไหนสักที่“ไม่หรอก” สารวัตรหนุ่มส่ายหน้าเบา ๆ “เราต้องทำภารกิจด้วยกัน งานนี้มันค่อนข้างสำคัญ แต่เป้าหมายของเราสองคนต่างกันมากเลยล่ะ”“ยังไงอะ” เรยาถามเรื่อยๆ ใบหน้าทะเล้นหุบยิ้มลงเรื่อยๆ ทั้งที่อยากจะถามมากกว่านั้น อยากจะกระชากคอถามว่าทำไมต้องทำท่าางแบบนี้อยากจะห้ามไม่ให้มองใคร ห้ามยิ้มให้ใคร ห้ามไปเมาแล้วทำตัวน่ารักหน้าล่อต่อหน้าคนอื่น ความรู้สึกที่เคยเปิดเผยได้อย่างตรงไปตรงมาบัดนี้กลับคาอยู่ในลำคอความรู้สึกที่เริ่มเข้าใจว่าการเติบโตขึ้นแล้วไม่สามารถพูดทุกสิ่งที่คิดได้คล้ายจะเข้าใจมันก็ตอนนี้“ผู้หมวดอุดมดูเหมือนจะชอบเงินพอสมควรเลย แต่ฉันไม่ได้สนใจมัน” เรย์หรี่ตา กัดริมฝี

” หรือมึงจะเลือกไม่รับตำแหน่งที่บ้านมึงเตรียมไว้ให้ตั้งแต่มึงลืมตาขึ้นมาดูโลก โคตรเหง้าเป็นนักการเมืองแล้วจะบอกว่าให้มันจบที่เราเนี่ยนะ เอาจริงที่บอกว่าไม่ชอบนั่นไม่ชอบนี่ แต่พอออกมาทำอย่างอื่นที่ไม่เคยทำก็น่าเบื่อเหมือนๆ กันทำไม่เท่าไหร่ก็เบื่อ แถมยังไม่มีอำนาจบารมีอะไรไว้เบ่ง ใช้ชีวิตลำบากว่ะ คนที่มีเงินเยอะมีตำแหน่งในสภาดูเป็นผู้ร้ายให้คนสาปส่ง แต่พออยู่ในร้านอาหารอยู่ในผับในเค้าเตอร์แบรนด์ก็ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะมองหน้าเราด้วยซ้ำ”” ก็จริงอย่างที่ปีรามิดมันว่านะไอ้เรย์ บางทีการแตกต่างได้มันก็ต้องพึ่งอำนาจบารมีและเงินทองนะเว้ย”“มึงรู้ไหมว่าหมวดอุดมก็เคยทำหน้าที่อารักขาคนในสภา กูค้นข้อมูลเก่าๆ เหมือนจะเคยทำงานให้พ่อแม่เราด้วยอาจจะหาข้อมูลมาไม่หมดแต่เกี่ยวกันแน่ขนาดคนที่ว่าดียังมารับจ้อปรับจ้างนักการเมืองนะเว้ย”“นี่พวกมึงยอมกันแล้วเหรอวะแค่สองเดือนเองนะ”“กูมีเรื่องต้องทำแล้วจะปล่อยให้พ่อแม่ว้าวุ่นกับปัญหาที่มีมากมายแบบนั้นกูไม่ได้สะใจอย่างที่เคยพูดไว้ว่ะ...กูคิดว่ากูช่วยเขาได้ งานในสภามันใช้มันสมองใช้เหลี่ยมมากกว่าในเกมส์กูอยากโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว กูรู้สึกว่ามันเป็นเกมส์ในชีวิตจริงที่ท

ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของหมวดอุดมดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา ทั้งคู่ก้มลงมองพร้อมกัน“คนที่พูดถึง…โพสต์ชื่อใครบางคนออกมาแล้วครับ” อุดมกดขยายหน้าจอ ดวงตาเบิกขึ้นนิดหนึ่ง “ส.ส. พรรคสยามรวมใจ…คนใหม่” คิ้วเข้มของคีรติขมวดเข้าหากันทันที “เอ๊ะ พรรคนี้มันมี ส.ส. คนใหม่แล้วเหรอ”อุดมรีบเลื่อนหน้าจอพลางเอ่ยเสียงตื่น “เดือนหน้า…จะมีการรับตำแหน่งของ ส.ส. พรรคสยามรวมใจ คนใหม่…ทั้งหมดสี่คน”“โอ๊ะ…คุณรู้ได้ยังไงครับสารวัตร”คีรติพ่นลมหายใจออกช้า ๆ คล้ายเก็บความกังวลไม่อยู่ “ผลการโหวตของข่าววงในมันออกมาแล้ว” อุดมเม้มปากแน่น“เอ๋…แต่ไม่มีข่าวหน้าพวกเขาออกมาเลยนี่ครับ”“เห็นว่าจะได้เห็นพร้อมกันวันเปิดตัว” คีรติว่าชัดถ้อยชัดคำ เสียงทุ้มต่ำหนักแน่น “นโยบายใหม่ที่ไม่ให้เปิดเผยใบหน้าก่อนรับตำแหน่ง…เพื่ออะไรก็ไม่รู้ แต่ก็มีคำสั่งนั้นออกมาแล้ว”หมวดอุดมชะงัก สายตาสั่นเล็กน้อย “แปลกชะมัด…เลือกแค่จากชื่อ ไม่ต่างอะไรกับไอ้ดาร์คเว็บนี่เลย ตั้งกฎในประเทศให้ดูไม่โปร่งใสไปหมด…อีกหน่อยก็คงเป็นคอมมิวนิสต์ชัด ๆ”ความเงียบกดทับลงมาอีกครั้ง ทั้งคู่สบตากัน รู้ทันทีว่าการเชื่อมโยงเริ่มปรากฏให้เห็นอย่างน่าขนลุกสารว