บทที่ 78 ความทรงจำที่หายไป 2 NC+

"แล้วจะทำยังไงต่อไปคะ คุณโอเคหรือเปล่า ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงท้องได้" เธอพูดด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจและเบาโหวง

"เอากันขนาดนี้ คุณยังไม่รู้อีกเหรอว่าทำไมถึงท้องได้"

เขาพูดกลั้วยิ้มดวงตาวิบวาว นั่นทำให้ฟ้าใสรู้สึกคลายความกังวลลง โล่งอกเมื่อเห็นเขาดีใจที่เธอท้อง

"โธ่ คุณก็ ฉันหมายถึง ฉันกินยาคุมอยู่นะคะ..."

"อาจจะท้องเพราะครั้งแรกมั้ยนะ? เพราะครั้งนั้นคุณต้องกินยาคุมฉุกเฉินตามหลังนี่ แต่ช่างเถอะ ยังไงก็ท้องแล้ว และผมจะรับผิดชอบทุกอย่าง ขอให้งานเสร็จก่อน แล้วเราจะกลับบ้านด้วยกัน"

คำพูดให้ความเชื่อมั่นของเขาทำให้ฟ้าใสรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ และความหวาดหวั่นก็มลายหายไปในนาทีนั้น หญิงสาวโผเข้ากอดเขาแน่น

ขณะนั้นเองก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้น มันเป็นเสียงอุปกรณ์สื่อสาร ทำให้ร่างสูงรีบประคองเธอออกจากห้องน้ำส่วนเขาก็รีบกดรับฟังสายที่โทรเข้ามา

"กลับฐานด่วน มีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้นกับแผนของเรา"

เป็นทีมของเขาเอง เรนเพิ่งมาถึงเกาะได้ไม่ถึงชั่วโมง แต่จะต้องบินกลับไปอีกแล้ว

"ผมจะรีบกลับมานะ และไม่แน่ว่า...ผมจะเล่าทุกอย่างให้คุณฟัง"

เรนตัดสินใจแล้วว่าเขาอยากจะเล่าความจริงให้ฟ้าใสฟัง เพราะเขาทนมีความลับกับเธอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ยิ่งกำลังจะมีลูกด้วยกัน เขาจึงอยากจะเป็นตัวเอง เป็นพี่เรนของเธอไม่ใช่คนที่ไม่มีตัวตนอย่างฟีนิกซ์

"ระวังตัวด้วยนะคะ" ฟ้าใสโผเข้ากอดคนที่กำลังจะไปอีกแล้ว เขาก็กอดตอบเธอแน่น

"รอผมนะ ผมจะรีบกลับมา"

เขาก้มลงจูบเธออย่างหนักหน่วง จากนั้นก็รีบผลุนผลันออกไป

*****

ฟีนิกซ์ไปถึงฐานลับก็ต้องสบถด้วยความโกรธ เขาถูกหลอก! มันเกิดขึ้นได้ยังไง ชายหนุ่มจัดการเค้นคอไอ้คนทรยศ มันตาเหลือกถลนด้วยความเจ็บปวดและความกลัว

"ผมได้รับคำสั่งมา ผม ผมขัดไม่ได้ ได้โปรด อย่าฆ่าผมเลยฟีนิกซ์"

"ใครสั่งมึง!"

"ฮอล์ก... ฮอล์กสั่ง ถ้าผมไม่ทำตาม มันจะฆ่าครอบครัวผม"

น้ำเสียงลนลานเอ่ยบอก เพราะฮอล์กไอ้บอสที่เพิ่งได้ตำแหน่งด้วยเส้นสาย มันบ้าอำนาจ มันได้รู้ความลับของสายลับบางคนรวมถึงความลับของผู้มีอำนาจด้วย จึงใช้เป็นข้อต่อรองและข่มขู่ให้คนพวกนั้นทำตามมัน

ไอ้ระยำฮอล์กมันรู้เรื่องของฟ้าใส! เขาเพิ่งดูจากกล้องวงจรปิด มีคนจับตัวฟ้าใสไป!

เรนยังไม่ทันขยับก็มีสายเรียกเข้า เขากดให้มันขึ้นที่จอใหญ่บนผนังทันที

"ไอ้สัตว์! ถ้ามึงทำอะไรเขา มึงจะไม่เหลือเงาหัวแน่กูสาบาน!" เรนเค้นเสียงลอดไรฟันด้วยความโกรธ เห็นฟ้าใสนอนนิ่งอยู่บนเตียง หัวใจของเขาก็หล่นวูบด้วยความกลัว... กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป แล้วเขาไม่สามารถช่วยได้

"และถ้ามึงไม่ยอมปล่อยตัวเมียกู กูจะทำให้แผนทั้งหมดขององค์กรพังพินาศไม่เหลือชิ้นดี แต่มึงอย่าเพิ่งเชื่อ จนกว่าจะได้เห็นว่ากูทำอะไรได้บ้าง!"

เรนขู่มันต่ออีกประโยค และก็ได้ผล สีหน้าของไอ้ฮอล์กเปลี่ยนไปทันที เพราะแผนการที่จะทลายรังของไอ้มาร์โซนั้น ได้วางแผนและลงมือกันมานานกว่าจะถึงขั้นนี้ อีกเพียงไม่กี่วันมันก็จะสำเร็จแล้ว งานนี้จะเป็นผลงานชิ้นโบแดงที่ไอ้ฮอล์กมันจะเอาหน้าไปเสนอในออฟฟิศของหน่วยเหนือได้อย่างฮึกเหิมลำพองใจและสามารถเอาไปคุยโวได้อีกนาน

"มึงทำผิดกฎฟีนิกซ์ และผู้หญิงนี่ถือเป็นความเสี่ยงที่อาจทำให้แผนพังได้ เพราะฉะนั้นจำเป็นจะต้องกำจัดออกไป"

"เขาไม่เกี่ยว! กูไม่ได้บอกอะไรเขา ถ้ามึงไม่ปล่อยเขาไป กูจะไปหาไอ้มาร์โซเดี๋ยวนี้ และมึงก็รอหน่วยเหนือจัดการกับมึงได้เลยไอ้ระยำ!"

"โอเค กูไม่ฆ่าก็ได้ ถ้างั้นจะต้องทำการลบเมมโมรี เพราะไม่รู้ว่าเจ้าหล่อนรู้ความลับขององค์กรไปถึงไหน มึงทำผิดกฎข้อนี้เองนะไอ้ฟีนิกซ์ เพื่อแลกกับการที่มึงต้องทำงานให้สำเร็จ กูจะไม่ฆ่านังนี่"

เรนฟังแล้วก็กำหมัดแน่น... เขาจ้องมองห้องปฏิบัติการลับขององค์กรด้วยความแค้น

"มึงลบแค่ส่วนที่เขามาที่นี่แค่นี้เท่านั้นนะ ถ้าทำอะไรให้ผู้หญิงของกูเจ็บหรือสูญเสียมากไปกว่านั้น มึงกับกูได้เห็นดีกันแน่!"

เรนคิดว่าเวลานี้ขอแค่ให้ฟ้าใสยังมีชีวิตอยู่ก็พอ หลังจากเสร็จภารกิจเขาจะเป็นคนรื้อฟื้นความทรงจำให้เธอเอง ตอนนี้ขอแค่ให้เธอปลอดภัยจากน้ำมือไอ้ชาติชั่วนั่นก่อน

"ตกลง! กูรับปาก มึงรีบทำงานให้สำเร็จก็แล้วกัน"

จากนั้นไอ้ฮอล์กก็ตัดการติดต่อทันที เรนจ้องมองจอที่ปิดไปแล้วด้วยความรู้สึกแค้นเหลือแสน โกรธตัวเองที่ทำให้ฟ้าใสตกอยู่ในอันตรายจนได้

เวลาต่อมาเรนก็ทำภารกิจปราบแก๊งของมาร์โซและเครือข่ายทั่วโลกของมันได้สำเร็จ เขาในนามฟีนิกซ์ถูกฆ่าตายในการปะทะครั้งนั้นด้วยตามแผน... แต่คนที่ถูกฝังในหลุมไม่ใช่ศพของเขา ร่างที่ถูกทำให้หยุดหายใจชั่วคราวของเรนถูกส่งไปที่ห้องแล็บขององค์กร

และเมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง... เขาก็จำทุกอย่างได้ทั้งหมด...ยกเว้น...เหตุการณ์ที่เขาได้ใช้เวลากับผู้หญิงที่เขารัก!