All Chapters of อาณัติใต้เรน Under the Rain: Chapter 71 - Chapter 80

ในบ้านชั้นเดียวทาสีเทาอ่อนที่ตั้งอยู่โดดเดี่ยวห่างจากเพื่อนบ้านหลังที่ใกล้ที่สุดราวหนึ่งร้อยเมตร มันดูเหมือนบ้านทั่วไป แต่แท้จริงแล้วมันคือเซฟเฮาส์ที่เต็มไปด้วยระบบป้องกันอันแข็งแรงผู้มีพระคุณของซิมเลือกจังหวัดที่อยู่ชานเมืองกรุงเทพฯ แบบนี้เพราะมันมีองค์ประกอบเหมาะที่จะเป็นเซฟเฮาส์ คืออยู่ห่างไกลผู้คนแต่ก็ไม่ไกลจากความเจริญ และที่สำคัญเดินทางสะดวก“ตามฉันมาทางนี้ค่ะ”ซิมเอ่ยกับเรนและฟ้าใส ซึ่งวันนี้เป็นวันที่ได้นัดหมายกันว่าเธอจะทำให้พวกเขาได้ความทรงจำที่ถูกลบทิ้งไปกลับคืนมาอีกครั้งเมื่อตามซิมเข้าไปในห้องหนึ่ง ก็พบว่ามันเหมือนห้องแล็บปฏิบัติการขนาดย่อม มีเก้าอี้หนังปรับเอนนอนทรงสูง ข้างๆ เก้าอี้มีอุปกรณ์ที่ฟ้าใสไม่รู้จัก คล้ายกับในหนัง Sci-Fi “คุณหาอุปกรณ์ได้ยังไง”“อุปกรณ์ทางการแพทย์ไม่ได้หายากอะไร สิ่งสำคัญที่จะทำให้มันเวิร์กคือฉัน” ซิมกล่าวอย่างคนที่รู้ความสามารถของตนเองหญิงสาวมองฟ้าใสและเรนด้วยสายตายิ้มๆ เพราะมันมีพลังงานเข้มข้นทรงอำนาจที่สามารถสัมผัสได้จากคนทั้งคู่ นั่นคือ...พลังงานแห่งรักและอาทรที่เชื่อมคนทั้งสองเข้าด้วยกัน เรนและฟ้าใสได้พิสูจน์ให้ซิมเห็นแล้วว่า ไม่ว่าจะอยู่

ฟ้าใสมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...เรนไม่อยากเชื่อเลยว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ เวลานี้เขากำลังทำงานอันเดอร์คัฟเวอร์ในแก๊งของมาร์โซ เป็นภารกิจลับที่สำคัญมาก เรียกว่าภารกิจล้มช้างเลยก็ว่าได้ และอีกไม่นานมันจะสำเร็จเสร็จสิ้นถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้เขาได้เป็นคู่หมั้นของแอนนา ลูกสาวของมาร์โซ และเป็นคนที่มันไว้วางใจในระดับสูงในตอนนี้ เรนได้ถ่ายรูปมากมายส่งไปยังทีมของเขาเพื่อเปิดโปงและทำลายแก๊งมาเฟียชั่ว มันมีเครือข่ายอยู่ทั่วโลก ถ้าจัดการกับมาร์โซได้ โลกใบนี้ก็จะสูงขึ้นอีกมากเลยทีเดียวแต่...ฟ้าใสมาทำไมที่นี่... เด็กนั่นไม่รู้ว่ากำลังเผชิญหน้ากับเรน เพราะเขาปลอมตัวในนามของฟีนิกซ์... หน้าตาไม่มีส่วนไหนเป็นพี่เรนที่ฟ้าใสรู้จักเลยแม้แต่น้อยด้วยเทคโนโลยี Shape Shifting ที่ทำให้เรนสามารถปลอมตัวเป็นใครก็ได้มันทำให้เขาทำงานสะดวกและสำเร็จมานักต่อนัก การปรากฏตัวของฟ้าใสทำให้ชายหนุ่มมีความกังวล มันมีซิกเซนส์บางอย่างบอกว่า... เธอจะทำให้แผนการของเขายุ่งยากอย่างคาดไม่ถึง*****สองวันต่อมา ในร้านอาหารจีน กำลังจะเกิดเหตุการณ์ปะทะกันระหว่างเจ้าหน้าที่และแก๊งค้ายาที่ใช้ร้านนี้เป็นฉากหน้าในการส่งต่อและกระ

ฟ้าใสมีความสุขมากกับการได้อยู่ที่กระท่อมบนหน้าผาแห่งนี้ เวลาได้ยินเสียงเครื่องบินเล็กดังเหนือน่านฟ้า เธอก็จะยิ้มดีใจและรีบวิ่งออกไปรอรับเขาที่ลานกว้างหลังกระท่อม เครื่องบินลำนี้มันล้ำสมัยมาก สามารถลงจอดได้แบบโดรนคือไม่ต้องใช้รันเวย์ยาวเหยียดเหมือนเครื่องบินทั่วไปเรนยิ้มกริ่มเมื่อเห็นคนตัวเล็กยืนยิ้มหน้าบานรอเขาอยู่ ชายหนุ่มลากกระเป๋าใบโตที่บรรจุอาหารและของใช้อยู่เต็มตรงไปหา ดึงร่างบางเข้ามากอดและจูบหนักๆ ที่ริมฝีปากงาม"คิดถึงจัง""ไม่ได้เจอกันแค่สองวันเองค่ะ"หญิงสาวตอบอย่างเขินๆ โอบแขนรอบเอวสอบ แล้วพากันเดินเข้าไปในกระท่อม"ตั้งสองวันต่างหากล่ะ ผมไม่อยู่คุณทำอะไรบ้าง" ชายหนุ่มเอ่ยถาม ทั้งสองช่วยกันเอาของออกจากกระเป๋าแล้วเก็บมันไว้ในตู้บนผนังเหนือเคาน์เตอร์"อ่านหนังสือ ว่ายน้ำ อาบแดด วนเวียนกันไปค่ะ"เธอตอบยิ้มๆ มันเป็นฮอลิเดย์ที่มีความหมายว่าพักผ่อนหย่อนใจอย่างแท้จริงสำหรับฟ้าใส หญิงสาวเอียงคอมองคนตัวสูง ดูเหมือนเขาจะอิดโรยเล็กน้อย"ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยได้นอนหรือยังไงคะ เหมือนเหนื่อยๆ นะ"เธอไล้นิ้วแผ่วเบาไปใต้ดวงตาคู่คม ชายหนุ่มรวบเอวเล็กเข้ามากอดแล้วก้มหอมแก้มนวลปลั่งอย่างหลงใหล

เรนจำได้ตอนที่คุยกับร็อค ตอนเขาส่ายหัวระอาเวลาเห็นมันหวานกับเมีย มันเคยชี้หน้าแล้วพูดว่า..."ถ้าวันไหนมึงได้เจอผู้หญิงที่มึงอยากอยู่ด้วยตลอดชีวิตโดยไม่รู้สึกเบื่อ และถ้าวันไหนไม่ได้เห็นหน้าเธอแล้วรู้สึกโคตรทรมานฉิบหาย วันนั้นมึงจะเข้าใจหัวอกของกู"เรนไม่เคยคิดจะมีครอบครัวจึงไม่เคยมองผู้หญิงเพื่อสานสัมพันธ์ระยะยาว สิ่งที่เกิดขึ้นกับสายลับอย่างพ่อและร็อค มันแรร์มาก... น้อยคนที่จะได้ใช้ชีวิตแบบ Happy Ending และเขาเองก็ไม่เคยหวังว่าตนเองจะโชคดีแบบนั้น เพราะเขาอยู่ในระดับลึกกว่าร็อคมาก มันยากที่จะถอนตัวโดยไม่มีแผลแต่เวลานี้ฟ้าใสทำให้เขารู้สึกอยากจะมีชีวิตแบบพ่อและร็อคบ้าง การได้อยู่บ้านที่รู้สึกปลอดภัยกับผู้หญิงที่เขา...รัก"ฉันเชื่อคุณค่ะ แต่ขอถามอีกข้อได้มั้ยคะ""ว่า...""คุณทำงานพวกตำรวจทหาร หรือพวกสปาย อะไรแบบนี้ใช่มั้ย"เรนแอบสะดุ้งกับคำถาม มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมฟ้าใสถึงถามแบบเฉพาะเจาะจงขนาดนี้? หรือว่าเขาทำอะไรเป็นพิรุธให้เธอสงสัยอย่างนั้นเหรอ?"ก็...ทำนองนั้น" เรนยอมตอบเท่าที่จะตอบได้"ที่บอกไม่ได้ เพราะถ้าคุณรู้ คุณอาจจะตกอยู่ในอันตราย สู้ไม่รู้จะดีกว่า" เขาขยายความเพิ่มอีกนิด"โอเ

ปัจจุบันฟ้าใสค่อยๆ ขยับเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นทีละน้อย เธอรู้สึกเหมือนว่าเพิ่งตื่นจากความฝันอันยาวนาน ภาพหลอนที่เมื่อก่อนเธอมักฝันถึงมันบ่อยๆ แต่ไม่เคยปะติดปะต่อเป็นเรื่องราวได้ ทว่าเวลานี้เมื่อลืมตาขึ้น เธอก็น้ำตาไหลรินเป็นทางภาพกระท่อมริมหน้าผาบนเกาะกลางทะเลมันไม่ใช่ภาพมายา ทว่าเธอเคยไปที่นั่นจริงๆ และเธอได้ใช้ชีวิตกับผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ซึ่งหัวใจเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้งให้ และเขาคือพ่อของน้องเอิร์ธ...“เป็นยังไงบ้างคะ อย่าเพิ่งลุกค่ะ เดี๋ยวฉันจะปรับเก้าอี้ให้เอง” เสียงของซิมทำให้ฟ้าใสกะพริบตาเพื่อขับไล่หยาดน้ำที่เอ่อล้น ซิมส่งกระดาษนุ่มให้ หญิงสาวจึงรีบซับน้ำตาให้แห้งเจ้าของบ้านช่วยปรับเก้าอี้จากเอนนอนมาเป็นนั่งเอนสี่สิบห้าองศาให้ฟ้าใส จากนั้นก็ให้เธอดื่มน้ำ“ช่วงแรกๆ คุณอาจจะรู้สึกวิงเวียนนิดหน่อยนะ แต่ไม่นานจะเป็นปกติ... เป็นยังไงบ้างคะ จำได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างตอนที่คุณไปเที่ยวเคปทาวน์” ซิมเอ่ยถามเพื่อเป็นการทดสอบว่าเมมโมรีของฟ้าใสกลับมาครบถ้วนแล้วหรือไม่ ส่วนเรนนั้นยังคงไม่ตื่น“มันเหมือนฝันไป... คุณทำได้ยังไงคะ ฟ้าไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นคนที่ทำให้น้องเอิร์ธเกิดมา.